จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1319

มีคนทรยศ!

สองคน สองทาง

เย่หยวนกับหลัวเจีย คนหนึ่งอยู่ซ้าย อีกคนอยู่ขวา สองคู่ก้าวแช่มย่างสามขุมเปิดท้องถนนโล่งกว้าง

เช้าตรู่วันนี้ ดวงสุริยันยังมิทันสว่างขึ้นเฉิดจรัส ทั้งสองก็เดินทางออกจากเมืองกุยฉางไปอย่างเงียบงัน

เสี้ยวพริบตาเดียว ทั้งสองควบทะยานออกไกลนับหลายหมื่นลี้

ออกจากเมืองครั้งนี้ เย่หยวนยังต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง

เขาทราบดี ทันทีที่ตระกูลหวังทราบข่าวเขาออกจากเมืองกุยฉาง พวกนั้นจะต้องล่าสังหารเขาแน่นอน

ระยะสิบปีมานี้ เย่หยวนฝึกปรือหลอมกลั่นโอสถอยู่ในโลกแห่งศิลาจารึกบัลลังก์พิภพโดยตลอด ซึ่งจำนวนโอสถที่หลอมกลั่นขึ้นได้ นับเป็นจำนวนมหาศาลเกินพอสำหรับหอมหาสมบัตินำไปจำหน่าย

โอสถเหล่านี้ เย่หยวนได้กำชับกับผู้จัดการซูไว้อย่างดี ยามเขาและหลัวเจียออกจากเมืองแล้วเท่านั้น ถึงจะเริ่มวางจำหน่ายได้

ข่าวที่เขาออกจากการเก็บตัว ถือเป็นความลับสุดยอดยิ่ง นอกจากสมาชิกระดับสูงไม่กี่คนของหอมหาสมบัติ ก็ไม่มีใครทราบเลย

นับเป็นเวลาสิบปีเต็มที่เย่หยวนไม่เคลื่อนไหวใดๆ ย่อมเป็นไปไม่ได้เช่นกันที่ตระกูลหวังจะว่างจนจับตาเขาดูตลอด

เย่หยวนทราบดี ที่ตระกูลหวังกลายมาเป็นสามตระกูลใหญ่แห่งเมืองกุยฉางได้ แสดงว่าพวกเขามีบรรพบุรุษที่เป็นถึงเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าดำรงอยู่นแน่นอน

ซึ่งขุมพลังใหญ่ขนาดนี้ เพียงความแกร่งกล้าของเย่หยวนในปัจจุบันกลับมิใช่คู่มือได้เลย

ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นใด นอกจากระมัดระวังตัวให้ดีที่สุด

เว้นเสียแต่ เย่หยวนกลับไม่ทราบเลยว่า ข่าวของเขากลับรั่วไหลไปถึงหูหวังหลินโปเป็นที่เรียบร้อยแล้วโดยใครบางคน

ซึ่งตระกูลหวังเองก็เตรียมการแอบซุ่มโจมตีนานแล้ว

ขณะที่ทั้งสองกำลังควบทะยานเร่งรุด จู่ๆก็มีร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาขวางทาง

ไร้ซึ่งบ้านเรือน ปราศจากโรงเตี๊ยมแหล่งพักพิงใดๆ บริเวณนี้ช่างเป็นสถานที่ล่อแหลมเหมาะสำหรับดักฆ่านัก

วูบบ… วูบบบ…

ทั้งสองยังไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบสนอง กระทั่งอีกฝ่ายยังไม่ทันเห็น ทว่าญาณสัมผัสพลันลั่นดังทันใด สายลมกระโชกแรงสองหอบซัดกระหน่ำจู่โจมพวกเขา

เย่หยวนหน้าถอดสี พลันกระโจนขึ้นฉับพลัน

บูมมมม!

ลูกมังกรที่พวกเขาขี่อยู่ถูกซัดกระเด็นบดขยี้ไม่เหลือ

เหล่าเซียนในมหาพิภพถงเทียนไม่สามารถบินได้ พวกเขาจึงต้องใช้ลูกมังกรเพื่อเดินทางระยะไกล หากทรงประสิทธิภาพมีกำลังวังชาดี อาจเดินทางได้ไกลถึงหลายหมื่นลี้ต่อวัน!

แต่ใครจะไปคาดคิด กลับเกิดโศกนาฎกรรมกับลูกมังกรทั้งสองเสียก่อน

ยามนี้ขยับขยายสายตาสาดพินิจร่างตรงหน้า ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเป็นถึง เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าขั้นสุดขนานแท้!

ทั้งสองกลิ่งตกลงมา หลัวเจียที่เห็นดังนั้นถึงขั้นมุ่นคิ้วอุทานลั่นว่า

“หวังอวีกั่น!”

ปรากฏว่า อีกฝ่ายเป็นชายชราคนหนึ่ง เขาคลี่ยิ้มบางกล่าวขึ้น

“ข้าไม่คิดไม่ฝัน ยังมีใครบางคนจดจำเราชายชราผู้นี้ได้! เจ้าคงเป็นหลัวเจีย ข้าเคยได้ชื่อเสียงเรียงนามของเจ้ามาบ้าง จอมดาบอันดับหนึ่งแห่งหอมหาสมบัติม,หลัวเจีย!”

หลัวเจียขมวดคิ้วแน่น แต่ไม่ตอบ

เย่ยหยวนพลันขมวดคิ้วตามเช่นกัน เขากล่าวถามขึ้นว่า

“คนของตระกูลหวัง?”

หลัวเจียพยักหน้าเร่งกล่าวอธิบาย

“ผู้อาวุโสสี่ของตระกูลหวัง ขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าได้ตั้งแต่ห้าพันปีก่อน! โดยปกติแล้ว เขามักจะปลีกวิเวกเก็บตัวอย่างสันโดษมาโดยตลอด แต่ข้าไม่เคยเลยว่า หวังหลินโปจะส่งเขาออกมาจริงๆ!”

เย่หยวนถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์เฮือกยาว ก่อนกล่าวว่า

“ข้อมูลของเรารั่วไหลออกไปแล้วจริงๆ ดูท่า…ภายในหอมหาสมบัติจะมีคนทรยศ!”

“เป็นไปไม่ได้!”

หลัวเจียโพล่งตอบสวนทันที

เห็นได้ชัดว่า เขาไม่มีวันเชื่อสนิทใจ ภายในหอมหาสมบัติไม่มีทางมีคนทรยศแน่นอน

เย่หยวนเพียงคลี่ยิ้มบางแต่หาได้เอ่ยตอบอันใด

เดินทางออกจากเมืองคราวนี้ เขาเก็บทุกรายละเอียดและระวังตัวอย่างที่สุด แต่ก็ยังอุตส่าห์มีข่าวรั่วไหลไปถึงตระกูลหวังจนได้ เรื่องนี้ผิดปกติชัดเจน แต่ตัวละครผู้น่าสงสัยในหอมหาสมบัติกลับมีมากเกินตรวจจับ

ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่เถียงอันใดตอบ

เย่หยวนยังไม่แน่ใจว่า ใครกันที่ทรยศต่อหอมหาสมบัติ?

“มันคือใคร?”

หลัวเจียเอ่ยถาม

“มีคนที่น่าสงสัยอยู่ แต่ข้ายังไม่กล้าการันตีในตอนนี้ นี่มิใช่เวลามาตามสืบ เจ้าพอจะต่อกรกับชายชราคนนั้นได้หรือไม่?”

เย่หยวนเอ่ยขึ้น

หลัวเจียกอดดาบพลางเหลียวจับจ้องไปที่หวังอวีกั่น เขากล่าวเสียงเข้ม

“ข้าจะถ่วงเวลาเอง! เจ้าถอยไปก่อน!”

ทันทีที่ได้ยินวาจาเหล่านั้น หวังอวีกั่นอดใจระเบิดเสียงหัวเราะดังลั่นอย่างอดมิได้และกล่าวว่า

“เด็กน้อยฟ้าต่ำแผ่นดินสูงหาตระหนักไม่! ยามที่เราชายชราท่องยุทธตะลุยเมืองกุยฉางสารทิศ พวกเจ้ายังไม่ทันลืมตาดูโลกด้วยซ้ำ! ข้าทราบ ใครต่อใครต่างยกย่อเจ้าว่าสามารถสัประยุทธ์ต่อกรกับเซียนปฐมพระเจ้าขั้นสุดได้อย่างสูสี แต่ต่อหน้าเราชายชรา เจ้าที่มิใช่เซียนปฐมพระเจ้าขั้นสุดขนานแท้ กลับถึงคราวเคราะห์แล้ว!”