จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1320

แพ้คู่

“หลัวเจีย อนาคตของเจ้านับว่าไร้ขีดจำกัด! เพิ่งทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปฐมพระเจ้าขั้นสุดได้หมาดๆ แต่กลับสัประยุทธ์ต่อกรกับเราชายชราได้สูสี! นี่นับว่าน่าภาคภูมิยิ่งนักแล้ว!”

หวังอวีกั่นแอบประหลาดใจอย่างอดมิได้ ความลึกล้ำของหลัวเจียคนนี้สูงเกินความคาดหมายของเขายิ่ง

หากหลัวเจียทะลวงขึ้นถึงจุดนี้ก่อนหน้าประมาณแปดถึงสิบปี เขาจะมิใช่คู่มือของหลัวเจียได้เลย

ทว่าตอนนี้เขาที่คุ้นชินกับขุมพลังในมือมากกว่าย่อมได้เปรียบเหนือชั้น ยามนี้หลัวเจียถูกไล่ต้อนจนตันแล้ว

เพลงทวนของหวังอวีกั่นทั้งหนักหน่วงทรงพลัง กระทั่งความเร็วร่ายกระบวนยังนับไม่ไม่ช้า

ความคล่องแคล่วของหลัวเจียลดลงอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าอีกฝ่าย

แต่ทันทีทันใด สีหน้าการแสดงออกของหวังอวีกั่นพลันผลัดเปลี่ยน จิตสังหารแห่งดาบของหลัวเจียพุ่งทะยานเสียดฟ้าสูง

ทั้งคนทั้งดาบคล้ายว่าหลอมรวมเป็นหนึ่ง ผิวหนังถูกรมแดงเดือดประดุจเหล้าสีโลหิต

“เพลงดาบฟ้าดินนิรันดร์กาล!”

เสี้ยวพริบตา ทั้งความเร็วและพละกำลังของหลัวเจียก็เพิ่มทวีขึ้นนับสิบเท่า!

หลัวเจียที่ถูกไล่ต้อนเสียเปรียบมาโดยตลอด ยามนี้พลิกสถานการณ์กลับในอึดใจ การเคลื่อนไหวทิ้งทวนเพียงลำแสงสายหนึ่งโฉบวูบเสมือนภูตผี พุ่งเข้าโจมตีหวังอวีกั่น

การเคลื่อนไหวในครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าหลัวเจียจงใจใช้ชีวิตแลกชีวิต!

เย่หยวนมองผ่านอ่านสถานการณ์ออกอย่างรวดเร็ว หลัวเจียหยิบใช้วิธีผลาญพลังปราณเทวะในร่ายกายเพื่อดึงศักยภาพตนเองออกมาให้ถึงขีดสุด

แต่วิธีเช่นนี้มันสร้างภาระหนักยิ่งให้แก่ร่างกายของเขาเอง

นอกจากนี้ สภาวะพลังที่แกร่งกล้าขึ้นยังเกิดขึ้นเพียงช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้น

หากเขาไม่สามารถจัดการหวังอวีกั่นให้ตายได้ภายในเวลาที่กำหนด เย่หยวนกับเขาเตรียมตีตั๋วลงนรกได้เลย!

“นับเป็นกระบวนท่าที่ทรงอนุภาพ แต่การทำเช่นนี้กลับทำให้ข้าปิดฉากเจ้าเร็วขึ้น!”

หวังอวีกั่นกล่าวขึ้นพร้อมเสียงเย็นแผดดัง

แม้ระดับฝีมือและประสบการณ์จะแตกต่างกันไม่น้อย แต่การจะสังหารหลัวเจียให้อยู่หมัดภายในเวลาอันสั้นกลับไม่มีทางเลย

หวังอวีกั่นตวัดทวนยาวเข้าพินิจทิ่งทะลุดังทิศทาง พร้อมส่องประกายยิ้มสีเย็น

เพลงทวนนี้มิได้ต่างจากก่อนหน้าเลย

เขาไม่ลังเลแม้สักนิด พร้อมทิ่งแทงทวนยาวออกไปอย่างมั่นใจ

แต่ขณะที่ปลายทวนกำลังดิ่งเข้าปะทะกับคมดาบ จู่ๆหลัวเจียก็อันตธานหายวับไปต่อหน้า

ม่านตาดำของหวีงอวีกั่นตีบแคบหดเล็กในทันใด ยามนี้ปรารถนาชักทวนออกมาตั้งหลัก แต่กลับสายเกินไปเสียแล้ว

ชวิ้ง!

ชวิ้ง!

เสียงคู่โลหะดังเสียด ปลายคมแหลมทั้งสองเจาทะลุเข้าเนื้อโดยตรง!

ทวนยาวของหวังอวีกั่นเสียบทะลวงผ่านทรวงอกของหลัวเจีย

ในขณะที่คมดาบของหลัวเจียทะลวงเสียบเข้ากลางอกของหวังอวีกั่น!

แลกหมัดหนัก!

“พร๊วดด!”

“พร๊วดด!”

ทั้งสองกระอักพ่นเลือดสดคำโตออกมาโดยพร้อมเพรียง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับหลัวเจีย ยามนี้ธารเลือดสีทองไหลรินลงมาตามแนวของทวนยาว สภาพยามนี้ค่อนข้างน่าสยดใจไม่น้อย

หลัวเจียหมดสติไปทั้งแบบนั้น ปล่อยร่างแขวนค้างอยู่บนทวนยาว

คู่ดวงเนตรของหวังอวีกั่นแข็งค้าง พลางเปี่ยมไปด้วยความไม่แน่ใจ ไฉนคมดาบเหมือนครู่ถึงพลาดสายตาเขาไปได้?

แต่ในไม่ช้า เขากลับคร้านจะใส่ใจและเร่งพลังปราณเทวะอย่างบ้าคลั่งจนเร็วจี๋ เพื่อต้องการทะลวงหมุนทวนยาวในมือ

หวังอวีกั่นหวังบดขยี้อวัยวะภายในของหลัวเจียให้แหลกเป็นชิ้นๆ!

แต่ทันใดนั้นเอง แสงประกายคมเฉียบเย็นปราดพุ่งเข้าใส่ทันที เย่หยวนตรงเข้ามาจู่โจมสกัดทันควัน!

จังหวะสอดผสานของเย่หยวนกล่าวได้ว่าสมบูรณ์แบบ ไม่ปล่อยโอกาสให้หวังอวีกั่นปิดฉากสังหารหลัวเจียได้ลง

แม้ว่าหวังอวีกั่นจะแข็งแกร่งมาก แต่นั้นมิได้หมายความว่าจะจัดการทุกอย่างได้ตามใจนึก

“เพลงดาบไม่เลว! แต่น่าเสียดาย เจ้ายังไม่ชำนาญลึกล้ำ!”

หวังอวีกั่นส่งเสียงเอ่ยดังขึ้น ยามนี้ไม่มีเวลาปิดฉากหลัวเจียอีกต่อไปและเตะร่างที่เสียบคาอยู่ออกจากทวนยาวของตน

ลูกเตะนี้ทรงพลังหวังเอาให้ตาย ร่างไร้สติของหลัวเจียกระเด็นออกไปโดยตรงหลายหมื่นฉื่อ

กระบวนเคลื่อนไหวของหวังอวีกั่นคล่องแคล่วคล่องตัวนัก ทวนยาวโบกสะบัดจัดท่า เขากระหน่ำโจมตีใส่เย่หยวน

“ตาเฒ่าบัดซบ หนี้แค้นในวันนี้ ข้า,เย่หยวนได้สลักจำฝังใจไว้แล้ว! หัวสุนัขนั้นข้าจะเป็นคนสะบั้นออกมาเองในสักวัน! เย่หยวนผู้นี้ขอรับปากไม่ตระบัดสัตย์!”

ลั่นวาจาทิ้งทวนจบ เย่หยวยเร่งฝีเท้าเร็วจี๋หนีหายไปสุดสายตาของหวังอวีกั่น คำกล่าวเปี่ยมอาฆาตยังฝังระทึกกึกก้องกลางห้วงอากาศไม่คลายอ่อน

สีหน้าของหวังอวีกั่นในยามนี้ซีดเผือกอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่า เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าชั้นต้นอย่างเย่หยวนจะเก็บซ่อนไพ่ตายที่น่ากลัวขนาดนี้เอาไว้ด้วย

พลังเต๋าฟ้าดินที่กอปรอยู่ในคลื่นเสียงคำรามนั้นอยู่ในระดับที่น่ากลัวเกินไปนัก หากระดับพลังของเย่หยวนสูงกว่านี้เล็กน้อย หวังอวีกั่นอาจต้องพบจุดจบในวันนี้อย่างเลี่ยงมิได้

หวังอวีกั่นทราบดี เย่หยวนเป็นนักหลอมโอสถ แต่คาดไม่ถึงเลยว่า ความแกร่งกล้าในศาสตร์แห่งการต่อสู้เองจะสูงส่งถึงเพียงนี้

แม้แต่เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าชั้นกลางยังหาใช่คู่มือของเย่หยวนไม่เช่นกัน!

จำต้องเป็นเซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าชั้นปลายขึ้นไปเท่านั้น ที่จะสามารถสู้รบปรบมือกับเย่หยวนได้

เรื่องในวันนี้อาจดูเหมือนว่าหลัวเจียช่วยเหลือเย่หยวน

แต่ในความเป็นจริง กลับเป็นเย่หยวนที่ช่วยกู้สถานการณ์และหนีออกมาได้

หากมิใช่เพราะเย่หยวนช่วยให้หลัวเจียเลื่อนระดับได้ ต่อให้หลัวเจียจะหยิบใช้ไพ่ตายทุกแขนงออกมา ก็ไม่มีทางทำให้หวังอวีกั่นบาดเจ็บถึงขั้นนี้ได้เช่นกัน

“กระบวนโจมตีเมื่อครู่เป็นวรยุทธต่อสู้ของเผ่าอสูรอย่างชัดเจน! แต่…แต่มันเป็นมนุษย์ มันไปเรียนรู้จากแห่งหนใดกัน?”

หวังอวีกั่นตบโอสถเม็ดหนึ่งเข้าปากทันทีพร้อมสายตาแดงกล่ำ

บนทรวงอกปรากฏเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่ พินิจจากจุดนี้น่าสยดสยองหาที่เปรียบไม่

บาดแผลที่หลังเจียฝากเอาไว้ให้ มีระยะความกว้างเพียงตัวดาบเท่านั้น

แต่เสียงแห่งจอมเทพมังกรของเย่หยวน กลับทำให้ปากแผลของเขาฉีกตัวขยายออกจนกลายมาเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่อย่างที่เห็น

เว้นเสียว่า แม้อาการบาดเจ็บจะค่อนข้างสาหัส แต่นั้นก็มิได้อันตรายถึงชีวิต

การจะฆ่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าให้ตายสักคนหนึ่ง นับเป็นเรื่องยากมาก

สามวันต่อมา อาการบาดเจ็บของหวังอวีกั่นก็เริ่มควบคุมได้ในที่สุด

เขาหยิบยันต์สื่อสารแผ่นหนึ่งออกมาและเอ่ยปากกล่าวว่า

“สถานการณ์เปลี่ยน การซุ่มโจมตีล้มเหลว! ส่งผู้อาวุโสสองกับผู้อาวุโสสามออกมา! ไม่ว่าอย่างไรจักต้องฆ่าเด็กนั้นโดยเร็วที่สุด!”

ในขณะที่กล่าวจบ ยันต์สื่อสารนั้นก็สลายหายไปกลางอากาศ

ณ เวลาเดียวกัน เย่หยวนได้นำร่างหลัวเจียที่กำลังบาดเจ็บสาหัสหลบหนีออกไปไกลนับหลายหมื่นลี้แล้ว