จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1350

“ฮะ-ฮ่าฮ่าฮ่า… น่าขัน! ช่างน่าขันจริงๆ!”

ไกลห่างออกไปหน้าประตู เสียงหัวเราะเยาะพลันดังลั่นออกจากปากของหวังอวีเซียนที่นอนอยู่กลางพื้น

ในตอนนี้ยังมีใครไม่ทราบอีกว่า ทุกคนล้วนถูกเย่หยวนหลอกกันหมด?

ตั้งแต่แอรกเริ่มจนบัดนี้ เย่หยวนไม่มีแม้แต่เสี้ยวความคิดที่จะขายสิทธิ์การจำหน่ายโอสถบ่มเพาะพลังให้แก่ฝ่ายอื่น ทั้งหมดก็เพื่อล่อให้พวกมันตีกันเอง!

กลุ่มเดรัจฉานพวกนี้เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัวและน่ารังเกียจยิ่งกว่าอะไร เย่หยวนไม่คิดหยิบยื่นมิตรภาพให้อยู่แล้ว

สีหน้าของหวังซูดูเคร่งเครียดหนัก ขณะกล่าวขึ้นว่า

“เย่หยวน เจ้ากล้ากลิ้งกลอกกับพวกเรารึ?”

เย่หยวนคลี่ยิ้มอย่างแผ่วเบาและกล่าวว่า

“สัจจะสงวนไว้กับผู้มีปัญญาชนเท่านั้น ส่วนเดรัชฉานอย่างพวกเจ้ากลับไม่จำเป็น สิทธิ์การจำหน่ายมีหรือจะยอมมอบให้? ตัดตัวปัญหาอย่างพวกเจ้าไปตั้งแต่ตอนนี้ นับเป็นอนาคตที่สดใสของหอมหาสมบัติแล้ว ละคึรฉากนี้สนุกสนานดีจริงๆ ธาตุแท้ของพวกเจ้ากลับได้เห็นเต็มสองตา เหอะ เหอะ”

คำกล่าวของเย่หยวนชัดเจนแจ่มแจ้ง เสมือนฉีกเสื้อลายครามของจักรพรรดิอย่างไร้ปราณี

การแสดงฉากก่อนหน้า เย่หยวนทำราวกับพวกเขาเป็นตัวตลกเท่านั้น

“ดี! ดี! ดีมาก! ไอ้เด็กเหลือขอหาญกล้ายั่วยุเราเจ้าเมืองผู้นี้จริงๆ! ปัญญาอ่อนหรือไม่ที่รนหาที่ตายขนาดนี้?”

เฉินหย่งหนานกล่าวขึ้นพร้อมท่าทีสุดเคร่งขรึม

หยางรุยลุกขึ้นพรวดยืนขวางหน้าเย่หยวนทันที

“พวกเจ้าจะทำอะไร? เฉินหย่งหนาน ข้าขอเตือนไว้ก่อน เย่หยวนเป็นอาคันตุกะนักหลอมโอสถของหอมหาสมบัติ คิดแตะต้องเขาเท่ากับปฏิปักษ์ต่อหอมหาสมบัติเช่นกัน!”

หยางรุยกล่าวขู่เสียงเย็น

เขาเองก็ไม่คิดว่า เย่หยวนจะเปิดไพ่ออกมาโต้งๆต่อหน้าอีกฝ่ายขนาดนี้

กล่าวถามว่าตอนนี้รู้สึกพอใจไหม ก็เป็นที่น่าพอใจอย่างมาก แต่นี่กลับสร้างความบาดหมางต่อฝ่ายอื่นๆด้วยเช่นกัน

คนพวกนี้หาใช่คนดีไม่ และเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่จะปล่อยให้เย่หยวนรอดออกไป

เฉินหย่งหนานเค้นเสียงหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินและกล่าวว่า

“หยางรุย เจ้าคิดขู่ให้ข้ากลัวรึ? เมืองนี้หาใช่อาณาเขตของจักรพรรดิเทพสวรรค์มหาสมบัติ กลับเปล่าประโยชน์! ตราบใดที่เราเจ้าเมืองผู้นี้ไม่ฆ่าเจ้าเป็นพอ หอมหาสมบัติก็ทำอะไรข้าไม่ได้เช่นกัน!”

สีหน้าการแสดงออกของหยางรุยพลันผลัดแปร กล่าวสวนทันควัน

“ฮ่าฮ่า… หากเป็นก่อนหน้าไม่ว่าจะฆ่าข้าหรือไม่ หอมหาสมบัติคงไม่สนใจอันใด ทว่าตอนนี้ข้าได้ส่งสูตรโอสถบ่มเพาะปราณไปยังเบี้องบนแล้ว แล้วเจ้าคิดหรือว่า พวกเราจะนั่งดูอยู่เฉยๆ?”

คำกล่าวนี้ของหยางรุยทำเอาเฉินหย่งหนานและคนอื่นๆตกใจอย่างมาก

พวกเขาคิดแค่เพียงว่า ที่หอมหาสมบัติรุ่งเรื่องได้ขนาดนี้เพียงพึ่งพาเย่หยวนและสูตรโอสถที่อยู่ในกำมือนั้น

แต่ทุกคนกลับคาดไม่ถึงจริงๆว่า เย่หยวนกลับใจกว้างมอบสูตรโอสถนี้ให้ไปจริงๆ!

สถานการณ์ในตอนนี้ยิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่

แม้เมืองแห่งนี้จะมิใช่อาณาเขตของจักรพรรดิเทพสวรรค์มหาสมบัติ แต่พวกเขาเองก็ไม่สามารถมองข้ามขุมพลังของหอมหาสมบัติได้เช่นกัน

หากรู้เช่นนี้ตั้งแต่แรก เฉินหย่งหนานไม่มีทางจัดงานเลี้ยงนี้ขึ้นแน่นอน

“ท่านพี่เฉิน เหตุการณ์ดำเนินมาถึงจุดนี้ ไม่ว่าอย่างไรไอ้เด็กเหลือขอนี่จำต้องตาย! หากปล่อยให้หนีรอดออกจากตำหนักเจ้าเมืองไปได้ เกรงว่าจะวุ่นวายยิ่งกว่านี้ มิฉะนั้น ทั้งท่านและพวกเราสามตระกูลใหญ่ยังจะดำรงอยู่ในเมืองกุยฉางได้อีกรึ? ในเมื่อมันไม่เต็มใจมอบโอสถบ่มเพาะปราณ เช่นนั้นมีแต่ต้องใช้กำลังเพื่อนำมันมา! มิฉะนั้นทุกอย่างในวันนี้จะเปล่าประโยชน์!”

หวังซูคำรามลั่นดึงสติทุกคนทันทีในเวลานี้

ใบหน้าของเจ้าเมืองกุยฉางถูกขยี้เละป่นปี้ไปหมดแล้วในวันนี้ หากไม่ฆ่าเย่หยวนให้ตาย เขายังจะมีหน้าปกครองเมืองกุยฉางต่อไปได้อย่างไร?

เฉินหย่งหนานครุ่นคิดจินตนาการตามหวังซู และพบว่าสิ่งที่อีกฝ่ายกล่าวไปล้วนเป็นความจริง

เขาผงกศีรษะและกล่าวว่า

“เจ้ากล่าวถูกต้องแล้ว! แม้ในอนาคตข้าอาจต้องโทษร้ายแรง ทว่าวันนั้นกลับยังไม่มาถึง! แต่วันนี้….แกต้องตายเย่หยวน!”

นี่มิใช่เพียงแค่เฉินหย่งหนานเท่านั้น กระทั่งอดีตประมุขตระกูลหลินและหลู่ทั้งสองยังเข้าประจัญบาน ปิดล้อมตีกรอบเย่หยวนขนาบซ้ายขวาแล้ว

การล้อหลอกของเย่หยวนในครั้งนี้ของเย่หยวน ต่างสร้างความไม่พอใจแก่ทุกคน

หวังซูแสยะยิ้มฉีกเย็นและกล่าวว่า

“เจ้าหนู คิดหรือว่า แค่มอบสูตรโอสถบ่มเพาะปราณจะทำให้ทุกอย่างเรียบร้อยดี? เมืองกุยฉางแห่งนี้เป็นถิ่นของท่านพี่เฉิน เจ้า…ไม่มีทางพลิกฟ้าเปลี่ยนสวรรค์ได้!”

เย่หยวนคลี่ยิ้มตอบจางๆและกล่าวว่า

“พวกเจ้าประเมินค่าตัวเองสูงเกินไป! อย่าคิดว่าตนเหนือสรรพสิ่งบงการทุกอย่าง ทว่าความเป็นจริง…พวกเจ้ากลับไม่มีปัญญาทำอะไรเลยด้วยซ้ำ!”

สิ้นเสียงกล่าวจบ สองมือไขว้หลังอย่างองอาจ เย่หยวนหมุนตัวกลับพลางกล่าวแช่มมุ่งไปทางประตูทางออก