จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1351

เปรี้ยงง!

สุดพิโรธจุกอกจนล้นปรี่ เฉินหย่งหนานทุกฝ่ามือฟาดโต๊ะตรงหน้าจะแหลกเป็นฝุ่นผงในพริบตา

ความอัปยศนี้ที่เย่หยวนมอบให้ นับเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเลยในชั่วชีวิตของเขา

“ท่านพี่เฉิน ไอ้บัดซบเย่หยวนมันจะมากเกินไปแล้ว! ทั้งๆที่เบื้องหน้าเป็นถึงเจ้าเมือง แต่กลับไว้ไว้หน้าเลยแม้แต่น้อย!”

หวังซูโมโหจนแทบพ่นไฟออกจากปากไม่ต่างอยู่เคียงข้าง

กล่าวกันตามตรง หวังซูเองก็รู้สึกได้ถึงภัยคุกคามที่แผ่สะพัดออกจากเย่หยวน

สายตาที่เย่หยวนกวาดมองและจับจ้องสรรพสิ่ง สิ่งนั้นกลับไม่สามารถเข้าใจได้เลย

ราวกับว่าเย่หยวนมองผ่านอ่านทะลุทุกสิ่งได้

ทว่าในตอยสุดท้าย เย่หยวนก็ยังไม่ลงมือปิดฉากตระกูลหวัง หรือเป็นไปได้ไหมว่า เขาเองก็ยังมีความเกริ่นเกรงตระกูลหวังอยู่บ้าง?

ตระกูลหวังเป็นตระกูลใหญ่มิเป็นสองรองใคร เสาะหาทั่วเมืองหมิงหยาง ตระกูลที่สามารถทัดเทียมได้กลับมีน้อยดุจเมฆชั้นบาง

ยิ่งไปกว่านั้น พี่ชายของหวังซูเองก็เป็นถึงรองเจ้าเมืองหมิงหยาง!

ยามนึกถึงในจุดนี้ หวังซูรู้สึกภาคภูมิใจเป็นที่สุด

สิ่งหนึ่งที่ไม่ควรมองข้าม ถึงแม้ไอ้เด็กเหลือขอนั้นจะทำตัวดั่งทองไม่รู้ร้อนหาได้เกรงกลัวอันใด ทว่าลึกๆแล้วมันเองก็ค่อนข้างกังวลเช่นกัน

“หึ! หากแค้นนี้มิได้ชำระ ข้า,เฉินหย่งหนานกลับชั้นต่ำกว่ามนุษย์แล้ว!”

เฉินหย่งหนานกล่าวขึ้นพร้อมสีหน้าสุดโกรธเกลียด

หวังซูคล้ายต้องการกล่าวอะไรสักอย่าง แต่ท้ายที่สุดก็กลืนคำพูดเหล่านั้นกลับไป

เฉินหย่งหนานที่เห็นท่าทางอีกฝ่ายก็เข้าใจได้ในทันที และหันไปกล่าวกับพวกตระกูลหลู่และหลินว่า

“เรื่องในวันนี้ ข้าหวังว่าจะมีแค่พวกเราไม่กี่คนที่ตระหนักทราบ อย่าให้รู้ว่ามันกระจายถึงหูคนอื่น!”

สองตระกูลหลู่และหลินเร่งพยักหน้าตอบโดยไวและกล่าวว่า

“ท่านเจ้าเมืองโปรดมั่นใจ ต่อให้ท่านไม่กล่าวตักเตือน พวกเราเองก็ไม่กล้าปริปากเช่นกัน!”

เฉินหย่งหนานโบกมือปัดอย่างไม่สบอารมณ์นัก เห็นดังนั้นพวกตระกูลหลู่และหลินเร่งจากลาออกไป

พวกเขาล้วนทราบดี เฉินหย่งหนานกับหวังซูในหลังจากนี้ จักต้องวางแผนร้ายเพื่อจัดการกับเย่หยวนแน่นอน

หากไม่ตามน้ำดันกล่าวคัดค้านออกไป เกรงว่าท้ายที่สุดกลับเป็นพวกเขาเองที่ขาดทุนครั้งใหญ่

เดิมทีสองอดีตประมุขของตระกูลหลู่และหลินหวังเตรียมตัวเก็บเกี่ยวผลกำไรจากงานเลี้ยงคราวนี้เต็มที่ ทว่าใครจะไปคิด นี่กลับเป็นงานเลี้ยงอำลาสหายเก่าแก่เสียแทน

หลังจากที่คนอื่นๆออกไป หวังซูก็เอ่ยขึ้นว่า

“ท่านพี่เฉิน ไอ้เด็กเหลือขอนั้นมีวิญญาณชั่วสองดาวชั้นกลางคอยปกป้องอยู่ หากจะฆ่าเขาในเมืองกุยฉางกลับไม่ง่ายอีกต่อไป!”

แม้ว่าเฉินหย่งหยานจะไม่ชอบใจอย่างยิ่งที่ได้ฟังแบบนี้ แต่นี่ก็เป็นความจริงที่มิอาจปฏิเสธได้

“น้องซู หรือเจ้ามีปแผนรับมือแล้ว? เช่นไร หากไอ้เด็กบัดซบนั้นไม่ตาย เฉินคนนี้ก็ไม่สามารถฝึกปรือได้อย่างสงบสุขเช่นกัน!”

เฉินหย่งหนานกัดฟันกรอด กล่าวขึ้นด้วยความเกลียดชัง

มุมปากของหวังซูกระตุกขึ้นโดยพลัน เผยให้เห็นรถึงรอยยิ้มแปลกๆเร้นซ่อนความน่ากลัวอยู่หลายส่วน และกล่าวว่า

“ไอ้เด็กเหลือขอตัวนี้ก่อเรื่องไม่น้อยในงานเลี้ยง เช่นนั้นนับเป็นข้ออ้างที่ดีสำหรับการตายของหวังหลินโปและหวังอวีเซียง โยนความผิดทั้งหมดที่เราก่อขึ้นให้มัน! แต่…”

กล่าวมาถึงจัดนี้ หวังซูเปลี่ยนเป็นกระซิบข้างหูเฉินหย่งหนานแทน พลันได้ฟังดังนั้นเฉินหย่งหนานพลันแสยะยิ้มฉีกเย็นออกมาทันที

“ฮ่าฮ่า! น้องซูช่างฉลาดหลักแหลมดีเยี่ยม! เพียงว่า…วิธีนี้จะไม่โหดร้ายเกินไปใช่ไหม?”

เฉินหย่งหนานเอ่ยถาม

“คิดเล็กคิดน้อยกลับไม่สมกับเป็นบุรุษ ความเด็ดขาดคือสัญลักษณ์แห่งบุรุษเพศ! ตราบใดที่ฆ่าไอเด็กเหลือขอนั้นได้ เรื่องอื่นยังต้องใส่ใจ?”

หวังซูกล่าวขึ้นอย่างไม่แยแส

…………………………

ณ ปัจจุบัน ขุมกำลังของตระกูลหวังลดลงไปกว่าครึ่ง ตระกูลเหลียงเองย่อมสูญเสียความรุ่งโรจน์ดั่งกาลอดีตเป็นธรรมดา

ไม่กี่วันมานี้ หวังเพียนหลานได้พาลูกสาวของตนกลับไปยังตำหนักตระกูลเหลียง สองแม่ลูกเต็มไปด้วยความคิดฟุ้งซ่านไม่เว้นวัน

แต่จู่ๆนางก็ได้รับสาสน์จากผู้ใต้บัญชาของตระกูลหวัง เนื้อความระบุว่า หวังซูเชื้อเชิญให้นางไปเที่ยวเล่นตระกูลหวังสักรอบหนึ่ง

หวังเพียนหลานเองก็เดินทางเข้ามาจนมาถึงโถงใหญ่ของตระกูลหวังโดยมิได้รู้เรื่องรู้ราวอันใดมาก่อนเลย แต่ยามนี้ก็ค้นพบว่า ทั่วทั้งห้องโถงกลับเต็มไปด้วยผู้คนในชุดอาภรณ์สีขาวเกลื่อนสายตา

เบื้องหน้าของหวังเพียนหลาน นางเห็นเป็นผ้าห่อศพวางไว้อยู่ตรงใจกลาง

ทว่าบุคคลภายใต้ผ้าขาวนี้ นางกลับไม่ทราบเลยว่าเป็นใคร

หวังซูนั่งอยู่บนบัลลังก์อันทรงเกียรติ เขาช้อนสายตามองหวังเพียนหลานด้วยสีหน้าสุดเคร่งขรึม

ซึ่งนางเองก็มิได้โง่จนเกินไป เห็นภาพฉากแบบนี้หัวใจของนางสั่นระรัวหนัก สังหรณ์ไม่ดีพลันผุดขึ้นในทันที

“คุณชายซู นี่…นี่เกิดอะไรขึ้น?”

หวังเพียนหลานไม่รีรอที่จะเอ่ยถาม

ได้ฟังดังนั้นหวังซูค่อยๆลุกขึ้นยืนตรงพร้อมกล่าวด้วยสีหน้าท่าทางสุดโศกเศร้าว่า