จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1353

พ้นห่างไปจากเมืองกุยฉางนับหลายหมื่นลี้ สองร่างทะยานควบมังกรบิน เร่งความเร็วสุดขีดไปยังทิศทางเมืองหมิงหยางดั่งสายลมโฉบแล่น

“หวังซู วิธีนี้กลับไม่โหดเหี้ยมเกินไปหน่อยรึ? ไม่ว่าอย่างไร ตระกูลสาขาเมืองกุยฉางก็เป็นหนึ่งในสมาชิกตระกูลหวังเหมือนกัน!”

หวังซวนเฟยกล่าวขึ้น

“ตระกูลหวังสาขาเมืองกุยฉางได้จบสิ้นลงไปนานแล้ว เราเพียงใช้พวกมันให้คุ้มค่าที่สุดก่อนจะไร้ประโยชน์เท่านั้น! ที่สำคัญ หากไม่ทำเช่นนี้แล้วเราจะอาศัยข้ออ้างใดส่งคนจากตระกูลหลักให้ไปสังหารเย่หยวนกัน?”

หวังซูกล่าวขึ้นกล่าวอย่างไม่แยแสอันใด

หวังซวนเฟยถอนหายใจเฮือกหนึ่งและกล่าวว่า

“แต่วิธีนี้กลับไร้มโนธรรมเกินไป!”

หวังซูเค้นเสียงหัวร่อคำหนึ่งพลางกล่าวตอบ

“ผู้ประสบความสำเร็จกลับไม่ตระหนี่เรื่องเล็กน้อย! มิเช่นนั้นไฉนสตรีเพศถึงเป็นรองในพิภพแห่งการต่อสู้เช่นนี้? อย่าได้สนใจอีกเลย เรารีบไปกันดีกว่า!”

หวังซวนเฟยเหลือบมองอีกฝ่ายเล็กน้อย ยามนี้หมดคำพูดจะเอ่ยกล่าวแล้วจริงๆ

กระนั่น ขณะที่ทั้งสองกำลังควบทะยานเดินทางโดยไว แต่จู่ๆก็มีสายลมเย็นยะเยือกหอบใหญ่พัดผ่านหลู่ทุกอณูรูขุมขน

วิสัยทัศน์เบื้องหน้าของทั้งสองพร่ามัวอย่างหนัก ทันใดนั้นพลันปรากฎร่างหนึ่งอยู่ต่อหน้าต่อตา

รูม่านตาดำของหวังซูถึงกับตีบแคบกะทันหัน สีหน้าเปลี่ยนสีสลับไสวตระหนกสุดขีด เขาอุทานลั่นอย่างตะกุกตะกักว่า

“จะ-จะ-เจ้า…ไฉนเจ้าถึงอยู่ที่นี่?”

ร่างที่ยืนสกัดขวางต่อหน้าต่อตาทั้งสองกลับมิใช่ใครอื่น นอกเสียจากกุ้ยหยุน!

กุ้ยหยุนเอ่ยแช่มน้ำเสียงเย็นเฉียบว่า

“นายท่านสั่งให้ข้าลอบติดตามพวกเจ้ามา ตราบใดที่ย่างเท้าออกจากเมืองกุยฉาง ข้ามีหน้าที่ลากพวกเจ้ากลับมา”

สีหน้าของหวังซูซีดเผือกแลดูสิ้นหวังแล้ว

เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนเลยว่า เย่หยวนจะเป็นคนที่รอบคอบขนาดนี้ ถึงขนาดที่ว่าส่งวิญญาณชั่วสองดาวตามติดพวกเขา!

…………………………

“หยางรุย, เย่หยวน หากพวกเจ้าไม่ยอมออกมาอธิบายให้ข้าฟังภายในวันนี้ ปมความแค้นระหว่างเราไม่มีทางจบง่ายๆ! หากเก่งจริงก็ออกมาฆ่าข้า,หวังเพียนหลานคนนี้! เหอะ ทั้งพี่ชายและท่านพ่อล้วนถูกพวกเจ้าสังหารโหด ข้าอยากจะเห็นเสียเหลือเกิน ใครมันยังจะกล้าซื้อของในหอมหาสมบัติอีก! ดีไม่ดีอาจถูกฆ่าปิดปากเมื่อใดก็ได้!!”

หวังเพียนหลานตะโกนด่าพ่นน้ำลายใส่ไม่หยุดหย่อน ซึ่งเวลาผ่านไป มันก็ยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้คนมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์พัฒนามาไกลถึงจุดนี้ หยางรุยก็ยิ่งกังวลเข้าไปใหญ่

หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังชื่อเสียงที่สั่งสมมาของหอมหาสมบัติคงป่นปี้ไม่เหลืออีกแล้ว!

เย่หยวนเหลียวมองอีกฝ่ายเล็กน้อย และกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า

“พี่หยาง ระงับโทสะเอาไว้ก่อน อีกฝ่ายกำลังยกหินขึ้นมาทุบเท้าตัวเอง อย่าได้สนใจจนเกินไป”

หยางรุยเอ่ยกล่าวอย่างฉงนใจว่า

“หรือเจ้าไปรู้เรื่องอะไรมา?”

เย่หยวนส่ายหัวและกล่าวว่า

“ไม่รู้หรอก เพียงช่วงนี้ระมัดระวังรอบคอบเป็นพิเศษเท่านั้น หากต้องการรับมือพวกเดรัจฉานเหล่านี้ให้อยู่หมัด จำต้องใส่ใจทุกรายละเอียดจริงหรือไม่?”

ได้ฟังเย่หยวนกล่าวดังนั้น หยางรุยยิ่งไม่มีความมั่นใจเข้าไปใหญ่

แต่ทันใดนั้น สายลมธาตุหยินสุดเย็นจัดกระโชกซัดใส่หอมหาสมบัติพร้อมเสียงหอนกังวาลลั่น ทุกคนที่รู้สึกได้ยินต่างสั่นสะท้านขนหัวลุกกันโดยพลัน

ตุบบบ!!

ร่างทั้งสองถูกโยนลงกลางฝูงชนล้มกระแทกพื้นอย่างแรง โดยที่คนปล่อยหาได้สนใจปราณีใดๆ

เย่หยวนในยามนี้ก้าวแช่มเผยใบหน้าต่อสาธารณะชน สายตาของเขาจับจ้องไปทางหวังซูที่พยายามตะเกียดตะกายยืนขึ้นและกล่าวว่า

“หวังซู คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเราจะได้พบกันอีก ไม่ใจร้ายไปหน่อยรึที่เจ้าจากไปโดยมิกล่าวคำอำลาเลย?”

ในเวลานี้เอง ทะเลจิตศักดิ์สิทธิ์ของทั้งหวังซูและหวังซวนเฟยต่างถูกปิดผนึกไว้โดยกุ้ยหยุน พวกเขาไม่มีปัญญาทำอะไรได้เลยแม้แต่จะฆ่าตัวตาย

เห็นเย่หยวนอยู่ตรงหน้า ท่าทีการแสดงออกของหวังซูดูน่าเกลียดอย่างหาที่เปรียบไม่

“เย่หยวน! เจ้าหมายความอย่างไรกันแน่? ฆ่าผู้อาวุโสอวีเซียงกับลูกชายของเขายังไม่พอใจอีกรึ? ถึงขั้นยั่วยุพวกเราตระกูลหวังสาขาหลักแห่งเมืองหมิงหยาง?”

หวังซูระบายเสียงเย็นเอ่ยตอบ

เย่หยวนถูกฝูงชนโดยรอบล้อมกรอบไว้แล้วเช่นกัน ทว่าเขากลับมิได้กังวลแยแสใดๆ และกล่าวพร้อมรอยยิ้มจางๆว่า

“หากไม่มีล้ำเส้นข้าก่อน มีหรือที่ข้าจะไปล้ำเส้นใคร? หากผู้ใดกล้าทำให้ข้าขุ่นเคือง ข้าฆ่าล้างไม่เว้นชีวิต! แล้วพวกเจ้าก็ยั่วยุก่อปัญหาให้ข้าครั้งแล้วครั้งเล่า หรือเป็นไปได้ไหมว่าจะหนีออกไปได้ง่ายๆ? เหนือพิภพใต้สวรรค์ อย่าหลงคิดไปว่าพวกเจ้าไร้เทียมทาน!”

แลเห็นท่าทีอันเย็นชาของเย่หยวน หวังซูใจหายวูบโดยมิตั้งใจ

ด้วยความแกร่งกล้าของวิญญาณชั่วสองดาวชั้นกลาง พวกเขาตระกูลหวังยังนับเป็นอันใด?

หากกล้าแตะต้องเย่หยวนแม้แต่น้อย ได้ตายไม่รู้ตัวแน่นอน!

เมื่อเห็นสถานการณ์ดำเนินมาถึงจัดนี้ หวังซูยิ่งรู้สึกตื่นเต้นดีใจอย่างยิ่งอย่างลับๆ

นี่คือผลลัพธ์ที่เขาต้องการ!

เย่หยวนเหลือบมองไปยังกลุ่มคนตระกูลหวังด้วยหางตา เอ่ยปากกล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้มว่า

“พวกเจ้าคงแอบสุขใจอยู่ไม่น้อย? คิดว่าการที่ตระกูลหวังมีคนคอยหนุนหลังอยู่ จะทำให้ไม่มีใครกล้าทำอะไรพวกเจ้าเลย? หากไม่ยืมปากพวกเจ้สักคน คงไม่มีทางพูดความจริงเลยกระมัง?”

กล่าวสิ้นสุดบรรจบถึงคำสุดท้าย เย่หยวนพลันกวาดสายตาเข้าใส่หวังซูพร้อมรอยยิ้มแปลกๆ

หวังซูที่เห็นแบบนั้นถึงกับขนลุกซู่วสะท้านยันหนังศีรษะ เนื้อตัวของเขาสั่นเทาโดยมิตั้งใจ

“เจ้า…เจ้าจะทำอะไรข้า? ข้าขอบอกไว้ก่อน…พี่…พี่ชายของข้าเป็นถึงรองเจ้าเมืองหมิงหยาง! ไอ้เด็กเหลือขออย่างแกไม่มีทางทราบแน่นอนว่า ขุมพลังของพวกเราตระกูลหวังยิ่งใหญ่ปานใด! ห-หากเจ้ากล้าลงมือกับข้า…เจ้าจักต้องตายหามีที่ฝังไม่!”

ขณะเอ่ยขู่กลับเป็นหวังซูที่เผยสีหน้าซีดเซียวหนัก พลางค่อยๆคลานร่างถอยหนีตีห่างออกจากเย่หยวน

เย่หยวนส่ายหัวเล็กน้อย เสียงพลูถอนหายใจแผ่วเบา พลางเอ่ยปากกล่าวประดับรอยยิ้มเย็นขึ้นว่า

“หวังซู ข้ารู้สึกสงสารเจ้าจริงๆ! เจ้าคงคิดว่าตัวเจ้าเองฉลาดกว่าใครๆ หลงคิดไปว่าตระกูลหวังใหญ่คับฟ้า แต่ความเป็นจริงแล้ว…ข้ากลับหาได้ใส่ใจแม้สักนิด! เอาเถอะ อีกไม่นานเจ้าก็ตายจากไปแล้ว กล่าวอะไรไปก็เปล่าประโยชน์!”

หนึ่งคำต่อหนึ่งก้าว เย่หยวนเอ่ยกล่าวพลางย่างสามขุมเข้าใกล้หวังซูอย่างแช่มช้า ระดมพลังปราณเทวะควบแน่นอยู่บนฝ่ามือ หากหวังซูโดยฝ่ามือนี้ไปโดยปราศจากสิ่งใดมาป้องกัน เตรียมตีตั๋วลงนรกได้ในบัดดล

หวังซูในยามนี้เนื้อตัวสั่นเทาไม่หยุดด้วยความหวาดกลัวจัด คล้ายว่าจะเอ่ยปากต้องการกล่าวอะไรบางอย่าง ทว่ากลับเสียขวัญจนเอ่ยปากออกเสียงมิได้แล้ว

เย่หยวนที่ได้เห็นแบบนั้นกลับยิ่งฉีกยิ้มกว้างแสนสุขใจ เขาในปัจจุบันเปรียบเสมือนราชาปีศาจผู้มีจิตใจเลือดเย็นสุดพรรณนาในสายตาของทุกคน

ซวบบบ!!

หนึ่งฝ่ามือเคลื่อนไหว ตบอัดเข้าตรงศีรษะของหวังซูจนแหลกดุจลูกแตงโมระเบิด

ฆ่าทิ้งได้ทันทีเพียงวาจาขัดหู!

หยางรุยที่อยู่ข้างๆสะดุ้งเฮือกตกใจไม่ต่าง เขาเองก็คาดไม่ถึง เย่หยวนจะเด็ดขาดไร้น้ำใจได้ขนาดนี้จริงๆ

แถมเขายังอยู่ร่วมกับฝ่ายเย่หยวน จะเคลื่อนไหวอย่างไร มันค่อนข้างทำใจลำบากเกินไป

“เจ้า…เจ้ากล้าลงมือฆ่าหวังซู?!!”

หวังซวนเฟยตกตะลึงสุดขีดยามเห็นภาพฉากนี้ต่อหน้าต่อตา เขาคาดไม่ถึงแม้สักนิด เย่หยวนเสียสติหนักถึงขั้นลงมือฆ่าคนได้โดยหาต้องไตร่ตรองใดๆ เลือดเย็นระเบิดหัวคนได้คามือ!

เย่หยวนคลี่สีหน้าล้อหยอกพร้อมยักไหล่อย่างไม่แยแส และกล่าวขึ้นว่า

“ตอนนี้ถึงตาเจ้าแล้ว จะพูดความจริงหรือไม่ก็ตามใจอิสระ? หากยอมกล่าวแต่โดยดี นายน้อยผู้นี้ย่อมมีรางวัลตอบแทน เมตตาไว้ชีวิตสักครา ทว่าหากไม่ ข้าก็แค่ลากสองเฒ่าตระกูลหลู่และหลินมาเล่าความจริงให้ฟังในภายหลัง”