จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1416

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1416 ผลเก้าทำนองกายาอมตะ
ตอนที่ 1416 ผลเก้าทำนองกายาอมตะ
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ท่านเย่หยวน? เขา…ถึงเขาจะทรงพลังยิ่งก็จริง ทว่าก็ยังมิใช่เซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า เช่นนั้นจะต่อกรกับพวกนั้นได้อย่างไร?” ไป๋เฉินขึ้นด้วยความสงสัย

ในศึกชิงตำแหน่งประมุขวังนี้ หากปราศจากขุมกำลังระดับอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า เกรงว่าเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะต่อกรรับมือด้วยได้ แค่เย่หยวนเพียงคนเดียวกลับไม่มีน้ำหนักพอที่จะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น

การสวรรคตของท่านประมุขวังคนก่อนก็ยังกะทันหันเกินไปและยังไม่ทันมอบอำนาจให้ไป๋เฉินว่าการแทนอย่างเต็มตัว ดังนั้นหากไร้ซึ่งขุมกำลังอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าอยู่ข้างกาย เกรงว่าทำอะไรไม่ได้เช่นกัน! คนเดียวที่เขาสามารถพึ่งพาได้ในตอนนี้คงมีแต่โม่หยุนเท่านั้น

หาใช่เรื่องเท็จที่ความแกร่งกล้าของเย่หยวนในป่าพฤกษารกร้างตอนนั้น เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อยิ่ง แต่ท้ายที่สุดนี้ เขาก็เป็นแค่เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าขั้นสุดคนหนึ่งเท่านั้น

เพียงว่าทุกคนที่ได้เห็นต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวได้ว่า ที่เย่หยวนเหนือกว่าทุกคนเป็นเพราะความเข้าใจต่อศาสตร์แห่งดาบของเขาอยู่ในระดับที่สูงมาก ต่อให้เผชิญหน้ากับเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าขนานแท้สักคน นั้นก็ยังไม่คณามือเขาเลย แต่สถานการณ์ในตอนนี้กลับแตกต่างออกไป เหล่าผู้อาวุโสพวกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าระดับเจนจัดโชกโชนมากประสบการณ์ ต่อหน้าพวกเขาทั้งหมด ไม่ว่าอย่างไรเย่หยวนก็ไม่มีทางต้านรับได้ไหวแน่!

โม่หยุนกล่าวว่า “ข้าเองก็ไม่มั่นใจนัก แต่ข้าเพียงรู้สึกได้ว่า ท่านเย่หยวนคนนี้มิได้ง่ายดั่งผิวเผิน! และที่เราเห็นไปทั้งหมดยังไม่ใช่พลังที่แท้จริงของเขา! บางที…ท่านคนนี้อาจถูกส่งมาจากสวรรค์เพื่อช่วยเหลือพวกเราโดยเฉพาะ! การสวรรคตของท่านประมุกวังคนก่อนเป็นเรื่องใหญ่หลวงสำหรับนายน้อยก็จริง แต่สิ่งนี้ก็ช่วยดึงท่านให้เต็บโตขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน! ยามนี้ไม่มีท่านประมุขวังคอยอยู่ปกป้องอีกต่อไป ไม่ช้าก็เร็วพวกเราก็ต้องเผชิญหน้ากับพวกนั้นอยู่ดี!”

สีหน้าการแสดงออกของไป๋เฉินดูเคร่งเครียดรวนเรอย่างหนัก แต่ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“ตกลง เช่นนั้นข้าจะไปหาท่านเย่หยวน แล้ว…แล้วข้าจะทำอย่างไรดี?”

โม่หยุนกล่าวตอบทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “โขกศีรษะยอมรับท่านเย่หยวนเป็นอาจารย์ของเจ้าซะ!”

ไป๋เฉินตกตะลึงอย่างมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาโพล่งกล่าววาจาสวนกลับไปทันที “ยอมรับเขาเป็นอาจารย์? แล้วท่านล่ะ?”

โม่หยุนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าไม่มีอะไรจะสอนเจ้าแล้วในตอนนี้ แต่หากเป็นท่านเย่หยวนกลับต่างออกไป! ความเข้าใจของเขาต่อเต๋าเหนือชั้นกว่าข้าหลายขุมนัก! หากเจ้าสามารถทำให้เขายอมรับเจ้าเป็นศิษย์ได้ เราชายชราขอการันตี ความสำเร็จของเจ้าในอนาคตจะไร้ขีดจำกัด!”

…

ณ เรือนพักของเย่หยวนอันแสนเงียบสงบปราศจากเรื่องภายในวังเข้ามารบกวน ไป๋เฉินเคาะประตูเรียกหาเย่หยวนด้วยวาจาแสนสุภาพ “ท่านเย่หยวน เมื่อวานนี้ท่านนอนหลับพักเต็มอิ่มดีหรือไม่?”

ไป๋เฉินถูฝ่ามือจวนเหงื่อโชกไปมาอย่างประหม่า สีหน้าท่าทางของเขาในยามนี้ทั้งดูกังวลและไม่สบายเนื้อสบายตัวยิ่ง

“เต็มอิ่มเลยทีเดียว แต่ไม่มีเวลาคุยกับเจ้าเลยทั้งวัน อ่อ…ข้าขอแสดงความเสียใจด้วย” เย่หยวนกล่าวตอบ

เมื่อได้ฟังคำกล่าวนี้ไป หัวใจของไป๋เฉินคล้ายดูขุ่นมัวขึ้นเจียนแทบหลั่งน้ำตา แต่ยามนี้ระลึกนึกถึงคำสั่งของอาจารย์โม่หยุน เขาก็เร่งระงับความโศกเศร้าภายในใลงทันทีและฝืนยิ้มกว้างกล่าวว่า

“ขอบพระคุณอย่างมากท่านเย่หยวน! แต่เดิมไป๋เฉินคนนี้เพียงต้องการเชิญท่านมาเป็นอาคันตุกะพาเที่ยวพักผ่อน แต่ไม่นึกเลยว่าจู่ๆจะเกิดเหตุไม่คาดฝันเช่นนี้ ข้า…ข้าต้องขออภัยด้วยจริงๆ”

เย่หยวนเหลือบมองอีกฝ่ายปราดตาหนึ่งและกล่าวเสียงเย็นตัดบทขึ้นทันที

“มีอะไรก็กล่าวออกมาเถอะ ข้าไม่ชอบตีพุ่มล้อมต้นไม้”

เรื่องจำพวกเล่ห์เหลี่ยมเล่นวาจา ไป๋เฉินมิค่อยฉลาดเฉลียวเท่าไหร่นัก เย่หยวนแค่มองผ่านแวบเดียวก็รู้ถึงจุดประสงค์แล้ว ทั่วทั้งร่างของไป๋เฉินสั่นสะท้านอย่างหนัก เขาค้นพบว่าเรื่องฝีปากคมคายที่อาจารย์โม่หยุนสอนไปกลับเปล่าประโยชน์ยิ่งต่อหน้าเย่หยวนผู้นี้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่น พร้อมทิ้งคู่เข่ากระแทกพื้นอย่างแรงและก้มหัวกราบแทบเท้าเย่หยวนโดยไม่ลังเลใดๆ

“ท่านเย่หยวน ไป๋เฉินถูกต้อนจนสิ้นไร้ไม้ตอกแล้ว ท่านผู้สูงส่งโปรดช่วยเหลือผู้ต่ำต้อยด้วยเถิด! นี่คือผลเก้าทำนองกายาอมตะที่ข้าได้รับจากเสด็จพ่อ แต่เดิมสิ่งนี้มีไว้เพื่อช่วยให้ข้าทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าได้ง่ายขึ้น แต่ตอนนี้ขอมอบมันให้แก่ท่านผู้สูงส่ง! ได้โปรดเถิดท่าน…โปรดรับข้าเป็นศิษย์ด้วยเถิด! และช่วย…ช่วยให้ขึ้นขึ้นกลายเป็นประมุขวังคนต่อไปด้วยเถิด!” ไป๋เฉินก้มศีรษะจรดพื้นดินพร้อมกล่าวทั้งน้ำตา

ตามผิวเผินเย่หยวนยังคงสงบเยือกเย็นไม่แสดงสีหน้าอันใดออกมา ทว่าภายในใจกลับมีคลื่นลูกใหญ่ถาโถมเข้าใส่เต็มแรง หนึ่งในภารกิจที่เขาได้รับคือ การตามหาผลเก้าทำนองกายาอมตะ ซึ่งเขาก็ไม่คิดว่ามันจะเผยตัวขึ้นมาต่อหน้าต่อตาเขาอย่างง่ายดายปานนี้ ตราบเท่าที่เขาตอบตกลง เย่หยวนจะสามารถทำภารกิจนี้ได้สำเร็จทันที

ตามข้อมูลภารกิจที่บันทึกไว้ในป้ายตราสถานศึกษาของเขา ระบุไว้ว่า ผลเก้าทำนองกายาอมตะเป็นผลไม้วิญญาณฟ้าดินเพียงแค่เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าขั้นสุดกินมันลงไป จะมีโอกาสถึงสามในสิบส่วนที่จะทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าเต็มขั้นได้โดยตรง และหากเป็นเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าครึ่งขั้นจะมีโอกาสสูงถึงหกในสิบส่วนเลยทีเดียว!

สำหรับเหล่าเซียนพวกนี้ที่ติดอยู่ในปัญหาคอขวดมาอย่างยาวนานและไม่สามารถทะลวงผ่านได้สักที ผลเก้าทำนองกายาอมตะนับเป็นผลไม้มหัศจรรย์อย่างไม่ต้องสงสัยและหากนำมันไปหลอมกลั่นเพื่อสร้างโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสอง ประสิทธิภาพของมันยิ่งน่ากลัวขึ้นเป็นทวีเท่า

แต่สำหรับตัวเย่หยวน ผลเก้าทำนองกายาอมตะกลับมิได้อยู่ในสายตาเขาเลย ไม่ว่าสิ่งนี้จะมีสรรพคุณดีเลิศเพียงใด เขาก็ไม่คิดจะสนใจเช่นกัน

เย่หยวนรับผลเก้าทำนองกายาอมตะมา แต่ยังติดเล่นตัวหวังแกล้งอีกฝ่ายอีกเสียหน่อย จึงยิ้มกล่าวว่า

“ที่จริงแล้ว ตัวเจ้าในตอนนี้ก็ไม่เหมาะสมกับตำแหน่งประมุขวังจริงๆ แล้วไฉนข้าต้องเอาตัวเองไปพัวพันกับเรื่องราวยุ่งเหยิงเช่นนี้ด้วย?”

ไป๋เฉินคนนี้อ่อนแอและยังไม่เด็ดขาดพอ เขาเป็นชายหนุ่มที่ใส่ซื่อบริสุทธิ์เกินไป ความแกร่งกล้าก็ยังไม่มากนัก ต่อให้ขึ้นกลายเป็นประมุขวังได้จริงๆ สักวันย่อมถูกล้มล้างลงมาแน่นอน ณ จุดนี้เย่หยวนตระหนักทราบมาสักพักใหญ่แล้ว

คนที่มีนิสัยสันดานอย่างไป๋ชง หากเป็นเย่หยวนเขาคงระเบิดหัวตั้งแต่ในป่าทึบนั้นไปนานแล้ว แต่กระทั่งช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญ ไป๋เฉินยังทำใจฆ่าอีกฝ่ายไม่ลงด้วยซ้ำ คนที่อ่อนแอและไม่เด็ดขาดพอ ย่อมไม่มีทางรับมอบหมายงานสำคัญได้เลย