จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1415

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1415 ความหวังของไป๋เฉิน
ตอนที่ 1415 ความหวังของไป๋เฉิน
โดย
Ink Stone_Fantasy
“นายน้อยกลับมาแล้ว! ในที่สุดท่านก็กลับมา! มีเรื่องแย่แล้ว!”

ทันทีที่กลับมาถึงวังเทวะรัตติกาลฉาย ชายชราคนหนึ่งมากภูมิฐานดั่งนักปราชญ์ตรงเข้ามาหาไป๋เฉินทันทีอย่างร้อนใจ

สีหน้าของไป๋เฉินเปลี่ยนไปอย่างมากและกล่าวว่า “ท่านลุงจี้ เกิดอะไรขึ้น?”

ท่านลุงจี้โศกเศร้าหนักราวกับแทบใจสลายตรงนั้น น้ำตาเอ่อล้นออกมาเปี่ยมแก้มย่นๆ เขากล่าวว่า “นายท่าน…นายท่าน…ใกล้ถึงวาระสุดท้ายแล้ว!”

ยามได้ฟังเช่นนี้ ประดุจสายฟ้าสีครามฟาดผ่ากลางศีรษะของเขาเต็มแรง ในขณะที่สีหน้าการแสดงออกของคนอื่นๆล้วนแปรเปลี่ยนไปอย่างมาก

ไป๋เฉินคว้าไหล่ลุงจี้และเอ่ยถามว่า “ข้าหายไปแค่ครึ่งปี แต่ไฉนถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ได้!”

ทันใดนั้นไป๋ชงที่ถูกจับมัดอยู่ด้านหลัง เริ่มระเบิดหัวเราะราวกับคนเสียสติ

“ฮ่าๆๆๆ… สหายเฒ่าคนนี้ในที่สุดก็ใกล้ตายเสียที มันสมควรตายแล้ว! ฮ่าๆๆ…”

บูมมม!

เสียงระเบิดพลังดังกระหึ่มกึกก้อง ไป๋เฉินอัดพลังทั้งหมดไปที่ขาและเตะไป๋ชงด้วยความโกรธจัด จนอีกฝ่ายกระเด็นกลิ้งออกไป

“ไอ้บัดซบ! แกทำอะไรกับเสด็จพ่อ!”

ไป๋ชงโดยถีบสุดแรง ทั่วทั้งปากชโลมไปด้วยเลือดสดล้นทะลัก แต่อาการบาดเจ็บพวกนี้มันหาได้สนใจไม่ แต่อย่างไรก็ตาม มันยังคงหัวเราะดังลั่นไม่หยุดหย่อนขณะกล่าวว่า “ไอ้แก่โง่นั้นบังอาจไม่เลือกข้าขึ้นเป็นนายน้อย ดังนั้นโทษของมันคือความตาย! มันสมควรตายแล้ว ฮ่าๆๆๆ….”

ไป๋เฉินโมโหโกรธเกรี้ยวถึงขีดสุดแทบคลุ้มคลั่ง ความอาฆาตไม่พอใจที่สั่งสมมานานในจิตใจ ทั้งหมดพลันปะทุเดือดทันทีในพริบตา

“แก!!”

ไป๋เฉินยกฝ่ามือขึ้นกลางอากาศเตรียมประหารชีวิตมันในทันใด แต่สุดท้ายจำต้องชะงักไปอย่างจนใจ เขาอยากจะฆ่าพี่ชายคนนี้ด้วยฝ่ามือให้ตายคาที แต่สุดท้ายเขาก็ไม่สามารถทำได้

“ฮ่าๆๆๆ! ฆ่าข้า! ฆ่าข้าสิ! ข้าจะบอกอะไรให้เอาบุญ เหล่ายอดฝีมือของวังเทวะพิรุณร่วงโรยกำลังมาถึงแล้ว! หากเจ้าฆ่าข้าตอนนี้ พวกเจ้าทุกคนจักต้องถูกฝังในหลุมพร้อมข้าแน่นอน! ทางออกเดียวที่ยังหลงเหลือคือปล่อยข้าออกไป และมอบตำแหน่งนายน้อยแห่งวังเทวะรัตติกาลฉายให้ข้า!” ไป๋ชงกล่าวขึ้นพร้อมวาจาท่าทีสุดหยิ่งผยอง

เพียงคำกล่าวนี้คำกล่าวเดียวของไป๋ชง หัวใจของทุกคนพลันจมดิ่งลงสู่หุบเหวไร้สิ้นสุด

โม่หยุนกัดฟันแน่นด้วยความเกลียดชังว่า “แกมันไอ้คนทรยศ! ไร้จิตสำนึกทั้งยังไร้ยางอายอย่างแท้จริง! สัตว์นรกอย่างเจ้าหากได้ขึ้นเป็นนายน้อยแห่งวังเทวะรัตติกาลฉาย สักวันทุกอย่างจะพังพินาศลงดด้วยมือของเจ้า! พวกเรานับว่าตัดสินใจถูกแล้วที่ไม่เลือกเจ้าเป็นนายน้อย!”

“หึ! เจ้าโง่! หากให้ข้าขึ้นเป็นนายน้อยตั้งแต่แรก วังเทวะรัตติกาลฉายจะมาถึงจุดจบอันเลวร้ายเช่นนี้หรือไม่? เหอะ แกมันคนขี้ขลาด! กระทั่งฆ่าข้ายังไม่กล้าด้วยซ้ำ! ฮ่าๆๆๆ…น้องชายที่รักแน่จริงก็ฆ่าข้า! ฆ่าพี่ชายคนนี้! ไอ้ขี้ขลาดอย่างแก…”

โพละ!

น้ำเสียงสุดเย้ยหยันของไป๋ชงหยุดลงทันที พร้อมเลือดสดที่สาดกระเซ็นทั่วทั้งใบหน้าของไป๋เฉิน

สีหน้าของไป๋เฉินเปลี่ยนไปทันที ก่อนหยุดสายตาที่ร่างของเย่หยวนพร้อมมือที่อาบเลือดสดชโลมชุ่ม

หยวนกล่าวที่เพิ่งตบฝ่ามือระเบิดศีรษะไป๋ชงไป เอ่ยปากกล่าวขึ้นอย่างไม่แยแสว่า “หากเจ้ายังมัวทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ เสด็จพ่อของเจ้าได้ตายแน่นอน”

ไป๋เฉินสะดุ้งเฮือกดั่งฟื้นคืนสติขึ้นอีกครั้ง เขาหาได้สนใจรอยเลือดที่สาดกระเซ็นบนใบหน้า พร้อมรีบทะยานไปที่ตัววังทันที

“พวกเจ้าทุกคนยังจะยืนนิ่งเพื่ออันใด? ไม่ตามเขาลองดูสิว่าสามารถช่วยเหลืออะไรได้บ้าง?”

เย่หยวนหาได้ใส่ใจกับสายตาทุกคู่ที่จับจ้องเขาด้วยความตกตะลึงงันแม้แต่น้อย พวกเขาที่ได้ยินแบบนั้นพลันสั่นกลัวขึ้นสมอง ก่อนรีบเร่งฝีเท้าตามไป๋เฉินเข้าไปในตัววัง โม่หยุนเองก็สะดุ้งเฮือกและรีบรุดตามไปเช่นกัน เห็นเช่นนั้นเย่หยวนค่อยติดตามไป

หลังจากวิ่งเข้ามาสักครู่หนึ่งก็ถึงห้องประมุขวังเทวะรัตติกาลฉายที่กำลังนอนรอความตาย เย่หยวนที่เห็นอีกฝ่ายที่ใกล้ไปปรโลกเต็มที ก็ทราบทันทีว่าเขาถูกวางยาพิษขั้นรุนแรงและได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งร่างแล้ว พิษแล่นเข้าสู่หัวใจไปแล้ว ต่อให้เย่หยวนจะสามารถหลอมโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสองได้ แต่มันก็สายเกินไปเช่นกัน ซึ่งก็เป็นไปตามที่คาดไว้ ไม่นานหลังจากนั้น ข่าวการสวรรคตของประมุขวังเทวะรัตติกาลฉายก็แพร่กระจายออกไปในบรรดาเหล่าขุนนางชนชั้นสูงภายในวัง