จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1421

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1421 สร้างตำนานบทใหม่!
ตอนที่ 1421 สร้างตำนานบทใหม่!
โดย
Ink Stone_Fantasy
“พวกท่านยังยืนฉงนใจเพื่ออันใด? เพิ่งลั่นวาจาสัตย์ไปก่อนหน้าหรือลืมกันไปหมดแล้ว?”เย่หยวนกล่าวเสียงเย็น

ไป๋ซิ่วและที่เหลือสะดุ้งเฮือกพร้อมตวาดลั่นดุเดือด “ฆ่ามันให้หมด! จงสู้จนตัวตายไม่มีถอยกลับ!”

พวกเขาทุกคนปลุกใจฮึดสู้ประดุจถูกกระตุ้นสุดใจอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน ทุกคนต่างเก็บงำความกลัวตายไว้ในใจเบื้องลึก แต่คาดไม่ถึงเช่นกันว่า เย่หยวนกลับมีไพ่ตายที่ไว้ใช้ต่อกรกับเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าขั้นสุดอย่างฮั่วเทียน หยางได้จริงๆ!

ยามนี้เลือดร้อนเดือดพล่านหยุดไม่อยู่ พวกเขาไม่จำต้องกลัวตายใดๆ อีกต่อไป

ในเวลานั้นเองกุ้ยหยุนเข้าสัประยุทธ์เดือดกับฮั่วเทียนหยางอย่างขับเคี่ยว กรงเล็บวิญญาณอาฆาตของกุ้ยหยุน ทรงอานุภาพมาก เมื่อจับคู่ปะทะกับฮั่นเทียนหยางกลับไม่เผยให้เห็นถึงความเสียเปรียบแม้แต่น้อย!

“ท่านอาจารย์เย่ ขอบพระคุณยิ่ง!” ไป๋เฉินกล่าวขอบคุณสุดซาบซึ้งใจอย่างสุดพรรณนา เหตุการณ์เมื่อครู่เขาเกือบเอาชีวิตไม่รอดออก

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า “สิ่งที่เจ้าตัดสินใจและลงมือทำช่างน่าประทับใจนัก!”

ไป๋เฉินเสมือนกับเด็กน้อยถูกผู้ใหญ่ชื่นชม เขาตื่นเต้นจนไม่รู้ควรทำอย่างไร ได้แต่คลี่ยิ้มเก้อเขินอายและกล่าวว่า

“จะ จริงรึท่าน?”

เย่หยวนพยักหน้าตอบว่า “ให้ลูกท้อ…ตอบแทนกลับด้วยลูกพลัม! เจ้าปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยใจจริงเช่นนี้ จงส่งผลให้พวกเขาเลือกที่จะสนับสนุนช่วยเจ้าเช่นกัน!”

คู่สายตาที่จับจ้องของไป๋เฉินเผยสะท้อนความมุ่งมั่นทอประกาย เขาพยักหน้าขณะเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอาจารย์เย่ ศิษย์คนนี้เข้าใจแล้ว! หากศึกครานี้เราสามารถเอาชนะวังเทวะพิรุณร่วงโรยได้ ศิษย์คนนี้จักต้องเพียรฝึกฝนให้หนัก!”

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า “จงขยันหมั่นเพียรเป็นที่ตั้ง จักไม่มีสิ่งใดที่เราไม่สามารถเอาชนะได้!”

“คุยโม้โอ้อวดไม่อายฟ้าดิน! ข้าสงสัยเสียจริงว่า เด็กเหลือขออย่างเจ้าที่เก่งแต่ปาก สุดท้ายจะตายลงอย่างไร!”

ไป๋เฉินสะดุ้งโพล่งขึ้นในทันใด ปรากฏว่ามีเซียนจากวังเทวะพิรุณร่วงโรยโผล่มาจากไหนไม่ทราบ รุดตรงมาใกล้พวกเขาแล้ว

เย่หยวนหาได้แสดงสีหน้าท่าทีประหลาดใจใดๆ เพียงเหลือบมองปรายหางตาเล็กน้อยและกล่าวเสียงเรียบเย็นขึ้นว่า “คุยโม้โอ้อวด? เสียใจด้วย ข้าไม่เคยคุยโม้โอ้อวดแม้นสักครั้ง”

ไป๋เฉินถอดสีหน้าเล็กน้อยและกล่าวบอกเย่หยวนด้วยความเป็นห่วงว่า “ท่านอาจารย์เย่ เขาคือผู้อาวุโสเก้าแห่งวังเทวะพิรุณร่วงโรยนามหลานจื่อหยู เป็นเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าชั้นต้น! แต่ตอนนี้…เราไม่มีขุมกำลังอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าไว้รับมือเหลือแล้ว!”

ในเวลานี้ทั้งสองฝ่ายกำลังก่อศึกสัประยุทธ์ชุลมุนวุ่นวายไม่รู้หัวหาง แต่กลับมีเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าของวังเทวะพิรุณร่วงโรยหลุดรอดออกมาคนหนึ่ง! หลานจื่อหยูไม่คิดจะหาคู่ต่อสู้อยู่แล้ว และพยายามหลบเลี่ยงศึกรอบตัวเพื่อชิงจังหวะฆ่าไป๋เฉินและเย่หยวนตั้งแต่ต้นแล้ว

เย่หยวนเอ่ยกล่าวอย่างไม่แยแสว่า “เจ้าถอยไปก่อน”

ไป๋เฉินปั้นหน้าเครียดก่อนเร่งโพล่งเข้าเตือนทันทีว่า “ท่านอาจารย์เย่ ท่านคิดจะต่อกรกับเขาเพียงลำพังรึ? แต่…แต่อีกฝ่ายเป็นถึงเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า! เร็วเข้า พวกเจ้ามานี่เร็ว! ช่วยกันผนึกกำลังโค่นหลานจื่อหยู!”

เย่หยวนยกมือขึ้นหยุดไป๋เฉินมิให้ทำเช่นนั้นและเอ่ยขึ้นว่า “ไม่จำเป็น แค่ข้าคนเดียวก็พอแล้ว!”

สีหน้าการแสดงออกของไป๋เฉินแปรเปลี่ยนไปโดยพลัน เขามิอาจทราบเลยว่า เย่หยวนไปเอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหน เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าปะทะกับเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าแบบตัวต่อตัว นี่หาใช่เรื่องเกินจริงหรือไม่?

หลานจื่อหยูแหงนมองช้อนสายตาไปยังเย่หยวนและกล่าวด้วยท่าทีสุดหยามเหยียดว่า “สหายน้อยช่าลำพองตนนัก คิดหรือว่าการที่เจ้านำภูตเซียนมาเป็นองครักษ์ข้างกายเฉกเช่นนี้ จะทำให้เจ้าไร้เทียมทานเหนือสรรพสิ่ง?” จากที่เขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาของไป๋เฉินเมื่อครู่ นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่า เด็กเหลือขอนามเย่หยวนคนนี้เป็นแค่เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าเท่านั้น สันนิษฐานได้ว่า เด็กเหลือขอคนนี้คงกำลังใช้เครื่องรางของวิเศษบางอย่างเพื่อปกปิดขุมพลังเอาไว้ จึงเป็นเหตุให้เขาไม่สามารถมองผ่านสัมผัสระดับพลังอีกฝ่ายออกได้ เว้นเสียแต่ว่ายามนี้หลายจื่อหยูทราบชัดเห็นกระจ่างแล้ว ก็แค่ขุมพลังอาณาจักรปฐมพระเจ้าคนหนึ่ง แต่ริอาจเผชิญหน้ากับเขาแบบตัวต่อตัว ช่างน่าขันสิ้นดี!

เย่หยวนเรียกดาบพิชิตมารฟ้าออกมาและกล่าวท่าทีสงบจิตสงบใจว่า “แล้วอย่างไร?”

หลานจื่อหยูระเบิดเสียงหัวเราะลั่นและกล่าวว่า “แล้วอย่างไรงั้นรึ? ต่อหน้าเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า เหล่าเซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้ากลับไม่ต่างจากมดปลวก! ตั้งแต่สมัยโบราณกาล เคยมีหรือไม่ เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าปราบปรามเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าสิ้นท่า? เหอะ เหอะ แล้วน้ำหน้าอย่างเจ้า…หรือคิดว่าตนถือผู้เขียนตำนานบทใหม่?”

เย่หยวนคลี่ยิ่มบางกล่าวตอบไปพลางว่า “เช่นนั้นรึ? งั้นข้า…จะเป็นผู้เขียนตำนานบทนั้นขึ้นมาเอง!”

ยังไม่ทันที่หลานจื่อหยูจะได้เปิดปากเอ่ยกล่าวอันใดต่อ เย่หยวนก็เริ่มเคลื่อนไหวเสียแล้ว!

สยบดารา!

คมดาบลมกรดทรงจันทร์เสี้ยวงามยักษ์กวาดล้างสะบั้นฉีกห้วงอากาศปราดพุ่งไปทางหลานจื่อหยู!

คมดาบกระบวนนี้เร็วสุดขีด แต่นี่ก็มิได้ทำให้หลานจื่อหยูรู้สึกตื่นกลัวใดๆ เขายังคงยืนนิ่งรอรับกระบวนดาบนั้นอย่างใจเย็น เพียงกระบวนดาบของเด็กน้อยอาณาจักรปฐมพระเจ้า มันจะแกร่งกล้าสักแค่ไหนเชียว?

แต่เมื่อแสงคมดาบรุดถึงตรงหน้า กลิ่นอายหายนะหอบใหญ่พลันล้นทะลักจากคมดาบ ถาโถมเข้าใส่ร่างหลานจื่อหยูจนท่วมท้นแทบมิดร่าง!