จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1422

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1422 สยบดาราฉบับสมบูรณ์!
ตอนที่ 1422 สยบดาราฉบับสมบูรณ์!
โดย
Ink Stone_Fantasy
สองร่างพัลวันไสวดุจภูตผีกลางน่านเวหา คลื่นพลังเสียดปะทะคลื่นเสียงดั่งกรีดร้องโหยหวนระงมไม่หยุดหย่อนไม่ว่าจะเป็นฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉานหรือฝั่งวังเทวะพิรุณร่วงโรย พวกเขาแต่ละคนใจคอสั่นคลอนคล้ายเป็นกังวลต่อศึกสมรภูมิใหญ่นี้ สีหน้าการแสดงออกของฮั่วเทียนหยานเลวร้ายลงอย่างมาก ไอ้พวกวังเทวะรัตติกาลฉายมันไปเสาะหาสัตว์ประหลาดน้อยตนนี้มาจากที่ใด?

เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าสัประยุทธ์เดือดกับเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าได้อย่างสูสี?

นี่เป็นเรื่องเหลือเชื่ออย่างแท้จริง!

ในทางด้านหลานจื่อหยู ยิ่งเขาต่อสู้มากเท่าไหร่กลับเป็นเขาที่ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น เขาไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลยว่า กระบวนโจมตีสุดน่าสะพรึงเช่นนี้ เย่หยวนสามารถปลดปล่อยได้อย่างต่อเนื่องเสมือนไม่เปลืองแรงใดๆ! หลานจื่อหยูไม่กล้าคิดต่อเลยว่า หากเย่หยวนขึ้นกลายเป็นเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้า เขาจะทรงพลังไร้เทียมทานปานใด? อย่างไรก็ตามแต่ เห็นได้ชัดว่าเย่หยวนในตอนนี้มีระดับพลังอยู่เพียงอาณาจักรปฐมพระเจ้าขั้นสุด ยังก้าวไปไม่ถึงอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าครึ่งขั้นด้วยซ้ำ ไอ้เด็กเหลือขอตรงหน้ามันใช้ชีวิตสวนทางกับสามัญสำนึกของผู้คนโดยสิ้นเชิง! มีอย่างที่ไหน เย่หยวนไล่ล่าสะบั้นสับคมดาบใส่จนทำให้หลานจื่อหยูแทบกระอักพ่นโลหิตอยู่หลายครั้งหลายครา เผชิญหน้ากับเด็กน้อยอาณาจักรปฐมพระเจ้าคนนี้ กลับเป็นเขาที่ถูกบีบจนใกล้จนตรอกเต็มทน!

“ข้าอยากจจะเห็นเสียเหลือเกินว่า เจ้าจะมีขีดกำจัดอยู่ตรงไหน? และข้าไม่เชื่อว่าเจ้าที่เป็นแค่เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าจะสามารถปลดปล่อยกระบวนดาบนี้ได้ไม่มีสิ้นสุด!”

หลานจื่อหยูถูกเย่หยวนไล่ต้อนอย่างหนักจนสร้างบาดแผลฉกรรจ์ทั่วร่าง ยามนี้ถึงไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้แล้วก็จริง แต่เขาก็ยังใจแข็งยืนหยัดสู้กับเย่หยวนต่อไป แน่นอนว่าอีกเหตุผลหนึ่งคือ เขาไม่มีแผนการที่ดีกว่านี้ไว้รับมือแล้วด้วยภายใต้สถานการณ์แบบนี้สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือ รอจนกว่าพลังปราณเทวะในร่างกายของเย่หยวนจะหมดลง

เมื่อถึงเวลานั้นจะเป็นโอกาสที่หลานจื่อหยูจะได้ตอบโต้จู่โจมสวนกลับไป

ไป๋เฉินยามนี้รู้สึกตื่นเต้นลุ้นระทึกใจจนใบหน้าเห่อแดง เขาทราบดีว่าท่านจารย์เย่แข็งแกร่งเพียงใด แต่ก็ไม่นิดเลยว่าจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้! ศึกสัประยุทธ์ครั้งนี้ท่านอาจารย์เย่ของเขาเป็นฝ่ายชนะแน่นอน!

ทันใดนั้นไป๋เฉินพลันชูทวนยาวขึ้นและคำรามลั่นสุดเสียงว่า “ฆ่า! ฆ่า! ฆ่าพวกมันให้หมด! เลือดต้องล้างด้วยเลือด! วันนี้พวกวังเทวะพิรุณร่วงโรยลำพองใจหลงผิดคิดเหยียบย้ำเรา ดังนั้นฆ่าพวกมันให้หมดอย่างให้เหลือรอดกลับไปแม้แต่คนเดียว!”

ทันทีที่กล่าวจบไป๋เฉินรีดเร้นกลิ่นอายสุดน่าสะพรึงหอบใหญ่ พร้อมกระโจนเข้าสมรภูมิที่ ณ เวลานี้ปะทุเดือดถึงขีดสุด เพลงทวนของเขาเพิ่งสำเร็จหมาดๆ ก่อนหน้านี้ ทำให้ความแกร่งกร้าวเพิ่มขึ้นอย่างมาก เมื่อต้องเผชิญกับเซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าของฝ่ายวังเทวะพิรุณร่วงโรย ไป๋เฉินก็หาได้เสียเปรียบตกเป็นรองแม้แต่น้อย

ภายใต้สถานการณ์ปัจจุบัน แววพ่ายศึกของฝ่ายวังพิรุณร่วงโรยเริ่มปรากฏให้เห็นเด่นชัดขึ้นเรื่อยๆ เนื่องจากพวกเขาขาดแคลนขุมกำลังอาณาจักรปฐมพระเจ้าในสมรภูมินี้ จึงปรากฏภาพฉากที่ฝ่ายวังเทวะพิรุณร่วงโรยจำใจต้องต้านรับแบบหนึ่งต่อสองหรือสามคน ทอดสายตาออกไปล้วนปรากฏเป็นเช่นนี้ทั้งสิ้น เพราะแผนเดิมของฮั่วเทียนหยางคือ แม้ขุมกำลังที่เขานำมาจะมีปริมาณไม่เต็มรูปแบบสมบูรณ์และน้อยกว่าปกติ แต่เขาล้วนแล้วแต่คัดสรรเซียนระดับอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้ามา กล่าวได้ว่าใช้กลยุทธ์คุณภาพมากกว่าจำนวน

วังเทวะรัตติกาลฉายเพิ่งเสียกำลังสำคัญอย่างไป๋เย่ไห่ไป ดังนั้นเขาจึงต้องการบดขยี้พวกที่เหลือให้สิ้นซากโดยตรง ด้วยขุมกำลังของเหล่าเซียนระดับสูงที่คัดสรรมา

ทว่าปัจจุบันเขาถูกกุ้ยหยุนสกัดขัดขวางมิให้ไปไหนไม่พอ แต่พวกรุ่นอาวุโสลายครามของฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายเองก็พร้อมใจผนึกกำลังช่วยเหลือไป๋เฉินอีก จึงทำให้เวลานั้นเหล่าเซียนระดับสูงที่เขานำมาไม่สามารถเคลื่อนไหวคุมเชิงได้อย่างอิสระ ด้วยเหตุนี้ระดับพลังการต่อสู้ของทั้งสองฝ่ายจึงค่อนข้างสมดุลใกล้เคียงกันอย่างมาก

สิ่งที่เลวร้ายยิ่งไปกว่านั้นคือ เย่หยวนเพียงคนเดียวสามารถควบคุมเซียนอาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าอย่าง

หลานจื่ออยูได้อย่างอยู่หมัด! ความได้เปรียบในแง่ของปริมาณผู้คน ทางฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ไป๋เฉินเข้าร่วมศึกสมรภูมิเดือดอย่างไม่กลัวตาย เขาพึ่งสะบั้นปราบปรามข้าศึกไม่เหลือหน้าด้วยความบ้าคลั่ง เขาเกลียดฮั่วเทียนหยานยิ่งกว่าใครๆ นามนี้มีโอกาสได้ลงสนามจริง มิเพียงรั้นรอนกำลังไว้ไมตรี แต่ยังล่าสังหารอย่างไม่คิดชีวิตไร้ปรานี

เสมือนว่าคนอื่นๆ โดยรอบติดเชื้อบ้าจากไป๋เฉินไป แต่ละคนลุกฮือปลุกระดมจิตวิญญาณลุกโชน พวกเขาถาโถมฆ่าฟันไม่มีหยุดไม่รู้จักเหนื่อย จนเป็นฝ่ายวังเทวะพิรุณร่วงโรยเสียเองที่เร่งถอดชุดถอดเกราะวิ่งเตลิดถอยหนี

ในไม่ช้า จำนวนผู้บาดเจ็บล้มตายของฝ่ายวังเทวะพิรุณร่วงโรยก็เพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด!

ฮั่วเทียนหยางร้อนใจวิตกกังวลหนัก ไม่ว่าจะพยายามโหมกระหน้ำโจมตีหลากกระบวนเพียงใด แต่ก็ไม่สามารถทำอันตรายกุ้ยหยุนได้เลยแม้แต่น้อย สูตรร้อยอักขระภูตเต๋าของกุ้นหยุนสำเร็จถึงอักขระที่สามแล้ว แม้ว่าเขาจะยังไม่เลื่อนระดับชั้น ทว่าความแกร่งกล้ากลับพุ่งสูงขึ้นอย่างผิดหูผิดตา การจะข้ามระดับต่อสู้เช่นนี้จึงหาใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขาไม่สุดท้ายนี้ สูตรร้อยอักจระภูตเต๋าก็เป็นถึงวิชาลับอันดับหนึ่งแห่งศาสตร์แห่งภูตทั้งมวล!

ฮั่วเทียนหยางไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าสถานการณ์จะกลับกลายมาเป็นเช่นนี้ได้ ทีแรกเขายังคิดเย้ยในใจเล่นว่า จะถล่มพวกวังเทวะรัตติกาลฉายอย่างไรดีให้สิ้นเปลืองแรงน้อยที่สุด? ทว่าตอนนี้จำต้องคิดหนัก จะหนีอย่างไรกลับไปดี?ทางฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายล้วนแล้วแต่สู้ยิบตาไม่ตายไม่เลิกราวกับถูกฉีดกระตุ้น พวกมันเข้ารบเร้าไม่หยุดหย่อนและไม่ยอมเปิดโอกาสให้พวกเขาได้ถอยทัพหนีออกไปเลย หากจะถอยทัพทั้งแบบนี้ก็เกรงว่าอันตรายเกินไป พวกเขาอาจต้องประสบกับความสูญเสียอย่างหนักหน่วง

บูมมม! ในขณะนั้นเอง เสียงระเบิดรุนแรงดังสสั่นกึกก้องชั่วฟ้าจากมุมหนึ่ง

ฮั่วเทียนหยางถึงกับหน้าถอดสีไปชั่วขณะ ลางสังหรณ์ไม่สู้ดีนัก คืบคลานกัดกินจิตใจ เขาเร่งปรายตาลอบมองไปทางต้นเสียงอย่างอดมิได้ และต้องตะลึงงันค้างเติ่งไปทั้งแบบนั้น

บัดนี้ร่างของหลานจื่อหยูอาบเลือดชโลมชุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูจากรูปการณ์สภาพย่ำแย่เวทนาสุดขีด ไม่สามารถยืนหยัดทรงตัวให้ตรงได้ เป็นที่ชัดเจนว่าเขาไม่สามารถต้านรับเย่หยวนได้อีกต่อไปแล้ว ซึ่งในทางตรงข้าม เย่หยวนยังคงชูดาบยาวพร้อมปราดพุ่งจู่โจมอีกระลอกมิให้อีกฝ่ายหยุดพัก

ฮั่วเทียนหยางแทบไม่อยากเชื่อสายตากับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้าแกร่งกล้ามากถึงเพียงนี้? พินิจจากรูปการณ์ตามตรง หลานจื่อหยูเตรียมถูกเย่หยวนปิดฉากในไม่ช้าก็เร็ว!

ซึ่งในตอนแรกเอง ฮั่วเทียนหยางก็คิดแบบเดียวกับหลานจื่อหยู เขารู้สึกว่าเย่หยวนสามารถยืนหยัดต่อกรได้เพียงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น อย่างไรก็ตาม ยิ่งเวลาเลยพ้นผ่านไป เย่หยวนกลับปราศจากวี่แววอ่อนล้าเหน็ดเหนื่อยแม้สักนิด คล้ายว่าพลังปราณเทวะในร่างกายเด็กคนนี้ไม่มีสิ้นสุด สามารถสำแดงใช้กระบวนดาบได้อย่างไร้จำกัด! หรือเป็นไปได้ไหมว่า พลังปราณของเจ้าเด็กคนนี้จะไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ?