จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1423

สรุปบท ตอนที่ 1423: จอมเทพโอสถ

สรุปตอน ตอนที่ 1423 – จากเรื่อง จอมเทพโอสถ โดย Internet

ตอน ตอนที่ 1423 ของนิยายActionเรื่องดัง จอมเทพโอสถ โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1423 สั่งสอนศิษย์
ตอนที่ 1423 สั่งสอนศิษย์
โดย
Ink Stone_Fantasy
ข้อมือเย่หยวนบิดพลิ้ว สะบัดดาบโบกสะบั้นลงอย่างแผ่วเบา

วูบบบ!

ปราศจากร่องรอยความผันผวนหรือพลังปราณเทวะใดๆ มีเพียงเสียงคมดาบแสนแผ่วเบาและสายลมอันโอยอ่อนทันทีทันใดร่างของหลานจื่อหยูพลันแข็งค้างไปดื้อๆ รัศมีคุกคามหอบใหญ่ที่ทวีสั่งสมอย่างบ้าคลั่งยามนี้กลับหยุดชะงักลงทันใด

เย่หยวนค่อยๆ เก็บดาบลงอย่างแช่มช้าชดช้อย ทว่าจังหวะหายใจของเขากลับหอบตระหนี่ถี่เร็วจนผิดแปลกสำหรับค่าใช้จ่ายในการปลดปล่อยกระบวนดาบนี้กลับค่อนข้างมหาศาลนัก

“อะไร…เกิดอะไรขึ้นกันแน่? การต่อสู้…จบลงทั้งแบบนี้?”

“นั้นสิ นี่มันเรื่องอะไรกัน? ข้าเห็นเพียงท่านเย่หยวนฟันดาบออกมาเพียงครั้งเดียว และทุกอย่างก็จบลง?”

“การเคลื่อนไหวนี้มันอะไรกัน? ข้ายังไม่ทันได้รู้สึกอันใด?”

…

“พร๊วด…”

เฉกเช่นเดียวกับทุกคนที่เผยสีหน้าสุดงุนงงฉงนใจ ยังไม่ทันที่หลานจื่อหยูจะได้กล่าวอันใด ร่างของเขาก็ระเบิดกลายเป็นหมอกไอโลหิตโดยตรง ปราณโลหิตล่าสังหารอะไรนั่นยังไม่ทันได้ใช้ก็ตายไปเสียแล้ว

ความตื่นตระหนกก่อตัวขึ้นกลางใจของฮั่วเทียนหยาง ยังไม่ทันที่หลานจื่อหยูจะได้สำแดงใช้ปราณโลหิตล่าสังหาร เขาก็ถูกเย่หยวนฆ่าทิ้งไปดื้อๆด้วยกระบวนดาบอะไรก็ไม่รู้! ความแท้หรือปลอมเปลือกที่เร้นแฝงอยู่ในคมดาบเล่มนี้ ต่อให้เป็นเซียนอาณาจักรรปัจฉิมพระเจ้าขั้นสุดก็ไม่มีทางมาออกได้แม้สักนิf คนนอกที่มองเข้ามาอาจเห็นเพียงว่า มันเป็นกระบวนดาบแสนเรียบง่ายและธรรมดาเกินไป แต่ยังไม่ทันตั้งสติฟื้นตัวกลับพบว่า…หลานจื่อหยูตัวระเบิดตายไปแล้ว

“ถอยทัพ!”

ฮั่วเทียนหยางตัดสินใจได้ในทันควัน เขารีดเร้นระเบิดพลังทั้งหมดออกมาเพื่อผลักไสให้กุ้ยหยุนจำต้องล่าถอยออกไปน้อยเล็ก เปิดจังหวะได้โอกาสนี้ ฮั่นเทียนหยางโคจรพลังปราณเทวะสุดฤทธิ์ทะยานหนีหายไปทันทีด้วยความเร็วดุจสายฟ้า

เห็นท่านประมุขวังหนีเตลิดไม่เป็นท่าแบบนี้ พวกวังเทวะพิรุณร่วงโรยยังกล้ารั้นรอยืนเฉยได้อย่างไร? ทั้งหมดแห่กระจายหนีตายกันไปคนละทิศละทาง แต่ความแกร่งกล้าของแต่ละคนมากน้อยไม่เหมือนกัน หากต้องการจะวิ่งหนีออกไปหาใช่เรื่องง่ายขนาดนั้นได้อย่างไร?

ดังนั้นจึงเกิดภาพฉากชุลมุนยุ่งเหยิงอีกระลอกใหญ่ แต่ครั้งนี้กลับเป็นฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายที่กำลังไล่ล่าเหยื่ออันโอชา พวกเขามีกำลังใจฮึกเหิมหาญกล้าเป็นหลายทวีเท่า เหล่าเซียนของฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายวิ่งไล่กวดพวกวังเทวะพิรุณร่วงโรยอย่างบ้าคลั่งหวังกวาดล้างทุกชีวิต ในไม่ช้าพวกเขาก็ล่าสังหารไปไกลกว่าหนึ่งแสนลี้ตลอดทางยาว

เหล่าเซียนทางฝ่ายวังเทวะพิรุณร่วงโรยเริ่มพลาดท่าล้มตายกันมากขึ้นทีละคนสองคน ถึงขั้นที่ว่ามีผู้อาวุโสอาณาจักรรปัจฉิมพระเจ้าคนหนึ่งถูกไป๋ซิ่วที่ไล่ล่าอย่างไม่หยุดหย่อน ตบฝ่ามือสุดน่าสะพรึงตายคาที่!

ยิ่งเห็นแบบนี้ ทางฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายยิ่งรู้สึกฮึกเหิมปลุกเร้าเข้าไปใหญ่ จิตวิญญาณแห่งนักสู้ลุกโชก ตามเช็ดตามล้างถึงที่เก็บทุกรายละเอียดไม่เหลือ

ระหว่างทางเย่หยวนติดสอยอยู่รั้งท้ายกลุ่มคนเหล่านี้อย่างไม่เร่งไม่รีบ

พวกเขาไล่ล่าล้างบางอีกฝ่ายตลอดทางยาวจนมาถึงเขตชายแดนของฝั่งวังเทวะพิรุณร่วงโรย กล่าวได้ว่าตอบโต้สวนกลับจนถึงหน้าบ้านอีกฝ่ายเลยทีเดียว! เห็นเป็นเช่นนี้ เย่หยวนจึงเปิดปากตะโกนขึ้นลั่นเสียงดังฟังชัดว่า

“เอาล่ะ! พอเท่านี้!”

ในชั่วพริบตา ขุมกำลังเหล่าเซียนของฝ่ายวังเทวะรัตติกาลฉายจำต้องหยุดมือลง ปนรู้สึกเสียดายเล็กน้อยคล้ายว่ายังไม่ค่อยเต็มอิ่ม

“ท่านอาจารย์เย่ ไฉนถึงไม่ไล่ต่อล่ะ? เราสามารถตอบโต้อีกฝ่ายได้และตามไล่ล่าฆ่าล้างอย่างหนัก อีกเพียงก้าวเดียวอาจถึงขั้นพินาศวังเทวะพิรุณร่วงโรยได้เลย ทั้งนี้ก็เพื่อล้างแค้นแทนเสด็จพ่อ?” ไป๋เฉินกล่าวขึ้นเจือสีหน้าสุดฉงนใจ เย่หยวนยิ้มแต่ไม่ได้กล่าวอะไรตอบ

โม่หยุนกล่าวขึ้นว่า “ท่านประมุขวัง ความหมายของท่านเย่หยวนคือ อย่าต้อนศัตรูจนสิ้นหวัง! ฮั่วเทียนหยางเป็นเซียนอาณาจักรรปัจฉิมพระเจ้าขั้นสุด หากเราไล่ต้อนอีกฝ่ายจนมุมไร้ทางออกจริงๆ เกรงว่าผลที่ตามมาอาจน่ากลัวเกินจินตนาการได้”

สีหน้าการแสดงออกของไป๋เฉินเปลี่ยนไปทันที ก่อนพบว่ายามนี้กุ้ยหยุนหายตัวไปแล้ว เป็นไปได้สูงว่า สำหรับภูตเซียนตนนั้นเองก็จำต้องแลกด้วยค่าใช้จ่ายเป็นจำนวนมหาศาลเช่นกันต่อศึกใหญ่ในครานี้

“เข้าใจแล้ว!” ไป๋เฉินพยักหน้าและกล่าวตอบน้ำเสียงจริงจัง

ศึกนี้ในครานี้พวกเขาทุกคนต่างตกอยู่ภายใต้สถานการณ์มืดแปดด้านสุดสิ้นหวัง ทว่าในตอนท้ายกลับจบลงด้วยชัยชนะอย่างสวยงามเหนือความคาดหมายได้ขนาดนี้

ทุกคนต่างโหร้องรำเต้นครื้นเครงไปมาอย่างมีความสุขราวกับคนบ้า!

“ท่านเย่หยวนจงเจริญ!”

“ท่านเย่หยวนจงเจริญ!”

“ท่านเย่หยวนจงเจริญ!”

…

พวกเขาทุกคนทราบดีว่า ชัยชนะในครั้งนี้เกิดจากเย่หยวนที่เข้ามาพลิกสถานการณ์ทั้งหมดจากร้ายกลายเป็นดีด้วยตัวเพียงลำพัง! หากไม่มีเย่หยวน เกรงว่าวันนี้คงเป็นจุดจบของวังเทวะรัตติกาลฉายไปแล้ว

“ท่านเย่หยวน เปรียบเสมือนเทพจากสรวงสวรรค์อย่างแท้จริง! ท่านปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเหลือพวกเรา! สามารถสังหารเซียนอาณาจักรรปัจฉิมพระเจ้าได้ด้วยขุมพลังอาณาจักรรปฐมพระเจ้า!”

“นี่จะกลายเป็นตำนานที่เขย่าฟ้าดินไปอีกนานแสนนาน! ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมาเกินขอบเขตความเข้าใจของพวกเราไปโดยสิ้นเชิง!”

ปรากฏว่าเย่หยวนเพียงใช้สองนิ้วหยุดทวนไว้ได้อย่างง่ายดาย

“ช่างเป็นทวนที่อ่อนแอและไร้พละกำลัง เช่นนี้จะสามารถฆ่าศัตรูได้อย่างไร?” เย่หยวนส่ายหัวเล็กน้อยพลางเอ่ยปากขึ้น

ไป๋เฉินอดสำลักมิได้ทันทีที่ได้ยินแบบนั้น และกล่าวขึ้นพินิจท่าทางไม่ค่อยยอมรับว่า

“ข้า…ข้า…เนื่องจากเมื่อครู่ฝึกเพลงทวนประจำวัน จึงมิได้กรอกเทพลังเข้าไปเต็มที่หนักดั่งตอนสัประยุทธ์จริง ท่านถึงหยุดทวนนี้ได้อย่างง่ายดาย”

เขาเพิ่งสำเร็จเพลงทวนนี้จนเชี่ยวชาญ แต่เย่หยวนกลับเทน้ำเย็นราดลงบนหัวแบบนี้ แล้วไป๋เฉินจะไม่รู้สึกหดหู่ใจได้อย่างไร? เขาตระหนักชัดแจ้ง ขุมพลังที่แท้จริงของเย่หยวนน่าสะพรึงกลัวเพียงใด แต่ไป๋เฉินก็ยังค่อนข้างมั่นใจในเพลงทวนของตนเองนัก ถึงวาจาน้ำเสียงจะนุ่มนวลและอ่อนน้อม แต่นั่นกลับแฝงไปด้วยความหัวรั้นปฏิเสธที่จะยอมแพ้

เย่หยวนยิ้มกล่าวว่า “เช่นนั้นรึ? เอาล่ะ จงสำแดงใช้กระบวนท่าที่แข็งแกร่งที่สุดของเจ้าออกมา ข้าจะยืนอยู่ตรงนี้” แววเจ้าเล่ห์แสนกลพลันสาดสะท้อนออกมาจากนัยน์ตาไป๋เฉิน เขากล่าวพร้อมรอยยิ้มว่า

“ท่านอาจารย์กล่าวแล้วอย่าคืนคำ!”

เย่หยวนยิ้มตอบ “แน่นอน!”

ไป๋เฉินชักทวนกลับมาพร้อมยืนตั้งท่าเร่งพลังปราณเทวะโคจรเร็วจี๋ถึงขีดสุด บริเวณปลายทวนพลังปราณเทวะระดมสั่งสมจนผนึกขึ้นเป็นเกราะทวนคุมเคลือบเสริมแกร่งให้อีกชั้นหนึ่ง

“ระวังตัวด้วยท่านอาจารย์!”

เขาตระหนักชัดว่าเย่หยวนทรงพลังไร้เทียมทานเพียงใด แม้เขาจะเอาจริงรีดเร้นพลังปราณทั้งหมดออกมาใช้ แต่นั่นก็ไม่สามารถทำอันตรายอันใดให้เย่หยวนได้เลยแม้สักนิด สิ่งเดียวที่เขาต้องการจะเห็นคือตนสามารถบังคับให้เย่หยวนตั้งท่าป้องกันได้!

ไป๋เฉินอยากจะพิสูจน์ให้เป็นประจักษ์ เพลงทวนของเขาหาได้อ่อนแอและไร้ซึ่งพละพลัง หลังจากระดมพลังอยู่นาน ในที่สุดขุมพลังทำลายล้างของทวนไป๋เฉินก็บรรลุถึงจุดสุดยอด!

“ย๊ากกก!”

ไป๋เฉินวาดทวนทะลวงพุ่งเสียบออกไปเต็มสูบ คลื่นพลังอันทรงอนุภาพนี้รุนแรงจนทำให้เสื้อผ้าอาภรณ์ของเย่หยวนกระพือโบกสะบัดไม่หยุด ช่างเป็นเพลงทวนที่รวดเร็วดุจสายฟ้า เสี้ยวพริบตามันปราดลุถึงตรงหน้าเย่หยวนแล้ว แต่ทันใดนั้นเองสีหน้าการแสดงออกของไป๋เฉินพลันเปลี่ยนไปทันที ดวงตาโพล่งโตเบิกกว้างเผยให้เห็นรูปลักษณ์อันแสนไม่อยากเชื่อ

เย่หยวนยังคงหยุดปลายทวนของเขาได้ด้วยสองนิ้วดังเดิม ไม่ว่าเขาจะออกแรงมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถแทงทะลุผ่านปราการสองนิ้วของเย่หยวนได้เลย!

…………………………………