จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1447

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1447 จงยอมแพ้และสดับฟังข้าผู้นี้ ผู้ใดต่อต้านต้องวินาศบรรลัยสูญ!
ตอนที่ 1447 จงยอมแพ้และสดับฟังข้าผู้นี้ ผู้ใดต่อต้านต้องวินาศบรรลัยสูญ!
โดย
Ink Stone_Fantasy
ภายในไข่มุกสยบวิญญาณ เย่หยวนเฝ้ามองใบหน้าอันงดงามไร้ที่ติตรงหน้า ภายในใจรู้สึกเจ็บปวดเกินพรรณนา

หลายปีที่ผ่านมา มู่หลินเสวียยังคงรูปลักษณ์ดังเดิมเสมือนเจ้าหญิงนิทรากำลังรอให้ใครสักคนมาปลุก

แต่ตลอดที่ผ่านมา เย่หยวนพยายามมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ทว่ากลับไม่เคยประสบความสำเร็จเลยสักครั้ง

เย่หยวนทราบดีว่ากายหยาบด้านนอกที่งดงามนี้ ภายในไร้ซึ่งร่องรอยแห่งชีวิตหลงเหลืออยู่แล้ว

มีเพียงจิตใต้สำนึกและจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังสูญสลายเท่านั้นในปัจจุบัน

ปุ๋ ปู๋ ปุ๋…

ทันใดนั้นเองมวลแสงสีเย็นพลันสว่างไสวขึ้นจากบริเวณอันมืดมนรายล้อมรอบตัวมูหลินเสวียเสมือนแสงเทียนไออุ่น

แสงสีเย็นเหล่านี้ประดุจแสงจากเทียนไข โดยมีมู่หลินเสวียเป็นจุดศูนย์ กลุ่มแสงเหล่านั้นกำลังโอบอุ้มนางเอาไว้

“นี่คือไฟแห่งวิญญาณ สามารถซ่อนเร้นกลิ่นอายของสาวน้อยนางนี้และรักษาจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของนางมิให้สูญสลายไป ตราบใดที่มีศิลาชีวิตนิจนิรันดร์คอยหล่อเลี้ยงอยู่ ไฟแห่งวิญญาณก็จะไม่มีวันดับ”

เมื่อได้ยินคำกล่าวของหวูเฉิน เสมือนก้อนหินขนาดยักษ์หล่นทับลงมาในใจเย่หยวน

หลายปีมานี้ เย่หยวนรู้สึกวิตกกังวลอย่างมาก

“ท่านอาวุโส ด้วยปริมาณศิลาชีวิตนิจนิรันรันดร์ที่มี ไฟแห่งวิญญาณจะลุกโชกช่วงเช่นนี้อีกนานเท่าใด?”

เย่หยวนเอ่ยถาม

หวูเฉินถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมายามได้ยินเช่นนั้น และกล่าวว่า

“ไม่รู้ว่าสาวน้อยนางนี้ได้รับพรอันใดมา แต่ค่อนข้างคุ้มที่จะเสี่ยงเพื่อเสาะหาศิลาชีวิตนิจนิรันดร์มา หากให้ศิลาชีวิตนิจนิรันดร์เหล่านี้แก่นาง มันจะช่วยรักษาจิตวิญญาณศักดิ์สิทธิ์และจิตใต้สำนักของนางมิให้สลายไปอีกสองร้อยปี”

เย่หยวนขมวดคิ้วถักแน่นกล่าวว่า “แค่สองร้อยปี?”

หวูเฉินพยักหน้าและเอ่ยปากกล่าวต่อว่า

“การจะเก็บรักษาเต๋าหาใช่เรื่องง่าย”

เย่หยวนอดถอนหายใจมิได้ เขากล่าวว่า “เส้นทางนี้มันช่างยากลำบากโดยแท้! การเดินทางครานี้มีโอกาสตายถึงเก้าส่วน ในขณะรอดตายเพียงส่วนเดียว ทั้งหมดเพื่อแลกกับเวลาแค่สองร้อยปี”

สำหรับเซียนอาณาจักรพระเจ้า เวลาแค่สองร้อยปีกลับไวในพริบตา

ในชวงสองร้อยปีนี้ ไม่เพียงเย่หยวนจักต้องฝึกปรือบ่มเพาะพลังเท่านั้น แต่เขายังต้องเสาะหาศิลาชีวิตนิจนิรันดร์มาเพิ่มเชื้อไฟแห่งวิญญาณจากทุกหนแห่งอีก นีเป็นเรื่องลำบากแสนเข็ญนัก

การเดินทางเข้าสู่ดินแดนนภาบรรพตในครั้งนี้ อาจกล่าวได้ว่า เย่หยวนต้องเผชิญหน้ากับศัตรูสุดแกร่งรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นต้วนเฟยหรือฉินเทียน หรือแม้แต่ฮั่นเทียนหยาง พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากจะจัดการยิ่งสำหรับเย่หยวน

แม้เย่หยวนจะมีขุมกำลังแกร่งกล้าพอที่จะต่อกรกับเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าอยู่บ้าง แต่ระหว่างสู้ศึกสัประยุทธ์กลับเป็นอะไรที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเกินไปมากนัก

แล้วครั้งนี้ที่เย่หยวนรอดชีวิตออกมาอย่างปลอดภัย ทั้งหมดต้องขอบคุณยันต์ประกายอัสนีสวรรค์ที่อาจารย์อัสรีคำรนมอบไว้ให้ก่อนออกเดินทาง

มิฉะนั้นแพ้ชนะอย่างไรกลับยากเกินคาดเดาเป็นแน่

อาจารย์อัสนีคำรนมอบยันต์เพิมความเร็วให้แก่เขา เพื่อใช้หนีตายภายใต้สถานการณ์คับขัน

ท่านอาจารย์อัสนีรนเองก็คงไม่คิดไม่ฝันเช่นกันว่า เย่หยวนจะอาศัยยันต์ประกายอัสนีสวรรค์เหล่านี้ เข้าสังหารเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้ารวดเดียวถึงสองคน ทั้งยังคว้าศิลานิจนิรันดร์กลับมาได้อีกกว่าเจ็ดก้อน

“เจ้าทำดีที่สุดแล้ว!” หวูเฉินตบไหล่เข้าปลอบโยนเย่หยวน

…

เวลาผ่านไปครึ่งปี

ในช่วงครึ่งปีมานี้ หลู่เฉินยังคงดูดซับพลังงานจากภายในศิลานิจนิรันดร์อย่างต่อเนื่อง

เหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าของวังเทวะรัตติกาลฉายยังไม่เคลื่อนไปไหนไกล พวกเขายังคงเฝ้ารอไป๋เฉินดูดซับผลวิญญาณเต๋าจนกว่าจะเสร็จสิ้นดี

เว้นเสียว่า พวกเขาในยามนี้มีสีหน้าท่าทีดูวิตกกังวลยิ่ง

“ผู้อาวุโสสูงสุด ข้าสงสัยเสียเหลือเกิน เมื่อไหร่ท่านประมุขวังจะดูดซับผลวิญญาณเต๋าเสร็จ หาก…คนของวังนภาบรรพตศักดิ์สิทธิ์มาจะทำเช่นไร?”

ไป๋ซิ่วเอยถามทันทีพร้อมสีหน้าดูกังวลยิ่ง

“สิ่งนี้ขึ้นอยู่กับโชคของเขา แต่ข้าคิดว่าเวลานั้นใกล้มาถึงแล้ว”

เย่หยวนกล่าว

คล้อยหลังได้ฟังแบบนั้น ทุกคนต่างดูสงบลงเล็กน้อย

ทันใดนั้นเอง รัศมีแรงกดดันสุดน่าสะพรึงขุมใหญ่พลันปรากฏขึ้น สีหน้าการแสดงออกของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

“ระ-แรงกดดันนี่มันอะไรกัน!? นี่…นี่คือกลิ่นอายของยอดเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าขั้นสุด! ปรากฏว่าประมุขวังนภาบรรพตศักดิ์สิทธิ์ถึงกับออกโรงด้วยตัวเอง?!”

ไป๋ซิ่วหน้าถอดสีลงในบัดดล รัศมีแรงกดดันระดับชั้นนี้ล้วนทำให้ผู้คนต่างสิ้นหวัง

สีหน้าเย่หยวนเปลียนไปอย่างมากเช่นกัน คาดไม่ถึงเลยว่าที่ซ่อนของพวกเขาจะถูกเปิดเผยในท้ายที่สุด

“หึ! เหล่าสหายทั้งหลายแหล่ ชาญฉลาดหัวไวดีนัก! ต้องให้ท่านประมุขผูนี้เสาะหาอยู่เสียนาน! เผยตัวออกมาซะ!”

“ออกไป!”