จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1451

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1451 ฆ่าให้ตายดั่งสุนัขจร
ตอนที่ 1451 ฆ่าให้ตายดั่งสุนัขจร
โดย
Ink Stone_Fantasy
คล้อยหลังสูดหายใจเข้าออกไม่กี่จังหวะ ซือฝางสั่นสะท้านจับขั้วหัวใจก่อนจะฟื้นสติขึ้นอีกครั้ง

“เป็นไปไม่ได้! เขา…เขาจะฆ่าฉินเทียนได้อย่างไร?”

ซือฝางบ่นพึมพำกับตัวเอง เป็นที่ชัดเจนว่า เขามิอาจยอมรับความจริงข้อนี้ได้เลย

ทว่าเขาเองก็พึงทราบอยู่ในใจ เย่หยวนหาใช่พวกคุยโวเช่นกัน

อันที่จริงข่าวที่ว่าฉินเทียนออกไปตามล่าเย่หยวน ก็มิใช่ความลับเช่นกันในสถานศึกษาหวูเมิ่ง

ทั้งสองต่างออกไปฝึกปรือ ณ ที่แห่งเดียวกัน และหายตัวไปเป็นเวลาสิบปี

เรื่องเช่นนี้แม้แต่คนโง่ก็ยังทราบว่าเกิดอะไรขึ้น

ทว่าตอนนี้เย่หยวนกลับออกมาอย่างปลอดภัย ในขณะที่ฉินเทียนหายสาบสูญ ผลลัพธ์เช่นนี้มันเกินความคาดหมายเกินไป

แน่นอนว่าเย่หยวนอาจหยิบใช้วิธีการบางอย่างเพื่อสลัดให้หลุดจากฉินเทียนก็เป็นได้ และอีกฝ่ายก็ยังไม่รู้ว่าเย่หยวนเดินทางกลับมาแล้ว ผู้คนต่างสันนิษฐานคาดเดาไปต่างๆ นานา

แต่ก็เป็นไปได้เช่นกันว่า ฉินเทียนอาจสิ้นใจตายลงในดินแดนนั้นไปแล้ว

แท้ที่จริงแล้ว ความคิดของทุกคนต่างเอนเอียงไปยังข้อสันนิษฐานแรกมากกว่า เพราะท้ายที่สุดนี้ ความแข็งแกร่งของฉินเทียน ทุกคนต่างก็ชัดแจ้งประจักษ์ดีเยี่ยม

แม้ว่าเย่หยวนจะทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรปัจฉิมพระเจ้าได้แล้ว แต่ก็ไม่มีทางเช่นกันที่เขาจะเป็นคู่มือของฉินเทียนได้

ในฐานะอาจารย์แห่งสถานศึกษาหวู่เมิ่ง ซือฝางตระหนักทราบดีถึงระดับพลังฝีมือของฉินเทียนว่าสูงส่งปานใด

แต่เมื่อครู่เย่หยวนเพิ่งปริปากบอกว่า ฉินเทียนตายไปแล้ว!

นี่มันเกิดบ้าอะไรกันแน่?

ทันทีทันใดซือฝางสะดุ้งโหย่ง คิดถึงผลร้ายที่ตามมาโดยไว

“เด็กคนนี้มันสัตว์ประหลาดชัดๆ เข้าขั้นวิปลาสแล้ว! ดีไม่ดีข้าควรแจ้งท่านประมุขหอก่อนดีกว่า”

………………

ภายในห้องจัตุรัสในโรงเตี๊ยมหลานเฟิง มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังสนทนากันอย่างสนุกสนาน

“ไอ้บัดซบนั้นทำให้พวกเราต้องวางแผนใช้สมองเป็นการใหญ่ มันไม่มีทางเต็มใจออกนอกสถานศึกษาเป็นแน่ ยังดีที่ศิษย์พี่หลินซิ่งโปรยเสน่ห์ใส่มันจนหลงหัวปักหัวปำ มันจึงเชื่องได้ขนาดนั้น”

หวังซ่งดูมีความสุขอย่างหาที่เปรียบไม่ เพียงว่าสีหน้าการแสดงออกของเจียฉงดูไม่ค่อยเป็นธรรมชาติเท่าที่ควรนัก

เพราะเขาทราบดีว่า ความแตกต่างระหว่างตนกับฉินเทียนมากห่างไกลไพศาลเพียงใด ซึ่งตัวเขาไม่มีโอกาสเลย

หลินซิ่งนั่งอยู่บนหัวโต๊ะแสดงถึงความเป็นใหญ่ สีหน้าท่าทีของนางทั้งดูหยิ่งผยองและเย็นชาอย่างหาที่เปรียบไม่

เมื่อได้ยินคนอื่นพูดถึงเซี่ยะจิ้งอวี๋ นางก็ดูมีท่าทีรังเกียจยิ่งยวด ก่อนจะกล่าวว่า

“เซี่ยะจิ้งอวี๋ ต้องการทำคะแนนให้ข้าเหลียวแลสนใจ ยังคิดปถึงขั้นมีลูกกับข้าอีก ยิ่งคิดยิ่งน่าขยะแขยง! หากมิใช่เพราะพี่ใหญ่เทียนสั่งห้ามมิให้ลงมือโดยพลการ ข้าคงลงมือจัดการมันไปนานแล้ว”

ฉินเจิ้งรีบกล่าวเชิงหยอกล้อขึ้นว่า

“ก็คงเป็นเช่นนั้น! ไอ้อ้วนบัดซบชื่อคล้ายสตรีนั้น คงตระหนักไปว่า สตรีงามดั่งธิดาสวรรค์เฉกเช่นศิษย์พี่อาวุโสหาใช่หญิงสาวทั่วไปไม่ คิดหรือว่าท่านจะเอาไอ้อ้วนนั้น!”

ฉินเป่ยยิ้มกล่าวว่า

“ในสถานศึกษาหวูเมิ่งแห่งนี้ มีเพียงพี่ใหญ่เทียนและศิษย์พี่หญิงอาวุโสหลินซิ่งเท่านั้นที่เหมาะสมกันดั่งกิ่งทองใบหยก!”

เมื่อเอ่ยถึงฉินเทียน หลินซิ่งพลันขมวดคิ้วขมวดกังวลลงทันที นางกล่าวว่า

“พี่ใหญ่เทียนออกเดินทางไปตามฆ่าเย่หยวน นี่ก็เป็นเวลาสิบปีแล้ว ไฉนเขายังไม่กลับมาอีก? หรือว่าเกิดปัญหาอะไรขึ้น?”

ฉินเจิ้งมิได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้มากมายนัก เขากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“ศิษย์พี่หญิงอาวุโสหลินซิ่ง ท่านกำลังเป็นกังวลเกินเหตุไปแล้ว พี่ใหญ่เทียนออกโรงลงมือเอง ไอ้บัดซบนั้นควรตายคาคมดาบของเขานานแล้ว!”

ฉินเป่ยกล่าวเสริม

“ถูกต้อง! พี่ใหญ่เทียนอาจพบขุมสมบัติภายในดินแดนนั้นโดยบังเอิญ นั้นจึงเป็นสาเหตุที่เขาเดินทางกลับมาล่าช้า เรื่องนี้ท่านศิษย์พี่หญิงอาวุโสอย่าได้กังวลเกินควร”

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น หลินซิ่งค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อยและกล่าวว่า

“ฟังดูเข้าท่า เมื่อมาคิดดูแล้ว เย่หยวนก็เป็นเพียงเซียนอาณาจักรปฐมพระเจ้า ดังนั้นมันจะเป็นคู่มือของพี่ใหญ่เทียนได้อย่างไร? สิ่งหนึ่งที่น่าขันที่สุดคือ มันประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป คงคิดอยู่เสมอว่าตัวมันยิ่งใหญ่เทียมฟ้ากระมัง! มันคงไม่ตายดีในดินแดนนั้นไปแล้ว!”

“อ๋อ…งั้นรึ?”

ทันใดนั้นเอง สุ้มเสียงหนึ่งแสนเยียบเย็นพลันดังก้อง

บูมมม!

ประตูห้องจัตุรัสถูกทำลายโค่น เผยถึงแรงกดดันผสมจิตสังหารจุดข้นคลัก

“ใครกัน!? ใครมันกล้า…กล้า…เย่หยวน! เจ้า…เจ้ายังไม่ตาย?”

หวังซ่งแทบกระโดดเด้งสะดุ้งโหย่ง ยามรู้ว่าผู้พังประตูเป็นใคร ที่แท้กลับเป็นฝันร้ายที่สุดของเขา มันคือเย่หยวนตัวจริงเสียงจริง!

ความตกตะลึงนี้เกินพรรณนา!

และมิใช่แค่เขาเท่านั้นที่ตกใจ ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องต่างถอดสีหน้าทันทีด้วยความตะลึง

ข่าวการกลับมาของเย่หยวนแพร่กระจายไปทั่วสถานศึกษาหวูเมิ่งแล้วก็จริง

แต่ช่างบังเอิญนัก ที่คนกลุ่มนี้ออกมาเที่ยวเล่นด้านนอกจึงไม่รู้เรื่องข่าวการกลับมาของเย่หยวน

หากพวกเขาทราบล่วงหน้า มีหวังไม่กล้าทำตัวหยิ่งผยองขนาดนี้แน่นอน

“พวกเจ้าคงผิดหวังไม่น้อยทีข้ายังไม่ตายใช่ไหม? แต่เนื่องจากข้ายังไม่ตาย เช่นนั้นก็ขอให้เป็นหายนะของพวกเจ้าแล้ว!”

เย่หยวนตัดสินกลุ่มคนพวกนี้อย่างไม่ไยดี ในสายตาของเขา ผู้คนทั้งหมดนี้ล้วนได้รับโทษประหาร