จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1507

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1507 ไม่มีทาง!
ตอนที่ 1507 ไม่มีทาง!
โดย
Ink Stone_Fantasy
“น้องอวี้หาน เจ้าเป็นถึงจ้าวทัพปีศาจผู้สูงส่งแสนสง่างาม ทั้งยังเป็นประมุขโถงโลหิตปรโลกอีก แต่นักปรุงโอสถปีศาจสองดาวตัวจ๋อย เจ้ากลับปราบยศมิได้หรอกรึ?”

เบื้องหน้าของอวี้หาน ณ ขณะนี้ปรากฏเป็นชายในชุดคลุมสีดำ สีหน้ายามนี้ของเขาค่อนข้างทมึนมืดมนนัก เห็นได้ชัดว่าหาได้มีความสุขอย่างใด

อวี้หานเห็นว่าอีกฝ่ายหงุดหงิด แต่นางกลับยิ้มหวานกล่าวว่า

“พี่ใหญ่โม่หาน กล่าวถูกต้องแล้ว! รอจนกว่าจะเดินทางไปสู่ซากโบราณสถาน ท่านสามารถจัดการเขาได้ตามต้องการ แต่ตอนนี้ข้ามิอาจกำราบเขาได้จริงๆ! ท่านอย่าคิดตั้งคำถามนี้เลย เด็กคนนั้นฉลาดเป็นกรดและหาใช่เรื่องง่ายที่จะคลุกคลี สิ่งใดที่เขาไม่เต็มใจแม้ท่านจะหักขาเขาไปข้าง แต่เขาก็ไม่ยอมถอยกลับง่ายๆเช่นกัน!”

โม่หานคนนี้เป็นประมุขโถงโลหิตปรโลกสาขาเมืองหลวงมรกตทมิฬ

คงเซียวทำได้เพียงรายงานเรื่องนี้กลับไปผ่านช่องทางลับอย่างจนปัญญา

โม่หานมองว่าเรื่องนี้ค่อนข้างเป็นปัญหาใหญ่ ดังนั้นเขาจึงรีบเดินทางออกจากเมืองหลวงมรกตทมิฬทันที

เขาทราบดีว่าเมืองหลวงมรกตทมิฬในขณะนี้กลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่นไปแล้ว ซึ่งสิ่งนี้ทำให้เขาโกรธมากจนตบคงเซียวไปหลายครั้ง

หากมองข้ามมิได้พิจารณาถึงทักษะหลอมกลั่นโอสถของเขาที่ค่อนข้างใช้ได้ ปานนี้เขาคงฆ่าคงเซียวทิ้งไปโดยตรงแล้ว

โกรธก็ส่วนโกรธ แต่สิ่งที่ดีที่สุด ณ ตอนนี้คือการแก้ไข

ดังนั้นแล้วเขาจึงเดินทางเข้าพบอวี้หานเป็นการส่วนตัว แต่ใครจะไปรู้ว่าแม้กระทั่งนางเองยังไม่มีปัญญา!

จ้าวทัพปีศาจไม่สามารถกำราบแม่ทัพปีศาจให้อยู่ในอาณัติได้ ใครทราบคงไม่หัวเราะท้องแข็งกันเลยกระมัง?

โม่หานเอ่ยกล่าวน้ำเสียงเย็นชืดดังว่า

“เจ้าไม่มีปัญญาจัดการเขาใช่ไหม? เช่นนั้นข้าจะไปพบเขาเป็นการส่วนตัว! อยากจะเห็นเสียจริงว่ากระดูกมันจะแข็งสักเพียงใด!”

อวี้หานเอ่ยตอบน้ำเสียงเย็นว่า

“หากท่านต้องการจะไปกดดันอีกฝ่าย เกรงว่าอย่าไปเสียดีกว่า! ไม่ว่าเขาจะเห็นด้วยหรือไม่ แต่หากท่านทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมา กระทั่งข้าเองก็ไม่สามารถสะสางปัญหาหลังจากนั้นได้! ท่านเองก็ควรทราบ การเดินทางเข้าสู่ซากโบราณสถานครั้งนี้มันหมายความอย่างไร ข้าไม่ต้องการให้เขาขุ่นเคืองใจจนกระทบกับเรื่องนี้ สิ่งหนึ่งที่ควรทราบเขายังติดพันธสัญญาเลือดกับข้าอยู่!”

สีหน้าการแสดงออกของโม่หานดทมิฬมืดลงเล็กน้อย ขณะกล่าวว่า

“ความหมายของเจ้าคือ จะให้ข้าไปขอร้องมัน?”

อวี้หานยิ้มและกล่าว่า

“ทำไมล่ะ? อย่าคิดว่าสถานะของท่านสูงส่งปานนั้น ท่านยังมิทราบ สถานะปัจจุบันของเขาในหมู่นักปรุงโอสถปีศาจ แม้แต่ท่านยังเทียบเคียงไม่ติด! อย่าว่าแต่นักปรุงโอสถระดับสอง กระทั้งนักปรุงโอสถปีศาจระดับสามนังปฏิบัติต่อเขาด้วยความสุภาพราวกับศิษย์ผู้ภักดีคนหนึ่ง เพียงว่าระดับพลังของเขายังขาดตกไปเสียแค่นั้น เมื่อเขาเติบโตขึ้น ไม่ว่าจะเป็นข้าหรือท่านกลับไม่มีคุณสมบัติมองหน้าเขาด้วยซ้ำ!”

สายตาที่จับจ้องของโม่หานหรี่แคบแฝงนัยจริงจังขึ้นเล็กน้อย มองไปที่อวี้หานด้วยความประหลาดใจ

นี่ไม่ประเมินค่าอีกฝ่ายสูงเกินไปหน่อยรึ?

เขารู้แล้วว่าเย่หยวนคนนี้มีความสามารถที่น่าเกรงขามยิ่ง แต่ความเข้าใจของเขาทั้งหมดล้วนมาจากคำบอกเล่า

โม่หานเดินทางมาหาอวี้หานเป็นการส่วนตัว เนื่องจากเขายังไม่เข้าใจสถานการณ์ในปัจจุบันชัดแจ้งดี

หรือเป็นไปได้ไหมว่า บรรพกาลราตรีคนนั้นจะน่าเกรงขามถึงระดับชั้นที่ว่ากล่าวไปจริงๆ?

“เอาล่ะ ข้าสัญญาจะไม่ยัดเยียดหรือบังคับเขา! ข้าอยากจะเห็นเช่นกันว่ามันเป็นเด็กแบบไหน”

โม่หานกล่าวน้ำเสียงเข้ม

…

“ไม่มีทาง!”

เมื่อเย่หยวนเห็นถึงความจุดประสงค์การมาของโม่หาน เขาก็ทิ้งมวนสามพยางค์นี้งออกมาโดยตรง

สีหน้าการแสดงออกของโม่หานมืดลงทันใด

เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้มันไม่หยิ่งผยองเกินไปหน่อยรึ?

เขาเป็นถึงประมุขโถงโลหิตปรโลกผู้สูงศักดิ์ ทั้งยังแกร่งกล้าระดับชั้นจ้าวทัพปีศาจ แต่เด็กคนนี้กลับกล่าวออกมาง่ายๆเช่นนี้ตามตรง?

โม่หานแทบจะเดือดขึ้นทันทีที่ได้ยิน แต่พลางเห็นอวี้หานขยิบตาเชิงว่าให้ใจเย็นลงก่อน

โม่หานเร่งเก็บงำความโกรธลงในใจทันทีและกล่าวว่า

“เรื่องนี้เป็นความผิดของคงเซียวทั้งหมด และข้าเองก็ลงโทษเขาอย่างสาสมแล้ว ทั้งยังปลดเขาออกจากตำแหน่งประมุขโถงโอสถปีศาจ! ท่านปรมาจารย์บรรพกาลรราตรี ท่านเป็นคนจิตใจกว้างขวาง อย่าเสียเวลาก้มใส่ใจคนอย่างเขาเลย”

แม้เขาจะกล่าวด้วยวาจาแสนสุภาพเช่นนั้น แต่การที่จ้าวทัพปีศาจอย่างเขาต้องลดศีรษะให้กับจอมทัพปีศาจตัวน้อยเช่นนี้ นับเป็นความอัปยศอดสูอย่างไม่เคยมีมาก่อนเช่นกัน

หลังจากเสร็จสิ้นเรื่องราวทั้งหมด รวมถึงเรื่องซากโบราณสถาน เขาจะหาโอกาสจัดการเจ้าตัวน้อยนี้แน่นอน

ต่อหน้าสายตาอันเฉียบคมของเย่หยวน เขาจะไม่ทราบได้อย่างไรว่าคำกล่าวอีกฝ่ายมันก็แค่ลมปากไร้ซึ่งความจริงใจ?

เขาเอ่ยตอบอย่างเฉยเมยว่า

“ข้ามีหลักการของข้า ในเมื่อข้ากล่าวแล้วว่าเมืองหลวงมรกตทมิฬขึ้นบัญชีดำ ก็คำไหนคำนั้น ต่อให้ใครมาขอร้องอ้อนวอนก็เปล่าประโยชน์เช่นกัน!”

“เจ้า!”