จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1513

สรุปบท ตอนที่ 1513 มุ่งหน้าสู่ซากโบราณสถาน: จอมเทพโอสถ

ตอนที่ 1513 มุ่งหน้าสู่ซากโบราณสถาน – ตอนที่ต้องอ่านของ จอมเทพโอสถ

ตอนนี้ของ จอมเทพโอสถ โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายActionทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 1513 มุ่งหน้าสู่ซากโบราณสถาน จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1513 มุ่งหน้าสู่ซากโบราณสถาน
ตอนที่ 1513 มุ่งหน้าสู่ซากโบราณสถาน
โดย
Ink Stone_Fantasy
หน้าประตูตระกูลฟาง ฟางหลิน ฟางอวี้และหลี่จีต่างเดินออกมาส่งเย่หยวน

“ต้องขอบคุณท่านประมุขตระกูลอย่างยิ่ง! สำหรับการดูแลที่ผ่านมาทั้งหมด!”

เย่หยวนกล่าวขึ้นพร้อมประสานมือกำหมัดแน่น

ฟางหลินคลี่ยิ้มกว้างเอ่ยกล่าวขึ้นว่า

“ท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรีกล่าวอันใดเยี่ยงนี้? ต้องเป็นตระกูลฟางของเรามากกว่าที่ต้องขอบคุณท่าน!”

หลายปีที่ผ่านมานี้ อาจกล่าวได้ว่าตระกูลฟางเปรียบดั่งดวงสุริยันยามเที่ยงวัน กระทั่งฝ่ายตำหนักเจ้าเมืองยังมิอาจเทียบรัศมีได้

นอกจากนี้ ตระกูลฟางยังทะยานขึ้นมาเป็นกลุ่มอิทธิพลอันดับหนึ่งแห่งเมืองหลวงคาโปน เนื่องจากติดต่อมีสายสัมพันธ์กับโถงโลหิตปรโลกอย่างแนบแน่น

ฟานหลินย่อมเข้าใจดีกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นและสรรพสิ่งอย่างล้วนต้องขอบคุณเย่หยวนยิ่งกว่าสิ่งใด

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“ท่านประมุขตระกูลฟางสุภาพเกินไปแล้ว ข้ารับเงินเดือนท่านย่อมนับเป็นภาระหนึ่งของเจ้าบ้าน เนื่องจากข้าเป็นแขกของตระกูลฟาง ดังนั้นข้ามิอาจปฏิเสธได้ว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ล้วนเป็นความดีความชอบของตระกูลฟางเช่นกัน”

ฟางหลินกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มว่า

“ฟางคนนี้ทราบดีว่าเงินเดือนที่ตระกูลฟางให้ท่านนั้นช่างน้อยนิด เรื่องนี้ถือเป็นเรื่องน่าอายของเรา แต่การที่ท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรียังมีความตั้งใจที่จะอยู่ตระกูลฟางต่อจวบจนวันนี้ เราฟางหลินรู้สึกขอบพระคุณท่านไม่รู้จบ! หลี่จี ท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรีกำลังจะไปแล้ว ไฉนเจ้าถึงไม่ออกไปส่งเขา?”

ขณะที่เขาเอ่ยขึ้นเช่นนี้ก็พลันขยิบตาส่งสัญญาณให้หลี่จีเช่นกัน

เมื่อนางทราบข่าวว่าเย่หยวนกำลังจะจากไปแล้ว หลี่จีเองก็กินไม่ได้นอนไม่หลับไปหลายวัน

หัวใจของนางมอบให้เย่หยวนมาโดยตลอดจวบจนวันนี้ แต่ใครจะไปรู้ว่า แค่พริบตาเดียวเย่หยวนก็กลายมาเป็นการดำรงอยู่ที่แม้แต่นางก็มิอาจเอื้อมถึงไปเสียแล้ว

ช่องว่างระหว่างทั้งสองยิ่งกว้างขึ้นเรื่อยๆ

ณ ตอนนี้ เย่หยวนกำลังจะจากไปแล้ว ภายในใจหลี่จีมีแต่ความเศร้าโศกและกระวนกระวายใจยิ่ง

“บะ-บรรพกาลราตรี…ขอให้…ขอให้ท่านเดินทางปลอดภัย”

หลี่จีพยายามข่มกลั้นอารมณ์และบีบกลั่นประโยคนี้เพียงประโยคเดียวเป็นเวลานาน

ทันทีทันใดนางพบว่า ตนไม่รู้จริงๆว่าควรเอ่ยเรียกเย่หยวนในตอนนี้ว่าอย่างไรดี

เย่หยวนยิ้มและกล่าวตอบว่า

“แม่นางหลี่จีโปรดดูแลตัวเอง ธารน้ำหุบเขาบรรพตยังมีวันบรรจบ บางทีอาจมีสักวันที่เราได้พบกันอีก ยามนี้สายมากแล้ว ถึงเวลาที่ต้องลาจาก บรรพกาลราตรีขอลา”

เมื่อกล่าวจบเย่หยวนก็พาหลงซานหันหลังและจากไปทันที

ด้วยสถานะปัจจุบันของเย่หยวน การที่เขาจะนำทาสออกไปด้วยสักคนกลับหาใช่เรื่องอันใดเลย

หลี่จีได้แต่เฝ้ามองแผ่นหลังของเย่หยวนอย่างโง่งมในช่วงหลายปีที่ผ่านมา โดยที่ตนไม่สามารถทำอะไรได้เลย

ฟางหลินเฝ้ามองภาพฉากนี้พลางถอนหายใจเอ่ยกล่าวขึ้นว่า

“ลูกสาวตัวน้อยของข้า เจ้าอยู่ในโลกที่แตกต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง เขาเปรียบดั่งดวงสุริยันที่เฉิดฉายบนท้องนภา ผู้คนเดินดินไม่สามารถทำได้แม้แต่เงยมอง ในขณะที่เราก็คือคนธรรมดาเหล่านั้น”

แม้ว่าเรื่องปรากฏการณ์ทำนองแห่งยอดเต๋าที่เย่หยวนเรียกขึ้นมาได้จะมิได้รั่วไหลออกไป แต่สำหรับเขาที่สามารถสั่งสอนเหล่านักปรุงโอสถปีศาจระดับสูงจากเมืองหลวงหลายร้อยแห่งได้ สิ่งนี้เป็นที่บ่งชี้แล้วว่า ความแกร่งกล้าในศาสตร์แห่งโอสถของเขาเกินจินตนาการของผู้คนไปไกลแล้ว

มีเพียงเมืองจักรพรรดิเท่านั้นที่สามารถรองรับความยิ่งใหญ่ของเย่หยวนได้

…

“ฮ่าๆ น้องบรรพกาลราตรี ปรากฏว่าเจ้ามิได้นำสาวน้อยตระกูลฟางนางนั้นมาด้วยจริงๆ นี่ช่างเป็นเรื่องน่าแปลกนัก!”

เมื่อเห็นเย่หยวนมาคนเดียว ดาราสวรรค์ก็รีบตรงเข้ามาต้อนรับแต่ก็เจือความประหลาดใจเช่นกัน

ความสัมพันธ์อันคลุมเครือระหว่างเย่หยวนกับหลี่จี ดาราสวรรค์เองย่อมประจักชัดแจ้งดี

ทีแรกเขายังหลงคิดไปด้วยซ้ำว่า เย่หยวนน่าจะพาหลี่จีเดินทางไปกับตนด้วย ถึงอย่างไรแล้ว สาวน้อยนางนั้นก็มีเสน่ห์ล้นเหลือจริงๆ

“สำหรับข้าแล้ว การบ่มเพาะพลังฝึกปรือฝีมือคือสิ่งที่สำคัญที่สุด คนอื่นรอบกายล้วนแล้วแต่กวนใจข้าเท่านั้น”

เย่หยวนเอ่ยตอบน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ดาราสวรรค์ที่ได้ยินเช่นนั้นอดตกใจมิได้ สำหรับเย่หยวนที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังเด็กเช่นนี้ เขาตระหนักชัดแจ้งแล้วว่า เด็กหนุ่มคนนี้มิได้พึ่งพาแค่พรสวรรค์!

ตามความเข้าใจของเขา เย่หยวนควรเก็บตัวอยู่อย่างสันโดษมาเป็นเวลาตลอดทั้งชีวิต สิ่งเดียวที่สนใจคงมีแต่เรื่องบ่มเพาะพลังขัดเกลาฝีมือ

“ฮ่าๆ น้องชายคนนี้ทำให้ข้ารู้สึกอับอายโดยแท้! ไม่น่าแปลกใจเลยที่น้องชายประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อย!”

เย่หยวนคลี่ยิ้มเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นเขาก็ค้นพบว่าเครื่องแต่งกายในยามนี้ของดาราสวรรค์กลับแปลกไป ไม่สิกล่าวได้แปลกตายิ่ง เพราะนั้นเป็นชุดแต่งกายของพวกคนรับใช้!

นอกจากนี้ดาราสวรรค์ยังปกปิดระดับพลังของตน ต่อให้ใครมาเห็นต่างความไม่แตกมิอาจถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาได้เลย

“ท่านอาวุโสดาราสวรรค์ ท่าน…”

เย่หยวนเอ่ยกล่าวแฝงความอึ้งตะลึงงันกลางจิตใจ

มันเป็นสมบัติจ้าวทัพปีศาจเลิศล้ำระดับกลาง เมื่อเริ่มบินออกไปความเร็วที่สุดเดินทางออกค่อนข้างสูงมาก

ระหว่างทางดาราสวรรค์เองก็ลอบจับจ้องเย่หยวนเป็นระยะ เย่หยวนไม่เพียงเก็บงำความไม่พอใจลงไปได้อย่างแนบสนิท แต่เขายังคงนั่งนิ่งดูสงบใจยิ่ง ภาพฉากนี้ทำให้ดาราสวรรค์มีความสุขไปกว่าครึ่งค่อนวัน

แม้ว่าขอบเขตของดาราสวรรค์จะสูงส่งมาก แต่ในแง่รากฐานความแข็งแกร่ง เย่หยวนค่อนข้างนำเขาไปหลายขุมนัก

เป็นเช่นนี้นานกว่าครึ่งเดือน ในที่สุดทั้งสามก็เดินทางมาถึงสถานที่ตั้งของซากโบราณสถาน

ซากโบราณสถานแห่งนี้อยู่ใกล้กับเมืองธารแสงแห่งเมืองจักรพรรดิกล้วยไม้อริยะ วันที่นัดหมายกำลังใกล้เข้ามา เหล่าบรรดาบุคคลชั้นสูงของแต่ละเมืองหลวงต่างกำลังรีบเร่งเดินทางมาเช่นกัน

เมื่อทั้งสามเดินทางมาถึงบริเวณใกล้เคียงกับซากโบราณสถาน ก็มีกลุ่มคนจำนวนมากเข้ามารวมตัวกัน

เย่หยวนกวาดสายตาจับจ้องไปที่กลุ่มคนที่อยู่ใจกลาง

หกชายหนุ่มกลุ่มนั้นพกพารัศมีกลิ่นอายดูไม่ธรรมดา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาล้วนแต่เป็นเหล่ายอดฝีมือ

ทว่าหลังจากสัมผัสได้ว่า เย่หยวนกำลังมองพวกเขาอยู่ ทั้งหกก็เหลียวมองไปยังเย่หยวนจนเป็นตาเดียว

ก่อนจะพบว่าเย่หยวนเป็นเพียงจอมทัพปีศาจขั้นปลายเท่านั้น พวกเขาทั้งหมดก็หมดความสนใจไปในทันที

“สัมผัสของพวกนั้นไวมาก ข้าเพียงกวาดสายตาเหลือบมองเล็กน้อยก็สัมผัสเห็นข้าได้แล้ว”

เย่หยวนที่เห็นแบบนั้นก็แอบตกใจมิใช่น้อย

“ทั้งหกคนนั้นได้ชื่อว่าเป็นหกบุตรสวรรค์แห่งกล้วยไม้อริยะ ความแกร่งกล้าขอลงพวกเขานับเป็นจุดสูงสุดของบรรดากลุ่มคนรุ่นใหม่ของเมืองจักรพรรดิกล้วยไม้อริยะ พวกเราเองก็เหมือนกับไคซิน ฆ่าทุกคนที่ขวางหน้าและปีนขึ้นสู่จุดสูงสุดจากกองซากศพและทะเลเลือด แต่สิ่งที่แตกต่างออกไปคือ พวกเขาแข็งแกร่งกว่าไคซินมากนัก!”

อวี้หานเอ่ยตอบ

เย่หยวนพยักหน้าและกล่าวว่า

“เป็นเช่นนี้นี่เอง ทรัพยากรของเมืองจักรวรรดิหาใช่สิ่งที่เมืองหลวงสามารถเทียบเคียงได้”

แม้ว่าไคซินจะดูน่าเกรงขามยิ่งในเมืองหลวง แต่หากวางเขาอยู่ในเมืองจักรพรรดิ กลับไม่ควรค่าแม้กระทั่งเหลียวมองด้วยซ้ำ

ตอนนี้มีอัจฉริยะหนุ่มสาวอยู่ประมาณหนึ่งถึงสองร้อยคนเห็นจะได้ พวกเขาเหล่านี้มิได้อ่อนด้อยไปกว่าไคซินเลย

“โอ้? นี่หาใช่ท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรีหรอกรึ? หุหุ เป็นทั้งอัจฉริยะด้านโอสถและการต่อสู้ วิหคเพลิงอสูรคนนี้พบพานบุคคลสำคัญ จำต้องเข้าทักทายตามสมควร!”

……………………………………………………