จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1514

สรุปบท ตอนที่ 1514 นิกายบัลลังก์ม่วง: จอมเทพโอสถ

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 1514 นิกายบัลลังก์ม่วง – จอมเทพโอสถ โดย Internet

บท ตอนที่ 1514 นิกายบัลลังก์ม่วง ของ จอมเทพโอสถ ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1514 นิกายบัลลังก์ม่วง
ตอนที่ 1514 นิกายบัลลังก์ม่วง
โดย
Ink Stone_Fantasy
โม่หานตรงเข้ามาปิดกั้นเส้นทางของทั้งสามโดยตรง เขามาเคียงคู่กับเด็กหนุ่มคนหนึ่งผู้มีแววตาใสบริสุทธิ์และดูสำรวมละเอียดอ่อนยิ่ง

เย่หยวนปรับขนาดสายตาจับจ้องวิหคเพลิงอสูรตนนี้ครู่หนึ่ง ก่อนจะพบว่าสายตาอันลึกลับของชายหนุ่มคนนี้นิ่งสงบไร้ระลอกคลื่นอารมณ์ใด เห็นได้ชัดว่าหาใช่คนที่จะต่อกรด้วยโดยง่าย

อวี้หานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงชืดชาขึ้นว่า

“โม่หาน นี่เจ้าหมายความอย่างไร?”

ดวงตาคู่นั้นของโม่หานหรี่แคบลงเล็กน้อย เขากล่าวขึ้นพร้อมรอยยิ้มว่า

“ไม่มีอันใดทั้งนั้น สำหรับท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรีแล้ว ข้ามีเรื่องที่ต้องตอบแทนเสียเล็กน้อย เจ้าไม่คิดเช่นนั้นรึ?”

สำหรับเย่หยวนคนนี้ โมหานรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

เพราะปัจจุบัน เขากลายมาเป็นตัวตลกประจำโถงโลหิตปรโลกไปเสียแล้ว

ก่อนหน้านี้เขาเองยังถูกประมุขโถงคนอื่นล้อเลียนไม่หยุดปาก

อย่างไรก็ตาม ถึงเขาจะถูกล้อเลียนน่าอับอายเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรเย่หยวนได้เลย

โม่หานหาใช่คนโง่ไม่ เขาทราบดีว่าเย่หยวนคนนี้ได้รับการสนับสนุนดูแลจากโถงโลหิตปรโลกสาขาใหญ่แน่นอน

ท้ายที่สุดแล้ว อัจฉริยะด้านหลอมกลั่นโอสถที่สามารถสร้างปรากฏการณ์ทำนองแห่งยอดเต๋าขึ้นได้ก็หายากเกินเสาะหาได้แล้วในชั่วชีวิตนี้

แต่ก่อนหน้านี้เองเขาต้องหักหน้าหรือเอาชนะเย่หยวนอะไรได้บ้าง มิฉะนั้นคงยากที่จะปัดเป่าความเกลียดชังภายในใจนี้ลงไป

ข่าวเรื่องดาราสวรรค์ที่เดินทางมาหาเย่หยวน มีเพียงอวี้หานคนเดียวเท่านั้นที่รู้

ตอนนี้ดาราสวรรค์ปลอมแปลงใบหน้าตัวเองและซ่อนรัศมีกลิ่นอายของตนเอาไว้อย่างมิดชิด ยืนอยู่ด้านหลังของอวี้หานราวกับคนรับใช้แก่ชราคนหนึ่ง กระทั่งโม่หานเองยังจำอีกฝ่ายไม่ได้แม้แต่น้อย

เย่หยวนเหลือบมองโม่หานเล็กน้อยและกล่าวเสียงเย็นชืดดังขึ้นว่า

“ไม่ว่าจะเป็นกลเม็ดเล่ห์เหลี่ยมอันใด อย่าได้ลังเลที่จะหยิบใช้!”

แต่โม่หานพลันแสยะยิ้มกล่าวว่า

“เหอะ ยังหยิ่งผยองไม่เปลี่ยน! สิ่งที่จำเป็นชิงดีชิงเด่นภายในซากโบราณสถานแห่งนี้หาใช่เรื่องหลอมกลั่นโอสถ แต่เป็นวรยุทธต่อสู้! เจ้าคิดว่าการเอาชนะไคซินได้จะทำให้ตนไร้เทียมทานภายใต้สวรรค์แห่งนี้กระมัง? แม้เจ้าจะเป็นอัจฉริยะ แต่ภายใต้ซากโบราณสถานแห่งนี้ เจ้าก็อย่าสำคัญตัวผิดไป!”

คำกล่าวเหล่านี้นับเป็นการคุกคามเย่หยวนอย่างชัดแจ้ง

“หึ! ประมุขโถงโม่หานช่างน่าประทับใจเสียจริง! เจ้าหาญกล้าแม้กระทั่งคิดวางแผนต่อต้านคนของสาขาใหญ่กระมัง?”

สุ้มเสียงเย็นชืดเอ่ยดังสนั่นจากเบื้องหลังอวี้หาน

โม่หานที่ได้ยินเช่นนั้นพลันขมวดคิ้วแน่นทันที ขณะที่กำลังจะตะหวาดกลับด้วยความโมโหจัด ทันใดนั้นเขาก็เห็นเปลวไฟสีครามอ่อนวิ่งเต้นปรากฏอยู่บนปลายนิ้วของคนรับใช้ชราด้านหลังอวี้หาน

รูม่านตาดำของโม่หานหดลงเท่ารูเข็มในทันใด เขาในยามนี้ตกใจสุดขีด!

เปลวไฟสีครามอ่อนนี้หาใช่ใดอื่น มันมีชื่อว่า เพลิงครามสวรรค์ ซึ่งเป็นไฟศักดิ์สิทธิ์ประจำตัวของผู้อาวุโสดาราสวรรค์แห่งเมืองจักรพรรดิ!

นี่ยังต้องกล่าวอธิบายอันใดให้มากความอีก!

ปรากฏว่าคนรับใช้ชราคนนี้กลับเป็นผู้อาวุโสดาราสวรรค์ที่ปลอมตัวมา!

บุคคลระดับชั้นเช่นนี้ถึงกับเดินทางมาด้วยตนเอง!!

โม่หานยามนี้หน้าถอดสีเหงื่อตกในทันใด ขณะที่กำลังจะโค้งคำนับ ดาราสวรรค์ก็ส่งเสียงเอ่ยขึ้นขัดก่อนว่า

“รู้แล้วก็จงเงียบไว้! การเดินทางมาครั้งนี้ของเราชายชราถือเป็นความลับ หากเจ้ากล้าเรียกชื่อข้า เศษเสี้ยวชีวิตน้อยๆของเจ้าอาจสูญสลายในพริบตา! นอกจากนี้เจ้าควรเตือนคนที่เจ้าพามาด้วย หากพวกเขากล้าแตะต้องบรรพกาลราตรี เจ้าคงรู้ถึงผลที่ตามมา!”

โม่หานเหงื่อแตกพลั่กไม่หยุด ยามนี้ตกใจจนวิญญาณแทบหลุดจากร่าง

ตอนแรกเขาคิดว่า ตนหวังจะใช้โอกาสนี้สั่งสอนเย่หยวนให้เข็ดหลาบซะบ้าง แต่ไปเลยจะคาดฝันว่าผลกรรมจะติดทะยานเร็วปานนี้ ถึงขั้นที่ว่าผู้อาวุโสดาราสวรรค์เดินทางมาด้วยตัวเอง!

“ฮ่าๆ น้องสาวอวี้หานของเรามาแล้ว! คำนับท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรี!”

“น้องสาวอวี้หานของเรา คราวนี้เจ้ามาช้า!”

“น้องอวี้หาน ท่านปรมาจารย์บรรพกาลราตรี พวกเราเหล่าประมุขโถงใหญ่ต่างต้องขอบคุณจริงๆ!”

…

ในเวลานี้เองมีคำจำนวนไม่น้อยเพิ่งสังเกตเห็นอวี้หาน พวกเขาเหล่าประมุขโถงจึงเร่งตรงเข้ามาทักทายทันที

เมื่ออโม่หานเห็นฉากนี้ก็ราวกับตนหลุดจากบ่วงกรรมออกมาทันที ก่อนจะก้าวถอยออกไปอย่างสงบสำรวมยิ่ง จนตอนนี้เขาหรือจะกล้ากล่าวอันใดอีก?

แม้เรื่องที่เย่หยวนสร้างปรากฏการณ์ทำนองแห่งยอดเต๋าจะเป็นความลับต่อโลกภายนอก มีเพียงบุคคลระดับสูงของโถงโลหิตปรโลกเท่านั้นที่ทราบ แต่เรื่องที่เย่หยวนเปิดการบรรยายให้เหล่านักปรุงโอสถระดับสูงฟังกลับหาใช่ความลับไม่

เหล่าประมุขโถงเหล่านี้มีเหตุผลชัดเจนที่เข้ามาท้าทายประจบเช่นนี้

ยกเว้นเสียแล้วว่า เหล่าอัจฉริยะหนุ่มสาวที่พวกเขาพามาโดยส่วนใหญ่ ล้วนปลีกวิเวกเก็บตัวอยู่คนเดียวมาโดยตลอด

พอเห็นว่าบุคคลระดับชั้นจ้าวทัพปีศาจสุภาพกับแม่ทัพปีศาจขนาดนี้ พวกเขาก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

“เด็กคนนั้นคือใคร? ระดับพลังของเขาอ่อนด้อยยิ่ง แต่ปรากฏว่าคนสำคัญมากมายกลับยังต้องให้ความเคารพเขา?”

“มากกว่าให้ความเคารพเสียอีก ไฉนข้าถึงรู้สึกว่า…เหล่าท่านประมุขโถงใหญ่กำลังประจบเขา?!”

ผลึกมณีสีขาวนับพันก้อนเหล่านั้นคือ ผลึกปราณที่ระดับสูงกว่าผลึกปราณระดับต่ำ หรือก็คือผลึกปราณปีศาจระดับกลางนั้นเอง!

ผลึกปราณปีศาจระดับกลางหนึ่งก้อนมีค่าเทียบกับผลึกปราณปีศาจระดับต่ำหนึ่งหมื่นก้อน สิ่งนี้คือค่าเงินที่ชนชั้นจ้าวปีศาจขึ้นไปใช้จ่ายกัน

ในเมืองหลวงนับเป็นของหายากมาก การที่ผลึกปราณปีศาจระดับกลางจะปรากฏขึ้นมาให้เห็นสักครั้งนับว่านานครั้ง

เพียงเปิดตัว ตี้เอ๋อก็นำจ่ายผลึกปราณปีศาจระดับกลางนับพันชิ้น นี่นับว่าฟุ่มเฟือยเป็นอย่างยิ่ง

ตึงงง!

ประตูหินยักษ์เบื้องหน้าทุกคนเปิดขึ้น เผยให้เห็นถึงภายในที่เป็นถ้ำสีดำสนิท

“น้องชายบรรพกาลราตรี หลังจากเข้าไปแล้วเจ้าต้องระมัดระวังให้มาก หากเจ้าเห็นว่าฝืนเกินมือตนเอง จงเร่งถอยออกมาโดยตรง สิ่งหนึ่งที่ควรทราบคือ ชีวิตของเจ้ามีค่าเสียยิ่งกว่าสมบัติในซากโบราณสถานแห่งนี้มาก!”

ดาราสวรรค์กระซิบให้เย่หยวนฟัง

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“พี่ชายโปรดมั่นใจ ข้าไม่เคยเห็นว่าชีวิตตนเองเป็นเรื่องตลก”

“ทุกคนเข้าไปได้แล้ว! หลังจากเข้าไปคงทราบดีว่าพวกเจ้าควรปฏิบัติตัวอย่างไรต่อไป”

ตี้เอ๋อเอ่ยกล่าวขึ้นอย่างใจเย็น

เมื่อเหล่าอัจฉริยะได้ยินดังนั้น ก็ปรี่ตัวปราดพุ่งเข้าไปทันทีประดุจธารน้ำ และหายตัวเข้าไปภายในถ้ำ

เย่หยวนรู้สึกเพียงเบื้องหน้ากลายเป็นภาพฉากแสนพร่ามัว ก่อนจะถูกส่งออกไปสักที่หนึ่งโดยตรง

เมื่อเขาปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง เย่หยวนก็ได้มาถึงห้องโถงขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

เขาปรากฏตัวขึ้นบนแท่นวงแหวน

กวาดสายตาช้อนมองดูก็พบว่า แท้จริงแล้วโดยรอบโถงแห่งนั้นมีแท่นวงแหวนทั้งหมดสิบสองจุด

เช่นเดียวกันกับเย่หยวน อีกสิบเอ็ดคนที่เหลือยืนอยู่บนวงแหวนเช่นกันพร้อมความตกใจ

“ยินดีต้อนรับสู้ดินแดนมรดกแห่งนิกายบัลลังก์ม่วง!”

สุ้มเสียงกึกก้องเอ่ยดังขึ้นจากในโถง

………………………………………………………….