จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1539

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1539 โอสถประตูศิลาวายุ
ตอนที่ 1539 โอสถประตูศิลาวายุ
โดย
Ink Stone_Fantasy
“ง่าย? เจ้ากำลังบอกว่าโอสถฤทัยปราณสวรรค์ง่าย? ฮะ-ฮ่า! ช่างขี้โม้ได้อย่างไร้ยางอายนัก!”

หนิงซื่ออวี๋ถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นางไม่ทราบจริงๆว่าเย่หยวนไปเอาความมั่นใจขนาดนี้มาจากไหน?

โอสถฤทัยปราณสวรรค์เป็นโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสามขั้นกลาง ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเรื่องยากยิ่งที่จะหลอมกลั่นได้

ซึ่งพรสวรรค์ของหนิงซื่ออวี๋เองก็สูงมาก ไม่ควรมองว่านางเป็นหญิงสาวเอาแต่ใจ แท้ที่จริงนางเป็นถึงจอมเทพโอสถสามดาวชั้นกลาง!

โอสถฤทัยปราณสวรรค์ เป็นโอสถภที่นางหลอมกลั่นล้มเหลวมาโดยตลอด

ความยากในการหลอมกลั่นของมันซับซ้อนเกินบรรยาย แม้จะเป็นอาจารย์ของหนิงซื่ออวี๋ลงมือเอง แต่เขาก็ยังหลอมกลั่นได้เพียงขั้นสูงเท่านั้น

สิ่งหนึ่งที่ควรทราบคือ อาจารย์ของนางเป็นถึงจอมเทพโอสถสี่ดาว!

แล้วเด็กอวดดีคนนี้ยังกล้าหยิ่งผยองต่อหน้านางอีก

เย่หยวนเหลือบมองหนิงซื่ออวี๋เล็กน้อยพร้อมกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

“โอสถฤทัยปราณสวรรค์มีค่าหลอมกลั่นอยู่ที่สองล้านผลึกปราณเทวะ! เจ้ามีปัญญาจ่ายหรือไม่?”

หนิงซื่ออวี๋โพล่งสวนกลับไปทันทีด้วยความโกรธจัด

“อย่ามาดูถูกกันเช่นนี้! แค่ผลึกปราณเทวะสองล้านก้อนเองมิใช่รึ? ไอ้เด็กเหลือขอ คิดว่าข้าไม่มีพอหรืออย่างไร!?”

เย่หยวนหัวรำลางกล่าวตอบว่า

“เช่นนั้น รอสักครู่”

เมื่อกล่าวจบเย่หยวนก็หมุนตัวเดินกลับไปพร้อมเข้าห้องหลอมกลั่นทันที

แม้ตอนนี้ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยามแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครสักคนจากไปไหนทั้งสิ้น ในทางตรงข้ามฝูงชนยามนี้มีแต่จะเพิ่มทวีกันมากขึ้นเรื่อยๆ

“รับจ้างสารพัด” กลยุทธ์นี้ค่อนข้างได้ผลดี

ทุกคนต่างอยากรู้อยากเห็นยิ่งว่า นักหลอมโอสถหนุ่มผู้ขี้โม้คนนี้จะมีฝีมือจริงๆหรือแค่พูดจาส่งเดช

แต่ทุกคนโดยส่วนใหญ่ล้วนมองเย่หยวนในแง่ที่ไม่ดีนัก แม้เขาจะเป็นจอมเทพโอสถสามดาว แต่ก็ไม่มีทางมีฝีมือเลิศล้ำปานนั้นแน่นอน

เนื่องจากยั่วโมโหหนิงซื่ออวี๋เต็มๆ สูตรโอสถที่นางหยิบออกมาท้าทายหาใช่โอสถธรรมดาทั่วไปแน่นอน

นักหลอมโอสถทั่วไปย่อมไม่มีทางหลอมกลั่นมันออกมาได้แน่

แต่ทันใดนั้นเองเย่หยวนก็ค่อยๆย่างเท้าก้าวออกมาจากห้องหลอมกลั่น

เมื่อเห็นเย่หยวนออกมาไวขนาดนี้ ทั่วใบหน้าของหนิงซื่ออวี๋ก็เผยรอยยิ้มแสนพึงพอใจยิ่ง

“ไอ้เด็กเหลือขอหลอมกลั่นล้มเหลวกระมัง? เจ้า…ทำสมุนไพรวิญญาณของข้าเสียหายทั้งหมดหรือไม่? เหอะ โอสถฤทัยปราณสวรรค์หาใช่โอสถทั่วไปที่ใครก็ได้จะหลอมกลั่น แล้วเด็กน้อยอย่างเจ้าจะไปทำสำเร็จได้อย่างไร?”

หนิงซื่ออวี๋ยามนี้ลดเสียงค่อยลงพร้อมเอ่ยกล่าวอย่างใจเย็น

โอสถฤทัยปราณสวรรค์ชนิดนี้ แม้แต่ท่านอาจารย์ของเขายังต้องใช้เวลาหลอมกลั่นกว่าครึ่งวันเช่นกัน

ดังนั้นแล้วเย่หยวนจะไปหลอมกลั่นสำเร็จภายในหนึ่งชั่วยามได้อย่างไร?

หนิงซื่ออวี๋ไม่คิดว่านี่จะเป็นไปได้เลย!

“เด็กคนนี้มันแค่พวกขี้โม้! รับจ้างสารพัดงั้นรึ? น่าขันสิ้นดี!”

“มันก็อยู่แล้วมิใช่รึ? ไม่รู้กลุ่มล่ามังกรไปเอาเด็กคนนี้มาจากไหน มันก็แค่ไอ้ปัญญาอ่อนมิใช่รึ?”

“โอสถฤทัยปราณสวรรค์ข้าเคยได้ยินอยู่บ้าง เป็นเรื่องยากยิ่งที่จะหลอมกลั่น แล้วมีหรือที่เด็กน้อยยังไม่โตนี่จะหลอมกลั่นได้สำเร็จ?”

“มาเถอะ! ไปทุบป้ายร้านมันกัน! นี่หาใช่เรื่องสนุกสำหรับพวกเรารึ?”

…

หนิงซื่ออวี๋ได้ฟังผู้คนรอบข้างดังนั้น พลันยิ้มกล่าวว่า

“ตอนนี้เจ้าคงไม่มีอะไรคัดค้านแล้วกระมัง? ข้าจะออกไปทุบป้ายเดี๋ยวนี้แหละ! อ่อใช่ เจ้าต้องชดใช้ค่าสมุนไพรวิญญาณที่ทำไหม้ไปด้วย ทั้งหมดห้าแสนผลึกปราณเทวะ!”

ขณะที่นางกล่าว หนิงซื่ออวี๋ก็กำลังจะพุ่งออกไปทุบป้าย

ร่างของหนิงซื่ออวี๋เพิ่งทะยานออกไปได้ไม่นาน กลับมือเย่หยวนกระชากคอเสื้อลงมาอีกครั้ง นางล้มก้นจำเบ้าด้วยความโกรธจัดตวาดลั่นว่า

“ไอ้เด็กเหลือขอ หาเรื่องตายรึ?”

แต่เย่หยวนกลับไม่สนใจนางแม้สักนิด พร้อมยื่นมือออกมากล่าวว่า

“เอามา”

หนิงซื่ออวี๋แข็งค้างไปชั่วขณะ

“เอาอะไร?”

เย่หยวนกล่าวตอบว่า

“ศิลาปราณเทวะสองล้านก้อน!”

หนิงซื่ออวี๋ลุกขึ้นพรวดด้วยความโกรธจัดเป็นฟืนเป็นไฟพร้อมร้องลั่นว่า

“เจ้าหลอมกลั่นโอสถไม่สำเร็จ ทั้งยังทำสมุนไพรวิญญาณของข้าเสียหาย ตอนนี้ยังกล้าเรียกร้องค่าหลอมกลั่นอีกงั้นรึ?! เจ้า…เจ้าคงมิใช่พวกต้มตุ๋นจริงๆใช่ไหม?”

เย่หยวนกล่าวตอบว่า

“ใครบอกว่าข้าหลอมกลั่นไม่สำเร็จ?”

หนิงซื่ออวี๋หัวเราะเยาะดังลั่น

“พล่ามขยะออกมารึไง! แค่หนึ่งชั่วยามหรือจะหลอมกลั่นโอสถฤทัยปราณสวรรค์ได้? แค่จุดเต๋ายังไม่เสร็จเลยกระมัง?”

เย่หยวนหยิบกล่องหยกขึ้นมา เมื่อเปิดออกพลันปรากฏกลิ่นโอสถหอม ผู้ใดสูดดมต่างชื่นจิตชื่นใจยิ่ง

รอยยิ้มของหนิงซื่ออวี๋แข็งค้างในทันที นางจ้องโอสถเม็ดสีแดงทับทิมเขม็งด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“นี่…นี่…นี่เป็นไปไม่ได้! ขั้นเทวะ…โอสถฤทัยปราณสวรรค์ขั้นเทวะ!! เจ้า…เจ้าไปเอามาจากไหน?”

หนิงซื่ออวี๋ยามนี้ยิ่งกว่ากระต่ายน้อยตื่นตูมจนหลงทิศ