จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1541

สรุปบท ตอนที่ 1541 เจ้ามันสัตว์ประหลาดหรือเปล่า: จอมเทพโอสถ

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 1541 เจ้ามันสัตว์ประหลาดหรือเปล่า – จอมเทพโอสถ โดย Internet

บท ตอนที่ 1541 เจ้ามันสัตว์ประหลาดหรือเปล่า ของ จอมเทพโอสถ ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1541 เจ้ามันสัตว์ประหลาดหรือเปล่า
ตอนที่ 1541 เจ้ามันสัตว์ประหลาดหรือเปล่า
โดย
Ink Stone_Fantasy
เย่หยวนที่สัมผัสได้ถึงยอดเต๋าผ่านศาสตร์แห่งโอสถ เขาได้ใช้มันเพื่อพัฒนาต่อยอดบัญญัติเทพแห่งถงเทียน

แน่นอนว่าเขายังคงก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางแห่งโอสถเช่นกัน

คล้อยหลังเย่หยวนได้นำวรยุทธหลอมกลั่นทั้งหมดที่เคยสำแดงใช้ มาต่อยอดดพัฒนาจนได้เป็นเคล็ดดาราสวรรค์บัญชาสารทิศ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่เย่หยวนสามารถเรียกปรากฏการณ์ทำนองแห่งยอดเต๋ามาได้ มันยิ่งทำให้ทักษะในศาสตร์แห่งโอสถของเย่หยวนลึดซึ้งเกินหยั่งรู้ได้

กล่าวได้ว่า เขาสามารถเรียกกลิ่นอายเต๋าแห่งโอสถให้จุติลง ณ ที่แห่งนี้ได้

ทันทีทันใด กลิ่นอายแห่งเต๋าโอสถพลันไหลล้นออกมาจากภายในหม้อหลอมโอสถอย่างบ้าคลั่ง ทุกคนต่างสูดไอเย็นแช่มด้วยความเกริ่นเกรง!

ในที่สุดดวงตาอันขุ่นมัวของหนิงซื่ออวี๋พลันฟื้นคืนสู่ความกระจ่างอีกครั้ง

“เมื่อครู่…มันอะไรกัน? ช่างเป็นความรู้สึกอันลึกลับโดยแท้! ข้า…ข้ารู้สึกราวกับ…เข้าใจได้ถึงอะไรบางอย่างแล้ว!”

หนิงซื่ออวี๋ร้องอุทานขึ้นด้วยความตกใจ

“ช่างเป็นความรู้สึกที่ลึกลับยิ่งนัก!”

“ข้าไม่รู้เลยว่าเขาหลอมกลั่นโอสถอย่างไร แต่ไฉนข้ารู้สึกเสมือนสามารถเข้าถึงมันได้?”

“เมื่อครู่มันอะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นกับผืนพิภพแห่งนี้? ช่างเป็นวรยุทธหลอมกลั่นที่น่าอัศจรรย์นัก!”

…

คนต่างรู้สึกราวกับฝันไปและเพิ่งฟื้นสติตื่นขึ้น

เย่หยวนชี้ไปที่เม็ดโอสถภายในหล่งอหยกและกล่าวกับหยิงซื่ออวี๋ขึ้นว่า

“ค่าโอสถประตูศิลาวายุ จ่ายมาด้วย!”

ขณะนี้เองหนิงซื่ออวี๋ที่เหน็บเม็ดโอสถภายในกล่องหยก ยามนี้พลันเบิกตากว้างโต

“นี่เป็นไปได้อย่างไร? ขั้น…ขั้นสวรรค์! นี่เจ้า…นี่เจ้า…ยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า!”

สุ้มเสียงของหนิงซื่ออวี๋สั่นสะท้านหนัก นางรู้สึกว่านี่ต้องเป็นโอสถของปลอมแน่ๆ!

ชายคนนี้จะหลอมกลั่นโอสถประตูศิลาวายุขั้นสวรรค์ได้อย่างไร?!

แต่ถึงอย่างไร นางเฝ้าดูเย่หยวนหลอมกลั่นโอสถด้วยตาตนเองอยู่ตลอด ดังนั้นเขาจึงมีเวลาสับเปลี่ยนโอสถปลอมได้อย่างไร?

นอกจากนี้แล้ว ความรู้ลึกกลี้ลับเมื่อครู่มันหมายความอย่างไรกันแน่?

หนิงซื่ออวี๋เหลือบสายตาจับจ้องเย่หยวนตาเขม็ง พลางรู้สึกว่าเด็กหนุ่มคนนี้ลึกลับเกินหยั่งถึง

“เห้ออ…นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าหลอมกลั่นโอสถชนิดนี้ จึงยังไม่ค่อยคุ้นเคยสักหน่อย เจ้าทิ้งสมุนไพรวิญญาณที่เหลือไว้ที่นี่แหละ พรุ่งนี้ข้าจะหลอมกลั่นให้ใหม่ มันน่าจะไต่ไปถึงขั้นเทวะได้”

เย่หยวนกล่าวขึ้นอย่างเศร้าอกเศร้าใจในฝีมืออันต่ำต้อยของตน

หนิงซื่ออวี๋ยามนี้ดวงตาแทบถลนออกมายิ่งกว่าเห็นผี นางไม่สามารถกล่าวพรรณนาใดๆกับความประหลาดใจ ณ ขณะนี้ได้อีกแล้ว

ตั้งแต่เมื่อใดกันที่การหลอมกลั่นโอสถขั้นเทวะดูราวกับเป็นเรื่องง่ายปานนี้?

ในขณะเดียวกัน สีหน้าการแสดงออกของเจ้าของร้านพลันแดงก่ำเปี่ยมล้นความปีติดีใจยิ่ง

เขาไม่คิดเลยจริงๆว่า เด็กหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่คนนี้แท้จริงแล้วกลับเป็นปรมาจารย์นักหลอมโอสถมือฉกาจ!

ไม่…นี่มันยอดปรมาจารย์ชัดๆ!

แค่ปรมาจารย์เฉยๆมีที่ไหนสามารถหลอมกลั่นโอสถขั้นเทวะได้ราวกับหั่นผักปลา?

แม้แต่จอมเทพโอสถสี่ดาวยังไม่สามารถทำได้ด้วยซ้ำ!

ในเวลานี้ เขารู้สึกว่าป้าย‘รับจ้างสารพัด’กลับมิใช่อะไรเกินจริงแม้แต่น้อย!

เจ้าของร้านเสาะเห็นทันทีว่าในไม่ช้า ร้านขายโอสถเล็กๆแห่งนี้จักต้องกลายไปเป็นสุดยอดร้านขายโอสถที่ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าที่สุดในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ในไม่ช้า!

“ทุกคนต่างเห็นเป็นประจักษ์แล้วใช่หรือไม่? ท่านปรมาจารย์ของเรามีความสามารถอย่างแท้จริง! ทุกคนจงจำไว้ พวกเรารับจ้างหลอมกลั่นโอสถสารพัดชนิด! ในอนาคตต่อไปหากทุกคนมีความต้องการร้องขอสิ่งใด อย่าได้ลังเลเดินทางมาที่ร้านค้าโอสถของเรา! ตอนนี้ก็ยามสายแล้ว แยกย้ายกันกลับเถอะ!”

เจ้าของร้านยิ้มกว้างแทบฉีกถึงใบหู

ทุกคนในตอนนี้ยิ่งกว่าตกตะลึงเกินจะได้สติ และเดินออกจากห้องหลอมกลั่นทั้งแบบนั้นราวกับผีดิบยังไม่ฟื้นสติ

หนิงซื่ออวี๋อ้าปากค้างราวกับอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็พูดไม่ออก

เย่หยวนเหลือบมองหนิงซื่ออวี๋เล็กน้อยและเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยว่า

“อะไร? หรือเจ้ามีผลึกปราณเทวะไม่พอ?”

สีหน้าการแสดงออกของหนิงซื่ออวี๋แปรเปลี่ยนไปมาก ทันทีทันใดนางพลันเอ่ยกล่าวขึ้นพร้อมท่าทีประหม่าเก้อเขินเล็กน้อย

“นี่เอ่อ…เอาแหวนบรรจุไป…เอ่อ..ข้ามีเรื่องจะถามเจ้าหน่อย ข้าเห็นว่านี่เป็นร้านค้าโอสถเล็กๆ…คงกำลังขาดแคลนคนเช่นกัน ให้ข้า…มาเป็นลูกมือเจ้าไหม?”

เย่หยวนเหลือบมองหนิงซื่ออวี๋เจือหลายหลากความหมาย เขากล่าวตอบไปว่า

“เจ้าต้องการศึกษาทักษะหลอมกลั่นโอสถจากข้ากระมัง?”

ท่าทีของหนิงซื่ออวี๋เปลี่ยนไปทันทีราวกับแฟนสาวของเย่หยวน นางเกาะกุมมือของเย่หยวนแน่นพลางแกว่งไปมากล่าวว่า

“การหลอมกลั่นโอสถของเจ้าน่าเหลือเชื่อเกินไป! ข้าเคารพเลื่อมใสเจ้าจนวันตาย! ข้าค้นพบแล้วว่า…เสน่ห์ของศาสตร์แห่งโอสถมันน่าดึงดูดเพียงใด!”

แต่เย่หยวนสะบัดมือออกอย่างแรงและกล่าวด้วยท่าทีแสนเบื่อหน่าย

“นั้นหาใช่ธุระของข้า”

หนิงซื่ออวี๋กัดฟันแน่นกล่าวว่า

“เจ้าบังคับข้าเอง! หลบดาบข้าให้ทันล่ะกัน!”

เมื่อกล่าวจบหนิงซื่ออวี๋ก็ปราดแทงใส่เย่หยวนโดยตรงด้วยดาบภายในมือ

ชวิ้ง!

เย่หยวนเพียงยื่นนิ้วปะทะคมดาบพลางสะบัดเบาๆ ตัวดาบพลันกระเด็นหลุดมือนางทันที

หนิงซื่ออวี๋ตกใจยิ่งยวด ยามนี้พลันรู้สึกชาสะท้านไปทั่วแขน นางกล่าวขึ้นแสนประหลาดใจยิ่งว่า

“เจ้าเป็นสัตว์ประหลาดกระมัง? ทักษะหลอมกลั่นโอสถว่าน่าเกรงขามแล้ว แต่ทักษะการต่อสู้กลับน่าเกรงขามยิ่งกว่า!?”

หนิงซื่ออวี๋เองก็เป็นเซียนอาณาจักรบรรพชนพระเจ้า ถึงหาใช่ยอดฝีมือในบรรดาเหล่าอัจฉริยะผู้เดินทางสายต่อสู้ แต่กับแค่รับมือเด็กน้อยอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าชั้นต้นคนหนึ่ง ก็มิใช่เรื่องยากเช่นกัน

ทว่าแท้จริงแล้ว เพียงเย่หยวนสะบัดนิ้วเบาๆ ก็สามารถปัดดาบในมือนางกระเด็นออกไปได้แล้วอย่างง่ายดาย

หากเจ้าหนุ่มนี่เอาจริง มันจะน่ากลัวปานใดกัน?

ไม่ว่าจะเป็นศาสตร์แห่งโอสถหรือศาสตร์แห่งการต่อสู้ หนิงซื่ออวี้ต่างก็มีพรสวรรค์โดดเด่นไม่น้อยนางมิได้เพียรขยันฝึกปรือฝีมือเท่าไหร่นัก แต่ก็สามารถแกร่งกล้ากว่าบรรดามิตตรสหายได้

นางเหนือชั้นกว่าผู้ใดตลอดมาจวบจนวันนี้ที่พบกับเย่หยวน!

ไอ้เด็กเหลือขอผู้น่ารังเกียจคนนี้กลับทำลายความมั่นใจของนางเป็นเสี่ยงๆ!

แต่เย่หยวนไม่สนใจใดๆอีกต่อไปพร้อมตะคอกเสียงเย็นตอบไปว่า

“ไสหัวไป!”

หนิงซื่ออวี๋กัดฟันกราดกระทืบเท้าไม่หยุดด้วยความโกรธจัด และกล่าวว่า

“ได้! ข้าชดใช้ที่เหลือทั้งหมด! นี่อีกสองล้าน รวมกับแหวนเมื่อครู่เท่ากับสี่ล้าน! ตอนนี้ข้าทั้งหมดตัวและไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้ว! ดังนั้นเจ้าต้องรับข้าอยู่ด้วยเท่านั้น ส่วนที่เหลือค่อยว่ากัน!”

“นี่เจ้า! ปล่อยข้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!! เจ้า…เจ้าจะทำอะไร?”

ทันทีทันใดเย่หยวนอุ้มร่างของหนิงซื่ออวี๋ขึ้นทันทีและเดินตรงไปที่ประตูทางออก

ปัง!

เย่หยวนไร้ซึ่งความเห็นอกเห็นใจใดๆต่อสตรีงามนางนี้แม้แต่น้อย พร้อมโยนร่างของหนิงซื่ออวี๋ออกไปโดยตรง

…………………………………