จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1558

จอมเทพโอสถ – ตอนที่ 1558 ไปลากมันมาที่นี่!
ตอนที่ 1558 ไปลากมันมาที่นี่!
โดย
Ink Stone_Fantasy
ณ หอโอสถ อู๋เฟินผู้หยิ่งทะนงยามนี้กลับปฏิบัติตัวด้วยความสุภาพยิ่งต่อหน้าชายชราร่างท้วมผู้หนึ่ง

“ท่านอาจารย์สบายดีหรือไม่?”

อู๋เฟินก้มศีรษะให้ด้วยความเคารพยิ่ง

ชายชราคนนี้เป็นผู้ดูแลระดับสูงแห่งหอโอสถ ซึ่งเป็นจอมเทพโอสถสี่ดาว หลู่หมิง

หลู่หมิงถือเป็นผู้ดูแลระดับสูงของหอโอสถที่มีลูกศิษย์มากมายทั้งในและนอกเมืองจักรพรรดิ

ในฐานะศิษย์ของหอโอสถ อู๋เฟินย่อมมีคุณสมบัติเข้าออกเขตเมืองชั้นในโดยธรรมดา

สำหรับศิษย์คนนี้เอง หลู่เมิงค่อนข้างประทับใจไม่น้อย

แม้พรสวรรค์ของเขาจะอ่อนด้อยและยากนักที่จะขึ้นกลายมาเป็นจอมเทพโอสถสี่ดาว แต่อย่างน้อยเขาก็มีความกตัญญูต่อหลู่เมิงเป็นอย่างมาก

บุคคลเช่นนี้สามารถสร้างอิทธิพลให้ตนเองได้ในเขตเมืองชั้นนอก นี่ดูเหมือนจะเป็นทางเลือกที่ตัวหลู่เมิงพึงพอใจยิ่ง

“เจ้ามักมีเจตนาดีต่อข้าอยู่เสมอ น่าสนใจ…คราวนี้มีอะไรมาให้ข้าอีก?”

หลู่หมิงกล่าวเสียงเย็นชืด

อู๋เฟินหยิบขวดหยกใบหนึ่งออกมาและมอบให้แก่หลู่เมิงอย่างประณีต เขากล่าววาจาแสนนอบน้อมว่า

“ท่านอาจารย์ นี่คือสุราหยกฤทัยน้ำแข็ง ศิษย์คนนี้เพิ่งได้มา รสชาติอร่อยกลมกล่อมหาที่เปรียบไม่!”

หลู่เมิงรับต่อจากมือและเปิดฝาขวดเล็กน้อย กลิ่นหอมหวานน่าหลงใหลอบอวลไปทั่วทั้งห้องในทันใด

ดวงตาคู่นั้นของหลู่หมิงสว่างไสวขึ้นทันที

“สุราชั้นเลิศ! นับเป็นสุราชั้นเลิศจริงๆ! นับว่าเจ้ายังมีความกตัญญู!”

แต่ภายในใจของอู๋เฟินแทบกระอักเลือด ไม่ควรมองว่าขวดนี้รสชาติจะเป็นอย่างไร แต่ราคาที่เขาต้องจ่ายไปนับเป็นจำนวนหลายสิบล้านผลึกปราณเทวะเพื่อซื้อมันสักขวด!

สุราขวดแค่นี้มีค่าเท่ากับค่ารักษาอาการป่วยของหวางเชียน!

หลู่เมิงเป็นถึงจอมเทพโอสถสี่ดาว แล้วอู๋เฟินจะกล้ามอบสิ่งของธรรมดาทั่วไปได้อย่างไร?

ทุกครั้งที่อู๋เฟินเดินทางเข้าสู่เขตเมืองชั้นใน เขามักจะนำสิ่งของมีค่ามามอบให้เช่นนี้อยู่ตลอด

เฉกเช่นเดียวกับกลุ่มอัสนีคำรน เพื่อแสดงความกตัญญู ของที่อู๋เฟินมอบให้แก่หลู่เมิงแต่ละครั้งล้วนมีราคาสูงลิบลิ่วเช่นกัน

แต่ด้วยการสนับสนุนของหลู่เมิงที่เขาได้รับหลังจากนั้น หากคิดเป็นตัวเลขแล้วก็นับว่าไม่น้อยเช่นกัน

กล่าวได้ว่าไม่ขาดทุน!

แม้แต่ตระกูลตงฟางเองยังไม่กล้ายั่วยุเขาเช่นกัน!

หวู่เมิงหยิบขวดเย็นนำไปเก็บและกล่าวเสียงเย็นขึ้นว่า

“เมื่อไม่นานมานี้ เจ้าคง…ประสบปัญหามาเมื่อเร็ววันกระมัง?”

อู๋เฟินยิ้มและกล่าวว่า

“ท่านอาจารย์สายตาเฉียบคมยิ่งนัก! เมื่อไม่นานมานี้ มีไอ้เด็กเหลือขอคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในเขตเมืองทางตอนใต้ ความหยิ่งผยองของมันไร้ซึ่งขอบเขต มันกล้ากล่าวอ้างว่าสามารถหลอมกลั่นโอสถได้สารพัดชนิด!”

หลู่เมิงยกเปลือกตาเปิดออกเล็กน้อยและยิ้มกล่าวว่า

“นั้นคงเป็นร้านชายโอสถรับจ้างสารพัดกระมัง? หุหุ เรื่องนี้ข้าเองก็เคยได้ยินมาบ้าง”

อู๋เฟินรีบกล่าวต่อทันที

“ท่านอาจารย์ยังไม่ทราบ! วาจาอวดอ้างของไอ้เด็กเหลือขอนั้นยิ่งใหญ่ไร้ขอบเขตไร้ยางอาย! ท่านอาจารย์จำคนไข้คนหนึ่งได้หรือไม่ ที่ข้าพามาในตอนนั้น ทว่าแม้แต่ท่านก็ยังตรวจพบสาเหตุไม่เจอ?”

หลู่เมิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะกล่าวขึ้นด้วยความตกใจว่า

“เจ้ากำลังกล่าวถึงเจ้าหนุ่มผีดิบไร้ชีวิตชีวานั้น? หรือเป็นไปได้ไหมว่า…เด็กคนนั้นจะรักษาได้จริงๆ?”

อู๋เฟินพยักหน้าและกล่าวว่า

“มันรักษาสุ่มสี่สุ่มห้าจนรักษาอีกฝ่ายได้โดยบังเอิญ!”

ความตื่นตะลึงที่แข็งค้างภายในใจของหลู่เมิงหามีนัยยะไม่ อาการป่วยที่แม้แต่เขายังหาสาเหตุไม่เจอ ทว่าจอมเทพโอสถสามดาวกลับสามารถรักษาได้จริงๆ?

สีหน้าการแสดงออกของหลู่เมิงดูเคร่งขรึมขึ้นในทันทด เขากล่าวว่า

“หากเช่นนั้น แสดงว่าเด็กคนนี้ก็มีความสามารถบางอย่างอยู่จริงๆ!”

อู๋เฟินรู้สึกทันทีว่าท่านอาจารย์ของตนดูท่าจะเป็นปลื้มต่อเย่หยวนไม่น้อย ดังนั้นจึงเร่งกล่าวขัดขึ้นว่า

“ความสามารถบัดซบอะไรกัน! มันแค่รักษาสุ่มสี่สุ่มห้าจนบังเอิญทำสำเร็จเท่านั้น! สิ่งที่น่าโมโหกล่าวนั้นคืออะไรรู้หรือไม่? ลูกน้องคนสนิทถูกไอ้เด็กเหลือขอนั้นซื้อใจไปจนคิดทรยศข้า หลานของมันที่แม้แต่ท่านก็ไม่สามารถรักษาได้ หลังจากที่ไอ้เด็กเหลือนั้นรักษาเสร็จ ท่านเดาได้ไหมว่าไอ้เด็กนั้นกล่าวว่าอย่างไร?”

สายตาคู่นั้นของหลู่เมิงเย็นยะเยือกลงทันใด สีหน้ามืดทมืฬลงทันทีพร้อมเค้นเสียงทุ้มต่ำกล่าวว่า

“ข้าผู้นี้ไม่ชอบเล่นทายใจ มีอะไรก็จงพูด!”

อู๋เฟินรีบปั้นหน้าไม่พอใจหนัก ก่อนบ่นขึ้นว่า

“ไอ้เดเหลือขอนั้นพูดว่า ท่านอาจารย์หลู่เมิงมันวิเศษวิโสมากรึไง? ก็แค่จอมเทพโอสถี่ดาวเองมิใช่รึ? ท่านที่ได้ยินไม่คิดว่ามันน่าโมโหเกินไปหน่อยรึ?”

อู๋เฟินประโคมฝืนไฟจนทำให้หลู่เมิงเดือดดาลโกรธจัดในทันที