จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1576

สุ้มเสียงของเทพนอกรีตอันแสนสูงส่งดังกึกก้องทั่วผืนพิภพ สง่าราศีเสมือนราชาผู้ปกครองสรรพสิ่ง

เทพนอกรีตในปัจจุบันดูทรงพลังอย่างมาก

วูบบ! วูบบ! วูบบ!

รัศมีกลิ่นอายของเทพนอกรีตทะยานขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว เมฆาสีดำชั้นหนาระดมก่อตัวขึ้นกลางท้องนภา ประดับสายอัสนีร่ำร้อง ต่างทำให้ฝูงชนรู้สึกใจเสียไม่น้อย

ในปัจจุบันราวกับจุดจบของผืนพิภพแห่งนี้ได้มาถึงแล้ว

ดินแดนพฤกษานิรันดร์กำลังสั่นสะเทือนหนัก

ทั้งหมดเกิดจากเทพนอกรีตบาปสวรรค์!

“นี่…นี่ไม่รุนแรงเกินไปหน่อยรึ?”

“ปรากฏว่าเมื่อครู่นี้ยังไม่ใช่พลังทั้งหมดของมัน!”

“แล้วนี่…จะไปสู้กับมันได้อย่างไร? ข้ารู้สึกราวกับว่ามันเป็นเทพเจ้าไปแล้ว!”

…

สีหน้าการแสดงออกของทุกคนต่างเผยความหวาดกลัวออกมา

บางทีความแข็งแกร่งของเทพนอกรีตอาจกลายมาเป็นมดปลวกตัวเล็กๆในมหาพิภพถงเทียน

แต่ในดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ ตัวมันไร้เทียมทาน!

“พี่ใหญ่หยวน!”

เยวี่ยเมิ่งลี่ตะโกนเสียงดังลั่นทันทีที่นางเห็นภาพฉากนี้ สีหน้าซีดเซียวขึ้นทันตา

คลื่นแรงกดดันปานนี้น่ากลัวเกินไปอย่างแท้จริง

นางมิได้กลัวตัวเองตาย แต่นางเป็นห่วงเย่หยวน

แม้ว่าพัฒนาการของเย่หยวนจะรวดเร็วจนน่ากลัว แต่นางก็ยังไม่รู้ว่าเย่หยวนจะสามารถเทียบชั้นกับอีกฝ่ายได้หรือไม่

เย่หยวนเหลียวหลังกลับมองลี่เอ๋อ สายตาคู่นั้นเปี่ยมล้นไปด้วยความมั่นใจ

ลี่เอ๋อและเย่หยวน ทั้งสองมีจิตใจที่เชื่อมโยงสื่อถึงกันและกันได้ ดังนั้นนางที่เห็นเย่หยวนมั่นใจเช่นนี้จึงคลายใจได้ในทันที

คนอื่นๆที่เหลือต่างจับจ้องเย่หยวนด้วยสีหน้าแสนกังวลยิ่ง หากเย่หยวนไม่สามารถหยุดเทพนอกรีตได้ ก็ไม่มีใครอีกแล้วในดินแดนพฤกษานิรันดร์ที่สามารถทำได้!

“ฮ่าๆๆ! ไอ้เด็กเหลือขอ มิใช่ว่าเจ้าเองก็สามารถควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ได้? ไฉนเจ้าถึงไม่เรียกใช้? หรือว่ายอมแพ้เสียแล้ว! ในเมื่อเจ้าไม่เคลื่อนไหว ข้าจะลงมือเอง! ผ่อนคลายเถอะ ข้าไม่ฆ่าเจ้าแน่นอน ลี่เอ๋อกับข้าจะครองรักนิรันดร์ให้เจ้าทรมานใจไปชั่วชีวิต!”

ทันทีที่กล่าวจบเทพนอกรีตก็ซัดฝ่ามือลงไปทันใด

บูมมม!

ฝ่ามือขนาดมหึมานสีดำทมิฬปรากฏขึ้นปกคลุมทั่วท้องนภาบดบังดวงสุริยันจนมิด ดินแดนพฤกษานิรันดร์สั่นสะท้านไม่หยุดหย่อน

ฟางเทียน กวนควางเทียน และเหล่าเซียนอาณาจักรพระเจ้าคนอื่นๆค่าสูญเสียการควบคุมไปโดยสิ้น ร่างของพวกเขาดิ่งพสุธาร่วงลงมาจากท้องนภาทีละคนสองคน

ศาสตร์แห่งสวรรค์แห่งห้วงมิติกำลังตกสู่ความโกลาหลจึงทำให้พวกเขาไม่สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้ดั่งใจอีกต่อไป

เหนือน่านฟ้าเหลือเพียงเย่หยวนและเทพนอกรีตเท่านั้นที่ผงาดอยู่

“ฝ่ามือเทพนอกรีต! ไอ้เด็กเหลือขอ เจ้ากล้ารับฝ่ามือนี้ของข้าหรือไม่? หากไม่ ทุกคนที่อยู่ใต้ผืนดินจะต้องตายกันหมด! ฮ่าๆๆๆ…เจ้าคงรู้สึกสิ้นหวังมากเลยกระมัง?!”

เทพนอกรีตระเบิดหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ลมกระโชกแรงพัดผ่าน ชายเสื้อเย่หยวนกระพือสะบั้นแรง

เย่หยวนยกมือทั้งสองขึ้นไล่หลังและมองออกไปยังเส้นขอบฟ้าเฝ้ามองฝ่ามือสีดำทมิฬมหึมาเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างเงียบงัน

ฝ่ามือนั้นยิ่งใกล้ยิ่งทวีแรงกดดันเป็นหลานเท่าตัว ทว่าเย่หยวนไม่แม้แต่จะมีเจตนาต่อต้านใดๆ

ทุกคนที่อยู่ด้านล่างต่างตื่นตะลึงตกใจยิ่งยวด เริ่มส่งเสียงกรีดร้องต่อหน้าความตาย

“เย่หยวนกำลังทำอะไรอยู่? หรือเป็นไปได้ไหมว่าเขาจะยอมสละชีวิต!?”

“เย่หยวนรีบหนีออกมาเร็ว!”

“เย่หยวน เจ้าคือความหวังสุดท้ายของพวกเรา อย่าเอาชีวิตไปเสี่ยงเช่นนั้น!”

…

เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไป ฝ่ามือมหึมากำลังตกลงบนศีรษะของเย่หยวน ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่คิดที่จะเคลื่อนตัวหลบเลี่ยงใดๆ

เทพนอกรีตจับจ้องภาพฉากนี้เจือแอบประหลาดใจ เด็กนี่มันโง่หรือคิดที่จะสู้กันให้ตายไปข้าง?

อย่างไรก็ตามแต่ ภาพฉากต่อจากนี้ต่างทำให้ทุกคนอ้าปากค้างเติ่งในบัดดล

ทันใดนั้นเอง น่านนภาฟ้าพลันสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นอีกครั้ง

ฝ่ามือมหึมาสีดำทมิฬนั้นคล้ายว่าจะเห็นอะไรบางอย่าง ถึงขั้นหวาดกลัวจัดจนต้องร่นถอยกลับไปเอง!

มันหดตัวกลับสู่ห้วงแห่งความว่างเปล่าในพริบตา!

ฝนฟ้าพายุโหมกระหน่ำ รวมไปถึงชั้นเมฆาสีทมิฬก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ท้องนภาทอดไปไกลถึงเส้นขอบฟ้าพลันกลับมาสว่างสดใสอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อแสงแดดแรกอรุณเบิกออกมา ทุกคนต่างรู้สึกราวกับผืนพิภพแห่งนี้ได้รับการละเว้นจากจุดจบเสียที

ทุกคนต่างตื่นตะลึงยิ่ง!

เทพนอกรีตเองก็ตื่นตะลึงเช่นกัน!

นี่เกิดอะไรขึ้น?