จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1577

ตอนที่ 1577 สะบั้นศาสตร์แห่งสวรรค์!
Ink Stone_Fantasy
เมื่อเฝ้ามองพฤติกรรมราวกับคนบ้างของเทพนอกรีต ทุกคนต่างเผยสีหน้าผิดประหลาดออกมา

นี่คือเทพนอกรีตบากสวรรค์ที่สามารถควบคุมฟ้าดินได้ดั่งใจคนนั้น?

เย่หยวนกำลังทำอะไรกันแน่ถึงทำให้เทพนอกรีตสูญเสียการควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ไป?

“เมื่อครู่เย่หยวนกล่าวว่าอะไร? ท้าทาย…ให้อีกฝ่ายเรียกศาสตร์แห่งสวรรค์มางั้นรึ?”

ฟางเทียนเอ่ยกล่าวขึ้นอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก

เขาสงสัยเสียเหลือเกินว่าตนเองได้ยินผิดไปหรือไม่ จึงหันไปยืนยันกับกวนควางเทียนที่อยู่ข้างๆ

กวนควางเทียนเหลียวมองเขาด้วยความตกใจเช่นกัน

“เขากำลังหมายถึง ศาสตร์แห่งสวรรค์กำลังหวาดกลัวเขาอยู่หรือเปล่า? แต่เขายังไม่ทำอะไรเลยมิใช่รึ?”

“ศาสตร์ฉห่งสวรรค์…กลัวเป็นด้วยรึ? อะไร…มันกำลังกลัวอะไรกันแน่?!”

สมองฟางเทียนคล้ายว่ารวนชั่วขณะและมิอาจเข้าใจอะไรได้เลย

กวนควางเทียนสูดหายใจเข้าลึกๆขณะกล่าวว่า

“เหมือนว่า ระบะเวลาร้อยปีนี้ที่มิได้เจอเย่หยวน หามใช่แค่ระดับพลังเท่านั้นที่พัฒนาสูงขึ้น แต่นั่นยังรวมไปถึงอีกหลายสิ่งอย่างที่เกินขอบเขตความเข้าใจของเราไปแล้ว!”

ทุกคนที่ได้ฟังเช่นนั้นต่างตกตะลึงใจอย่างหาที่เปรียบไม่ ก่อนหน้าที่เย่หยวนจะออกไปเขาคือผู้ควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ แต่ยามนี้ศาสตร์แห่งสวรรค์กลับต้องกลัวเกรงเขาแทน!

บางสิ่งที่เรียกว่า ความสิ้นหวังปะทุขึ้นรกลางจิตใจของเทพนอกรีตออกมาทันที

เขามีประสบการณ์ผ่านโลกมานานกว่าสามแสนปี ในที่สุดเขาก็ได้การยอมรับจากศาสตร์แห่งสวรรค์

แต่ตอนนี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน?

เพียงหนึ่งเดือนกว่าๆเองที่เขาเพิ่งออกมาจากการเก็บตัวอยู่ในผนึก!

กว่าสามแสนปีแห่งความอัปยศอดสู เขายังไม่ทันริเริ่มแก้แค้นผืนพิภพแห่งนี้เลย แต่ไฉนทุกอย่างต้องจบลงเสียแล้ว?

ทันทีทันใดดวงตาของมันก็สว่างไสวขึ้นและแสยะยิ้มแสนชั่วร้ายกล่าวว่า

“หากข้าไม่สามารถควบคุมศาสตร์แห่งสวรรค์ได้ เจ้าเองก็ไม่มีทางควบคุมได้เช่นกัน หึ! ต่อให้ไม่ต้องพึ่งพาพลังศาสตร์แห่งสวรรค์ แต่ด้วยระดับพลังที่ห่างชั้นปานนี้ ข้าสามารถบดขยี้เจ้าได้อย่างง่ายดาย!”

เมื่อคนเราถึงทางตันและสิ้นหวัง พวกเขามักจะดิ้นรนและหาข้อแก้ตัวให้แก่ตนเอง

เทพนอกรีตไม่มีวันเต็มใจให้เย่หยวนเหยียบย้ำศักดิ์ศรีได้โดยง่าย เขายังคงเร่งหาข้อแก้ตัวอยู่ภายในใจ

บางทีศาสตร์แห่งสวรรค์อาจไม่สามารถควบคุมได้ชั่วคราว!

ไอ้เด็กเหลือขอนี่มันแค่ดวงดีเท่านั้น!

ทันทีทันใด กลิ่นอายแห่งขุมพลังอาณาจักรรบรรพชนพระเจ้าขั้นสุดพลันปะทุเดือดขึ้นทันที ความแกร่งกล้านี้ไม่มีผู้ใดสามารถทานทนยืนอยู่ได้ไหว

ระดับพลังขนาดนี้ของมันสามารถเทียบชั้นสัประยุทธ์ต่อสู้กับข่านนั่วได้แล้ว

เย่หยวนจับจ้องไปที่เทพนอกรีตด้วยสีหน้าแสนเวทนาสงสารและกล่าวขึ้นว่า

“ช่างไม่รู้ฟ้าต่ำแผ่นดินสูงเสีย การที่เจ้าควบคุมไม่ได้ มันมิได้หมายความว่าข้าจะทำไม่ได้!”

ทันทีที่กล่าวจบเย่หยวนก็ฝ่ามือขึ้นและอัดคลื่นพลังวินาศใส่โดยตรง

กลางห้วงแห่งความว่างเปล่าปรากฏเป็นคลื่นพลังศาสตร์แห่งสวรรค์อันมหาศาลผนวกควบแน่นกลายเป็นฝ่ามือมหึมา ประดับสุ้มเสียงอัสนีคำรนอย่างบ้าคลั่ง แก้วหูแทบฉีกขาด

เทพนอกรีตไม่ทันได้เตียมตัวป้องกันใดๆ มันกระอักพ่นเลือดสดออกมาคำโตพร้อมร่างที่ดิ่งพสุธาอัดกระแทกพื้นดินสุดแรง

พลังศาสตร์แห่งสวรรค์!

เย่หยวนเพียงปลดปล่อยฝ่ามือนี้ออกไปอย่างลวกๆเท่านั้น ทว่าภายใต้อานุภาพทำลายล้างของมือนี้ ทำให้กระดูกและเส้นเอ็นทั่วร่างของเทพนอกรีตขาดสะบั้นแหลกเละไม่เหลือ

ก่อนหน้าที่เขาจะกลับมา เย่หยวนมิเคยคิดเคยฝันมาก่อนเลยว่า ภายในดินแดนพฤกษานิรันดร์แห่งนี้ยังจะมีใครกล้ายั่วโมโหเขาอีก

ดีมาก! ไอ้สวะตัวนี้มันประสบความสำเร็จแล้ว!

เย่หยวนโกรธมาก จนส่งผลกระทบให้ทุกอย่างกลายเป็นเช่นนี้!

เขาช้อนสายตามองดูเทพนอกรีตที่นอนจมกองเลือดอยู่กลางพื้นอย่างเลือดเย็น และเอ่ยกล่าวขึ้นว่า

“เจ้าเข้าใจฟ้าดินดีกว่าข้า? กระทั่งผู้คนในมหาพิภพถงเทียนยังไม่มีผู้ใดกล้าลั่นวาจาเช่นนี้ต่อหน้าข้า”

บูมมม!!

ฝ่ามืออีกระลอกโผล่ปรากฏขึ้นมาจากห้วงแห่งความว่างเปล่า และซัดร่างของเทพนอกรีตที่นอนกองกับพื้นซ้ำสุดแรงเกิดราวกับตบมันอัดพื้นให้ตาย

บูมมม! บูมมม! บูมมม!!

ฝ่ามือมหึมาระลอกสามสี่และห้าซักกระหน่ำเข้าใส่เทพนอกรีตไม่หยุดไม่หย่อน จนร่างของมันฝังเละอยู่ในดิน

ศักดิ์ศรีทั้งหมดของเทพนอกรีตถูกเย่หยวนบดขยี้ไม่เหลือแล้ว

“หยิ่งผยองต่อหน้าข้ายังพอทำเนา! อย่างมากที่สุดข้าก็แค่เอาชนะเจ้าและเรื่องทุกอย่างคงจบลง แต่เจ้ากลับกล้าแตะต้องผู้หญิงของข้า! ไม่เพียงแค่นั้นยังต้องทำให้เผ่าพันธุ์ชาติกำเนิดของข้าต้องอับอาย! ผู้อาวุโสหลงเมินและอ้าวเฉียนต่างเฝ้าดูข้าเติบโตขึ้นมาจวบจนวันนี้ แต่เจ้ากลับใช้พวกเขาเป็นแรงงานลากเกี้ยว! บัดซบสิ้นดี! ข้าโกรธจริงๆแล้ว!!”

คำกล่าวของเย่หยวนดังกึกก้องไปทั่วพิภพราวกับสรวงสวรรค์กำลังพิโรธหนัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับลี่เอ๋อ มายุ่งเกี่ยวกับนาง เย่หยวนยิ่งไม่มีวันอภัยให้ได้เลย

อย่างไรก็ตาม ชายคนนี้กลับสร้างปัญหาผัวพันถึงเรื่องนี้อย่างหน้าไม่อาย

ดังนั้นจะมิให้เย่หยวนโกรธได้อย่างไร?

“ท่าน…ท่านผู้ยิ่งใหญ่ ข้าผู้ต่ำต้อยผิดไปแล้ว! โปรด…โปรดไว้ชีวิตข้าด้วยเถิด!!”