จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1594

“ไม่น่าแปลกใจเลยสักนิดที่ไฉนถึงได้รับตำแหน่งผู้อาวุโสได้ทั้งๆที่เป็นแค่จออมเทพโอสถสามดาว! นี่ไร้ซึ่งข้อกังขาแล้ว!”

“เหลือเชื่อ! เหลือเชื่อจริงๆ! ข้าไม่แม้แต่กล้าจินตนาการเลยว่า จอมเทพโอสถสามดาวจะทรงพลังปานนี้!”

…

เมื่อทุกคนได้สติตื่นขึ้นจากภวังค์แห่งยอดเต๋า แต่ละคนต่างตื่นตะลึงสุดน่าเหลือเชื่อ

การหลอมกลั่นโอสถของเย่หยวนเปรียบเสมือนการเปิดโลกทัศน์ของพวกเขาให้กว้างขวางยิ่งขึ้น

ทันทีทันใด พวกเขาก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า เย่หยวนพึ่งพาสิ่งใดกันถึงได้ตำแหน่งผู้อาวุโสมาครอง

เย่หยวนในยามนี้หลอมกลั่นเสร็จสิ้นแล้ว ในขณะที่หรงซูยังคงตั้งใจหลอมกลั่นอย่างขยันขันแข็ง

เดิม เหล่าผู้คนยังคงตื่นตะลึงกับภาพฉากการหลอมกลั่นของผู้อาวุโสใหญ่ ทว่ายามนี้ เมื่อย้อนกลับมาดูอีกครั้ง มันช่างน่าเบื่อหน่ายเสียเหลือเกิน

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเพียงใด แต่ในที่สุดโอสถสุริยันจักรวาลของผู้อาวุโสใหญ่ก็เสร็จสมบูรณ์

สำหรับการหลอมกลั่นครั้งนี้ เขาพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง

ตามที่ประเมินไว้ อย่างน้อยต้องเป็นขั้นสวรรค์อย่างไม่ผิดเพี้ยน

ความสามารถในการหลอมกลั่นของเขา ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้อีกแล้ว

เมื่อเห็นว่าเย่หยวนยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับไปไหน เขาก็พลางคิดว่า อีกฝ่ายยังไม่เริ่มด้วยซ้ำ

“หุหุ ยอมแพ้แล้วรึ? ตอนนี้เจ้าคงตระหนักดีแล้วใช่หรือไม่? อายุกระดูกระหว่างเรามันแตกต่างกันเกินไป!”

หรงซูยิ้มกล่าว

เย่หยวนเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มที่มิใช่รอยยิ้มว่า

“ข้าหลอมกลั่นเสร็จสิ้นนานแล้ว ท่านต่างหากที่ช้าเหลือเกิน”

หรงซูที่ได้ยินแบบนั้นก็นึกว่ากำลังฟังเรื่องตลกที่สุดในชีวิต เขาระเบิดหัวเราะลั่นกล่าวว่า

“ยังจะหน้าด้านเถียงคำไม่ตกฟาก คิดว่าโอสถสุริยันจักรวาลหลอมกลั่นง่ายดายดั่งกะหล่ำปลีหรืออย่างไร? ที่สามารถสำเร็จได้ภายในระยะเวลาอันสั้น? หรือเจ้าคิดว่าการหลอมกลั่นโอสถคล้ายกับการปรุงอาหาร?”

เย่หยวนเพียงคลี่ยิ้มบาง แต่มิได้เอ่ยกล่าวอันใด

ในเวลาเดียวกัน มีผู้อาวุโสคนหนึ่งรีบวิ่งไปข้างหรงซูและกระซิบสองสามคนข้างหู

สีหน้าการแสดงออกของหรงซูแปรเปลี่ยนไปทันที ก่อนหันควับจับจ้องเย่หยวนด้วยความประหลาดใจยิ่งยวด

เขาได้แต่อ้าปากอยู่แบบนั้น แต่กลับไม่รู้เลยว่าตนควรเอ่ยกล่าวอย่างไร

เย่หยวน…มันหลอมกลั่นได้จริงๆ!

จอมเทพโอสถสามดาวนี่น่ะรึ? หลอมกลั่นโอสถสุริยันจักรวาลได้? นี่เป็นไปได้อย่างไร?

โอสถชนิดนี้นับเป็นสิ่งต้องห้ามของจอมเทพโอสถสามดาว!

หรงซูสะดุ้งเฮือกทันควัน ดวงตากวาดไปยังฝูงชน พินิจปฏิกิริยาของพวกเขาเหล่านั้น พลันเข้าใจถึงบางสิ่งได้ทันใด

เขารู้สึกละอายใจเสียเหลือเกิน ขณะเค้นเสียงเย็นกล่าวกับเย่หยวนขึ้นว่า

“เปิดหม้อหลอม! เราชายชราอยากรู้เสียจริงว่า เจ้าหลอมกลั่นอะไรได้บ้าง!”

ขณะเดียวกัน สีหน้าของทุกคนยังคงเผยความหลงใหล ทุกคนต่างอยากรู้อยากเห็นเสียเหลือเกินว่า ด้วยวรยุทธสุดอัศจรรย์เช่นนี้ เย่หยวนจะหลอมกลั่นโอสถได้ถึงขั้นใด

เย่หยวนยิ้มกล่าวว่า

“เปิดย่อมได้ ผู้อาวุโสใหญ่เปิดก่อนดีกว่าหรือไม่?”

ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยกล่าวเสียงทุ้มต่ำว่า

“เจ้าเสร็จก่อน เช่นนั้นก็เปิดก่อน เราชายชราสงสัยเสียจริงว่า โอสถสุริยันจักรวาลของเจ้าจะได้ระดับชั้นใด! เป็นแค่จอมเทพโอสถสามดาวแท้!”

เย่หยวนยิ้มตอบว่า

“ตามที่ท่านต้องการ!”

ขณะที่เปิดหม้อหลอม ประกายแสงแพรวพราวก็พวยพุ่งออกมา ทะลวงลิบเฉียดไกลสุดขอบฟ้า จนทำเอาเหล่าผู้คนไม่สามารถลืมตาได้

เมฆาบนท้องนภาแปรเปลี่ยนเป็นเจ็ดสี แสนงดงามเกินพรรณนา ทันใดนั้นเองพลันก่อให้เกิดปรากฏการณ์รุ้งกินน้ำขนาดใหญ่!

บรรดาฝูงชนส่งเสียงร้องอุทานดังลั่น

“นี่มันโอสถขั้นอะไรกัน! ถึงขั้นสามารถเรียกปรากฏการณ์ฟ้าดินอันน่าอัศจรรย์ขนาดนี้ขึ้นได้!”

“เจ้าปัญญาอ่อนรึไง! ปรากฏการณ์อันน่าอัศจรรย์เช่นนี้ก็ต้องเป็นขั้นเทวะโมฆะเท่านั้นที่สามารถเรียกได้! โอสถของผู้อาวุโสเย่ทะลวงเกินขั้นเทวะม่วงไปแล้ว!”

“ละ-ล้อเล่นกันกระมัง? โอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะ?!”

“ช่างเป็นภาพฉากที่น่าทึ่งโดยแท้! ในชีวิตนี้ ข้ามีโอกาสได้เห็นโอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะจริงๆ!”

…

สีหน้าของผู้อาวุโสใหญ่เผยความประหลาดใจเกินกักเก็บ ด้วยประสบการณ์ชั่วชีวิตของเขา จะไม่เข้าใจปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างไร?

ช่างเป็นภาพฉากที่รำควาญใจเสียเหลือเกิน!