จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1597

สรุปบท ตอนที่ 1597 ห้วงมิติสืบทอด: จอมเทพโอสถ

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 1597 ห้วงมิติสืบทอด – จอมเทพโอสถ โดย Internet

บท ตอนที่ 1597 ห้วงมิติสืบทอด ของ จอมเทพโอสถ ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตอนที่ 1597 ห้วงมิติสืบทอด
Ink Stone_Fantasy
ไม่ต้องสงสัยแต่อย่างใด หลายวันต่อมา หน้าประตูจวนเย่หยวนอัดแน่นไปด้วยธารฝูงชนนับไม่ถ้วน

ทั้งขอความช่วยเหลือให้หลอมกลั่นโอสถ ทั้งขอฝากตัวเป็นศิษย์ และต่างๆนาๆ

หลงซานรับหน้าที่เป็นพ่อบ้านประจำจวนของเย่หยวน หลายวันที่ผ่านมากล่าวได้ว่างานยุ่งอย่างยิ่ง

เหล่าศิษย์สาวกรุ่นน้องอาณาจักรบรรพกาลพระเจ้า ต่างพากันปฏิบัติตามอย่างเชื่อฟัง ด้วยความเคารพนับถือที่มีต่อเย่หยวน

เดิมทีหลงซานเองก็ยังไม่ค่อยคุ้นชินกับเรื่องเหล่านี้ แต่ต่อมา เขากลับพบว่าทุกคนต่างให้ความเคารพ มีมารยาทต่อเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

ในตอนนั้น เขาทราบดีว่านี่เป็นเพราะบารมีของเย่หยวน แม้ระดับพลังของหลงซานจะมิได้สูงนัก แต่เขาที่รับหน้าที่พ่อบ้านประจำจวนของเย่หยวน กล่าวได้ว่าทรงอิทธิพลเกือบที่สุดแล้วในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์แห่งนี้

กระทั่งบารมีของผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสรองยังมิอาจเทียบเท่าเขาในยามนี้ได้เลย

หลังจากที่รับใช้เย่หยวนมาหลายปี ในที่สุดอีกฝ่ายก็คืนความเป็นอิสรภาพให้แก่เขาอีกครั้งง

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา หลงซานยิ่งรู้สึกผูกพันกับเย่หยวนแน่นแฟ่ยิ่งขึ้น

หลงซานตระหนักชัดแจ้งดีว่า เย่หยวนสามารถทำให้เขามีอนาคตที่สดใสไร้สิ้นสุดได้

ในเวลานี้เอง หลงซานเหลือบมองหลินตงเล็กน้อยและเค้นเสียงเย็นกล่าวไปว่า

“เจ้ากลับไปเสีย นายท่านไม่อยากเห็นหน้าเจ้า”

หลินตงในยามนี้เปี่ยมล้นความขมขื่นยิ่งภายในใจ เขาจะรู้ได้อย่างไรว่า แท้จริงแล้ว เย่หยวนจะเก็บซ่อนพรสวรรค์อันน่าประทับใจปานนี้?

ช่วงเวลาแห่งความลังเลของเขาในตอนนั้น ทำให้ผู้อาวุโสเย่ขุ่นเคืองใจจวบจนบัดนี้

หลินตงยิ้มอย่างขมขื่นใจ กล่าวว่า

“ท่านพ่อบ้านหลง ข้ารู้ดีว่าผู้อาวุโสเย่ไม่พอใจหลินคนนี้ แต่อย่างไรครั้งนี้ข้าก็มาเพื่อขอโทษ ท่านพ่อบ้านหลงโปรดเรียนเรื่องนี้ให้ผู้อาวุโสเย่ทราบ!”

หลงซานหาได้ปริปากกล่าวใดๆ อีก และปิดประตูใส่ต่อหน้าหลินตง

หลงซานเค้นเสียงเย็นกล่าวว่า

“ผู้พิทักษ์หลินในบางครั้ง…คนเราก็มีโอกาสเพียงครั้งเดียว หากพลาดแล้วมิอาจย้อนกลับไปแก้ไขได้อีก ดังนั้นอย่าลังเลเมื่อมีโอกาสเข้ามา เพราะนั้นจะเป็นการทำลายอนาคตของท่านเอง”

หลินตงกล่าวตอบพร้อมท่าทีสุดแสนโศกเศร้าว่า

“ท่านพ่อบ้านหลง เรื่องนี้เป็นความผิดของหลินคนนี้ เพียงแค่…”

หลงซานกล่าวขัดขึ้นทันทีว่า

“เพียงเพราะว่า ผู้อาวุโสใหญ่ทรงอิทธิพลเกินที่ท่านจะยั่วยุได้ใช่หรือไม่? ผู้พิทักษ์หลิน หากท่านเป็นนายท่านของข้า ท่านยังจะรับคนเช่นนี้มาอยู่ข้างกายหรือไม่? เป็นเพราะผู้อาวุโสใหญ่ทรงพลังเกินล้ำเส้น หากเป็นช่วงเวลาวิกฤต ท่านจะออกหน้าเข้ามาปกป้องนายท่านของข้าอย่างหาญกล้าหรือไม่? ท่านเพียงรอดูว่า ศึกระหว่างผู้อาวุโสใหญ่กับผู้อาวุโสรอง ใครกันที่เป็นฝ่ายชนะ จากนั้นจึงค่อยเลือกข้าง ท่านไม่คิดว่าเรื่องเช่นนี้มันน่าละอายใจเกินไปหน่อยรึ?”

หลินตงได้แต่อ้าปากค้างเติ่งอยู่แบบนั้น ท้ายที่สุดนี้ เขาก็มิอาจสรรหาถ้อยคำมาหักล้างได้เลย

หลงซานเอ่ยกล่าวเสียงเย็นว่า

“ผู้พิทักษ์หลิน ข้าเป็นเพียงคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น มิใช่ว่าข้าตั้งใจกลั่นแกล้งท่าน แต่ข้าเองก็พยายามไม่อยากสร้างปัญหาในอนาคตให้แก่นายท่านเช่นกัน ท่านเองก็เป็นถึงยอดเซียนราชันพระเจ้าผู้สูงส่งและสูงศักดิ์ เรื่องนี้โปรดเข้าใจข้าด้วย ท่านยังมีที่ไป แต่หากข้าสร้างปัญหาให้แก่นายท่าน จนเขาไล่ข้าออกมา กลับเป็นตัวข้าที่ไร้ที่ยืนในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์แห่งนี้!”

หลงซานเอ่ยกล่าววาจาเหล่านี้ออกไปตามจริง

หลินตงคลี่ยิ้มขื่นใจกล่าวว่า

“ติดตามผู้อาวุโสเย่ต่อไป ความสำเร็จของพ่อบ้านหลงจะมิได้อยู่ใต้หลินคนนี้แน่นอน! ข้ารบกวนพวกท่านมากแล้ว เช่นนั้นขอลา!”

สิ้นเสียงกล่าวจบ หลินตงก็จากไป

เย่หยวนที่สามารถหลอมกลั่นโอสถสุริยันจักรวาลขั้นเทวะโมฆะได้ การจะสร้างยอดเซียนราชันพระเจ้าสักคนนับเป็นเรื่องง่ายเกินไป

ลำพังแค่พรสวรรค์ของหลงซาน ไม่มีทางทะลวงขึ้นสู่อาณาจักรราชันพระเจ้าได้เลย แต่หากติดตามนายดีอย่างเย่หยวน บางทีอีกฝ่ายอาจช่วยให้ความปรารถนาที่ไม่มีวันเป็นจริงสำเร็จได้!

หลงซานแง้มประตูออกเล็กน้อย พลางจับจ้องแผ่นหลังของหลินตงที่เดินลับออกไป

แท้ที่จริงแล้ว เขาเองก็ตระหนักเรื่องนี้ได้เช่นกัน

…

“เจ้าต้องการเข้าไปในหอยุทธ์เพื่อฝึกปรือ?”

ภายในห้องรับรองของจวนเย่หยวน ทันทีที่ซวนอี้ได้ยินว่า เย่หยวนต้องการจะเข้าไปในหอยุทธ์เพื่อฝึกฝน เขาก็อุทานลั่นด้วยความประหลาดใจ

ในฐานะผู้อาวุโส พวกเขาสามารถเข้าไปในหอโอสถหรือหอยุทธ์ได้ทุกๆร้อยปี

“แนวคิดแห่งห้วงมิติเป็นมรดกที่บรรพชนแห่งเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ทิ้งเอาไว้ให้ ภายในนั้นกอปรไปด้วยแนวคิดแห่งห้วงมิติชั้นสวรรค์ระดับหนึ่งและชั้นสวรรค์ระดับสอง แต่กระบวนการทำความเข้าใจกลับอันตรายอย่างยิ่งยวด ก้าวพลาดไปครั้งเดียว เจ้าจะหลงทางอยู่ภายในนั้นและไม่มีวันกลับออกไปได้อีก”

เย่หยวนขมวดดคิ้วถักแน่น เอ่ยกล่าวด้วยความประหลาดใจขึ้นว่า

“มันอันตรายปานนั้นเชียวรึ?”

ซวนอี้พยักหน้าและกล่าวว่า

“แนวคิดแห่งห้วงมิติเป็นหนึ่งในสองแนวคิดระดับตำนาน คิดหรือว่าจะไม่เป็นอันตราย? หลังจากที่ท่านบรรพชนผู้นั้นทิ้งทวนมรดกชิ้นนี้ให้ เขาก็เอ่ยเตือนกับชนรุ่นหลังไว้ว่า พินิจไตร่ตรองให้ดีก่อนลงมือทำความเข้าใจ อย่างไรเสีย จะมีสักกี่คนที่สามารถทนต่อแนวคิดห้วงมิติอันเป็นตำนานได้ไหว? ทั้งเหล่าศิษย์สาวกหรือแม้แต่ระดับผู้อาวุโสจำนวนมากมายต่างแห่แหนกันเข้าไป แต่…ไม่มีใครสักคนที่กลับออกมาได้เลย! ต่อมามีศิษย์หลายต่อหลายคนไม่เชื่อเรื่องพรรค์นี้เป็นธรรมชาติและได้เข้าไป จนถึงตอนนี้ก็ไม่เห็นว่ามีใครสามารถกลับออกมาได้สักคน! สถานที่แห่งนั้นได้กลายมาเป็นสถานที่ต้องห้ามของเหล่าผู้คนแห่งหอยุทธ์ไปแล้ว”

เย่หยวนตื่นตะลึงยิ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาไม่คิดเลยว่า การจะทำความเข้าใจต่อแนวคิดแห่งห้วงมิติจะอันตรายปานนี้

เมื่อเห็นสีหน้าการแสดงออกของเย่หยวน ซวนอี้ก็พลางคิดไปว่าเย่หยวนกำลังหวาดกลัว เขายิ้มและกล่าวว่า

“เย่หยวน ความสามารถของเจ้าในศาสตร์แห่งโอสถน่าประทับใจยิ่งยวด ดังนั้นเจ้าควรมุ่งเน้นไปบนเส้นทางแห่งโอสถเถิด สิ่งนี้จะทำให้อนาคตของเจ้าไร้ขีดจำกัด! คิดจะจับปลาสองมือ เลือกเดินทั้งเส้นทางแห่งโอสถและเส้นทางแห่งการต่อสู้ ในท้ายที่สุดอาจกลับมามือเปล่า!”

เย่หยวนยิ้มและกล่าวว่า

“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของผู้อาวุโสรอง แต่ข้ายังมีหน้าที่สำคัญ ดังนั้น…หอยุทธ์แห่งนี้ไม่ว่าอย่างไรข้าก็จักลองเข้าไปดู!”

ซวนอี้คิดไปว่าเย่หยวนจะเชื่อฟังคำเตือนของเขาไปแล้ว แต่ใครจะรู้ว่าเย่หยวนจะทำหูทวนลม ทั้งยังยืนกรานที่จะเข้าไปในหอยุทธ์ให้ได้

ในที่สุด หอโอสถก็ถือกำเนิดยอดอัจฉริยะแห่งยุคจุติลงมา หากอีกฝ่ายประสบภัยในหอยุทธ์ นั้นคงเป็นความสูญเสียอย่างหาประเมินค่าไม่!

ไฉนเด็กหนุ่มคนนี้ถึงดื้อยิ่งนัก!

เย่หยวนเองก็มีแผนการของตนเองเช่นกัน ในมุมมองของผู้อาวุโสรอง ด้วยสถานะของเขายังมีผู้คนมากมายคอยปกป้อง

แต่สำหรับเย่หยวนแล้ว เขาไม่คิดที่จะพึ่งพาใคร

ตราบใดที่แข็งแกร่งพอ ย่อมสามารถปกป้องตนเองให้พ้นภัยได้!

นี่เป็นบทเรียนที่เขาเคยนำจ่ายออกไปด้วยเลือดเนื้อและชีวิต ดังนั้นเขาจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นซ้ำเป็นคำรบสองขึ้นได้อีก!

…………………………………