จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1606

ตอนที่ 1606 บรรลุอย่างต่อเนื่อง
Ink Stone_Fantasy
พายุพลังวิญญาณบนท้องฟ้านั้นไม่มีทีท่าจะจางหายไปง่ายๆ ตรงกันข้ามมันดูจะรุนแรงขึ้นกว่าก่อนเสียด้วยซ้ำ

ตอนนี้พลังของเขาพึ่งขึ้นสูงจนผ่านช่วงคอขวดของอาณาจักรบรรพชนพระเจ้าชั้นกลางได้แล้ว และกำลังบรรลุสู่ชั้นปลายด้วย

เย่หยวนนั้นเป็นเหมือนกับหลุมดำที่ดูดพลังวิญญาณรอบตัวอย่างบ้าคลั่ง

เวลาร้อยปีที่ไม่ได้รับพลังวิญญาณอย่างเหมาะสมนี้มันทำให้เขาหิวกระหายในพลังอย่างมาก จึงดูดกลืนทุกสิ่งอย่างเข้าไปอย่างไม่มีหยุด

เมื่อเจิ่งชีได้เห็นภาพนั้นเขาก็เกิดมีสีหน้าสุดประหลาดใจก่อนจะกล่าวขึ้น “ท่านอาจารย์ปู่ หรือว่าเย่หยวนเขา…”

เล่งหยูพยักหน้ารับ “หากข้าไม่ได้มาเห็นด้วยตาของตัวเองก็คงไม่เชื่อหรอกว่าจะมีใครที่สามารถบรรลุแนวคิดแห่งห้วงมิติสองดาวได้จริง ๆ ด้วยเวลาแค่ร้อยปี ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าหนุ่มคนนี้ใช้วรยุทธบ่มเพาะแบบไหน แต่การที่จะสามารถทำได้ขนาดนี้มันต้องไม่ธรรมดา ชิชิ เด็กคนนี้มันเป็นตัวตนแห่งความแข็งแกร่งจริงๆ”

เล่งหยูพูดออกมาอย่างเรียบง่าย แต่นั่นกลับกลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ซัดเข้าสู่ดวงใจของเจิ่งชี

สองสุดยอดแนวคิดนั้นคือสิ่งที่ทุกคนต่างใฝ่ฝันหา

แต่นอกเสียจากบรรพบุรุษของหอยุทธ์แล้วมันก็ไม่เคยมีใครที่จะสามารถเข้าใจถึงมันได้อีก

หลายต่อหลายปีผ่านไป ตอนนี้หากจะบอกว่าเจิ่งชีไม่ประทับใจมันก็คงเป็นคำโกหก

แต่เขาเองก็ไม่มีปัญญาที่จะลองทำดู

กว่าแสนปีก่อนว่ากันว่าเล่งหยูเป็นอัจฉริยะที่ไม่เคยปรากฏตัวขึ้นมาก่อนในโลกหล้า!

และขนาดคนแบบนั้นยัง ‘ตาย’ ลงในห้วงมิติสืบทอด ใครจะยังกล้าเข้าไปอีก?

ไม่มีใครคาดฝันเลยว่าเย่หยวนจะสามารถเข้าใจมันได้จริงๆ

…

จิตใจของโจวเหว่ยในตอนนี้มันปั่นป่วนสับสนไปหมด ความขมขื่นที่เขามีในตอนนี้มันยากจะหาคำใดมาอธิบาย

เหตุผลที่โจวเหว่ยกล้าปฏิบัติแบบนั้นต่อเยวี่ยเมิ่งลี่ อิ้งหมัวหู่และพรรคพวกมันเป็นเพราะเขาเชื่อว่าเย่หยวนได้ตายลงไปแล้วในห้วงมิติสืบทอด

แต่ความเป็นจริงกลับไม่เป็นไปดั่งที่เขาคาด

“นี่…นี่มันเป็นไปไม่ได้! เขา…ไม่ใช่ว่าเขาตายลงในห้วงมิติสืบทอดแล้วรึ? ทำไมถึงได้ปรากฏตัวออกมาเช่นนี้?!”

ร่างของโจวเหว่ยนั้นสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อเขาได้เห็นร่างของเย่หยวนเขาก็รู้ได้ทันทีว่าชีวิตของเขาคงจบสิ้นกันแล้ว

เมื่อร้อยปีก่อน เย่หยวนนั้นเหนือล้ำกว่าใครๆ มาก กล้าท้าทายแม้กระทั่งท่านผู้อาวุโสใหญ่หรงซู

แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับมาพร้อมด้วยแนวคิดแห่งห้วงมิติในมือ

เย่หยวนที่เก่งกาจทั้งด้านการโอสถและการยุทธนั้นเป็นตัวตนที่ยากจะหาใครมาเปรียบในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นี้

หากคนอย่างเขาคิดจะกล่าวโทษใครสักคนเข้า มันก็คงไม่มีใครกล้าขัด!

“ฮ่าฮ่าฮ่า สมเป็นพี่ใหญ่จริงๆ โจวเหว่ย ไหนเจ้าว่าพี่ข้าตายในนั้นไปแล้วไง? ลองเบิกตาหมา ๆ ของเจ้าดูดี ๆ อีกทีสิว่าคนที่อยู่ตรงนั้นคือใครกัน!” อิ้งหมัวหู่หัวเราะลั่น

หลายปีมานี้พวกเขาทั้งหลายถูกโจวเหว่ยข่มเหงรังแกมามาก

ตอนนี้เมื่อได้เห็นท่าทางหัวหดเป็นตัวติดกระดองของโจวเหว่ยมันจึงทำให้ผู้คนรู้สึกปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก

โจวเหว่ยฝืนยิ้มและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนกำลังจะร้องไห้ พร้อมก้มลงคุกเข่าต่อหน้าอิ้งหมัวหู่และพูดขอร้องอย่างขื่นขม “นายน้อยอิ้งหมัวหู่ มัน…มันเป็นเพราะข้าน้อยโง่งมเอง! เรื่อง…เรื่องนี้ข้าน้อยถูกผู้คนบงการมา เพราะเช่นนั้นข้าจึงกล้าทำเรื่องราวสุดโง่งมแบบนั้นออกมา! น-นายน้อยอิ้งหมัวหู่ ช่วยโปรดแสดงความเมตตาอันล้ำฟ้าของท่านแก่ข้าน้อยด้วยเถอะ!”

เยวี่ยเมิ่งลี่และคนอื่นๆ หันมามองโจวเหว่ยราวกับเขาเป็นแค่ขยะชิ้นหนึ่ง เจ้าหมอนี่มันช่างเป็นคนเหลวแหลกไร้จุดยืด ข่มเหงผู้อ่อนแอ หวาดกลัวผู้แข็งแกร่ง เป็นแค่หญ้าที่ทำได้แค่อ่อนไหวไปตามลม

ตอนที่เย่หยวนไม่อยู่เขาทำเรื่องให้ทุกคนต้องลำบากไว้มากมาย

แต่พอเย่หยวนกลับมาเขากลับทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนทันที

นิสัยแบบนี้เป็นสิ่งที่ทุกผู้คนทั้งร้ายดีต่างเกลียดชังและดูแคลนอย่างถึงที่สุด

“เฮอะ จะให้นายน้อยอิ้งหมัวหู่คนนี้ช่วยเมตตาเจ้า? เจ้าไม่มีโอกาสนั้นอีกต่อไปแล้ว! มาขอร้องตอนนี้มันก็เปล่าประโยชน์ เรื่องนี้ข้าจะปล่อยให้พี่ใหญ่จัดการตัดสิน” อิ้งหมัวหู่พูดด้วยรอยยิ้มอันเย็นเยือก

“หากเจ้ารู้ว่าวันนี้จะมาถึงทำไมเมื่อก่อนถึงกล้าทำตัวเช่นนั้นเล่า! ทั้งเจ้าและซ่งฉีหยางต่างรวมหัวกัน แต่เจ้านั้นเป็นคนที่ลงมือทำทุกอย่างออกมา ข้าล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าซ่งฉีหยางจะออกมารับหน้าแทนเจ้าไหม!” เยวี่ยเมิ่งลี่ตะคอกออกไป

ตอนนี้จิตใจของโจวเหว่ยนั้นเปี่ยมไปด้วยความเสียใจกับสิ่งที่เคยทำ!

คนเราทำอะไรต้องเหลือทางเลือกไว้หนีเสมอ แต่เขาคนนี้กลับกดดันพวกเยวี่ยเมิ่งลี่จนถึงที่สุด

“ข้า…ข้าน้อยผิดไปแล้ว! ข้าน้อยรู้ตัวดีว่าได้ทำความผิดไว้มากมายแค่ไหน ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ข้ามันถูกความโลภเข้าครอบงำ ข้า…” โจวเหว่ยพูดไปก็ตบหน้าตัวเองไปด้วย