จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1611

ตอนที่ 1611 ชำระแค้นด้วยบุญคุณ
Ink Stone_Fantasy
หลังจากตั้งใจหลอมอย่างยากลำบากในที่สุดเขาก็สามารถหลอมโอสถดวงใจเมฆาอมตะได้สำเร็จ

นั่นทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พร้อมยกมือขึ้นปานเหงื่อที่ไหลท่วมพร้อมบ่นในใจว่า “เหนื่อยแท้!”

แม้ว่าจะมีระดับแค่ไหนแต่ความยากในการหลอมของโอสถดวงใจเมฆาอมตะนั้นมันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสี่ขั้นต่ำเลย

แต่ตอนนั้นเองที่จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งหัวเราะเยาะเย้ยเขาดังขึ้น

“ดูเจ้าสิ แค่หลอมโอสถศักดิ์สิทธิ์ระดับสามทำไมถึงต้องทำท่าทางเหนื่อยอ่อนปานนั้นด้วย? ข้าชักเริ่มสงสัยแล้วสิว่าเจ้าเป็นจอมเทพโอสถสี่ดาวจริง ๆ ใช่ไหม? ได้ยินเขาว่ากันว่าเจ้าเคยเป็นถึงจอมเทพโอสถสามดาวอันดับหนึ่ง แต่ถ้าได้แค่นี้มันก็ไม่เท่าไหร่ล่ะนะ!” กู่ฮั่นเย้ยหยันเขาออกมาอย่างไม่คิดจะไว้หน้าใด ๆ

เพราะฝั่งกู่ฮั่นนั้นหลอมโอสถเสร็จไปนานแล้ว และได้มานั่งมองดูซ่งฉีหยางหลอมต่ออย่างสบายใจ

ซ่งฉีหยางนั้นโกรธจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานก่อนจะตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล “เด็กเวร เจ้าอย่าได้ทำตัวอวดดีให้มากนัก! เอาโอสถของเจ้าออกมาให้ทุกผู้คนได้ดูเถอะว่ามันจะเทียบเคียงกับของที่ข้าหลอมได้จริงไหม!”

กู่ฮั่นจึงยักไหล่ตอบ “ดูก็ดูสิ คิดว่าข้ากลัวเรอะ?! หลังข้าจัดการหลอมมันเสร็จแล้วข้าก็ได้มาดูเจ้าหลอมต่อ และข้าขอบอกเลยว่าข้ามั่นใจสุด ๆ ว่าจะชนะมือใหม่อย่างเจ้าได้ง่าย ๆ”

พูดจบทางกู่ฮั่นก็เปิดเตาหลอมออก

เมื่อทุกคนเห็นโอสถของกู่ฮั่นสายตาของพวกเขาก็ปรากฏความสิ้นหวังขึ้นทันที

“ทำไมกัน? เจ้าเด็กคนนี้มันสามารถหลอมโอสถดวงใจเมฆาอมตะขั้นสูงได้จริง ๆ”

“จะห่างชั้นกันเกินไปแล้ว! ด้วยสภาพซ่งฉีหยางระหว่างหลอมเขาคงทำได้ดีสุดแค่ขั้นกลาง หรืออาจจะต่ำ”

“เฮ้อ หรือเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เราจะไม่มีใครสามารถจัดการเจ้าเด็กคนนี้ลงได้แล้ว?”

…

ผู้คนเหล่านี้ต่างถอนหายใจออกมาอย่างไม่หยุดพัก หลายวันมานี้พวกเขาพ่ายแพ้ให้แก่กู่ฮั่นอย่างราบคาบ

แต่ก็ไม่มีใครคิดถึงเย่หยวนขึ้นมาเลย ด้วยตำแหน่งของเย่หยวนในตอนนี้มันทำให้เขาหลุดจากกลุ่มคนรุ่นใหม่ไปนานแล้ว

เย่หยวนนั้นเป็นผู้อาวุโสหอโอสถ เป็นตัวตนที่มีสถานะสูงส่ง มีหรือจะมาร่วมกับการแข่งขันประลองเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้?

แต่หากไม่ใช่เย่หยวนแล้วใครจะสามารถจัดการอัจฉริยะอย่างกู่ฮั่นลงได้อีกกัน

เขาคนนี้ได้ทำให้เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เสียหน้าไปอย่างกู่ไม่กลับแล้ว

สีหน้าของซ่งฉีหยางในตอนนี้มันเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เพราะตัวคนทำย่อมรู้ตัวเองดี ซ่งฉีหยางรู้ดีว่าโอสถที่เขาหลอมขึ้นมันมีคุณภาพแค่ขั้นต่ำ

โอสถที่เขาทนหลอมขึ้นมาอย่างยากเย็นนี้

กู่ฮั่นหันมามองอย่างเยาะเย้ยและถามขึ้น “มีอะไรอีก? ทำไมยังไม่เปิดเตาของตัวเอง? หรือเจ้าจะยอมรับแล้วว่าตัวเองแพ้? ช่างเถอะ ตามที่เราได้ตกลงกันไว้ ผู้แพ้ต้องก้มคารวะผู้ชนะสามครั้ง พร้อมพูดว่า ‘ข้าน้อยเป็นแค่มือใหม่ขอคารวะนายท่านกู่ฮั่น’ แล้วถือว่าจบเรื่องกัน”

ใบหน้าของซ่งฉีหยางแดงขึ้นมาอีกครา เขาเอาแต่ยืนนิ่งไม่รู้ต้องทำยังไง

ส่วนที่มุมหนึ่งของตัวอาคาร ผู้อาวุโสใหญ่แห่งเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์ก็พูดออกมาด้วยสีหน้าเสียดาย “พี่หรงซู ดูท่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ของท่านจะไม่มีผู้สืบทอดเสียแล้วกระมัง! ข้าได้ยินว่านี่คือศิษย์เอกของท่านรึ? เขาทำได้แค่นี้จริง ๆ น่ะรึ?”

ใบหน้าของหรงซูหมองหม่นลงพร้อมพูดเข้าเรื่องทันที “หลิงจี้คุน เจ้าก็แค่บังเอิญโชคดีไปได้ศิษย์เก่งกาจมา จะภูมิใจอะไรนักหนา?”

หลิงจี้คุนจึงยิ้มตอบไป “พี่หรงซูอย่าได้โกรธเกี้ยวไป แค่เด็กมันประลองกันเล็ก ๆ น้อย ๆ ทำไมต้องเดือดดาลขนาดนั้นด้วย? ดูอย่างตอนที่ศิษย์หญิงของซวนอี้แพ้ไปวันนั้นสิ ทางนั้นเขายังใจเย็นกว่าพี่เยอะเลย!”

หรงซูจึงหัวเราะเยาะออกมา “หลิงจี้คุนเจ้ามาที่เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เพื่ออวดอ้างตัวรีว่ามีเรื่องสำคัญจะคุยจริง ๆ ? หากไม่มีก็กลับเมื่องของเจ้าไปเสียเถอะ!”

หลิงจี้คุนยิ้มตอบ “ดูสิว่าท่านพูดอะไรออกมา ชายแก่คนนี้ย่อมมาที่นี่เพราะมีธุระสำคัญแน่อยู่แล้ว แต่มันไม่ได้เป็นเรื่องด่วน ข้าจึงมาอยู่ได้นานเท่าที่ต้องการ และระหว่างนั้น… ก็ให้เด็ก ๆ มันได้ประลองกันไปเพื่อทำความรู้จักมักคุ้นกันไว้!”

“เฮอะ!” หรงซูได้แต่พ่นล่มออกมาเยาะเย้ยคำแก้ตัวหน้าด้าน ๆ นี้และเงียบปากลง

ในมุมหนึ่งของฝูงชนที่มามุงดู เย่หยวนหันไปถามหนิงเทียนปิงที่ด้านข้างอย่างแผ่วเบา “คนอื่น ๆ ก็โดนเช่นนี้รึ?”

หนิงเทียนปิงจึงตอบกลับมาอย่างไม่พอใจนัก “ไม่เช่นนั้นมันจะกล้า? ไอ้เด็กเหลือขอคนนี้มันโอหังเกินไป และที่ผ่าน ๆ มาก็ไม่มีใครทำอะไรมันได้มันถึงได้ใจมาจนทุกวันนี้”

นั่นก็หมายความว่าหนิงซืออวี๋เองก็ต้องก้มหัวให้กู่ฮั่นเช่นกัน

เย่หยวนนั้นไม่ได้มีอารมณ์โกรธเคืองใด ๆ เรื่องแค่นี้มันเล็กน้อยเหมือนการทะเลาะกันของเด็ก ๆ สำหรับตัวเขา

สายตาของเขานั้นกว้างไกลกว่าเด็กน้อยอย่างกู่ฮั่นมาก การกระทำเช่นนี้เขาเองก็เข้าใจได้