จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1612

“ท่านกู่ฮั่นนี่ไม่ใช่ว่าเป็นยอดอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์หรอกรึ? ทำไมล่ะ? หรือเจ้ากลัวที่จะรับคำท้าของข้ากันนะ? กลัวจอมเทพโอสถสามดาวคนนี้?” เย่หยวนยิ้มเย้ยออกมา

กู่ฮั่นจึงหันมาพูดต่อทันที “ข้าไม่ได้เลือกหมูหมากาไก่ที่ไหนมาท้าดวลก็ได้เสียหน่อย! คนอย่างข้านั้นท้าเฉพาะเหล่ายอดอัจฉริยะของเมืองเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์เพียงเท่านั้น แล้วเจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนกัน?”

กู่ฮั่นคนนี้เป็นคนที่หยิ่งยโสทะนงตนมาก เป้าหมายของเขาแต่ละคนไม่ใช่หมุหมากาไก่ใครก็ได้ เขาท้าดวลเฉพาะเหล่ายอดคนที่ผ่านการคัดเลือกมาแล้วเท่านั้น

เพียงแค่ว่าไม่มีใครบอกกล่าวเขาว่าเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ยังมียอดคนอันแสนน่ากลัวแบบนี้อยู่

เพราะตัวตนของชายคนนี้มันต่างจากเหล่าอัจฉริยะทั้งหลายมาก

เมื่อคำพูดเหล่านั้นหลุดออกมาจากปากของกู่ฮั่น บรรยากาศของผู้คนโดยรอบก็เปลี่ยนไปทันที

แต่เย่หยวนก็ยกมือขึ้นมาห้ามเบา ๆ เป็นสัญญาณให้ทุกคนใจเย็น ๆ

เมื่อทุกคนเห็นแบบนั้นพวกเขาก็เงียบปากลง

พวกเขาเห็นแน่แล้วว่าวันนี้เย่หยวนมาเพื่อตบหน้าคน จึงพยายามที่จะห้ามไม่ให้อีกฝ่ายรับรูปว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหน

เหล่าผู้คนในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นต้องเศร้าหมองมาหลายวันเพราะเหล่าอัจฉริยะของตัวเองนั้นได้แต่พ่ายแพ้ให้แก่กู่ฮั่นคนนี้ แม้แต่จอมเทพโอสถสี่ดาวอย่างซ่งฉีหยางก็ยังไม่มีปัญญาจะเอาชนะ

ที่สำคัญ นอกจากจะต้องแพ้แล้วพวกเขาทั้งหลายยังต้องก้มหัวต่อกู่ฮั่นถึงสามครั้งพร้อมพูดคำพูดสุดน่าขยาดนั้นออกมา

การกระทำนั้นของกู่ฮั่นมันทำให้ผู้คนไม่พอใจอย่างมาก โดยมีเป้าหมายความเกลียดชังอยู่ที่เดียว

และการที่เย่หยวนออกมาจัดการกู่ฮั่นในครั้งนี้ พวกเขาทั้งหลายจะไม่ดีใจได้หรือ? เพราะฉะนั้นพวกเขาทั้งหลายถึงเชื่อฟังเย่หยวนอย่างมากในวันนี้

พวกเขาได้แต่เฝ้านึกถึงสีหน้าของกูฮั่นตอนที่ต้องพ่ายแพ้ลงต่อหน้าขุมความสามารถอันมหาศาลของเย่หยวนนี้ว่ามันจะเป็นสีหน้าที่วิเศษเพียงใด!

เจ้าเรอะอัจฉริยะ?

เจ้าเรอะไร้เทียมทาน?

ฮะฮ่า!

หากเจ้าได้เห็นความสามารถของผู้อาวุโสเย่ เจ้าจะได้รู้ว่าตัวเองมันเป็นได้แค่ตัวตลก

เย่หยวนนั้นไม่โกรธใด ๆ เขาแค่ยิ้มออกมาเบา ๆ “ข้าจะมีคุณสมบัติพอท้าทายเจ้าหรือไม่ ทำไมไม่ลองถามคนเหล่านี้ดูล่ะ พวกเจ้าทั้งหลายคิดว่าข้ามีคุณสมบัติพอท้าดวลเขาหรือไม่?”

เย่หยวนหันไปถามกับฝูงชน ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาพร้อมที่จะร่วมมือกับละครฉากนี้

“เย่หยวนนั้นคือสุดยอดอัจฉริยะหนุ่มในเมืองจักรพรรดิเรา แน่นอนว่าเขาต้องมีสิทธิท้าเจ้า!”

“หากเย่หยวนไม่มีสิทธิ ก็คงไม่มีใครได้รับสิทธินั้นอีกแล้ว!”

“ไม่กล้ารับคำท้าก็บอกมาตรง ๆ สิ เจ้ากลัวที่จะต้องแพ้ใช่ไหมล่ะ?”

…

ทุกคนที่มุงดูรอบ ๆ ต่างตะโกนส่งเสียงเข้ามาไม่ขาดสาย แต่ไม่มีใครเลยที่บอกถึงตัวตนที่แท้จริงของผู้อาวุโสเย่

และหากเจ้าตัวไม่ได้บอกเองจริง ๆ ต่อให้ตายกู่ฮั่นก็คงไม่มีทางเชื่อหรอกว่าคนอย่างเย่หยวนนี้จะเป็นผู้อาวุโสจริง ๆ

ส่วนที่มุมเดิมทางหลิงจี้คุนก็พูดขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม “พี่หรงซู เมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ท่านไม่มีเด็กคนอื่นแล้วเหรอ? แม้แต่จอมเทพโอสถสี่ดาวก็แพ้ไปแล้ว แต่ท่านกลับส่งจอมเทพโอสถสามดาวออกมาแบบนี้ นี่มันจะไม่น่าขันไปหน่อยรึ?”

หรงซูเองก็มีสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสับสน เพราะเขาไม่เคยคิดเลยว่าเย่หยวนจะออกมาจัดการเรื่องในครั้งนี้ด้วยตัวเอง

เขาเคยเชื่อว่าเย่หยวนนั้นไม่ได้สนใจเรื่องราวเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ เขารู้ดีกว่าด้วยฝีมือของเย่หยวนการต่อประลองเหล่านี้มันเป็นได้เพียงการละเล่นของเด็ก ๆ

แต่แน่นอนว่าการที่เย่หยวนออกมาแบบนี้มันทำให้เขาพอใจอย่างมากที่สุด

“หลิงจี้คุน อย่าเพิ่งได้ใจไปเลย! เด็กหนุ่มคนนี้มันต่างออกไป!”

หรงซูนั้นเลวร้ายแค่ไหน? ต่อให้เลวร้ายแค่ไหน มีหรือที่เขาคิดจะเปิดเผยตัวจริงของเย่หยวน?

เพราะท่าทางของหลิงจี้คุนในทุกวันนี้มันทำให้เขาอึดอัดจนแทบบ้า หรงซูเบื่อที่จะเห็นใบหน้าแบบนั้นแล้ว

ตอนนี้พอเย่หยวนออกมาจัดการตบหน้าคนแบบนี้ มีหรือที่เขาจะยังขัดขาเย่หยวนอีก?

เพราะสุดท้ายแล้วความขัดแย้งของเขาและเย่หยวนมันก็เป็นได้แค่ความขัดแย้งภายใน ตอนนี้คนภายนอกกำลังรังแกคนฝ่ายตัวเองอยู่ แล้วเขาจะคิดไปช่วยคนนอกรึ?

ไม่นานนักหลิงจี้คุนก็เริ่มกลั้นขำไม่ไหวและหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง “ต่างออกไป? จะต่างแค่ไหนกันเชียว? ในบรรดาจอมเทพโอสถสามดาวด้วยกันมันไม่มีทางเลยที่จะมีใครเทียบเคียงกับกู่ฮั่นได้ ความสามารถของเขาท่านก็เห็นดี แล้วยังคิดว่าคนระดับนี้จะแพ้ให้เด็กที่ไหนไม่รู้อีกเรอะ?”

หรงซูอมยิ้มขึ้นและไม่คิดจะพูดอะไรอีก

แต่ตอนนี้ดวงใจของเขากำลังตื่นเต้นอย่างแรง