จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1622

แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องใช้มันอีกต่อไป

ด้วยความเข้าใจที่ตัวเย่หยวนมีต่อแนวคิดแห่งห้วงมิติมันทำให้การลงมาในนี้ไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป

แต่ถึงจะไม่ยาก เย่หยวนและฝ่ายมนุษย์ก็ยังต้องใช้เวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มในการลงมาให้ถึงก้นเหว

“ไม่ดีแล้ว! พลัง… พลังข้ากำลังถูกกด!”

“ข้าเองก็ถูกกดเช่นกัน! นี่มัน… พลังของข้าในตอนนี้เหลือเทียบเท่าอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาว!”

“พวกเจ้ารู้สึกกันไหม? พลังแรงโน้มถ่วงในที่แห่งนี้มันช่างเข้มข้น! พวกเราไม่สามารถบินกลับขึ้นไปได้เลย”

…

เมื่อมาถึงทุกคนต่างอยู่ในสภาวะตื่นตระหนก

เพราะเรื่องที่เจออยู่ในตอนนี้มันช่างต่างจากที่พวกเขาคิดอย่างมากมาย

ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าไม่สามารถเหาะเหินได้ พลังการบ่มเพาะถูกกด เป็นสถานการณ์ที่ทำให้ผู้เผชิญตื่นตระหนกอย่างที่สุด

ที่สำคัญแรงโน้มถ่วงที่ปกคลุมที่นี่อยู่นั้นมันช่างรุนแรงจนทำให้พวกเขารู้สึกได้เลยว่าหายใจลำบากขึ้น เป็นสภาพที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน

เกาหยุนมีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก เพราะตอนนี้พลังการบ่มเพาะของเขาเองก็กำลังถูกกดไว้ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ตอนนี้เขามีพลังแค่อาณาจักรราชันพระเจ้าสี่ดาวเท่านั้น

ด้วยพลังแค่นี้มันจึงทำให้เขาเริ่มกังวลเรื่องการสำรวจในครั้งนี้เสียแล้ว

แต่ทว่าเมื่อเขาได้หันไปเห็นเย่หยวน เกาหยุนกลับยิ่งมีสีหน้าที่มืดมนลงกว่าเก่า

เพราะตอนนี้เย่หยวนกลับยังมีพลังการบ่มเพาะเท่าเดิมไม่มีร่องรอยผลกระทบจากพลังงานในที่นี้เลยแม้แต่น้อย

เรื่องนี้มันทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก

ทางฝั่งคนจากเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์นั้นได้เตรียมตัวมานานแล้วจากคำเตือนของเย่หยวนที่บอกไว้ ทำให้พวกเขาไม่ได้ตื่นตูมเท่าคนอื่นๆ

เย่หยวนค่อยๆ ปล่อยฟ้าหน่วงหยวนฉือออกไปสกัดพลังที่อยู่ด้านล่าง

พลังที่ยังเหลืออยู่ตอนนี้ไม่ได้ส่งผลอะไรกับเขามากมาย

“เอาล่ะทุกคน อย่าเพิ่งตื่นตกใจไป การกดพลังบ่มเพาะนี้มันไม่ได้มีเป้าหมายแค่พวกเรา ฝั่งยอดฝีมือของเผ่าปีศาจเองก็คงโดนไม่ต่างกัน ตอนนี้ที่พวกเราต้องระวังคือภัยอันตรายที่รออยู่ด้านหน้า พยายามอย่าแยกห่างจากกันไปไกลมาก” หลิงจี้คุนพูดขึ้นเตือนทุกคน

เหล่ายอดฝีมือในคราวนี้ล้วนแล้วแต่เป็นนักรบผ่านศึกกันทั้งนั้น ทำให้หลังผ่านเวลาแห่งความตื่นตกใจไปได้ พวกเขาก็สามารถยอมรับความจริงตรงหน้าและเริ่มสงบจิตสงบใจลงได้อย่างไม่ยากเย็น

ตอนนี้นอกจากเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์แล้วก็มีเมืองหลวงอีกสามแห่งที่ส่งกำลังคนมาช่วยในครานี้ นั่นคือเมืองจักรพรรดิยอดสันติ เมืองจักรพรรดิกวางตะวัน และเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์

ในจำนวนเหล่าคนที่มาในครานี้เห็นได้ชัดว่ากำลังจากเมืองจักรพรรดิยอดสันตินั้นแข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม ตามมาด้วยเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์

ส่วนเมืองจักรพรรดิกวางตะวันนั้นส่งคนมาได้แค่ผู้อาวุโสอาณาจักรราชันพระเจ้าแปดดาว จึงเรียกได้ว่ามีกำลังน้อยที่สุดแล้ว

ทางเมืองจักรพรรดิธารนิรันดร์นั้นส่งคนมาเกือบสามสิบคน นอกจากหลิงจี้คุนผู้มีพลังระดับอาณาจักรราชันพระเจ้าเก้าดาวแล้วก็มียอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าแปดดาวตามมาด้วยอีกสองคน

กำลังพลแบบนี้นับได้ว่าเหนือล้ำมาก

แต่เพราะเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ ทำให้เกาหยุนที่ก้าวขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์ไปครึ่งก้าวกลับมามีพลังระดับอาณาจักรราชันพระเจ้าสี่ดาว เหล่ายอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าเก้าดาวเองก็กลับมามีพลังระดับอาณาจักรราชันพระเจ้าสามดาว

ส่วนพวกที่ยังอยู่ในอาณาจักรราชันพระเจ้าขั้นกลางก็จะถูกกดจนเหลือแค่อาณาจักรราชันพระเจ้าสองดาว พวกอาณาจักรราชันพระเจ้าขั้นต้นก็จะเหลือพลังเทียบเท่าอาณาจักรราชันพระเจ้าหนึ่งดาว

นั่นทำให้เกิดความวุ่นวายขึ้นเมื่อสักครู่อย่างช่วยไม่ได้

ตอนนี้กลุ่มคนทั้งหมดเดินออกมาเรื่อยๆ โดยที่รอบตัวมีแต่หินรูปร่างประหลาดไร้ซึ่งพืชพรรณและสิ่งมีชีวิตใดๆ รอบตัวของพวกเขามีแต่ความมืดมิดจนหลายๆ คนต้องจุดไฟศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาเพื่อส่องดูทางเดินต่อไป

“จนถึงตอนนี้เราก็ยังไม่เจอร่องรอยของพวกปีศาจเลย เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกมันยังลงมาไม่ถึงกัน?” หลิงจี้คุนพูดออกมาหลังมองดูรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น

เมื่อได้ยินดังนั้นเกาหยุนเองก็พูดขึ้นด้วยดวงตาที่ลุกวาว “หากเป็นเช่นนั้นจริง โอกาสของพวกเราก็คงมีเพิ่มขึ้นมาก!”

ก่อนที่จั๋วชิงแห่งเมืองจักรพรรดิกวางตะวันจะพูดเสริมขึ้นมา “ข้าไม่คิดว่าพวกปีศาจมันจะมียอดฝีมือที่เข้าใจแนวคิดแห่งห้วงมิติหรอก คนที่ลงมาได้คงมีไม่มาก แต่เราได้เปรียบด้านจำนวน การกำจัดพวกมันไม่น่าจะเป็นเรื่องยากเลย!”

แต่เย่หยวนก็ขัดขึ้นมา “พวกเจ้ามันคิดง่ายกันเกินไป! ร้อยปีก่อนเผ่าปีศาจได้สร้างเรือเหาะที่อยู่เหนือธรรมชาติขึ้น ด้วยความสามารถของยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าร่วมกับความเร็วของเรือเหาะนั้น พวกยอดฝีมือเผ่าปีศาจน่าจะลงมาถึงก้นเหวนี้ก่อนเราแล้ว”

คำพูดของเย่หยวนนั้นเป็นดั่งถังน้ำเย็นที่ราดลงบนหัวของทุกๆ คน ทำให้พวกเขาต้องขนลุกเกรียวไปตามๆ กัน

“ฮ่าฮ่า… ไอ้เด็กคนนี้มันฉลาด!”

“ฉลาดไปแล้วจะทำไม? ยังไงก็ต้องตายลงตรงนี้อยู่ดีใช่ไหมล่ะ?”