จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1669

สรุปบท ตอนที่ 1669 เฒ่าขี้เมา: จอมเทพโอสถ

สรุปเนื้อหา ตอนที่ 1669 เฒ่าขี้เมา – จอมเทพโอสถ โดย Internet

บท ตอนที่ 1669 เฒ่าขี้เมา ของ จอมเทพโอสถ ในหมวดนิยายAction เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

ตอนที่ 1669 เฒ่าขี้เมา
“ไม่ว่าจะอย่างไร ข้าก็จะจำไว้ว่าติดหนี้เจ้า! เอาดาบนี้ไป ในวันข้างหน้าหากมีเรื่องใดที่ต้องการก็ให้มาหาข้าที่เมืองจักรพรรดิพันทะยานได้”

เล้งชิวหลิงยื่นดาบหยกขนาดเล็กมาให้เย่หยวน มันดูหรูหราไม่น้อย

ดาบหยกนี้ใสมาก เมื่อจับมันไว้ในมือแล้วจะรู้สึกได้ถึงความเย็นที่ทิ่มแทง ดูท่าแล้วไม่น่าจะเป็นของธรรมดาๆ แน่

เย่หยวนเองก็ไม่ได้คิดที่จะปฏิเสธใดๆ ให้ยุ่งยากออกไป “เอาล่ะงั้นข้าจะรับมันไว้ เจ้าขี้หมานั่นก็หายไปแล้วด้วย แม่นางเล้งท่านกลับไปพักผ่อนเสียเถอะ”

เย่หยวนนั้นไม่คิดที่จะไปหาเล้งชิวหลิงใดๆ เพียงแค่ว่ารับไว้เพื่อให้เล้งชิวหลิงสบายใจ

ที่ด้านข้างหนิงเทียนปิงเองก็ตื่นตกใจไม่น้อย เพราะเขาไม่คิดว่าสาวงามท่าทางดั่งราชินีน้ำแข็งแบบนี้จะกลับมอบของขวัญให้กับเย่หยวน

และที่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าก็คือเย่หยวนกลับไล่สาวงามคนนี้กลับไปอย่างไม่ใยดี

เล้งชิวหลิงนั้นก็ตกใจไม่น้อยเช่นกัน เพราะเวลากว่าห้าร้อยปีมานี้นางเพิ่งจะเคยพบเจอคนเช่นนี้เป็นครั้งแรก

ต่อให้คนอื่นๆ จะรู้ว่าไม่มีหวัง แต่พวกเขาก็จะยังตามติดนางไว้เพื่อจะได้อยู่ใกล้นางแม้แต่อีกนิดก็ยังดี

แต่ชายคนนี้กลับไล่เธอกลับเสียอย่างนั้น!

“อืม ขอบคุณ”

ด้วยนิสัยของเล้งชิวหลิง มีหรือที่นางจะกล้าพูดเรื่องที่อยากออกมาตรงๆ นางจึงเลือกที่จะเดินจากไปทันที

แต่ในใจของนางนั้น นางรู้สึกไม่พอใจน้อยๆ

หลังเดินไปได้ครึ่งทางนางก็หันมาหาเย่หยวนอีกครั้ง “อ่า จริงด้วย ข้าว่าเจ้าอย่าขึ้นไปบนเขาแห่งถงเทียนเลยจะดีกว่า ตั้งแต่ไหนแต่ไรมามันไม่เคยมีนักยุทธอาณาจักรบรรพชนพระเจ้ากลับลงมาได้เลย!”

หยุดไปนิดนางก็พูดขึ้นต่อ “ไม่ว่าจะเป็นอัจฉริยะมาจากที่ไหนมันก็ไม่มีทางรอดหรอกนะ!”

เย่หยวนยิ้มกลับไป “ขอบพระคุณแม่นางมากที่เตือน เย่หยวนคนนี้จะระมัดระวัง”

เห็นท่าทางนั้นของเย่หยวนนางก็รู้ได้ทันทีว่าเขาไม่คิดจะฟังคำเตือนนี้เลยแม้แต่น้อย เล้งชิวหลิงจึงได้แต่เดินจากไปอย่างหงุดหงิดใจบอกไม่ถูก

เมื่อเห็นว่าเล้งชิวหลิงเดินหายลับไป หนิงเทียนปิงก็กล่าวขึ้นมาด้วยท่าทางสุดเสียดาย “ชิชิ นายใหญ่นะนายใหญ่ เห็นสาวงามขนาดนั้นแต่ก็ยังไม่หวั่นไหวสักนิด”

เย่หยวนได้แต่หัวเราะและดุหนิงเทียนปิงออกมา “ความสัมพันธ์ที่ข้ามีตอนนี้มันก็ยุ่งเหยิงพอแล้ว จะยังมีหน้าไปหลงสาวที่ไหนได้อีก?”

เมื่อหนิงเทียนปิงได้ยินแบบนั้นจิตใจขี้ซุบซิบนินทาของเขาก็ตื่นขึ้นทันที “โอะ? นายใหญ่ท่านมีคนรักด้วยรึ แถมยังมิใช่คนเดียวอีกด้วย! ข้าไม่เห็นเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย!”

เย่หยนจึงตอบกลับไป “อย่าถามเรื่องที่ตัวเองไม่ควรรู้!”

คนทั้งสองมองดูเล้งชิวหลิงจากไปด้วยหางตาก่อนจะเดินเข้าไปในหอใหญ่กลางเมือง

เมื่อเข้ามาเขาก็พบว่าด้านในหอนั้นมันว่างเปล่า มีแค่ชายแก่ขี้เมาคนเดียวกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์

“เฮอะ เด็กอาณาจักรบรรพชนพระเจ้ามารนหาที่ตายอีกแล้ว! เด็กน้อย ข้าจะแนะนำให้ เขาแห่งถงเทียนนั้นมิใช่สนามเด็กเล่น มาทางไหนก็จงกลับไปทางนั้นเสีย!” คนๆ นั้นบอกเย่หยวนโดยที่ไม่คิดแม้แต่จะหันมอง

ขี้เมาคนนี้คงกำลังเมาอยู่ไม่น้อย แต่เย่หยวนกลับไม่สามารถหยั่งพลังของเขาได้เลย

“ขอบคุณท่านผู้อาวุโสที่แนะนำ แต่ว่าเขาแห่งถงเทียนนั้น ผู้น้อยคนนี้จำเป็นต้องขึ้นไปจริงๆ” เย่หยวนตอบกลับไปอย่างหนักแน่น

ขี้เมาคนนั้นหัวเราะขึ้น “เฮอะๆ เด็กน้อยผู้โง่เขลาและบ้าบิ่น! แต่เจ้านั้น… มาช้าไป! ป้ายของปีนี้มันถูกแจกจ่ายออกไปจนหมดก่อนที่เจ้าจะมาถึงแล้ว หากอยากขึ้นเขาแห่งถงเทียนไปให้ได้จริงๆ ก็คงรอปีหน้าเสียเถอะ”

เย่หยวนนั้นได้แต่นิ่งเงียบ ช่างโชคไม่ดีเสียจริงๆ

เขาเพิ่งจะพลาดรถด่วนขบวนสุดท้ายไปรึ?

เย่หยวนไม่คิดที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และยกมือขึ้นประกบตรงหน้า “ผู้อาวุโสท่านจะช่วยผ่อนปรนเรื่องนั้นสักนิดได้หรือไม่?”

เสียงของเขานั้นยังไม่ทันจางหายก็มีร่างสองร่างพุ่งตัวออกมาจากที่ไหนไม่ทราบได้ ปิดด้านหน้าของเย่หยวนไว้

จิตสังหารอันเย็นเหยียบถูกปล่อยออกมาจนทำให้เย่หยวนต้องขมวดคิ้วแน่น

“ฮ่าๆๆ เด็กน้อยเจ้าคิดว่าที่นี่เราทำงานกันยังไง? ไปๆ หากยังไม่ไปข้าคงไม่สุภาพด้วยแล้ว” ขี้เมาคนนั้นโบกมือไล่

เย่หยวนได้แต่ถอนหายใจและกำลังคิดจะเดินจากไป ก่อนที่จู่ๆ ใบหน้าของเขาจะเปลี่ยนสีไป

หวู่เฉินนั้นก็ไม่เกรงใจ นั่งลงอย่างสบายใจ

หวู่เฉินมองที่หน้าเฒ่าขี้เมาก่อนจะยิ้มขึ้น “ดูท่าเวลาหลายปีมานี้เจ้าคงสบายดี!”

เฒ่าขี้เมายิ้มออกมาอย่างขื่นขม “ท่านหวู่เฉิน ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้านั้นเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำตามความคาดหวังได้จึงได้มานั่งดื่มเหล้าอยู่ทุกวันเช่นนี้! เวลาหลายล้านปีมานี้ข้าฝึกฝนบ่มเพาะอย่างหนัก คิดอยากแก้แค้นให้ท่านจอมเทพนิรันดร์ แต่… ข้ากลับไม่สามารถบรรลุขึ้นสู่อาณาจักรเทพสวรรค์ได้เสียที! หลายปีมานี้ข้าเองก็ออกไปตามหาโลกใบเล็กของท่านจอมเทพนิรันดร์ แต่เขาช่างซ่อนมันไว้มิดชิด ข้าหาอย่างไรก็ไม่เจอมันแม้แต่เงา!”

หวู่เฉินถอนหายใจ “เจ้านั่นมีจิตใจที่ดี! แต่เจ้าไม่ต้องออกไปตามหามันอีกแล้ว เพราะ… จอมเทพนิรันดร์มีผู้สืบทอดแล้ว”

เฒ่าคนนั้นตัวสั่นไปทั้งร่าง ก่อนจะหันไปมองที่เย่หยวนอย่างตื่นตกใจ

เวลาหลายปีมานี้เฒ่าขี้เมาคนนี้ได้ประจำการอยู่ที่เมืองตีนใต้นี้ เขาได้พบอัจฉริยะมามากมายอย่างที่ไม่อาจจะนับได้

หากเทียบกันแล้วเย่หยวนไม่มีทางเทียบเคียงคนเหล่านั้นได้เลย

เฒ่าขี้เมาจึงถามขึ้นด้วยท่าทางสุดสงสัย “เขาหรือ? ท่านหวู่เฉิน ด้วยความเคารพ ข้ามองยังไงเด็กคนนี้มันก็คนธรรมดา! ไม่มีปัญญาที่จะบรรลุขึ้นอาณาจักรราชันพระเจ้าเขาถึงได้คิดจะมาเสี่ยงโชคที่เขาแห่งถงเทียนนี้ใช่หรือไม่? หากไม่มีปัญญาแม้แต่จะบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าเองแล้วจะมีปัญญาไปแก้แค้นให้ท่านจอมเทพนิรันดร์ได้รึ?”

หวู่เฉินยิ้มออกมา “ทั้งศิลาจารึกบัลลังก์พิภพและไข่มุกสยบวิญญาณต่างยอมรับตัวเขาเป็นนาย มันไม่มีทางผิดพลาดไปได้หรอก! ส่วนเรื่องเหตุที่เขาไม่สามารถบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้านั้นข้าไม่สะดวกที่จะบอกเล่าออกมาจริงๆ แต่มันไม่ใช่ปัญหาที่แก้ได้ด้วยพรสวรรค์แน่ๆ เจ้าแค่รู้ไว้ก็พอว่าอนาคตของเด็กคนนี้จะยิ่งใหญ่กว่าจอมเทพนิรันดร์เสียอีก!”

เฒ่าขี้เมานั้นตื่นตกใจมากที่ได้ยินแบบนั้น เพราะเย่หยวนนั้นดูธรรมดาในทุกๆ ด้านโดยไม่มีร่องรอยความพิเศษใดๆ เลย

แต่ว่าหวู่เฉินกลับประเมินเด็กคนนี้ไว้อย่างสูงส่ง

ความสามารถระดับจอมเทพนิรันดร์นั้นมีมากมายแค่ไหน เฒ่าขี้เมาคนนี้รู้ซึ้งถึงมันอย่างดี แต่เด็กน้อยที่ไม่สามารถแม้แต่จะบรรลุอาณาจักรราชันพระเจ้าคนนี้น่ะรึที่จะก้าวข้ามเขาได้?

เฒ่าขี้เมาพยักหน้ารับ “หากเขาคือคนที่ท่านหวู่เฉินเลือก ข้า เฒ่าขี้เมาคนนี้ก็จะไม่ว่ากล่าวใดๆ อีกแล้ว แต่ท่านหวู่เฉิน ท่านเองก็รู้ดีว่าการให้อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าขึ้นไปบนเขาแห่งถงเทียนนั้นมันเท่ากับความตาย เรื่องแบบนี้จะมาทำเล่นๆ ไม่ได้!”

หวู่เฉินยิ้มตอบไป “เฒ่าขี้เมา เจ้าคิดว่าชายแก่คนนี้จะปล่อยให้เขาขึ้นไปตายเฉยๆ งั้นรึ? เจ้าวางใจได้ว่าเขารอดแน่!”

เฒ่าขี้เมามองไปยังเย่หยวนอย่างสงสัยใคร่รู้ถึงที่สุด เขาอยากจะรู้ว่าเด็กคนนี้มันมีอะไรดีกันแน่

แต่ไม่ว่าจะมองไปเท่าไหร่เขาก็ไม่สามารถเห็นได้เลยว่าเขาคนนี้มีอะไรเด่นตรงไหน