จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1673
หลังจากได้เห็นเรื่องสุดตื่นเต้นนั้นไปแล้ว เหล่านักยุทธอาณาจักรราชันพระเจ้าทั้งหลายก็เริ่มหาที่ของตัวเองเพื่อทำความเข้าใจยอดเต๋า
เย่หยวนนั้นเดินไปสามก้าวหยุด ห้าก้าวพัก แต่สมองของเขานั้นกำลังทำงานอย่างไม่มีหยุดพัก
เขาต้องเดินไปจนสุดทางให้ได้ก่อน ถึงจะสามารถสร้างวรยุทธบ่มเพาะที่สมบูรณ์ได้!
และเวลาก็ผ่านไปเช่นนั้น วันแล้ววันเล่า ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในที่สุดเย่หยวนก็เดินมาจนถึงช่วงความสูง ห้า กิโลเมตร
ส่วนที่รอบๆ นั้นมักจะมีภาพของนักยุทธกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำความเข้าใจในวิชายุทธของตัวเองอยู่
ไม่มีใครสนใจและรู้ว่าเย่หยวนได้เดินผ่านหน้าพวกเขาไปแล้วจนขึ้นไปถึงจุดยอดของอาณาจักรราชันพระเจ้า
จู่ๆ ใจของเย่เยวนก็เต้นแรง เขามีความคิดที่อยากจะลองขึ้นไปดูที่ระดับต่อไป
ที่ด้านหน้าของเขาตอนนี้มันเป็นม่านหมอกหนา ต่อให้เย่หยวนจะยืนอยู่ตรงหน้ามันก็ยังไม่สามารถที่จะมองทะลุเข้าไปเห็นได้เลยว่าด้านบนนั้นมีอะไรบ้าง
แต่เย่หยวนก็ก้าวเข้าไปอย่างไม่คิดที่จะลังเลแม้แต่น้อยเช่นกัน เขาเดินหน้าเข้าไปในม่านหมอกหนานั้น
ครึก!
แรงกดดันมหาศาลจากยอดเต๋ากดลงบนร่างของเย่หยวนในทันที
ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เย่หยวนได้รับรู้ถึงความน่ากลัวของเขาแห่งถงเทียนอย่างแท้จริง
คลื่นกดดันจากยอดเต๋านั้นมันรุนแรงจนสามารถทำลายล้างโลกได้ทั้งใบ เพียงพอที่จะกดทำลายร่างกายของผู้คนได้สบายๆ
เรื่องนี้ทำให้เหล่ายอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าที่อยู่บนยอดห้ากิโลเมตรนั้นตื่นตระหนกขึ้นทันที
เมื่อเล้งชิวหลิงเย่หยวนเดินเข้าไปในม่านหมอกเช่นนั้นนางก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที สายตาของนางเปี่ยมไปด้วยความตื่นตกใจอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อภาพที่เห็น
หลังจากเริ่มตั้งสติได้ เล้งชิวหลิงก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติก่อนจะพูด “เขา… เขามาถึงยอดห้ากิโลเมตรได้! ไม่ เดี๋ยวนะ เขาคิดจะทำอะไรกัน?”
ซัวหานเองก็เห็นภาพตรงหน้านั้นและมีอาการไม่ต่างจากเล้งชิวหลิงสักเท่าไหร่
“เด็กคนนี้… เด็กอาณาจักรบรรพชนพระเจ้ากลับสามารถมาถึงยอดห้ากิโลเมตรได้! นี่… นี่มันเป็นไปได้อย่างไร? ทำไม… เหตุใดยอดเต๋าถึงไม่ลงทัณฑ์มัน?” ซัวหานกล่าวออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
แต่ไม่นานนัก เขาเองก็ได้พบสิ่งผิดปกติด้วยเช่นกันก่อนจะยิ่งทำหน้าตาท่าทางตกใจหนักกว่าเก่าออกมา
“ฮ่าๆๆ … เด็กน้อย สวรรค์ท่านมีทางดีๆ ไว้ให้แต่เจ้ากลับเลือกที่จะไม่เดิน ประตูนรกท่านปิดไว้แน่นหนาเจ้ากลับคิดจะพังเข้าไป! แค่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้ากลับอยากเข้าอาณาเขตหมอก เจ้ามันช่างรนหาที่ตายเสียจริงๆ”
ซัวหานหัวเราะลั่นรอดูภาพของเย่หยวนถูกบนขยี้จนกลายเป็นผุยผง
แต่ตอนนั้นเองที่เย่หยวนผู้ที่ก้าวเข้าไปในหมอกได้ครึ่งตัวก็ยื่นหน้ากลับออกมา บอกซัวหานด้วยรอยยิ้ม “ไอ้โง่ เจ้านี่มันช่างน่ารำคาญเสียจริงๆ ถ้าแน่จริงก็อย่าหนีไปไหนก่อนล่ะ รอให้นายท่านผู้นี้กลับมาสั่งสอนวิธีการปฏิบัติตัวให้เจ้าดู!”
แม้จะถูกเย่หยวนขู่แบบนั้น ซัวหานก็ไม่คิดจะใส่ใจและตอบไป “เจ้าสิโง่ เจ้าคิดว่าเขาแห่งถงเทียนนี้เป็นร้านขายของชำของบ้านเจ้าหรืออย่างไร? ถึงได้กล้าคิดจะเดินเข้าไปในอาณาเขตหมอกเช่นนี้ เจ้าต้องตายแน่นอน! นายน้อยคนนี้จะรออยู่ที่นี่เอง มีปัญญาก็กลับออกมาให้ได้เถอะ!”
เย่หยวนพยักหน้ารับ “มีแน่ เจ้ารอก่อนเถอะ!”
พูดจบเย่หยวนก็หันหน้ากลับเข้าไปและก้าวท้าวเข้าไปอีกก้าว ส่งร่างของเขาจางหายไปในม่านหมอกทันที
เมื่อเล้งชิวหลิงได้เห็น นางก็หน้าซีดเผือดก่อนจะร้องตะโกนออกมา “เย่หยวนอย่าเข้าไป!”
เมื่อได้ยินเสียงร้องนั้นของเล้งชิวหลิง ซัวหานก็หนี้เสียทันที
เพราะความห่วงใยนี้มันอยู่เหนือการควบคุมของนาง!
ทำไมเจ้าหญิงแสนเย็นชาอย่างนางผู้ที่แสนจะเย็นชาต่อเขากลับแสดงท่าทางแบบนั้นออกมาเมื่อเป็นเรื่องของเจ้าหนุ่มนั่น?
ซัวหานยิ้มขึ้น “ไม่ต้องตะโกนแล้ว! ผู้ที่เข้าไปในม่านหมอกย่อมต้องตาย ต่อให้จะบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์ได้เจ้าก็ยังผ่านม่านหมอกไปไม่ได้! เรื่องนี้เจ้าเองน่าจะรู้ดีกว่าข้าเสียด้วยซ้ำจริงหรือไม่? มันตายลงแล้ว”
เล้งชิวหลิงนั้นไม่คิดที่จะหันไปสนใจซัวหานแม้แต่น้อย เพราะนางรู้สึกเกลียดชังคนผู้นี้อย่างถึงที่สุด
แต่นางเองก็รู้ว่าคำพูดนั้นของซัวหานมันไม่ผิด ต่อให้เป็นอัจฉริยะอาณาจักรนภาสวรรค์ก็ยังไม่กล้าผ่านม่านหมอกขึ้นไปเช่นนี้ พวกเขาต้องไปเข้าเขาแห่งถงเทียนที่ทางเข้าของอาณาจักรนภาสวรรค์ที่อีกเมืองแทน
แต่เย่หยวนกลับกล้าทำ!
หากจะบอกว่าการที่เย่หยวนที่อยู่แค่อาณาจักรบรรพชนพระเจ้าเข้ามาในเขาแห่งถงเทียนแล้วไม่ตายนั้นมันเป็นปาฏิหาริย์ก็คงไม่ผิดนัก
แต่เรื่องในครานี้มันไม่มีทางใดเลยที่จะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นได้!
เมื่อใครก็ตามบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์ที่ยอด ห้า กิโลเมตรนี้ พวกเขาจะถูกดีดออกจากเขาแห่งถงเทียนไปในไม่ช้า
และครั้งต่อไปพวกเขาก็จะต้องไปเข้าที่ทางเข้าของอาณาจักรนภาสวรรค์เพื่อจะไปยังส่วนที่สูงกว่า ห้า กิโลเมตร
แต่ทว่าเย่หยวนกลับเดินดุ่มๆ เข้าไปทั้งอย่างนั้น!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...