จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1699

ตอนนี้ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์จากเมืองจักรพรรดิยอดสันติได้ทำการกดดันฝ่ายเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์อย่างเต็มตัว

เพราะยังไงพวกเขานั้นก็เป็นยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์มานาน ไม่ว่าจะเรื่องปราณเทวะหรือพลังโลกพวกเขาย่อมเหนือกว่าฝ่ายพวกเล่งหยูที่เพิ่งจะบรรลุไปมาก

แรกๆ ความต่างนี้มันอาจจะยังไม่ส่งผล แต่เมื่อเวลาผ่านเลยไป ความแตกต่างทั้งหลายมันก็จะยิ่งชัดเจนขึ้น

ตอนนี้แม้แต่โซชูเจียเองก็ทำท่าจะแพ้แล้วเหมือนกัน

“เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่! ท่านเจ้าเมืองแทบสู้ไม่ไหวแล้ว!”

“ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์ของเมืองจักรพรรดิยอดสันติมันแข็งแกร่งเกินไป ไม่ว่าฝ่ายเราจะเก่งกาจแค่ไหนแต่การที่เพิ่งบรรลุมาแบบนี้ พวกเขาไม่มีเวลาเตรียมตัวมากพอ!”

“เอายังไงดี? หรือว่า…วรยุทธสายอินทรีสวรรค์จะต้องจบสิ้นลงเพียงเท่านี้แล้ว?”

…

ไกลออกมาเหล่านักยุทธในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ต่างแสดงท่าทางสีหน้าเป็นกังวล

ความดีใจที่ได้สองยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์เพิ่มมาของพวกเขานั้นหายลับไปหมดแล้ว

“ฮ่าๆ โซชูเจีย มีสี่ยอดฝีมืออาณาจักรนภาสวรรค์แล้วมันทำไม? ด้วยพลังฝีมือเท่านี้มีหรือที่จะมาเทียบเคียงข้าได้?”

เฉียวอันชานหัวเราะลั่นพร้อมปล่อยท่าจู่โจมออกมาไม่พัก ยังคงรักษาความได้เปรียบไว้อย่างเหนียวแน่น

โซชูเจียเองก็ค่อยๆ อ่อนแอลงเรื่อยๆ จนเริ่มเสียพลังไปหลายส่วน

คนอื่นๆ เองก็เจอสภาพที่ไม่ต่างกันนัก

เหวินอี้หลินหัวเราะร่า “ข้าบอกว่ายังไงล่ะ? มดปลวกมันก็เป็นได้แค่มดปลวก! เจ้าคิดว่าช่องว่างความห่างหนึ่งแสนปีมันจะมาทดแทนได้ง่ายๆ ด้วยการบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์รึ? ฮ่าๆ ตายไปเถอะ!”

ผู้ตรวจการหันมายิ้มใส่เย่หยวน “นี่ไง เจ้ายังไม่คิดว่าข้าต้องช่วยชีวิตเจ้าอีกรึ?”

การแลกโอสถกับการช่วยชีวิตเย่หยวนและการให้เย่หยวนช่วยหลอมโอสถให้นั้นมันต่างกันสิ้นเชิง

การให้เย่หยวนช่วยหลอมโอสถให้เฉยๆ นั้นมันเท่ากับการที่เขาต้องติดหนี้บุญคุณเย่หยวน

สำหรับนักยุทธ มันไม่มีอะไรที่แย่ไปกว่าการติดหนี้บุญคุณแล้ว

เพราะหากบุญคุณนั้นไม่ได้ตอบแทน เมื่อทำการบรรลุมันก็จะทำให้เกิดมารจิตขึ้น ผลที่ตามมามันจะหนักหนาอย่างสาหัสมาก

เพราะฉะนั้นสำหรับนักยุทธ พวกเขาจึงเลือกที่จะแลกเปลี่ยนและไม่ยอมติดหนี้ใครง่ายๆ

สำหรับเย่หวนเองก็เช่นกัน

ผู้ตรวจการคนนี้นั้นมีตำแหน่งที่สูงส่ง หากทำให้เขาติดหนี้บุญคุณได้มันก็เท่ากับว่าเขามีประกันเรื่องความปลอดภัยในสิบเมืองสันเขาใต้ไปแล้ว

การแลกเปลี่ยนเช่นนี้ หากไม่คิดทำเขาย่อมเป็นคนโง่!

ใบหน้าของเย่หยวนนั้นไม่มีท่าทีกังวลใดๆ และตอบไป “ใช่ ไม่จำเป็นหรอกท่าน”

ผู้ตรวจการได้แต่ส่ายหัวออกมา รู้สึกว่าเย่หยวนนั้นเป็นคนประเภทที่ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา

แต่เขาก็ไม่ได้เร่งรีบอะไรจึงตอบมาด้วยรอยยิ้ม “ตอนนี้ข้าให้โอกาสเจ้าเปล่าๆ นะ อีกไม่นานเจ้าคงได้มาก้มหัวขอร้องข้าแน่!”

เย่หยวนยิ้ม “หากข้ารับคำไปตอนนี้ อีกไม่นานท่านผู้ตรวจการคงได้เสียหน้าแย่”

ผู้ตรวจการหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยินเย่หยวนพูดแบบนั้น “เจ้าเด็กคนนี้น่าสนใจจริงๆ ข้าล่ะอยากเห็นเหลือเกินว่ามันจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นจริงๆ ไหม”

เย่หยวนตอบ “ไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่เป็นกำลังต่างหาก!”

ผู้ตรวจการได้แต่ส่ายหัวไปมาและหัวเราะกับตัวเอง เขาไม่คิดที่จะเถียงไปมากับเย่หยวนอีกต่อไปแล้ว

ที่บนท้องฟ้านั้น สภาพของโซชูเจียที่ใกล้แพ้ยิ่งปรากฏเด่นชัดขึ้น

เฉียวอันชานนั้นแสดงสีหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความพึงพอใจก่อนจะตะโกนลั่นออกมาพร้อมขวานยักษ์ในมือ “โซชูเจีย ขวานนี้จะส่งเจ้าไปโลกหน้าเอง! ขวานจอมมารผ่าสวรรค์ ตายเสียเถอะ!”

ขวานยักษ์นี้เป็นสมบัตินภาสวรรค์เลิศล้ำ มันเป็นขวานที่ให้พลังราวกับจะผ่าฟ้าดินได้

ดูท่านี่คงเป็นท่าสังหารที่แท้จริงของเฉียวอันชานแล้ว

เสียงร้องดังขึ้นมาจากนักยุทธทั้งหลาย พวกเขาหลายคนถึงขั้นเลือกที่จะหลับตาลงเพราะไม่สามารถทนดูร่างของเจ้าเมืองตัวเองอย่างโซชูเจียถูกหั่นแยกออกจากกันได้

ตู้ม!

เกิดเสียงดังสนั่นฟ้าขึ้น แต่ร่างของโซชูเจียกลับไม่ได้แยกออกจากกัน