จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1708
“หึ่ม! เจ้าคิดว่าจะข่มขู่ข้าได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำนั้นเรอะ?” เจียนปิงนั้นพูดด้วยสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี
ไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่ที่เย่หยวนพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เขากลับรู้สึกคันที่ตาขึ้น ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะความคิดไปเองของเขาหรือเปล่า
เย่หยวนจึงแค่ยิ้มตอบไป “เจ้าไม่รู้รึว่าคนที่เจ้าไม่ควรท้าทายด้วยมากที่สุดนั้นคือนักหลอมโอสถ? ข้ารักษาเจ้าได้ แต่ก็ส่งเจ้าลงนรกได้เช่นกัน”
ที่ด้านข้าง เจียนหยู่จึงพูดขึ้นอย่างกังวลใจ “ท่านพี่ จางห่าวเทียนนั้นถูกพิษหมาป่าพิษราบเข้าจริงๆ และข้าก็เห็นด้วยว่าขาของมันกลับมาดีแล้ว! เรื่องนี้…เรื่องนี้มันอาจจะเป็นจริงได้!”
เจียนปิงหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยิน ตอนนี้ยิ่งได้รู้ดวงตาของเขาก็ยิ่งคันยิกมากขึ้น จนอดไม่ได้ต้องยกมือขึ้นมาขยี้ไปหลายที
เย่หยวนยิ้มออกมาเมื่อเห็นสภาพนั้นก่อนจะบอก “เอาล่ะ เราจะมาตกลงกันได้หรือยัง?”
เจียนปิงหน้าเสียและถาม “เจ้าอยากได้อะไร?”
เย่หยวนตอบสั้นๆ “พาข้าไปหาผู้อาวุโสเจียน!”
เจียนปิงนั้นมีสีหน้าที่ไม่อยากยอมอย่างถึงที่สุด มันซีดจนเหมือนไก่ต้ม เด็กคนนี้มันทำให้คนแทบคลั่งได้จริงๆ
ทั้งๆ ที่ดูยังไงก็จนมุมแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายคนล้อมที่ถูกกัดเจียนตายแทน
สุดท้ายกลับเป็นเขาที่ต้องตกไปอยู่ในกำมือของเย่หยวนแทน!
การโต้กลับนี้มันทำให้ผู้คนปวดใจอย่างถึงที่สุด!
แต่เขานั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องอดทนรับมันไว้
พิษจากหมาป่าพิษราบนั้นขึ้นชื่อว่าเป็นพิษกัดกระดูก มันจะทำให้ผู้ติดพิษนี้ป่วยเป็นโรคแทรกซ้อนต่างๆ มากมาย เป็นพิษที่ทำให้ผู้คนทุกข์ทรมานอย่างถึงที่สุด และยังยากต่อการรักษาด้วย
ตอนนี้ดวงตาของเขาต้องพิษนี้ไปแล้ว ในวันข้างหน้ามันจึงมีโอกาสสูงมากที่เขาจะเกิดตาบอดลงอีกครั้ง!
เรื่องที่เย่หยวนขจัดพิษนี้ได้นั้น เขาไม่คิดที่จะสงสัยมันแม้แต่นิด
เพราะเขารักษาอาการสะท้อนจากยอดเต๋าได้ มีหรือที่พิษระดับนี้จะเป็นปัญหาไปได้
แต่การพาเขาไปหาเจียนเจิ้นเทานั้นมันเป็นเรื่องที่เขาไม่อยากยอมรับมากที่สุดแล้ว
มันช่างเป็นการตัดสินใจที่เจ็บปวดเสียจริงๆ!
สุดท้ายเจียนปิงก็กัดฟันแน่นและบอก “จำเรื่องนี้ไว้ให้ดีล่ะ!”
…
เจียนปิงนั้นนำทางเย่หยวนมายังบ้านหลังเล็กแห่งหนึ่งและบอก “ที่นี่แหละ!”
เย่หยวนมองดูบ้านน้อยๆ นั้นด้วยความรู้สึกมึนงงไม่น้อย
ยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าเก้าดาว สำหรับเมืองจักรพรรดิแล้วคนระดับนี้เรียกได้ว่าสูงส่ง
แต่ทว่า เจียนเจิ้นเทานั้นกลับได้มาอยู่ในบ้านเล็กๆ เช่นนี้ มันช่างทรุดโทรมจนเกินกว่าจะบรรยายได้!
ดูท่าหลายปีที่ผ่านๆ มาเจียนเจิ้นเทาจะได้เจอเรื่องราวมามากมายแน่
เย่หยวนเดินไปจนถึงหน้าประตูและเร่งปราณเทวะของตนก่อนจะตะโกนเข้าไป “ข้าน้อยเย่หยวนมาขอพบท่านผู้อาวุโสเจียนเจิ้นเทา”
ไม่นานนักก็มีเสียงชายแก่ดังขึ้นมาจากด้านใน “หึๆ ก็นึกว่าใคร ที่แท้เป็นสหายหนุ่มเย่หยวนนี่เอง เข้ามาก่อนสิ!”
ดูท่าแล้วเจียนเจิ้นเทาเองก็คงใช้เวลานึกไม่น้อยกว่าจะจำเย่หยวนขึ้นมาได้
แต่สิ่งที่ทำให้เย่หยวนตื่นตกใจมากที่สุดก็คือเจียนเจิ้นเทาไม่ได้มีท่าทางโกรธแค้นปนออกมาในน้ำเสียงเลยแม้แต่น้อย มันเป็นน้ำเสียงที่เหมือนเขาใช้พูดกับสหายสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานานหลายปี
เพราะยังไงเสียการที่เจียนเจิ้นเทาตาบอดลงมันก็เป็นเพราะว่าเย่หยวน
แม้ว่าเย่หยวนจะไม่ได้ทำอะไรจริงๆ แต่จะมีสักกี่คนในโลกที่มองมันได้ตามจริงและปล่อยไปแบบนั้น?
หากเป็นคนอื่น พวกเขาคงโทษเย่หยวนไปแล้วไม่มากก็น้อย
เย่หยวนไม่คิดเลยว่าเจียนเจิ้นเทาจะมีความคิดที่เปิดกว้างได้ขนาดนี้
“เอาล่ะ ทีนี้เจ้าจะเอายาถอนพิษมาให้ข้าได้รึยัง?” เจียนปิงถาม
เย่หยวนโยนขวดโอสถออกไปให้และบอก “เอาไปกินเสีย”
เจียนปิงที่ได้รับโอสถไปแล้วก็กล่าวขึ้น “แล้วข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร?”
เย่หยวนตอบ “เจ้าคิดว่าคนบนโลกหล้านั้นหน้าไม่อายเช่นเจ้ากันหมดรึ? หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองไปหาคนที่เก่งกาจกว่านี้ดูเอาเองเถอะ”
พูดจบเย่หยวนก็หันหน้ากลับไปเปิดประตู
ตอนนั้นเองที่เจียนปิงก็เปลี่ยนท่าทีและลงมือโจมตีทีเผลอออกมา!
เป็นการโจมตีทีเผลออีกครั้ง!
ฝ่ามือนั้นรวดเร็วปานสายฟ้า เทียนปิงใช้พลังออกมาเต็มที่หวังสังหารเย่หยวนลงด้วยการโจมตีเดียวนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...