จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1707

แม้ว่าเจียนหยู่นั้นจะเจ็บแค้นมากแต่เขาก็รู้ดีว่าดวงตาของพี่ชายนั้นสำคัญมากแค่ไหน

เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงได้แต่สาบานต่อยอดเต๋า

เมื่อได้เห็นดังนั้นจางห่าวเทียนก็ตื่นเต้นดีใจอย่างมาก เขาดึงตัวของจางเสี่ยวหรานเข้ามากราบคุกเข่าต่อหน้าเย่หยวนทันที

“เฒ่าคนนี้…เฒ่าคนนี้ขอขอบคุณนายท่านที่ช่วยมอบชีวิตใหม่ให้!”

เย่หยวนนั้นรีบเข้าไปประคองจางห่าวเทียนและลูกสาวขึ้นทันทีด้วยรอยยิ้ม “ท่านผู้เฒ่าก็ว่าเกินไป เสี่ยวหรานนั้นเป็นเด็กดีซื่อสัตย์กตัญญู ข้าคงทนปล่อยให้นางต้องเสียตัวให้วายร้ายมิได้หรอก เรื่องนี้มันแค่ต้องขยับมือนิดหน่อย อย่าได้เก็บไปใส่ใจเลยท่านผู้เฒ่า แต่ว่าการทำนายของท่านนี้ช่างแม่นยำนัก เรื่องที่ว่านั้นกลับมาเป็นจริงได้หมดจริงๆ”

จางห่าวเทียนนั้นได้แต่ก้มหน้าลงด้วยความอับอาย เขาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าปัญหาที่จะเจอทั้งหมดจะถูกเย่หยวนคนนี้ช่วยจัดการให้

จางห่าวเทียนนั้นเป็นสกุลนอกที่มีเชื้อสายตระกูลเจียนบ้าง แม้จะมีสายเลือดที่เบาบางแต่การทำนายของเขามันกลับช่างแม่นยำ

ส่วนเจียนหยู่ที่ฟังอยู่ข้างๆ ก็ได้แต่โกรธจนหน้าเขียว

ใครกันที่จะเสียตัวให้วายร้าย?

“นี่ เจ้ารู้ภาษาคนหรือไม่? ใครกันที่จะเสียตัวให้วายร้ายที่เจ้าว่านี้?” เจียนหยู่ตะโกนลั่นอย่างโกรธเคือง

เย่หยวนหันหน้ามองที่เขาด้วยรอยยิ้ม “ว่าเจ้าเป็นวายร้ายไง เจ้าคิดว่าจะมีใครค้าน?”

เจียนหยู่หน้าแดงจัดและหันไปมองดูคนรอบๆ ก่อนจะเห็นว่าพวกเขาทั้งหลายนั้นมีสีหน้าคล้อยตามเย่หยวนไปและได้แต่พูดออกมาอย่างโกรธแค้น “ดูอะไรกัน? ยังอยู่ดูอีกข้าจะควักตาของเจ้าออกมาให้สิ้น!”

ทุกคนที่มุงดูหน้าถอดสีทันทีและเริ่มแยกย้ายกันไป

“หึ!” จางเสี่ยวหรานอดทนกลั้นขำไว้ไม่ไหวจนสุดท้ายระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ยังจะบ่นอะไรมากมายอีก รีบรักษาตาให้ข้าได้แล้ว” เจียนปิงสั่งด้วยท่าทางรำคาญใจ

“ขาข้าด้วย!” เจียนหยู่บอก

หนิงเทียนปิงนั้นมือหนักไม่น้อย อาการของเขาจึงหนักเกินกว่าที่จะใช้แค่ปราณเทวะช่วยในการรักษา

เย่หยวนตอบกลับไป “ขาเจ้าไม่ได้อยู่ในข้อตกลง”

เจียงหยู่ตะโกนลั่น “เจ้า!”

เย่หยวนนั้นโบกมือขึ้น “ที่นี่คงไม่เหมาะนัก เจ้าพาข้าไปที่ศาลามายาล้ำก่อน ดีจริงๆ ข้าล่ะอยากไปเจอผู้อาวุโสเจียนด้วย”

เจียนปิงพ่นลมหายใจออกมาแรงและเดินหันหน้าจากไป

เย่หยวนจึงพาหนิงเทียนปิงตามไปติดๆ

ไม่นานนักพวกเขาทั้งหลายก็มาถึงปราสาทหลังใหญ่ที่มีตัวอักษร ‘ศาลามายาล้ำ’ เขียนติดไว้อยู่

“อาจารย์เจียน เกิดอะไรขึ้นกันรึท่าน?” เมื่อยามเห็นสภาพของเจียนปิงที่มีเลือดไหลจากดวงตาเป็นสายเขาก็รีบถามทันทีด้วยใบหน้าซีดๆ

เจียนปิงโบกมือปัดคำถามไป “ไม่มีอะไร เจ้าพาเราไปที่โถงหลัง มันผู้คนนี้จะรักษาตาให้ข้า!”

ยามคนนั้นรีบตอบรับและพาพวกเย่หยวนมายังโถงหลังทันที

เมื่อได้เดินเข้าไปเจียนปิงก็สั่ง “เจ้าไปกันคนไว้อย่างให้ใครเข้ามารบกวนเราได้!”

“ขอรับ!” ยามคนนั้นตอบรับทันทีและออกไปด้านนอก

“รีบลงมือเร็วเข้า! ข้าขอเตือนก่อนเลยนะ หากมันมีสิ่งชั่วร้ายใดแฝงในตาข้า ข้าจะไม่ให้เจ้าได้ตายดีแน่! อย่าลืมว่าที่นี่คือศาลามายาล้ำล่ะ!” เจียนปิงบอก

เย่หยวนจึงตอบไป “ไม่ต้องกังวล เย่ผู้นี้ไม่เคยลงมือพลาดมาก่อนเลย”

พูดจบเย่หยวนก็นำเข็มเงินออกมาและทิ่มมันเข้าไปในเบ้าตาของเจียนปิง

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่ในที่สุดเย่หยวนก็บอก “เปิดตาสิ!”

เจียนปิงขยับเปลือกตาและค่อยๆ เปิดตาทั้งสองข้างขึ้นอย่างกังวล

ตอนนี้เขาเห็นแล้วจริงๆ!

เขานั้นตื่นตะลึงในหัวใจ เด็กน้อยคนนี้มันมีฝีมือการรักษาที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ถึงกับสามารถรักษาอาการบาดเจ็บจากยอดเต๋าได้