จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1725

“เรื่องอะไรกันเนี่ย? งั้น…ข้าก็ไม่มีโอกาสจะเข้าร่วมแล้ว?”

“ข้าอุตส่าห์รอว่าจะมาร่วมงานรอบหน้า แต่อีกพันปีแบบนี้…ตอนนั้นข้าคงอายุเกินไปแล้วกันพอดี”

…

คำพูดของเจียนหงเซียวนั้นเหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่เปลี่ยนบรรยากาศรอบๆ ไปจนสิ้น

เพราะด้วยเวลาแค่สามร้อยปี ยอดอัจฉริยะบางคนยังไม่เติบโตแข็งแกร่งพอที่จะเข้าร่วม แต่พวกเขาก็หวังว่าจะได้เข้าร่วมในอนาคต

แต่อีกพันปี ถึงตอนนั้นยอดอัจฉริยะในตอนนี้คงมีอายุเกินกว่าที่จะเข้าร่วมงานได้แล้ว

ถึงตอนนั้น พวกเขาจะสิ้นโอกาสไปอย่างสิ้นเชิง

ตอนนี้ชื่อเสียงของเมืองจักรพรรดิเลิศประกายนั้นโด่งดังไปทั่ว เหล่ายอดอัจฉริยะที่ได้รับการทำนายและยอมรับจากยอดผู้อาวุโสของเมืองจักรพรรดิเลิศประกายนั้นจะเหมือนได้รับการยอมรับจากเทพเจ้า สถานะของพวกเขาทั้งหลายจะเปลี่ยนไปอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ

เพราะว่ามีเรื่องราวแบบนี้มันจึงยิ่งทำให้ชื่อเสียงของเมืองจักรพรรดิเลิศประกายยิ่งโด่งดังไปกว้างไกลกว่าเก่า

แต่หนึ่งพันปีมันนาน!

ยอดอัจฉริยะหลายต่อหลายคนรอมันไม่ไหวแน่!

แต่ในสายตาของเจียนหงเซียว ต่อให้มีคนเป็นหมื่นมันก็เอามาเทียบกับเย่หยวนไม่ได้

การทำให้ยอดอัจฉริยะหนุ่มที่มีรัศมีผ่าจักรพรรดิติดค้างบุญคุณกับตัวเขานั้น มันเป็นเรื่องที่เหนือล้ำกว่าการได้สร้างหนี้บุญคุณให้เหล่าผู้มีรัศมียอดม่วงนับหมื่น

เพราะรัศมีผ่าจักรพรรดินั้น มันคือตัวตนที่สามารถขึ้นไปได้ถึงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์!

หนี้บุญคุณกับเทพถ่องแท้หมื่นคนหรือจะเทียบเท่าหนี้บุญคุณกับจักรพรรดิเทพสวรรค์คนเดียว?

เพื่อการนี้แล้วเขายังจะกลัวแรงสะท้อนจากยอดเต๋าอีก?

“เอาล่ะ แยกย้ายได้! พวกเจ้าทั้งแปดวันพรุ่งนี้จงมาที่ศาลามายาล้ำเพื่อรับคำชี้นำแบบตัวต่อตัว!” เจียนหงเซียวโบกมือสั่งและหายตัวไป

และสังเวียนร้อยศึกก็จบลงด้วยประการฉะนี้

บนที่นั่งคนดูนั้นมีสองสายตาที่โกรธแค้นมองมายังเย่หยวน

หนึ่งนั้นย่อมเป็นเจียนปิง ส่วนอีกคนนั้น…เป็นหญิงสาว

หญิงสาวคนนี้มองดูเย่หยวนด้วยไฟแห่งความโกรธแค้นจนกัดฟันแน่น “พี่หยุน ความแค้นนี้ข้าจะช่วยท่านสะสางมันให้ได้!”

พูดจบนางก็เดินลงจากที่นั่งไปพร้อมๆ กับฝูงชน

เจียนปิงมองดูเจียงเมิ่งชิงที่เดินจากไปในฝูงชนด้วยรอยยิ้มที่แสนชั่วร้ายเปี่ยมใบหน้า

“เย่หยวน ข้าทำอะไรเจ้าในเมืองจักรพรรดิเลิศประกายนี้ไม่ได้ แต่…เจ้าสังการเซียโหหยุน เจ้าจงรอรับการตามล่าที่จะตามมาได้เลย!”

เจียงเมิ่งชิงนั้นคือศิษย์น้องของเซียโหหยุนและยังเป็นคนรักของเขาด้วย

เหตุผลที่เซียโหหยุนไปสัญญากับเจียนปิงว่าจะช่วยสังหารเย่หยวนให้ทีแรกมันก็เป็นเพราะว่าเขาต้องการให้เจียนปิงไปช่วยพูดกับเจียนฉาวหนิง ให้เจียนฉาวหนิงมาช่วยดูรัศมีทำนายชะตาให้เจียงเมิ่งชิง

เดิมทีเซียโหหยุนคิดว่าการสังหารเย่หยวนนั้นมันคงง่ายแค่พลิกฝ่ามือ ใครจะไปคาดคิดว่าสุดท้ายจะเป็นเขาเองที่ต้องจบชีวิตลง

ที่ด้านล่าง ผู้ชนะทั้งแปดต่างเข้ามาแสดงความยินดีกับเย่หยวน

เพราะตอนนี้ในสายตาของผู้คนนั้นเย่หยวนแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

ยอดอัจฉริยะเหล่านี้ล้วนมีนิสัยถือดีเป็นทุนเดิม โดยปกติแล้วพวกเขาชอบมองดูถูกคนอื่นไปทั่ว

แต่อัจฉริยะที่มีรัศมีจักรพรรดินั้นมันแตกต่างจากพวกเขาไปอย่างคนละโลก

ต่อให้พวกเขาจะแพ้ แต่พวกเขาก็แพ้ให้ยอดอัจฉริยะรัศมีจักรพรรดิที่จะบรรลุอาณาจักรเทพถ่องแท้ได้ในวันหน้า

ส่วนเป้าหมายของตัวพวกเขาเองนั้นมันก็เป็นได้แค่ยอดของอาณาจักรนภาสวรรค์

เพราะฉะนั้นแม้เย่หยวนจะได้ที่หนึ่งไป มันจึงไม่มีใครคิดตะขิดตะขวงใจใดๆ

ที่สำคัญการได้สนิทกับเย่หยวนไว้มันอาจจะช่วยให้พวกเขาได้อาบจิตนิรันดร์ของเย่หยวนและพัฒนาดวงชะตาของตัวเองขึ้นไปได้อีกขั้นจนอาจถึงรัศมียอดม่วง

เพราะยังไงเสียพวกเขาก็มีหนิงเทียนปิงให้เห็นเป็นตัวอย่าง

การอิจฉาดวงชะตาคนอื่นนั้นไม่สร้างประโยชน์ใดๆ ให้ชีวิต ตรงกันข้ามหากพวกเขาได้เป็นสหายกับเย่หยวนขึ้นมามันอาจจะช่วยเสริมดวงชะตาของพวกเขาด้วย

เมื่อเจียนหงเซียวเห็นเย่หยวนเขาก็หัวเราะลั่น “ฮ่าๆ สมแล้วที่มีรัศมีผ่าจักรพรรดิ สหายหนุ่มนั้นแสดงฝีมือได้เหนือล้ำกว่าที่เฒ่าคนนี้คาดคิดเสียเหลือเกิน! ชิๆ ผสานแนวคิดแห่งดาบกับแนวคิดแห่งห้วงมิติ ช่างเป็นดาบที่แสนเยี่ยมยอด! นอกจากนั้นเจ้ายังบ่มเพาะทั้งพลังปราณและฝึกฝนร่างกาย ช่างเปิดหูเปิดตาเฒ่าคนนี้นัก!”

ดูท่าแล้วเขาคงจับตามองดูการต่อสู้ของเย่หยวนอย่างจริงจัง

แต่ความตื่นตกใจที่เขามีต่อพลังฝีมือของเย่หยวนนั้นมันก็ไม่ได้น้อยไปกว่าคนอื่นๆ เลย

เพราะเย่หยวนนั้นมีอาณาจักรพลังบ่มเพาะที่เรียกว่าไม่ได้ดีนักในหมู่นักยุทธที่เข้าร่วม

แต่การบ่มเพาะปราณและฝึกร่างกาย ผสานแนวคิดแห่งดาบและแนวคิดแห่งห้วงมิติ เมื่อรวมๆ ของพวกนี้เข้าด้วยกันแล้วมันจึงไม่มีคำอื่นจะอธิบายได้นอกจากคำว่าสุดยอด

เย่หยวนยิ้ม “ท่านผู้อาวุโสก็ชมเกินไป เย่หยวนคนนี้แค่โชคดีเท่านั้น”

เจียนหงเซียวยิ้ม “สำหรับตระกูลเจียนแล้ว ทุกสิ่งและทุกอย่างย่อมผูกพันกับโชคชะตาของเจ้า โอกาสและโชคทั้งหลายเองก็ย่อมเป็นส่วนหนึ่งของโชคชะตา สหายหนุ่มเย่หยวน เฒ่าคนนี้ขอยืมใช้ชื่อและพลังของเจ้าโดยไม่ได้ขอก่อน หวังว่าเจ้าจะไม่โกรธเคืองกัน!”

เทียบกับครั้งก่อนแล้ว เจียนหงเซียวนั้นมีท่าทีอ่อนลงมาก

แน่นอนว่าการเปลี่ยนแปลงนี้มันย่อมเกิดขึ้นมาจากสิ่งที่เย่หยวนแสดงในสังเวียนร้อยศึก

เพราะจริงๆ เขาเองก็ไม่ได้ใช้ศาสตร์การดูรัศมีกับเย่หยวน คำที่บอกว่าเย่หยวนมีรัศมีผ่าจักรพรรดินั้นเองก็เป็นเพียงแค่การคาดเดาจากประสบการณ์เท่านั้น

เพราะแม้ว่าเขาจะมีพลังที่สูงส่ง แต่เขาก็ยังไม่อยากจะใช้ศาสตร์มองดูรัศมีของเย่หยวนอย่างส่งเดช

เพราะหากถูกยอดเต๋าสะท้อนเข้า ร่างเฒ่าๆ นี้ของเขาคงจบสิ้นกันแน่

การที่บอกให้เย่หยวนไปร่วมสังเวียนร้อยศึกเอง ส่วนหนึ่งก็เพื่อที่จะปฏิเสธเย่หยวนไปอย่างอ้อมๆ

ส่วนอีกด้านก็เพื่อจะมองดูตัวตนที่ชื่อว่าเย่หยวนนี้อย่างจริงจัง

และดูท่าว่าพลังฝีมือที่เย่หยวนแสดงออกมามันจะเหนือล้ำกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก!

และนี่มันยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าเย่หยวนนั้นมีรัศมีผ่าจักรพรรดิติดตัวจริงๆ

เมื่อได้พบเจอเย่หยวนอีกครั้ง สิ่งแรกที่เจียนหงเซียวทำจึงเป็นการขอโทษ

…………………………