จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1731

ตอนที่ 1731 หาอันที่หกไม่เจอ
ลัวยองเบิกตากว้างทันทีพร้อมกับยิ้มมุมปากขึ้นอย่างชั่วร้ายราวกับว่าแผนการที่วางไว้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี

เมื่อด้วนเผิงและคนอื่นๆ ได้ยินพวกเขาก็ต้องแสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมา

เด็กคนนี้มันช่างกล้า!

แต่เป็นหยูจิงที่พูดขึ้นอย่างกังวลแทน “เย่หยวน เจ้าอย่าได้ทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลังเชียว!”

เย่หยวนมองดูนางครั้งหนึ่งก่อนจะตอบมาด้วยรอยยิ้ม “แค่ตะขาบเพลิงคลั่งตัวหนึ่ง มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ใดๆ เลย หากพี่จิงว่าเช่นนั้นท่านจะช่วยระวังให้ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

หยูจิงคิดนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าออกมา

เย่หยวนเองก็ไม่ได้พูดจาใดๆ ต่อไปและหยิบชักดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าออกมาทันทีและมุ่งหน้าเข้าหาตะขาบเพลิงคลั่ง

เมื่อได้เห็นดาบจักรพรรดิล้ำฟ้าดวงตาของด้วนเผิงและคนอื่นๆ ก็เบิกกว้างทันที

สมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำชั้นสูง!

เด็กคนนี้มีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดาจริงๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในดวงตาของลัวยองที่มีแววความโลภปรากฏขึ้น

แม้ว่าเขาจะเป็นถึงราชันพระเจ้าหกดาวแล้วแต่ตัวเขากลับยังต้องใช้สมบัติราชันพระเจ้าเลิศล้ำชั้นต้น

เทียบกับเย่หยวนแล้วมันต่างกันราวกับว่าเขาเป็นได้แค่ขอทาน

เย่หยวนค่อยๆ เดินเข้าไปหาตะขาบเพลิงคลั่งโดยไม่คิดจะปล่อยแรงกดดันใดๆ ออกมา

“หึๆ”

ตะขาบตัวนั้นปล่อยเสียงกระทบกันแปลกๆ ออกมาและรีบหันหน้าหนีเข้าป่าไปทันที

ลัวยองเบิกตากว้างทันที ไม่เข้าใจว่าเรื่องตรงหน้ามันคืออะไรกันแน่

ตะขาบเพลิงคลั่งนั้นหนี?

แค่เจอราชันพระเจ้าสามดาวแต่มันกลับหนี?

เพราะอย่างไรเสียพวกสัตว์อสูรนั้นมันก็จะมีพลังกายที่เหนือกว่ามนุษย์ในระดับเดียวกันมาก

ที่สำคัญสัตว์ป่าที่ไม่มีปัญญาเช่นนี้หากช่องว่างพลังมันไม่ได้ยิ่งใหญ่จนเกินไป มันย่อมไม่มีทางที่จะรับรู้ได้ถึงคำว่ากลัวเลย

อย่างเช่นตอนแรกตะขาบเพลิงคลั่งนั้นเห็นมนุษย์ห้าหกคนเดินมา แต่มันก็ยังคิดที่จะเข้าโจมตี

แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

“จะหนีไปไหน!”

ระหว่างที่ทุกคนยังตื่นตกใจเย่หยวนก็ขยับร่างพุ่งตามเข้าไปในป่าทันที

ทุกคนต้องตื่นตะลึงอีกครั้งเพราะเจ้าเด็กคนนี้มันไม่กลัวตายจริงๆ!

“เย่หยวนอย่าตามมัน!”

หยูจิงหน้าถอดสีและรีบชักดาบวิ่งไล่ตามออกไปในทันที

แต่เมื่อผ่านป่าหนาทึบไปเช่นนั้นมีหรือที่นางจะยังทันเห็นเงาของเย่หยวนอีก?

หยูจิงไม่คิดยอมแพ้และวิ่งตามเข้าไปอีก

ลัวยองกลับมาตั้งสติได้และยิ้มกว้างออกมา

เด็กคนนี้มันรนหาที่ตายจริงๆ!

“ตะขาบเพลิงคลั่งมันเป็นอะไรไป? ทำไมมันถึงได้หนีเย่หยวนไปเช่นนั้น?” ด้วนเผิงถามขึ้นด้วยความมึนงง

ลัวยองจึงยิ้มตอบ “จะอะไรเสียอีก? มันคงเริ่มฉลาดขึ้นมาตอนที่เห็นพวกเราและรู้ว่าไม่ควรมายุ่งด้วยจึงรีบหนีไปต่างหาก”

ด้วนเผิงพยักหน้ารับ “คงเป็นเช่นนั้น! มันแค่…เย่หยวนตามออกไปเช่นนี้อันตรายนัก หวังว่าหยูจิงจะตามเขาเจอ”

ลัวยองนั้นไม่หวังให้เย่หยวนกลับมาเป็นๆ และยิ้มตอบออกมา “เด็กคนนั้นมันก็อารมณ์ร้อนเสียจริงๆ หากมันอยากรนหาที่ตายเองใครจะไปห้ามมันได้”

ด้วนเผิงส่ายหัวออกมา เพราะเขาเองก็รู้สึกว่าการกระทำนี้ของเย่หยวนมันโง่อย่างไร้เหตุผลจริงๆ

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยชอบลัวยอง แต่เรื่องนี้ด้วนเผิงก็เห็นด้วย

เย่หยวนไม่ประมาณตนเลย หากเขาตายมันก็คงไปโทษใครไม่ได้จริงๆ

ไม่นานนักหยูจิงก็กลับมาจากป่าทึบด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

“เป็นไง? เจอหรือไม่?”

แม้ว่าเขาจะรู้คำตอบดีแต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถาม

ด้วนเผิงนั้นพอจะมองออกว่าหยูจิงห่วงเด็กหนุ่มคนนี้ไม่น้อย