จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1756

สภาพท่าทางแบบนี้มันคือราชสีห์ขนทองอย่างแท้จริง

เย่หยวนนั้นตื่นตกใจไม่น้อย คนท่าทางดุร้ายป่าเถื่อนเช่นนี้หรือที่จะหลอมโอสถขั้นสูงได้?

ชายแก่เองก็หันมามองเย่หยวน สายตาของเขานั้นมันลึกลับจนไม่รู้เลยว่ากำลังคิดอะไรรู้

หลังจากผ่านไปนานแสนนาน ในที่สุดชายแก่ก็เป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นมาก่อนด้วยเสียงที่สนั่นราวระฆังยักษ์ “เจ้าหนุ่ม เจ้าเข้าวิหารนักบวชมาเพื่อสิ่งใด?”

เย่หยวนยกมือขึ้นมาความคารวะ “ผู้น้อยนั้นหลงใหลในโอสถอสูรศักดิ์สิทธิ์ ที่มาครั้งนี้ก็เพื่อหวังจะเรียนรู้วิชาโอสถของเผ่าอสูร ให้ศาสตร์การโอสถของข้าน้อยได้พัฒนายิ่งๆ ขึ้นไป!”

ชายแก่หัวเราะลั่นกลับมา “ฮ่าๆ เฒ่าคนนี้ย่อมเชื่อในเรื่องนั้น เจ้าและข้านั้นเป็นคนประเภทเดียวกัน! เพื่อการโอสถแล้วเราไม่กลัวที่จะต้องเล่นกับไฟ! แต่ว่าเจ้าน่าจะมีเป้าหมายอื่นอีกใช่ไหมหรือ?”

เย่หยวนได้รู้ว่าชายแก่คนตรงหน้านี้มีนิสัยที่หนักแน่นและตรงไปตรงมา พูดอะไรไม่มีอ้อมค้อมเข้าเรื่องอย่างทันที เมื่อเป็นเช่นนี้เขาย่อมไม่ต้องปกปิดใดๆ อีกต่อไป “จริงๆ แล้วข้ามาเพื่อตามหาน้องชายด้วย!”

เย่หยวนไม่ได้ปกปิดเรื่องราวใดๆ อีกต่อไป บอกไปอย่างตรงๆ ว่าเขาต้องการกำลังของวิหารนักบวชเพื่อให้ช่วยตามหาอิ้งหมัวหู่

หลังจากชายแก่ได้ยินเขาก็หัวเราะลั่นออกมา “ไม่รู้เลยว่าเจ้าเป็นคนที่ยึดถือสายสัมพันธ์ด้วย! แต่ว่าเจ้าจะไม่คิดว่าเราฝ่ายวิหารจะเสียเปรียบไปหน่อยรึ? เจ้าได้เรียนรู้ศาสตร์โอสถของเผ่าอสูร แถมยังจะใช้อำนาจของวิหารนักบวชเราตามหาน้องชายอีก สุดท้ายแล้วเฒ่าคนนี้จะได้อะไรคืนจากเจ้ากันเล่า?”

เย่หยวนเข้าใจแล้วว่าตอนนี้อีกฝ่ายกำลังอยากจะเจรจาต่อรองกับเขา

หากข้อตกลงไม่ลงตัว เขาคงตกอยู่ในอันตรายแน่

เย่หยวนยักไหล่ตอบไป “ที่ข้าจะให้ได้ย่อมเป็นทักษะการโอสถของข้า เหตุผลที่ท่านผู้อาวุโสคิดเจรจากับข้าในวันนี้ย่อมเป็นเพราะท่านเล็งเห็นถึงเรื่องนี้ด้วยใช่หรือไม่?”

ชายแก่หัวเราะลั่น “เจ้าหนุ่ม เจ้าช่างฉลาดเสียจริงๆ ข้าดี๋เชียวไม่ชอบที่จะพูดจาอ้อมค้อมเช่นกัน เจ้าอยู่ในวิหารนักบวชเราห้าพันปีแล้วข้าจะช่วยเรื่องนี้เอง!”

เย่หยวนย่อมเข้าใจได้ทันทีว่าเวลาห้าพันปีนี้มันเท่ากับว่าเขาต้องขายชีวิตของตัวเองให้วิหารนักบวช

เรื่องเช่นนี้เขาย่อมไม่คิดที่จะตอบตกลง

เย่หยวนส่ายหัวออกมา “ท่านเจ้าวิหาร เย่ผู้นี้มีธุระอื่นต้องจัดการอีกมากและคงอยู่ในวิหารนักบวชนี้เป็นเวลานานขนาดนั้นไม่ได้ หากท่านเจ้าวิหารยืนยันที่จะให้ข้าอยู่ต่อไปจริงๆ เย่คนนี้คงยอมได้อย่างนานที่สุดคือสามร้อยปี!”

สามร้อยปีนั้นคือเวลาที่มากที่สุดเท่าที่เย่หยวนจะให้ได้แล้ว

หากเย่หยวนไม่มีความผูกพันใดๆ กับโลกภายนอก การจะอยู่ที่นี่ถึงห้าพันปีมันก็คงไม่เป็นปัญหาเลย

เพราะที่เห็นนี้ติดกับเทือกเขาเทพอสูร เป็นแหล่งรวมสมุนไพรที่แสนจะอุดมสมบูรณ์

สำหรับเย่หยวนแล้ว ที่แห่งนี้มันคือสรวงสวรรค์ดีๆ นี่เอง

แต่เย่หยวนย่อมรู้ว่าการที่เขาจะอยู่ที่นี่นานถึงห้าพันปีนั้นมันเป็นไปไม่ได้เลย

และตามคาด เมื่อคำพูดนั้นของเย่หยวนถูกเปล่งออกมา ดี๋เชียวก็หน้าดำคล้ำลง “เจ้าหนุ่ม เจ้าล้อข้าเล่นรึไง? สามร้อยปีเราจะเอาเจ้ามาทำอะไร?”

แต่เย่หยวนก็ยังตอบกลับไปอย่างมั่นใจ “สามร้อยปีมันก็มากพอที่ข้าจะชดใช้หนี้นี้ให้วิหารนักบวชแล้ว!”

“หึๆ ช่างเป็นเด็กที่อวดดีเสียจริงๆ! สำหรับเหล่านักบวชแล้วสามร้อยปีมันเป็นได้แค่ชั่วพริบตา เจ้านั้นมีพรสวรรค์ที่เหนือล้ำจริง แต่แค่สามร้อยปีเจ้าจะทำประโยชน์อันใดให้แก่วิหารนักบวชได้? หรือจริงๆ แล้วเจ้าแค่มาก่อกวนเฒ่าคนนี้?”

ดี๋เชียวจ้องมองมาพร้อมด้วยคลื่นพลังอันแสนน่ากลัว

ในวินาทีนั้นเย่หยวนก็รู้สึกราวกับว่ามีเขาลูกใหญ่ตกลงตรงหน้า ตอนนี้แม้แต่จะหายใจยังยากลำบาก

นี่มันไม่ใช่พลังการกดดัน แต่เป็นพลังโจมตีแท้จริง!

ดูท่าแล้วดี๋เชียวคงโกรธจริงๆ

เขารู้สึกเหมือนว่าเย่หยวนเข้ามาแค่จะก่อกวนเขา

สามร้อยปีนั้น ในสายตาของคนทั่วไปแล้วมันเป็นอะไรที่ไม่มีค่าเลย

ภายใต้คลื่นพลังอันรุนแรงนี้ กระดูกทั่วร่างของเย่หยวนเริ่มส่งเสียงร้าวขึ้น สีหน้าของเขานั้นซีดเซียวอย่างถึงที่สุด

แต่เขาก็ยังฝืนพูดออกมา “สามร้อยปีนี้ข้าจะสร้างยอดฝีมือจำนวนมหาศาลให้วิหารนักบวช! หากท่านไม่เชื่อข้าพร้อมที่จะสาบานต่อยอดเต๋าให้โดยมีกำหนดเวลาสามร้อยปี!”

ดี๋เชียวนั้นเหมือนจะสนใจขึ้นมาทันที “เรื่องนั้นย่อมได้ หลังจากสามร้อยปีแล้วหากข้าเห็นว่าเจ้าทำประโยชน์ได้จริง ข้าจะช่วยเจ้าตามหาน้องชายให้!”

ในวิหารนักบวชนี้มันเปี่ยมไปด้วยยอดคนที่เก็บซ่อนตัวอยู่จริงๆ!

แต่ด้วยข้อเสนอนี้ เย่หยวนก็คิดพอที่จะยอมรับมันไว้ได้

เย่หยวนนั้นมีพลังเหมือนครึ่งเผ่าอสูรและไม่ได้มีความคิดร้ายใดๆ ต่อเผ่าอสูรด้วย

ที่สำคัญหากเขาได้เรียนรู้ศาสตร์หลอมโอสถของอสูรมันจะต้องช่วยเสริมความเข้าใจในวิถีแห่งโอสถของเขาอย่างมากแน่

เรื่องนี้เย่หยวนคงต้องติดหนี้บุญคุณวิหารนักบวชอย่างมากแน่ๆ และการเป็นผู้ปกป้องวิหารไปชั่วชีวิตก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่หนักหนากับเขาขนาดนั้น

เย่หยวนคิดและยิ้มรับ “ได้ ข้าสัญญา! แต่หากวิหารนักบวชคิดร้ายต่อข้า ถึงตอนนั้นข้าคงไม่ยอมนิ่งเฉยแน่ๆ!”

เย่หยวนไม่ได้เป็นพระเป็นเจ้ามาจากที่ไหน วิหารนักบวชนั้นเป็นระบบที่แสนยิ่งใหญ่ เย่หยวนไม่มีทางมั่นใจได้เลยว่าตัวเองจะสามารถเป็นสหายกับวิหารนักบวชได้ตลอดกาล

หากมีใครคิดที่จะทำร้ายเขา มีหรือที่เขาจะไม่คิดต่อสู้กลับ?

เพราะฉะนั้นก่อนที่จะสาบานต่อยอดเต๋าเย่หยวนจึงต้องตัดเรื่องอันตรายเหล่านี้ออกไปก่อน

ดี๋เชียวเองก็ตอบรับมาด้วยรอยยิ้มกว้าง “แต่ว่าเรื่องสัญญาสามร้อยปีนั้นเจ้ายังต้องทำตาม!”

เย่หยวนพยักหน้าและสาบานต่อยอดเต๋าต่อหน้าดี๋เชียว

การลงทัณฑ์จากยอดเต๋านั้นมันเป็นอะไรที่นักยุทธไม่สามารถทานทนได้ หากไม่ใช่ฟางเส้นสุดท้ายจริงๆ คงไม่มีใครยอดที่จะสาบานแน่ๆ

แต่เย่หยวนนั้นไม่มีทางเลือกอื่นแล้วในการหาข่าวของอิ้งหมัวหู่

อย่าว่าแต่เรื่องสาบานต่อยอดเต๋า ต่อให้ต้องสู้จนตัวตายกระดูกแหลกเป็นผง เย่หยวนก็ไม่คิดที่จะถอยแม้แต่ก้าวเดียว

เมื่อดี๋เชียวเห็นว่าเย่หยวนสาบานต่อยอดเต๋าเสร็จสิ้น เขาก็ได้แต่หัวเราะลั่นออกมา “เอาล่ะจากวันนี้ไปเจ้าจะเป็นนักบวชของวิหารเราอย่างเต็มตัว! สามร้อยปีจากนี้ เฒ่าคนนี้หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ผิดหวัง!”

………………………