จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1766

หากปล่อยให้คนภายนอกได้ยิน มันคงทำให้พวกเขาใจสั่นจนทำอะไรไม่ถูก

เพียงแค่ว่าตอนนี้เย่หยวนผิดหวังมากจริงๆ

ตั้งแต่ที่เขาได้รู้มาจากหวู่เฉินว่ามหาพิภพถงเทียนมันมียอดนักหลอมโอสถนามโอสถบรรพกาล เย่หยวนก็คิดที่อยากจะประลองกับเขาดูสักครั้งมานานแสนนาน

แต่การต่อสู้ในวันนี้มันไร้ซึ่งความสนุกใดๆ

เพราะแค่การวางหมากตาแรกมันก็กำหนดผลหมากกระดานนี้ไปแล้ว

นี่มันเป็นการปะทะของผู้ที่ไม่เท่าเทียม

แต่แน่นอนว่านี่เป็นเพราะว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาหาใช่โอสถบรรพกาลตัวจริงไม่ เพราะว่าพลังของโอสถบรรพกาลการใน ‘อย่าถาม’ ฉบับง่ายนี้มันอ่อนแอจนเกินไป

‘อย่าถาม’ ของจริงนั้นมันคงเป็นอะไรที่เย่หยวนในตอนนี้ไม่สามารถรับมือได้แน่

ถ้าเขาได้ลองเล่นเขาคงถูกลบหายไปตั้งแต่เริ่มเกม

แม้ว่าโอสถบรรพกาลตรงหน้าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าความรู้ของเย่หยวนมันก็ยังไม่มากพอที่จะเก็บมาใส่ใจ

เพราะยังไงเสียเย่หยวนก็เป็นคนที่สำเร็จยันต์แปดทิศยอดเต๋า ความเข้าใจในเต๋าของเขานั้นมันเหนือล้ำกว่าที่นักหลอมโอสถทั่วๆ ไปจะมาเปรียบเทียบได้

เข้ามาด้วยความหวังสูงส่ง แต่กลับพบว่าศัตรูนั้นอ่อนแอเกินไป เย่หยวนย่อมผิดหวังเป็นธรรมดา

“เจ้าหนุ่มคนนี้ช่างโอหัง! ข้านั้นเป็นแค่เสี้ยวความรู้ของร่างจริงที่ถูกทิ้งไว้ใน ‘อย่าถาม’ พลังของตัวจริงข้านั้นเป็นสิ่งที่เจ้าไม่มีทางคาดเดาได้เลย” โอสถบรรพกาลบอก

เย่หยวนยิ้มตอบ “ข้าย่อมรู้ดี ข้ายังไม่ได้อวดดีจนถึงขั้นคิดจะไปชนะโอสถบรรพกาลตัวจริงท่านหรอก เพียงแค่วันข้างหน้าข้าอยากจะลองเล่นกับเขาดูสักเกม”

โอสถบรรพกาลบอก “ช่างเป็นเจ้าหนุ่มที่โอหังไม่รู้ที่ต่ำที่สูงจริงๆ! พลังของร่างจริงข้านั้นมันเหนือล้ำกว่าสิ่งใดๆ ต่อให้เป็นเจ้ายี่มันก็ไม่สามารถเทียบเคียงข้าได้ ในโลกใบนี้ไม่มีใครที่จะก้าวข้ามตัวจริงของข้าไปได้หรอก”

โอสถบรรพกาลที่ตรงหน้าเขานั้นเป็นได้แค่เสี้ยวความรู้ที่ไม่นับว่าเป็นร่างจำแลงเสียด้วยซ้ำ

แต่ความมั่นใจในตัวจริงของอีกฝ่ายนั้นมันช่างเหนือล้ำกว่าใครๆ

ในจิตใจของเขา โอสถบรรพกาลคือตัวตนที่อยู่สูงเหนือโลกหล้า เป็นตัวตนที่จะไม่มีทางถูกใครมาแทนที่ได้แน่ๆ

และนั่นก็คงเป็นความคิดที่ร่างจริงมีเช่นกัน

เย่หยวนได้แต่หัวเราะออกมาเมื่อได้ยิน “ยอดคนนั้นเกิดใหม่ขึ้นทุกยุคสมัย! ความคิดของท่านนี้มันช่างน่าขัน! โอสถบรรพกาลเองก็เป็นแค่ชื่อตำแหน่ง หาใช่เต๋าบรรพกาลที่แท้จริงไม่”

โอสถบรรพกาลนั้นมีท่าทางไม่พอใจอย่างมากเมื่อได้ยิน “เจ้าหนุ่ม เจ้ากล้ากล่าวว่าร่างจริงข้าเรอะ! อภัยให้ไม่ได้!”

เย่หยวนส่ายหัวออกมา “ข้าแค่พูดตามความจริง เดินหมากท่านเถอะ!”

โอสถบรรพกาลหัวเราะออกมา “เด็กไม่รู้ที่ต่ำที่สูง โอสถบรรพกาลผู้นี้ไม่ยอมเชื่อหรอกว่าจะต้องมาแพ้เจ้า!”

ตุบ!

หลังจากบ่นมานาน ในที่สุดโอสถบรรพกาลก็เริ่มวางหมากอีกครั้ง

เมื่อเกมเริ่มดำเนินไป มันก็ต้องมีการตัดสินแพ้ชนะ นี่คือกฎที่มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลวางไว้

เย่หยวนใช้จิตของตัวเองเข้าคุมเกมกระดานนี้ไว้ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาควบคุมเรื่องราวภายนอกเกมได้

เพราะยังไงเสีย ‘อย่าถาม’ กระดานนี้มันก็ถูกสร้างโดยมหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล

ตุบ!

เย่หยวนเองก็วางหมากต่อไปอย่างไม่คิด

เช่นนี่ คนทั้งสองก็เริ่มเกมกระดานนี้ต่อไป

เพียงแค่ว่าตอนนี้สถานการณ์มันได้พลิกกลับจากหน้ามือเป็นหลังมือ

การรุกของเย่หยวนนั้นหนักแน่นราวขุนเขาและรุนแรงราวแม่น้ำ โอสถบรรพกาลนั้นไม่มีทางที่จะตั้งรับไว้ได้เลย

…

“กินทีละแถวใหญ่! พระเจ้าช่วย!”

“นี่มัน… จะไม่คิดเหลือหมากให้อีกฝ่ายเลยหรือ? เย่หยวนคนนี้จะโหดร้ายเกินไปแล้ว”

“น่ากลัว! ข้าเคยได้ยินมาก่อนนะว่าผู้ที่ชนะ ‘อย่าถาม’ นี้มาได้ล้วนแล้วแต่แค่ชนะโอสถบรรพกาลมาอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด แต่เย่หยวนคนนี้…”

ที่ด้านนอกคนทั้งหลายต่างแสดงความตื่นตกใจออกมา

เพราะยิ่งเย่หยวนโจมตีหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ สังหารกินหมากสีขาวไปจนพวกมันต้องถอดหมวกโยนเกราะทิ้ง เสียกำลังไปอย่างมาก

ทั้งผู้อาวุโส นักบวช นักบวชฝึกหัดต่างตกตะลึง

ตอนแรกพวกเขาทั้งหลายนั้นต่างต่อว่าการเดินตาแรกของเย่หยวนว่าอ่อนหัด ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าตาเดินที่อ่อนหัดนนั้นมันจะเป็นตัวทำให้เกมพลิกกลับมาได้ถึงขนาดนี้

ลานกว้างเงียบกริบไร้เสียงใดๆ มีเพียงตัวหมากที่ยังคงวางลงกระดานต่อไปอย่างไม่หยุดพัก

เคร้ง!