จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1767
“ยินดีด้วยท่านอาจารย์! หลังจากผ่านไปกว่าแปดล้านปี ในที่สุดก็มีคนผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้อีกครั้ง! ข้าล่ะสงสัยจริงๆ ว่าศิษย์น้องคนนี้มันจะมีความสามารถที่เหนือล้ำแค่ไหน!”
เบื้องหน้ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลนั้นมีร่างของชายวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นอย่างอ่อนน้อม
แต่ใบหน้าของเขานั้นเปี่ยมไปด้วยความยินดี
การผ่าน ‘อย่าถาม’ ได้นั้นมันเป็นเรื่องที่แสนน่ายินดีในอาณาจักรเทพอสูร
เพราะทุกคนรู้ดีว่าการผ่าน ‘อย่าถาม’ ได้นั้นมันหมายความว่ามหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลจะรับคนผู้นั้นเข้าเป็นศิษย์!
นี่มันคือเกียรติอันสูงสุดในโลกโอสถแห่งเผ่าอสูร!
มหานักบวชศักดิ์สิทธิ์บรรพกาลค่อยเปิดปากพูดขึ้น “เจ้าคงยังมิได้ประกาศเรื่องราวนี้ออกไปใช่หรือไม่?”
ชายวัยกลางคนในชุดฟ้านิ่งเงียบไป เพราะท่าทางของอาจารย์เขามันดูแปลกๆ!
“ไม่ขอรับ เมื่อจีโมรู้เรื่องก็มารายงานอาจารย์ทันที โดยที่ยังไม่ได้บอกใครออกไปเลย”
ยี่กล่าวตอบ “เรื่องครั้งนี้ เจ้าอย่าได้ประกาศออกไป แค่ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็พอ”
จีโมได้แต่มึนงงหลังจากได้ยินเช่นนั้นและถามออกมาอย่างสงสัย “ท่านอาจารย์ ทำไม… ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?”
ยี่ยิ้มตอบ “เขาต่างจากพวกเจ้า!”
จีโมนิ่งเงียบไปทันทีและถามขึ้นด้วยท่าทางไม่เข้าใจ “ต่าง?”
เขานั้นไม่เข้าใจเลย พวกเขาทั้งหลายนั้นผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้ทั้งสิ้น ทำไมถึงแตกต่างกัน?
อาจารย์ของเขานั้นเลือกศิษย์จาก ‘อย่าถาม’ เพื่อที่จะฝึกฝนบ่มเพาะยอดคนไปเทียบเคียงกับโอสถบรรพกาลให้ได้สักวัน
เรื่องนี้ทั้งอาณาจักรเทพอสูรต่างรู้ดี
ตอนนี้เมื่อมียอดคนปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่ทำไมอาจารย์ของเขาจึงไม่คิดที่จะรับยอดคนผู้นี้เป็นศิษย์
เรื่องนี้มันทำเอาเขามึนหัว
ยี่ค่อยๆ ลุกขึ้นและเดินไปยังกระดานหมากล้อมใกล้ๆ “จีโม เจ้าคิดว่าข้าทำ ‘อย่าถาม’ ฉบับง่ายนี้ขึ้นมาเพื่อจะหาคนมีพรสวรรค์สินะ แล้วเจ้าเคยคิดไหมว่าข้าเจอเขาหรือยัง?”
จีโมสะดุ้งทันทีที่ได้ยิน
จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนสีหน้าไปอย่างมาก “ท่านอาจารย์หมายความว่า… เราศิษย์ทั้งสิบเอ็ดนั้น… ไม่นับว่าผ่านการทดสอบของท่านหรือ?”
ยี่ค่อยๆ หันหน้ามามองจีโมด้วยรอยยิ้ม “พวกเจ้าทั้งสิบเอ็ดนั้นเป็นยอดอัจฉริยะแห่งเผ่าอสูรที่ล้านปีจะมีมาสักคนจริงๆ น่าเสียดายแค่ว่าด้วยพรสวรรค์ของพวกเจ้า พวกเจ้าทั้งหลายคงก้าวข้ามอาจารย์คนนี้ไปได้ยาก!”
จีโมตื่นตกใจขึ้นมาทันที ความเข้าใจในช่วงหลายล้านปีที่ผ่านมานี้ของเขามันกลับไม่ตรงความเป็นจริง
พวกเขาศิษย์พี่น้องทั้งสิบเอ็ดนั้นต่างมองอาจารย์ของตนเป็นเป้าหมาย
แต่กว่าห้าสิบล้านไปผ่านไป แม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่ก็ยังไม่สามารถก้าวไปจนถึงระดับที่อาจารย์ยืนอยู่ได้!
อย่างที่อาจารย์ของเขาว่ามา การที่จะให้พวกเขาศิษย์ทั้งหลายก้าวข้ามอาจารย์นั้น มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
มันไม่ใช่เรื่องที่ว่าจะยอมทำหรือไม่ทำ แต่มันอยู่ที่ว่าจะทำได้หรือไม่ได้
ไม่มีปัญญาจะก้าวข้ามอาจารย์ก็อย่าไปพูดถึงเรื่องก้าวข้ามโอสถบรรพกาลที่อยู่เหนือทุกสรรพสิ่งเลย
“อาจารย์ ท่านหมายความว่า… เขาจะก้าวข้ามท่านได้?”
ยี่ยิ้มตอบ “ก้าวข้ามได้หรือไม่นั้นย่อมเป็นเรื่องที่ข้าไม่รู้แน่ เพราะยังไงเสียก็ไม่มีใครรู้อนาคตได้ แต่จนถึงจุดนี้ข้ามั่นใจได้ว่าเขานั้นเก่งกาจกว่าพวกเจ้าแน่ๆ”
เรื่องนี้มันทำให้จีโมตกตะลึงมาก
สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความไม่ยอมแพ้
เพราะยังไงเสียพวกเขาทั้งสิบเอ็ดนั้นก็เป็นคนที่มีความสามารถพรสวรรค์จะควบคุมโลกได้
เพราะยังไงในห้าสิบล้านปีมานี้ ก็มีคนอย่างพวกเขาเกิดมาแค่สิบเอ็ดคน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...