จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1771
ใบหน้าของเฮ่อตงนั้นเปลี่ยนไปมาอยู่หลายที จู่ๆ ร่างของเขาก็ขยับและหายไปในความว่างเปล่า
เย่หยวนนั้นคาดเดามาก่อนแล้วและก้าวเท้าขึ้นสูงก่อนจะยกนิ้วชี้ออกมาอีกครั้ง
เป็นตอนนั้นเองที่อากาศที่ว่างเปล่าเกิดปริแตกและส่งร่างของเฮ่อตงร่วงลงมา
เฮ่อตงเบิกตากว้างและกล่าวออกมาอย่างตื่นกลัว “น-แนวคิดแห่งห้วงมิติ!”
เย่หยวนหันไปมองเขา “อย่าได้กังวลไป ข้าไม่สังหารเจ้าหรอก ข้าจะพาเจ้าเดินทางไปด้วย”
เฮ่อตงหน้าซีดลงทันที “จ-เจ้าจะพาข้าไปที่ใดกัน?”
“เขาพยัคฆ์สวรรค์”
คำพูดนี้ทำให้เฮ่อตงตื่นตะลึงอย่างถึงที่สุด “ข้า… ข้าไม่ไป! เจ้า… เจ้ารนหาที่ตายแล้ว! อิ้งหมัวหู่มันตายไปแล้ว จะทำเช่นนี้ไปเพื่ออะไร?”
เย่หยวนในตอนนี้มีใบหน้านที่นิ่งเฉยมาก แต่คนที่รู้จักเขาดีจะย่อมรู้ว่านี่คือใบหน้าตอนที่เขาโกรธอย่างถึงที่สุด
จู่ๆ เย่หยวนก็ยกนิ้วขึ้นมาอีกครั้ง
“อ้าก! เจ้า… เจ้าทำลายการบ่มเพาะของข้า! เจ้าไม่ได้ตายดีแน่!”
เสียงร้องนั้นออกมาจากปากของเฮ่อตง เพราะนิ้วที่เย่หยวนชี้ไปเมื่อสักครู่นี้มันคือการโจมตีทำลายโลกภายในของเขาลง
สภาพของเฮ่อตงตอนนี้มันไม่ได้ต่างจากคนธรรมดาๆ เลย
เย่หยวนมองดูเขาด้วยใบหน้าจริงจัง “ชีวิตน้องข้านั้นแสนสำคัญ เขาจะตายไม่ได้ หากเขาตายลงจริงๆ ข้านี่แหละจะทำให้ทั้งเขาพยัคฆ์สวรรค์ต้องถูกกลบฝันตามเขาไป! ส่วนเจ้านั้น ไม่มีทางใดที่จะมีโชคอีกแน่”
เฮ่อตงนั้นมีใบหน้าที่แสนสิ้นหวัง ร่างกายสั่นสะท้าน
แต่จู่ๆ เขาก็หัวเราะเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ “แค่คนอย่างเจ้ามีหรือที่จะกลบฝังทั้งเขาพยัคฆ์สวรรค์ได้? เจ้ามีปัญญาขนาดนั้น?”
เย่หยวนค่อยๆ เดินเข้ามายกร่างของเฮ่อตงขึ้นและก้าวเท้าออกไป ไม่กี่ก้าวก็ออกมาจากเขตเมืองจักรพรรดิพยัคฆ์ใส
“เจ้าส่งข่าวไปด้วยวิชาลับสินะ? อย่าไปหวังลมๆ แล้งๆ อีกเลย ไม่มีใครจะมาช่วยเจ้าได้หรอก” เย่หยวนวิ่งไปก็พูดไป
เฮ่อตงหน้าถอดสีออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้าอยากขู่ข้าเรอะ? ปู่ข้านั้นคือยอดผู้อาวุโสของเมืองจักรพรรดิพยัคฆ์ใส ยอดยุทธระดับห้าขั้นปลาย! เจ้าทำลายการบ่มเพาะของข้า เขาจะต้องทำฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้นๆ แน่”
เย่หยวนหันไปมอง “งั้นก็มารอดูว่าจะมีใครมาช่วยเจ้าหรือไม่กัน”
เวลาค่อยๆ ผ่านไป คนทั้งสองยิ่งเดินทางมาจากใกล้เขาพยัคฆ์สวรรค์ขึ้นทุกที
แต่ว่ามันกลับยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ จากเบื้องหลัง
เรื่องนี้ทำให้เฮ่อตงใจเสียเป็นอย่างมาก
เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมปู่ของเขาถึงไม่ยอมออกมาช่วยเขาเสียที
และเย่หยวนคนนี้ไปเอาความมั่นใจขนาดนั้นมาจากไหน
เมื่อคิดไปเย่หยวนก็มาหยุดเท้าที่ตีนเทือกเขาเทพอสูรแล้ว เป็นตอนนั้นเองที่เฮ่อตงได้รู้ว่าเย่หยวนไม่ได้ขู่ แต่เขามีความมั่นใจจริงๆ!
แต่ทำไมกัน?
เขาเป็นแค่ราชันพระเจ้าห้าดาว ทำไมปู่ของเขาจึงไม่กล้าที่จะออกมา?
“ทำไม? ทำไมกัน?!” เฮ่อตงตะโกนร้อง
เย่หยวนบอก “เจ้าบอกว่าด้วยฝีมือของข้า ข้าน่าจะผ่าน ‘อย่าถาม’ ได้ใช่ไหม?”
นั่นทำให้เฮ่อตงเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้า… เจ้าผ่าน ‘อย่าถาม’ แล้ว? เป็นไปได้อย่างไร! หากเจ้าผ่าน ‘อย่าถาม’ จริงทำไมมันจึงไม่มีข่าวใดๆ ประกาศออกมาเลย?”
เย่หยวนบอก “เพราะข้าต่างจากคนก่อนหน้ายังไงล่ะ!”
เฮ่อตงสั่นสะท้านไปทั้งร่าง ตอนนี้สมองของเขาคิดอะไรไม่ได้แล้ว
เดิมทีเขาแค่คิดพูดประจบเย่หยวนเท่านั้น
ไม่มีใครสามารถผ่าน ‘อย่าถาม’ มาได้กว่าแปดล้านปี และแม้ว่าเย่หยวนจะเก่งกาจมันก็ยังไม่น่าจะถึงขั้นที่ผ่านได้จริงๆ
แต่ตอนนี้แม้แต่ปู่ของเขายังไม่กล้าจะออกมา ย่อมหมายความว่ามีสุดยอดขุมพลังกำลังกดดันเขาอยู่
อย่างน้อยๆ ท่านเจ้าเมืองก็ไม่มีปัญญาจะทำได้ถึงขั้นนี้!
เช่นนั้น… มันเป็นท่านศักดิ์สิทธิ์บรรพกาล?
ความหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเกิดขึ้นในจิตใจของเฮ่อตง!
ยิ่งเฮ่อตงคิดมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งสิ้นหวังมากเท่านั้น
…
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...