จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1802

เชียนเย่ อี้ชิงเซียง เจียงเชอเหยียนและพวกต่างกลับออกมาด้วยสภาพรุ่งริ่งราวกับเป็นขอทานที่เดินทางมาจากเดินไกล

ซ่งถิง ต้วนชิงหง จงฮันหลินและพวกนั้นกลับยิ่งมีสภาพที่น่าสมเพชเสียยิ่งกว่า ตอนนี้พวกเขาบาดเจ็บอย่างสาหัสจนอาจถึงแก่ความตายได้ในไม่ช้า

แม้ต้องเผชิญการล้อมจากสามยอดสัตว์อสูรนั้นคนกลุ่มนี้กลับสามารถฝ่ามันกลับออกมาได้ในที่สุด แม้ว่าจะต้องบาดเจ็บเสียหายกันไปถ้วนหน้าก็ตามที

เชียนเย่นั้นได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้น “นรกเสียจริง! สัตว์อสูรระดับห้านั้นเป็นตัวตนที่แสนหยิ่งยโส เหตุใดพวกมันจึงได้มารวมตัวกันอยู่เช่นนี้ได้?”

ตอนนี้เจียงเชอเหยียนนั้นไม่เหลือสภาพของนางงามนางฟ้าใดๆ แล้วนางนั้นมีสภาพเหมือนกับคนบ้าก็ไม่ปาน

ได้ยินคำของเชียนเย่ นางจึงตอบกลับมาด้วยลมหายใจหนักๆ “ไอ้สัตว์อสูรพวกนั้นมันน่าจะเป็นถึงราชันของยอดเพลิงเมฆาแท้ๆ เหตุใดมันจึงออกมาในพื้นที่เดียวกันได้เช่นนี้?”

เชียนเย่หันไปหัวเราะ “ช่างมันเถอะ เมื่อสามสัตว์อสูรนี้มันปรากฏตัวออกมาพร้อมกันแล้วไอ้เด็กคนนี้ก็ย่อมไม่มีทางรอดเหลือซากร่างไปได้แน่ๆ”

คนทั้งหลายได้แต่พยักหน้ารับเมื่อได้ยินเช่นนั้น

เพราะถึงแม้พวกเขาจะติดใจสงสัยปรากฏการณ์นี้มากแค่ไหนมันก็ไม่มากพอจะทำให้พวกเขาอยากเข้ายอดเพลิงเมฆาอีกครั้ง

ไม่ว่าอย่างไรดูจากร่องรอยแล้ว เย่หยวนย่อมต้องเข้าไปในบริเวณนั้นเองผลที่ตามมามันก็คงไม่มีทางเป็นอื่นใดไปได้

เมื่อยืนยันได้แน่ชัดว่าเย่หยวนตายลงแล้วพวกเขาก็ย่อมไม่มีสนใจเรื่องราวใดๆ ที่เกิดขึ้นในพื้นที่ห่างไกลนี้อีกต่อไปแล้ว

อี้ชิงเซียงพูดขึ้นมาด้วยท่าทางไม่พอใจ “หากไอ้เด็กคนนั้นมันจะตาย มันก็ตายไป นึกไม่ถึงว่าพวกเราจะต้องมาบาดเจ็บเจอความยากลำบากเช่นนี้เพราะมันอีก!”

เจียงเชอเหยียนบอก “เอาล่ะ เลิกบ่นสักที! หากไอ้เด็กนั้นมันยังอยู่มันคงเป็นภัยต่อเราสามนิกายใหญ่อย่างมาก! ตอนนี้พวกเจ้ารีบพาเจ้าสองคนนั้นกลับไปก่อนเถอะ ไม่เช่นนั้นมันคงได้ตายจริงๆ แน่!”

เชียนเย่และอี้ชิงเซียงหน้าถอดสีทันที พวกเขาพ่นลมออกมาจากจมูกและมุ่งหน้ากลับไปยังยอดผู้กล้าสวรรค์ทันที

…

หลังผ่านไปได้อีกหลายปี ตอนนี้ปรากฏเงาร่างหนึ่งมาถึงยังยอดผู้กล้าสวรรค์ ทำให้สายตาหลายๆ คู่ของศิษย์ในยอดนี้ต้องหันมามอง

“เอ๋ นั่นมันไป่หลี่ชิงหยานแห่งยอดพรรณสวรรค์นี่? ทำไมนางถึงได้มายังยอดผู้กล้าสวรรค์เรากัน?”

“สวยงามแท้! ที่สำคัญกว่าก็คือนางมีพรสวรรค์ที่เหนือล้ำอย่างมาก ข้าได้ยินว่านางเข้านิกายมาได้ไม่กี่ปีก่อน แต่ตอนนี้กลับสามารถบรรลุขึ้นมาถึงอาณาจักรนภาสวรรค์ครึ่งก้าวได้แล้ว”

“ช่างเป็นสัตว์ประหลาดโดยแท้ ตอนนี้ทางนิกายต่างเร่งผลักดันให้นางฝึกฝนอย่างเต็มที่ คิดจะให้นางเข้าร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่ครานี้”

…

เวลาหลายปีที่ผ่านมานี้ เรียกได้ว่าไป่หลี่ชิงหยานกลายเป็นดาวเด่นอย่างที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ในนิกายเงาจันทร์เลย

นางนั้นมีพรสวรรค์ที่เหนือกว่าคนรุ่นเดียวกันไปมาก แม้แต่ศิษย์เก่าก่อนหลายๆ คนยังต้องถูกนางก้าวข้ามไปได้อย่างง่ายดาย

กฎในการเข้าร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นั้นคือต้องมีอายุขัยไม่เกินสองพันปี และยังต้องเป็นผู้ที่มีพลังบ่มเพาะอาณาจักรนภาสวรรค์ขึ้นไป

ในนิกายเงาจันทร์ทั้งสิ้นนั้นมีศิษย์อยู่หลายคนที่ผ่านเงื่อนไขนี้ได้

อย่างเช่นนั้นเจียงเชอเหยียนและเชียนเย่ พวกเขาต่างเป็นตัวเต็งของการไปร่วมชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่

เพียงแค่ว่าหากเอาพรสวรรค์ของพวกเขามาเทียบกับไป่หลี่ชิงหยานแล้วมันยังห่างชั้นกันไปมาก

ไป่หลี่ชิงหยานนั้นเริ่มแสดงผลงานออกมาได้ตั้งแต่ตอนสอบเข้า แถมด้วยอำนาจที่แข็งแกร่งของนิกายเหย้าอมตะแล้ว ทางนิกายจึงลำเอียงและเพิ่มทรัพยากรบ่มเพาะให้นางอย่างมากมาย

เมื่อมีทั้งพรสวรรค์และทรัพยากร ไป่หลี่ชิงหยานจึงพัฒนาฝีมือของตนได้อย่างก้าวกระโดดจนไม่มีใครตามหลังนางได้ทัน

ช่วงหลายปีมานี้ ไป่หลี่ชิงหยานแทบจะบรรลุขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์ได้แล้วด้วยซ้ำ

สำหรับศิษย์ทั่วๆ ไปแล้วการทำเช่นนี้ได้มันมิใช่เรื่องราวพลิกฟ้าดินใดๆ แต่มันก็ย่อมมิใช่เรื่องที่จะทำได้ในเวลาอันแสนสั้น

“ศิษย์น้องท่านนี้ ข้าขอถามหน่อยได้ไหมว่าเย่หยวนอยู่ที่ใด?”

ไป่หลี่ชิงหยานหยุดศิษย์ราชันพระเจ้าเก้าดาวคนหนึ่งไว้ถาม ทำให้ศิษย์คนนั้นแทบจะสิ้นลมไปเพราะความตื่นเต้นดีใจ

“ศิษย์พี่ เรื่องเย่หยวนท่านเป็นคนทำหรือ?” ไป่หลี่ชิงหยานถามขึ้นมาด้วยใบหน้าที่แสนเย็นเยือก

เจียงเชอเหยียนเองก็รู้ดีว่าเรื่องเช่นนี้มันคงปกปิดได้ไม่นานและยิ้มตอบกลับไป “เรื่องนี้ข้าไม่เกี่ยว ทุกอย่างมันเป็นฝีมือของเชียนเย่ หากเจ้าอยากแก้แค้นก็ไปจัดการกับเขาเลย”

ไป่หลี่ชิงหยานหน้าถอดสีลงทันที “แก้แค้น? เย่หยวนเขา… ตายลงแล้วจริงๆ?”

เจียงเชอเหยียนเล่าเรื่องที่นางเจอในวันนั้นออกมาด้วยรอยยิ้ม ทำให้ใบหน้างามๆ ของไป่หลี่ชิงหยานซีดเผือดลงในทันทีพร้อมด้วยอารมณ์ที่สุดแสนยากจะอธิบาย

“ข้า… ข้าเป็นอะไรไป? ข้านั้น… เกลียดชังเขามากแท้ๆ! ทำไมกัน… ทำไมข้าจึงรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาได้?”

เมื่อเจียงเชอเหยียนเห็นภาพตรงหน้านางก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาว “เด็กคนนั้นมันยิ่งยโสและโอหังในฝีมือของตัวเองจนเกินไป มันไม่รู้จักการควบคุมตัวเอง สักวันไม่ช้านานมันก็คงต้องตายลงในนิกายเงาจันทร์เราอยู่ดี เท่านี้ก็ดีแล้วนี่? เจ้าจะได้ตั้งใจทำการบ่มเพาะและมุ่งหน้าขึ้นอาณาจักรนภาสวรรค์ให้เร็วที่สุด จากนั้นเจ้าจะได้เป็นตัวแทนเข้าร่วมงานชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่”

ไป่หลี่ชิงหยานไม่คิดสนใจคำพูดนั้นและกลับออกมาด้วยท่าทางซึมๆ

หลายวันต่อมา ไป่หลี่ชิงหยานในชุดสีขาวสะอาดตาก็เดินมาจนถึงยอดเพลิงเมฆา

ไป่หลี่ชิงหยานที่มิได้แต่งหน้าตาใดๆ ในชุดสีขาวสะอาด มันราวกับว่านางนั้นเป็นหญิงสาวที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย

เบื้องหน้านางนั้นมีพิณเจ็ดสายวางอยู่

“เจ้าคนชั่วช้า! พิณของไป่หลี่ชิงหยานคนนี้จะถูกเล่นให้คนที่รักฟังเท่านั้น! แต่เจ้ากลับใช้วิธีสกปรกบังคับข้าและตามข้าไปในเทือกเขาเงาจันทร์! ข้าเกลียดชังเจ้า! ตอนนี้เจ้าและข้าอยู่ห่างกันคนละโลก คำสัญญาในวันนั้นข้าย่อมไม่มีทางรักษามันไว้ได้แล้ว วันนี้ข้าจะขอบรรเลงพิณของข้าเพื่อหวังว่าเจ้าที่อยู่ยังโลกหน้าจะได้ยินเสียงของมันบ้าง”

นิ้วทั้งสิบของนางดีดลงไปบนพิณเจ็ดสาย เสียงของเครื่องสายขนาดใหญ่ถูกส่งออกมาดังสะท้อนไปทั่วทั้งยอดเพลิงเมฆา

หลุมศพที่อยู่ห่างไกลนับหมื่นพัน มิมีคำพูดหอมหวานใดๆ เอ่ยต่อกัน

ในเสียงของพิณนั้นเปี่ยมไปด้วยความเศร้าและอ่อนโยนอย่างเจ็บปวดดังสะท้อนไปทุกหนแห่ง

เมื่อสิ้นเสียงพิณลง ไป่หลี่ชิงหยานกลับพบว่าใบหน้าของตนนั้นเต็มไปด้วยคราบของน้ำตา

“ที่แท้สายพิณของข้าก็ถูกเจ้าปั่นป่วนมาตั้งแต่แรกแล้ว” ไป่หลี่ชิงหยานพูดขึ้นมาส่งท้าย