จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1819

พื้นที่รอบๆ ผิวน้ำตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหมอกหนาจนไม่อาจเห็นได้แม้แต่นิ้วมือของตัวเอง

พลังปิดกั้นอันมหาศาลหลั่งไหลมาจากทุกทิศทางทำให้พวกเย่หยวนต้องตื่นตกใจ

วิหารศักดิ์สิทธิ์กอไผ่นั้นแสนที่จะยิ่งใหญ่ พวกเขามีพลังอำนาจมากถึงขั้นเปลี่ยนผืนทะเลกว้างใหญ่นี้ให้กลายเป็นดินแดนต้องห้ามของตน

เรือนั้นไม่มีใครพาย มันแค่ไหลไปตามทะเลเรื่อยๆ

ตู้ม!

จู่ๆ ก็เรือน้อยก็สั่นสะท้านขึ้นมาจนทำให้หัวเรือส่ายไปมาอย่างไร้ทิศทางและมุ่งหน้าเข้ากลุ่มหมอกที่หนากว่าเดิมไป ตอนนี้ต่อให้หน้าชนกันพวกเขาก็ไม่อาจมองเห็นได้เลยว่าใบหน้านั้นเป็นของใคร

“ทุกคนระวังด้วยตอนนี้เรากำลังเข้าสู่พายุต้องห้าม คลื่นพลังแนวคิดในนี้มันแสนรุนแรงทุกคนจงระวังอย่าให้ตัวเองถูกเข้ากับพลังปิดกั้น ไม่เช่นนั้นหากเจ้าตกลงทะเลสงบวิญญาณไปแล้วมันคงไม่มีใครสามารถช่วยเหลือพวกเจ้าได้!”

คำพูดเตือนของชูเวินจากหัวเรือดังขึ้น

นั่นทำให้ทุกผู้คนใจสั่นขึ้นมาทันทีด้วยความกลัวและพยายามหลบเลี่ยงพลังปิดกั้นอย่างถึงที่สุด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดแต่ในที่สุดคนทั้งหลายก็ผ่านพ้นหมอกและกลับมายังทะเลที่เรียบสงบได้

จู่ๆ ไป่หลี่ชิงหยานก็สะดุ้งตัวขึ้น “เย่หยวนล่ะ? เย่หยวนหายไปแล้ว!”

เมื่อทุกคนหันหน้าไปก็พบว่าเย่หยวนที่เดิมทีนั่งอยู่ท้ายเรือนั้นได้หายตัวไปแล้ว

ซู่เหยียนถามขึ้นทันที “ชูเวิน เรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เรื่องนี้มันหมายความว่าอย่างไรกัน?”

มีหรือที่ซู่เหยียนจะไม่เข้าใจ? ชูเวินนั้นไม่พอใจและนำพาพวกเขาเข้าเส้นทางนี้มาเพื่อผลักให้เย่หยวนตกทะเลไป

ซู่เหยียนนั้นกล่าวถามขึ้นมาโดยลืมตัวเปลี่ยนวิธีพูดไปสิ้นเชิง

เย่หยวนนั้นคือความหวังในชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่นี้ของเขา ซู่เหยียนนั้นประเมินเย่หยวนไว้สูงมาก แต่ตอนนี้ความหวังนั้นกลับร่วงหายไปมีหรือที่ซู่เหยียนจะยังใจเย็นได้?

ตอนที่เย่หยวนเป็นแค่ราชันพระเจ้าเก้าดาวเขากลับต่อสู้กับนภาสวรรค์หนึ่งดาวได้อย่างสูสีจนสุดท้ายกลับได้เปรียบมาด้วย ตอนนี้เมื่อเขาบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์ขึ้นมาได้แล้วพลังฝีมือของเขาย่อมพัฒนาไปอย่างยากที่จะวัดได้

ตอนนี้ซู่เหยียนนั้นมั่นใจว่าเย่หยวนคงไม่มีปัญหาแม้ต้องเจอนภาสวรรค์สองดาว

ส่วนเขาจะทำได้มากกว่านั้นไหม มันเป็นเรื่องที่ยากจะบอกได้

ม้ามืดระดับนี้กลับหายไปก่อนได้ลงมือ แน่นอนว่าซู่เหยียนย่อมต้องโกรธแค้นจนหน้าดำหน้าแดง

ชูเวินหัวเราะอยู่ในใจแต่ก็ยังปั้นหน้าตาซื่อออกมา “ไม่เคยเกิดย่อมไม่ได้หมายความว่าไม่มีทางเกิด ทะเลสงบวิญญาณนั้นเป็นสถานที่แสนอันตรายพลังปิดกั้นหลายครั้งมันมักเปลี่ยนเส้นทาง พลาดไปก้าวเดียวแม้แต่เทพถ่องแท้ก็ไม่แน่ว่าจะรอดกลับมาได้ เมื่อสักครู่นี้มันเป็นแค่การเปลี่ยนแปลงที่เล็กน้อยเราจึงยังรอดออกมาได้อย่างปลอดภัย ผู้อาวุโสซู่ข้าไม่ได้จะว่าหรอกนะ แต่พลังฝีมือของศิษย์ท่านมันอ่อนแอเกินไปไหม? ดูสิว่าคนอื่นๆ ไม่เห็นเป็นไรเลย?”

เขาย่อมคิดทำเช่นนี้ด้วยความจงใจ ทะเลสงบวิญญาณนี้คนนอกไม่รู้จักแต่มีหรือที่ศิษย์วิหารจะไม่รู้

ชูเวินนั้นจงใจอ้อมและเดินทางมาหาคลื่นพลังปิดกั้นเล็กๆ นี้

และจุดที่อันตรายที่สุดก็คือจุดที่เย่หยวนได้ที่นั่ง

เพราะท้ายเรือมันย่อมเป็นตำแหน่งที่ต้องรับพลังของแนวคิดไปมากที่สุด

ดวงตาของไป่หลี่ชิงหยานแดงก่ำขึ้นมาทันที “เจ้าคนชั่วร้ายหน้าไม่อาย! หันเรือกลับเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับไปหาเย่หยวน!”

แต่ชูเวินกลับส่ายหัวออกมา “ไม่เจอแล้วล่ะ ทะเลสงบวิญญาณนี้เปลี่ยนแปลงในทุกวินาที เมื่อตกลงไปย่อมต้องเจอกับพลังปิดกั้นอันมหาศาล มันไม่มีทางที่เขาจะกลับมาได้แล้ว”

ไป่หลี่ชิงหยานตอบกลับมาด้วยท่าทางโกรธแค้น “ข้า… ข้าจะสู้กับเจ้าให้มันรู้แล้วรู้รอดไป!”

ชูเวินบอก “หากเจ้าอยากให้ทุกคนบนนี้ตายตกไปกับเจ้าก็เอาเถอะ ลองดูแล้วกัน!”

ซู่เหยียนดึงแขนของไป่หลี่ชิงหยานไว้พร้อมบอก “อย่าเพิ่งรีบร้อนไป ไปถึงฝั่งแล้วค่อยว่ากัน!”

น้ำตาไหลลงมานองหน้าไป่หลี่ชิงหยานตอนนี้นางมิอาจต้านทานพลังของซู่เหยียนได้และได้แต่ต้องยอมรามือ

แต่สายตาที่นางใช้มองชูเวินนั้นมันช่างเย็นเยือก

ชูเวินยิ้มเยาะอยู่ในใจเพราะท่าทางข่มขู่ของไป่หลี่ชิงหยานนี้มันไม่เป็นพิษเป็นภัยแก่เขาเลย

แม้ว่าไป่หลี่ชิงหยานจะมีฝีมือที่ไม่ธรรมดา แต่จะผ่านชุมนุมการต่อสู้แห่งกอไผ่ได้หรือไม่นั้นมันยังบอกได้ยาก

ตราบเท่าที่นางไม่ได้เข้าวิหารมา เขาก็ไม่ต้องไปสนใจใดๆ

ไม่นานนักคนทั้งหลายก็มองเห็นผืนดิน

เมื่อเดินขึ้นมาถึงเกาะไป่หลี่ชิงหยานก็ไม่รอช้าพุ่งตัวเจ้าใส่ชูเวินทันที

ชูเวินนั้นราวกับว่าคาดคิดเตรียมรับมือกับมันมานานและแค่ชี้นิ้วกลับออกมา