จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1825

แต่เรื่องนี้มันทำให้ตงน้อยต้องหันมามองเย่หยวนด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“เจ้า… ที่เจ้าป้อนหมูสมบัตินั้นคือโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ?”

เย่หยวนยกคิ้วขึ้นสูงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “เอ๋? เจ้าเด็กคนนี้พอจะมีความรู้อยู่บ้างหรอกหรือนี่ ถึงกับแค่มองปราดเดียวก็แยกออกว่ามันคือโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะ”

เมื่อสักครู่นี้หมูสมบัติมันกินโอสถไปอย่างรวดเร็ว แต่ในเวลาเสี้ยวพริบตานั้นตงน้อยกลับแยกแยะออกได้ว่ามันคือโอสถขั้นใด

ตงน้อยแสดงสีหน้าท่าทางเคร่งขรึมและถามออกมา “โอสถเหล่านี้เจ้าเป็นคนหลอม?”

เย่หยวนเองก็ไม่รู้จะต้องตอบเช่นไร “หากข้าไม่หลอม เจ้าจะเป็นคนหลอมมันหรืออย่างไรล่ะ?”

ตอนนี้ตงน้อยนั้นมีใบหน้าที่ดูแปลกประหลาดไม่สมวัยตัวเองเลยสักนิด

ดูท่าเขาคงตื่นตกใจมาก

“บ้าน่า! เจ้าเพิ่งบรรลุอาณาจักรนภาสวรรค์มาได้ไม่น่าเกินปี เวลาแค่นั้นมีหรือที่เจ้าจะหลอมโอสถให้ได้ถึงขั้นเทวะโมฆะ?” ตงน้อยบอกออกมาด้วยความไม่เชื่อ

มันไม่ใช่เพราะว่าโอสถศักดิ์สิทธิ์ขั้นเทวะโมฆะนั้นไม่มีทางหล่อหลอมขึ้นมาได้ แต่หากอยากหลอมโอสถขั้นนั้นให้ได้จริงๆ ผู้หลอมต้องใช้เวลาเรียนรู้ทำความเข้าใจสมุนไพรระดับห้าและฝึกฝนมาอย่างยาวนาน

ไม่ว่าจะเป็นยอดอัจฉริยะด้านโอสถมากแค่ไหน มันก็ย่อมไม่มีทางจะเรียนรู้และเข้าใจศาสตร์แห่งโอสถศักดิ์สิทธิ์ห้าดาวได้ในเวลาแค่ไม่กี่ปี

เย่หยวนได้แต่ยิ้มตอบกลับไป “คนอื่นทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าข้าต้องทำไม่ได้ด้วย”

ตงน้อยหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยิน “ไม่มีทาง ข้าไม่เชื่อ!”

เย่หยวนเดินเข้าไปหยิกหูของตงน้อยและลากเขาออกมาด้านนอก

ตงน้อยร้องออกมาอย่างเจ็บปวด “โอ๊ย ปล่อยข้า! เจ้าเด็กคนนี้ไปกินใจหมีดีเสือจากไหนมากัน? ถึงกล้ามาหยิกหูข้าเช่นนี้!”

เย่หยวนหันมามอง “เจ้าบุกเข้าที่พักข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต เรื่องราวเหล่านั้นยังไม่ได้จัดการกัน แค่หยิกหูนิดหน่อยจะไม่ได้เลยหรือ?”

ตงน้อยนั้นโกรธเคืองมาก แต่เย่หยวนก็มั่นใจในแนวคิดแห่งห้วงมิติของตนจนเขาไม่อาจต่อสู้ขัดขืนได้เลย

ตอนนี้เจ้าหมูสมบัติรีบวิ่งออกมาวนรอบตัวเย่หยวนไว้ด้วยท่าทางอ้อนวอน

เย่หยวนนั้นผงะไปไม่น้อย จากนั้นจึงค่อยปล่อยมือ

ตงน้อยหันมามองเจ้าหมูสมบัติด้วยดวงตาโกรธแค้น “หึ! ดูท่าเจ้าจะยังรู้จักสำนึกอยู่บ้าง!”

หมูสมบัตินั้นเหมือนกำลังคิดขอโทษจึงเข้าไปคลอเคลียที่ขาของตงน้อย

แน่นอนว่าท่าทางเช่นนั้นย่อมทำให้ตงน้อยมีสีหน้าดีขึ้นมาก แต่เขาก็ยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “เจ้าหมูสมบัติ เจ้าเลือกมา เลือกข้าหรือเขา?”

เมื่อเจ้าหมูได้ยินเช่นนั้นมันก็หันมองที่ตงน้อยที ที่เย่หยวนทีด้วยสีหน้าสุดยากที่จะตัดสินใจ

ดูท่าเจ้าหมูสมบัติคงไม่อาจทำใจจากใครคนใดคนหนึ่งไปได้

เย่หยวนพูดขึ้น “เจ้าทำแบบนี้หมูสมบัติมันจะไม่ลำบากใจแย่หรือ?”

ตงน้อยตอบกลับมาด้วยเสียงใสๆ “หมูสมบัติเป็นสัตว์เลี้ยงของข้า เรื่องใดที่ข้าทำมันเกี่ยวข้องกับเจ้าด้วย?”

นั่นทำให้เย่หยวนหรี่ตาลงทันที สายตาที่เขาจ้องมองดูตงน้อยนั้นเต็มไปด้วยความสงสัย “เจ้าบอกว่า… หมูสมบัติคือสัตว์เลี้ยงของเจ้า?”

ตงน้อยรู้สึกได้ถึงสายตาของเย่หยวนที่มองมาจนขนลุกไปทั้งร่าง ก่อนที่จะค่อยๆ ยกมือขึ้นมาลูบหัวและตอบแก้ตัวไป “ข้าหมายถึงมันคือสัตว์เลี้ยงของปู่ข้า! มันจะไม่นับว่าเป็นสัตว์เลี้ยงของข้าด้วยหรือ?”

เย่หยวนหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น “ปู่เจ้าคือใคร?”

ตงน้อยเม้มปากตอบ “บอกไปเดี๋ยวเจ้าก็กลัวตายกันพอดี! ข้าไม่บอกหรอก!”

เย่หยวนไม่คิดพูดถามอะไรอีก แต่จากที่เขาเดาดูปู่ของตงน้อยคนนี้น่าจะเป็นเทพสวรรค์ไม่ผิดแน่

เมื่อตงน้อยไม่คิดบอกเย่หยวนก็ย่อมไม่คิดบังคับถาม เพราะอย่างไรเสียยอดฝีมือระดับนั้นมันก็มิใช่ตัวตนที่เขาในตอนนี้จะไปยุ่งเกี่ยวด้วยได้

เย่หยวนแค่ยกมือขึ้นมาโบกปัด “เจ้ากลับไปเถอะ หากหมูสมบัติมันอยากกลับไปข้าก็ไม่คิดจะห้ามมันหรอก แต่หากข้าจับได้ว่าเจ้าแอบเข้ามาในที่พักของข้าอีก ครั้งหน้ามันไม่จบแค่การหยิกหูแน่!”