จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1833

ครึ่งปีมานี้เย่หยวนใช้เพียงดาบเดียวฟาดฟันใส่พวกเขามาตลอด

ดาบเดียวนี้มันสุดแสนที่จะรุนแรง มากพอที่จะพรากชีวิตของพวกเขาได้ง่ายๆ

ตอนแรกพวกไป่หลี่ชิงหยานทั้งหมดไม่อาจขยับตัวได้แม้แต่น้อย

หากเย่หยวนคิดอยากสังหารจริง พวกเขาคงได้ตายจนแม้แต่วิญญาณก็ไม่เหลือรอด

จะบอกว่าเวลาครึ่งปีมานี้เป็นการไปเที่ยวประตูนรกในทุกๆ วันก็ไม่ผิดนัก

ตอนเริ่มต้นกันใหม่ๆ จิตวิญญาณการต่อสู้ของอี้ชิงเซียงและเจียงเชอเหยียนถึงกับแทบพังทลาย

ด้วยพลังดาบที่รุนแรงและรวดเร็วเช่นนั้น พวกเขาย่อมไม่มีทางใดที่จะต่อต้านได้เลย

พลังที่เหนือล้ำนี้มันทำให้ผู้พบเจอรู้สึกสิ้นหวังหมดหนทาง

ตั้งแต่เข้านิกายมาพวกเขาทั้งหลายต่างก็คิดว่าตัวเองเป็นยอดอัจฉริยะสวรรค์ส่ง วางตัวเองไว้อย่างสูงส่งเหนือหัวทุกผู้คน มีหรือที่พวกเขาจะเคยคาดคิดว่าตัวเองจะพ่ายแพ้แก่คนรุ่นเดียวกันอย่างย่อยยับเช่นนี้?

แต่ยิ่งเวลาผ่านไป พวกเขาก็ยิ่งเคยชิน

ตอนนี้พวกเขาเริ่มเข้าใจความแข็งแกร่งของเย่หยวนและพยายามหาทางที่จะหลบเลี่ยงมัน

เป้าหมายของเย่หยวนนั้นง่ายดาย ตราบเท่าที่พวกเขาสามารถบอกยอมแพ้ได้มันก็เพียงพอ

และวันนี้อี้ชิงเซียงก็ทำได้จริง!

ในความเป็นจริงแล้วเวลาครึ่งปีที่ผ่านพวกเขาทั้งหลายนั้นได้พัฒนาฝีมือตัวเองขึ้นไปอย่างมากมายมหาศาล เพียงแค่ว่าพวกเขาทั้งหลายไม่มีเวลาไปมองดูเรื่องนั้นก็เท่านั้น

หยางเชินอยู่นิ่งบนสังเวียน ร่างกายของเขาสั่นสะท้านด้วยความโกรธแค้น

เย่หยวนสังหารศิษย์นิกายสว่างชัดไปถึงครึ่งหนึ่ง แต่เขากลับไม่อาจสังหารอีกฝ่ายได้สักคน

ความอับอายขายหน้านี้มันทำให้เขาแทบคลั่ง

‘อ้าก!’

จู่ๆ หยางเชินก็ร่ำร้องขึ้นมาพร้อมจ้องมองเย่หยวน “ครั้งหน้าพวกเจ้าไม่โชคดีอีกแน่!”

เย่หยวนมองดูหยางเชินและตอบกลับไป “แม้ว่าแนวคิดแห่งกาลเวลามันจะแข็งแกร่ง แต่น่าเสียดายที่เจ้ายังขาดการฝึกฝน ไม่มีปัญญาจะสังหารผู้คนในดาบเดียว”

พูดจบเย่หยวนก็พาอี้ชิงเซียงที่บาดเจ็บหนักกลับไป

“แนวคิดแห่งกาลเวลา! เป็นแนวคิดแห่งกาลเวลาจริงหรือ!”

“ไม่แปลกใจเลย ไม่แปลกเลยว่าทำไมอี้ชิงเซียงถึงได้ยืนนิ่งเช่นนั้น ที่แท้มันคือแนวคิดแห่งกาลเวลา!”

“พระเจ้าช่วยแนวคิดแห่งห้วงมิติ แนวคิดแห่งกาลเวลา สองแนวคิดสุดยอดนี้ได้มาเจอกันในชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่แล้ว!”

“น่าเสียดายที่หยางเชินไม่อาจสังหารอี้ชิงเซียงลงได้ ชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่ในครั้งนี้นิกายสว่างชัดสูญเสียไปมากจริงๆ”

…

หลังจากได้ยินคำของเย่หยวนเหล่าผู้คนที่เฝ้ามองก็เริ่มพูดคุยกันอย่างออกรส

พวกเขาไม่ได้รับรู้เลยว่าเมื่อสักครู่นี้หยางเชินได้ใช้แนวคิดแห่งกาลเวลาออกมา

เพราะว่าแนวคิดแห่งกาลเวลานั้นมันเล็งเป้าไปที่อี้ชิงเซียงคนเดียว มันจึงเป็นการยากมากที่คนนอกจะสัมผัสได้ถึงมัน

แน่นอนว่าคนที่อ่อนไหวถึงพลังของเต๋าสวรรค์ย่อมสามารถสัมผัสถึงมันได้แต่แรก

เช่นเย่หยวน

หยางเชินนั้นพูดจาวางท่าใหญ่โต แต่สุดท้ายกลับไม่อาจลงมือทำได้

แม้ว่าอีกฝ่ายจะบาดเจ็บอย่างสาหัสแต่เมื่อเริ่มรอบต่อไปอี้ชิงเซียงก็กลับมาขึ้นสังเวียนได้อย่างสมบูรณ์พร้อม

การปรากฏตัวนี้ของเขามันทำให้เกิดเรื่องฮือฮาขึ้นอีกครั้ง

ตอนนี้ทุกผู้คนได้รู้แล้วว่านิกายเงาจันทร์นั้นมีจอมเทพโอสถผู้เก่งกาจอยู่เบื้องหลัง

และจอมเทพโอสถผู้นั้นก็คือเย่หยวน!

ตราบเท่าที่ศิษย์นิกายเงาจันทร์ไม่ตายลง การแข่งรอบต่อไปพวกเขาก็จะกลับมาได้อย่างสมบูรณ์พร้อม

นั่นทำให้เหล่าศิษย์ของนิกายอื่นๆ ต่างอิจฉานิกายเงาจันทร์อย่างถึงที่สุด

ตอนนี้ไม่มีใครสงสัยในเรื่องที่นิกายเงาจันทร์ได้ขี้นไปอยู่สวนป่าบนอีกต่อไปแล้ว พวกเขานั้นขึ้นไปอยู่ได้เพราะความสามารถมิใช่โชคช่วยเลย

หรือจะบอกว่า เย่หยวนนั้นมีคุณสมบัติมากพอที่จะขึ้นไปอยู่สวนป่าบนก็ไม่ผิด

ในด้านวรยุทธต่อสู้ เขานั้นสำเร็จแนวคิดแห่งห้วงมิติ

ในด้านโอสถ เขานั้นคือคนที่สามารถหลอมโอสถระดับห้าที่มีความยากสูงๆ ได้ง่ายๆ

คนเช่นนี้แม้จะเอาหยางเชินไปเทียบมันก็ไม่มีทางเทียบเคียงได้

โชค?

แถมตัวไป่หลี่ชิงหยานนั้นยังสามารถรับมือเขาได้หลายกระบวนท่า กว่าที่นางจะยอมแพ้ลง

ในหมู่คนทั้งสามไป่หลี่ชิงหยานนั้นนับได้ว่ามีพรสวรรค์มากกว่าใครเพื่อน ทำให้ฝีมือที่พัฒนาขึ้นของนางนั้นเหนือล้ำกว่าอีกสองคนด้วยเช่นกัน

การฝึกของเย่หยวนนี้มันทำให้ไป่หลี่ชิงหยานสามารถเพิ่มอัตราชนะได้มากขึ้นด้วย

ตอนนี้ในหมู่ศิษย์ที่เข้าร่วมงานทั้งหกสิบสี่ นางนั้นจัดอยู่ในอันดับที่หก ห่างจากอันดับห้าแค่ไม่มาก

ในที่สุดรอบที่ห้าสิบสามก็มาถึง มันคือรอบที่สองอัจฉริยะ เย่หยวนจะได้ปะทะกับหยางเชินเสียที!

ศึกครั้งนี้ได้รับความสนใจจากทุกผู้คน

เมื่อได้ยินว่าชุมนุมการต่อสู้แห่งก่อไผ่ในครั้งนี้มีแนวคิดแห่งห้วงมิติและแนวคิดแห่งกาลเวลาปรากฏขึ้น เหล่าศิษย์วิหารหลายต่อหลายคนจึงมุ่งหน้ามารอชมกัน แม้กระทั่งผู้อาวุโสก็ยังมาดู

“ไป่หลี่ เย่หยวนสู้กับหยางเชินนี้เจ้าคิดว่าใครมีโอกาสชนะมากกว่ากัน?”

ก่อนจะเริ่มศึกเจียงเชอเหยียนก็ถามขึ้นด้วยความกังวลไม่น้อย

ตอนนี้นางนั้นรู้สึกติดหนี้บุญคุณเย่หยวนอย่างล้นพ้น

ในเวลาปีหนึ่งมานี้เย่หยวนได้หลอมโอสถมากมายให้แก่นาง ทำให้นางพัฒนาตัวเองไปได้อย่างก้าวกระโดด

ที่สำคัญเจียงเชอเหยียนยังรับรู้ได้ว่าโอสถที่เย่หยวนหลอมออกมามันไม่ได้แค่สร้างผลขึ้นในตอนที่กิน แต่มันจะส่งผลที่ยาวนานช่วยการบ่มเพาะในวันหน้าของนางได้อย่างมากมาย

เรื่องราวเช่นนี้มันมากพอที่จะเปลี่ยนชีวิตของนางได้!

แน่นอนว่าไป่หลี่ชิงหยานและอี้ชิงเซียงก็คิดเช่นเดียวกัน

ไป่หลี่ชิงหยานเองก็ตอบออกมาอย่างกังวลไม่แพ้กัน “ข้าเองก็ไม่แน่ใจ ทั้งสองคนนั้นต่างมีเรื่องที่ตัวเองมั่นใจ เย่หยวนนั้นเก่งกาจได้ด้วยการผสานแนวคิด แต่หยางเชินนั้นก็มีแนวคิดแห่งกาลเวลาที่ประมาทไม่ได้ การต่อสู้ครั้งนี้ข้าว่าโอกาสแพ้ชนะห้าสิบต่อห้าสิบ”

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะหวังให้เย่หยวนชนะเพียงใด แต่ไป่หลี่ชิงหยานก็ได้แลกดาบกับหยางเชินมาและย่อมรู้ว่า หยางเชินนั้นเก่งกาจถึงเพียงใด

ความกดดันที่คนทั้งสองสร้างให้แก่นางนั้นมันเรียกได้ว่าเทียบเท่ากัน

เพราะฉะนั้นนางจึงไม่อาจมั่นใจได้ว่าใครจะแข็งแกร่งกว่าใคร

และมันก็เพราะเช่นนี้นี่เองที่ทำให้นางรู้สึกกังวลอย่างมาก

อี้ชิงเซียงบอก “วางใจเถอะ เย่หยวนไม่มีทางแพ้แน่! เขาคนนี้สร้างเรื่องราวประหลาดใจให้ผู้คนได้เสมอๆ และดูราวกับว่าไม่เคยมีขีดจำกัดเลย!”

เมื่อทั้งสองได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ได้แต่เห็นด้วยอยู่ลึกๆ ในใจ

…………………………