จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1835
ในจิตใจของหยางเชินนั้น เย่หยวนคือเป้าหมายที่แท้จริงของเขา
การสังหารอี้ชิงเซียงร้อยคนมันก็ไม่สำคัญเท่าสังหารเย่หยวนคนเดียว
เพราะฉะนั้นตอนที่ลงมือกับพวกอี้ชิงเซียงนั้นหยางเชินจึงไม่ได้คิดลงมืออย่างเต็มที่
สังหารได้ก็ดีไป สังหารไม่ได้ก็ไม่เป็นเรื่องใหญ่มากมาย
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเย่หยวนต้องตาย
เพราะเรื่องราวทั้งหลายนั้นมันเกิดขึ้นมาจากเย่หยวน
เมื่อเห็นท่าทางลำบากของเย่หยวนในตอนนี้รอยยิ้มชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางเชิน ดาบของเขาเปลี่ยนพุ่งเป็นลำแสงเข้าฟันหัวของเย่หยวนในทันที
แต่ทว่าก่อนที่ดาบของหยางเชินจะเคลื่อนไปถึงตัวเย่หยวน มันกลับหยุดลงราวกับว่าอากาศนั้นมีอะไรมาขวางกั้น
ตอนนี้ร่างของเขาไม่อาจขยับเคลื่อนไหวได้เลย
เบื้องหน้าหยางเชินนั้นราวกับว่ามีมิติไร้ขีดจำกัดขวางกั้นรอให้เขาข้ามผ่านมันไป
ดาบของเขาตัดผ่านมิตินั้นไปทีละชั้นๆ แต่ก็ยังไม่อาจถึงตัวเย่หยวนได้เสียที
สองสุดยอดแนวคิดปะทะกันอย่างบ้าคลั่ง!
“ฮ่าๆ ไม่มีประโยชน์! ต่อหน้าแนวคิดแห่งกาลเวลาแล้วทุกสิ่งอย่างมันไร้ความหมาย ไปตายเสีย!”
หยางเชินหัวเราะลั่นก่อนจะผลักดันดาบในมือจนพุ่งออกไปด้านหน้าได้อีกครั้ง
ดาบนี้มันห่างจากหัวของเย่หยวนไปแค่ไม่กี่นิ้ว!
คลื่นพลังที่เย็นเยือกนี้มันทำให้เย่หยวนต้องหลับตาอย่างไม่อาจลืมได้
ทุกคนหัวใจเต้นรัว มองดูภาพอันหวาดเสียวตรงหน้า
ใบหน้าของพวกไป่หลี่ชิงหยานซีดเผือดลงทันทีด้วยความป็นห่วงและกังวล
หากดาบนี้ถูกฟันลงแล้ว เย่หยวนคงตายแน่!
แต่ตอนนั้นเองที่เกิดมีเส้นใยสายสีฟ้าพวยพุ่งออกมาจากร่างเย่หยวนอย่างบ้าคลั่ง ราวกับเส้นใยที่แมงมุมปล่อยออกมาทำรัง
หยางเชินหน้าถอดสีเพราะเจ้าเส้นใยสีฟ้านี้มันถูกปล่อยออกมาอย่างไม่จบสิ้นจนห่อหุ้มร่างของพวกเขาทั้งสองไว้
เรื่องราวภายในนี้มันถูกตัดการมองเห็นจากภายนอกอย่างสิ้นเชิง
“นี่มัน… อะไรกัน?” ตู้หรูเฟิงถามขึ้นด้วยใบหน้าตื่นตะลึง
ตงน้อยพูดตอบกลับมาด้วยท่าทางสั่นกลัวไม่น้อย “นี่มัน… เหมือนว่าจะเป็นอะไรที่คล้ายพลังโลก แต่มันก็ดูต่างออกไป หากข้าเดาไม่ผิดเย่หยวนคงชนะแล้ว!”
ตู้หรูเฟิงหรี่ตาลงมองทันที “ชนะอย่างนี้? ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นกันแน่!”
ตงน้อยตอบ “แม้เราจะไม่รู้ว่าด้านในกำลังเกิดอะไรขึ้นแต่มันต้องเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมายแน่… เพราะแม้แต่ข้าก็ยังรู้สึกได้ถึงความอันตราย!”
ตู้หรูเฟิงหน้าซีดเผือดลงทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาย่อมรู้ดีว่าตงน้อยผู้นี้เป็นใครมาจากไหน
ถ้าแม้แต่เขาคนนี้ยังรู้สึกได้ถึงอันตราย เจ้าเส้นใยสีฟ้านี้มันต้องเป็นอะไรที่แสนน่ากลัวแน่
ด้านในลูกบอลเส้นใยนั้นเย่หยวนกำลังสะบัดดาบยาวด้วยดวงตาสองข้างที่เปล่งแสงสีฟ้า ดาบนี้ของเขาปัดดาบของ หยางเชินจนปลิวไปทันที
หยางเชินเบิกตามองด้วยความตื่นตกใจ “นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร? แนวคิดแห่งกาลเวลา!”
หยางเชินพยายามอย่างมากที่จะเรียกแนวคิดแห่งกาลเวลาออกมาใช้ แต่มันราวกับว่าเขาไม่อาจจับต้องแนวคิดแห่งกาลเวลาได้อีกต่อไป
สถานการณ์เช่นนี้มันทำให้ผู้คนสิ้นหวัง
ดวงตาสีฟ้าครามของเย่หยวนนั้นจ้องมองมาอย่างไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “เจ้าออมมือตัวเองไว้ แล้วเจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าข้าเองก็ไม่ได้เอาจริงเอาจัง? ไม่ต้องเสียแรงขัดขืนอีกแล้ว มิติลายพระเจ้าไม่ผูกมัดกับแนวคิดใด! กฎของที่นี่ถูกข้าตั้งขึ้น แนวคิดใดที่เจ้าเรียนรู้มาจากมหาพิภพถงเทียนมันไร้ค่าที่นี่!”
หลังจากเย่หยวนบรรลุอาณาจักรลายพระเจ้าแล้วเขาก็พบว่าตัวเองสามารถสร้างมิติลายพระเจ้านี้ขึ้นมาได้
เมื่อเขาเข้ามาภายในเย่หยวนกลับพบว่าตัวเองควบคุมทุกแนวคิดได้!
ในที่แห่งนี้ เขาคือผู้ปกครองอย่างแท้จริง!
แต่ดูท่าฝั่งหยางเชินจะไม่คิดเช่นนั้นแถมยังหัวเราะลั่นออกมา “เจ้าตั้งกฎ? เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นเทพผู้สร้างหรือ? เล่นเอาข้าจะขำตายแล้ว!”
เย่หยวนตอบ “ไม่เชื่อ? ดู! เวลา จงหยุด!”
เมื่อเย่หยวนชี้นิ้วออกมาร่างของหยางเชินกลับขยับไม่ได้
เขาพยายามดิ้นรนอย่างถึงที่สุด แต่ก็พบว่าตัวเองมิอาจขยับเคลื่อนไหวได้เลย
หยางเชินนั้นเข้าใจแนวคิดแห่งกาลเวลาอย่างดี เขาย่อมเข้าใจได้ทันทีว่านี่ไม่ใช่วิชาผูกมัดใดๆ แต่เป็นการหยุดเวลาอย่างแท้จริง!
คลื่นยักษ์สาดซัดเข้ากลางใจของเขา มองดูเย่หยวนอย่างตกตะลึง
เรื่องเช่นนี้… มันจะเป็นไปได้อย่างไร?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมเทพโอสถ
DDD...