จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1843

ภายใต้คำสั่งของชายหนุ่มคนนี้มันก็ปรากฏกลุ่มคนจำนวนไม่น้อยขึ้นมาล้อมรอบเย่หยวนไว้จนทำให้เย่หยวนหรี่ตาลงมองอย่างเย็นชา เจ้าหมอนี่มันไร้เหตุผลจนเกินไปแล้ว ไม่คิดถามอะไร คิดเพียงแต่จะจับอย่างเดียวไร้ตรรกะเหตุผลใดๆ มาเสริม

“น้องเจ้าเมา ข้าเลยเอาเขามาส่ง แค่นั้น!”

เย่หยวนพูดอธิบายออกมาอย่างไม่คิดที่จะสนใจเหล่ายามที่ออกมาล้อมรอบตัวเขาไว้เลย

ใครจะไปคิดว่าชายหนุ่มคนนั้นกลับหัวเราะออกมาแทน “หึ เจ้าจะใจดีขนาดนั้น? ข้าว่าเจ้าต้องคิดแผนร้ายใดๆ ต่อน้องซู่ไว้แน่ใช่ไหม? พวกเจ้าจะยังรออะไรอีก? จับมันเสีย! หากมันคิดขัดขืนก็สังหารมันได้เลย!”

เมื่อเหล่ายามได้รับคำสั่งพวกเขาก็เริ่มโจมตีเย่หยวนทันที

เมื่อโจมตีออกมา การโจมตีแต่ละครั้งมันกลับรุนแรงอย่างสุดตัว นี้หรือคือจับ? ดูอย่างไรมันก็คิดสังหารกันชัดๆ!

เย่หยวนขยับร่างกายหายไปจากจุดนั้นในทันที

แสงดาบสีขาวสว่างขึ้นหลายครั้งส่งให้มือของเหล่ายามนั้นลอยขึ้นสู่ฟ้าไปตามๆ กันพร้อมเสียกรีดร้องอย่างโหยหวน

ภายในไม่กี่อึดใจเหล่ายามทั้งหลายของบ้านก็ถูกตัดมือจนขาดสิ้น!

ชายหนุ่มคนนั้นหน้าถอดสีทันทีเมื่อเห็นสภาพการณ์ เขาไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนคนนี้กลับจะมีพลังฝีมือมากมายขนาดนั้น

เย่หยวนเก็บดาบลงพร้อมยืนมองดูชายหนุ่ม “จะถือว่าเห็นแก่หน้าของเล้งซู่ วันนี้ข้าจะไม่สังหารผู้คน แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อน อย่าได้คิดมาท้าทายข้า!”

พูดจบเย่หยวนก็เดินจากไป

ชายหนุ่มคนนั้นหน้าเปลี่ยนสีไปมาอยู่หลายครั้งก่อนจะหันหน้ากลับมามองเล้งซู่บนพื้นด้วยคิ้วที่ขมวดจนแทบติดกัน

“ฮ่าๆ สุดยอด! พี่เย่ มาชนแก้ว!” เล้งซู่ที่ยังมึนเมาไม่ได้สติร้องบอกออกมา

“เย่หยวน? หมอนั่นมันคือใครกันช่างมีพลังที่เหนือล้ำ! จุนหาวเทียบกับเจ้าแล้วเป็นอย่างไร?”

ชายชุดดำคนหนึ่งปรากฏตัวออกมาข้างๆ ชายหนุ่มในทันทีพร้อมยกมือขึ้นคารวะ “ผู้น้อย… ไม่มั่นใจ!”

ชายหนุ่มกล่าวขึ้น “ก็คงงั้น ไม่เช่นนั้นเจ้าคงลงมือไปแล้ว ดูท่าสองพี่น้องมารหมอกดำจะพลาดเสียด้วย ไม่นึกเลยว่าน้องชายขยะของข้ามันจะไปได้ผู้ช่วยดีๆ เช่นนี้มา ดูถูกมันเกินไปจริงๆ เดิมทีข้าคิดว่ามันเป็นแค่นภาสวรรค์หนึ่งดาวไม่น่าจะเก่งกาจอะไร ไม่นึกเลยว่ามันจะมีพลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้จนถึงขั้นที่เจ้าไม่มั่นใจว่าจะชนะได้ เจ้าไปดูมันหน่อยว่ามันเป็นใครมาจากไหนกันแน่”

ชายหนุ่มหันมามองเล้งซู่อีกครั้งด้วยสายตาสุดเหยียดหยาม

ชายในชุดดำตอบรับ “ขอรับ!”

…

เมื่อออกจากบ้านตระกูลเล้งมาได้เย่หยวนก็มุ่งหน้าไปยังหอรวมแก่นแท้พลังที่จวนเจ้าเมืองเป็นคนสร้างขึ้นทันที

ตอนนี้พลังบ่มเพาะของเย่หยวนมันมาถึงขั้นสุดของอาณาจักรนภาสวรรค์หนึ่งดาวแล้ว เขาจึงคิดที่จะใช้เวลานี้ในการเริ่มโจมตีฐานบรรลุของอาณาจักรนภาสวรรค์สองดาว

ตอนนี้เย่หยวนนั้นมีความเข้าใจในแนวคิดที่เหนือล้ำกว่าพลังบ่มเพาะตัวเองไปมาก มันจึงทำให้พลังบ่มเพาะของเขากลายเป็นตัวถ่วงในพลังฝีมือ

และเจ้าหอรวมแก่นแท้พลังนี่ก็คือสถานที่เพื่อทำการบ่มเพาะอย่างแท้จริงที่ทุกผู้คนสามารถเข้ามาใช้ได้

แน่นอนว่าคนที่คิดเข้ามาใช้ต้องมีผลึกปราณเทวะมากเพียงพอ

ที่สำคัญมันยังต้องเป็นผลึกปราณเทวะขั้นกลางด้วย

ในเมืองหลวงจักรพรรดิ ผลึกปราณเทวะขั้นต่ำนั้นมันไม่อาจจะสนองความต้องการพลังวิญญาณของนักยุทธได้อีกแล้ว

การแลกเปลี่ยนซื้อขายในเมืองหลวงจักรพรรดินี้มันจึงใช้ผลึกปราณเทวะขั้นกลางเป็นตัวกลาง

หอรวมแก่นแท้พลังนี้แบ่งออกเป็นเก้าชั้น และจะมีการเก็บผลึกปราณเทวะกันนับตามจำนวนวันที่อยู่

ชั้นแรกจะต้องเสียสิบผลึกปราณเทวะขั้นกลางต่อวัน ซึ่งนั่นมีราคาถึงสามหมื่นผลึกปราณเทวะขั้นต่ำ

ยิ่งสูงขึ้นไป มันก็ยิ่งต้องใช้ปราณเทวะขั้นกลางเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ

เมื่อไปถึงชั้นเก้า มันมีราคาถึงสามพันผลึกปราณเทวะขั้นกลางต่อวัน เป็นจำนวนที่มากมายมหาศาลมาก

เพราะเจ้าสามพันผลึกปราณเทวะขั้นกลางนี้มันมีราคาคุณค่าเท่ากับผลึกปราณเทวะขั้นต่ำถึงสามสิบล้านชิ้น

และนี่คือจำนวนที่ต้องจ่ายรายวัน

แน่นอนว่าผลที่ได้ออกมามันย่อมแตกต่างอย่างเห็นได้ชัดด้วย

เย่หยวนได้ยินว่าพลังวิญญาณที่ชั้นเก้านั้นมันหนาแน่นเสียยิ่งกว่าตาล่มวิญญาณบ่มเพาะปิดกั้นเสียอีก

แน่นอนว่าจำนวนผลึกปราณเทวะที่ต้องจ่ายเพื่อเข้าไปบ่มเพาะในนั้นมันต้องสูง

เย่หยวนเข้าไปในหอรวมแก่นแท้พลังและมุ่งหน้าตรงไปยังชั้นสามในทันที

ในหอรวมแก่นแท้พลังนั้นมีห้องบ่มเพาะจำนวนมากมาย คนเข้าออกกันตลอดเวลาทำให้มันแออัดไม่น้อย

เย่หยวนมองดูหานเซี่ยวก่อนจะยิ้มขึ้น “เช่นนั้นเองหรือ ข้าไม่รู้มาก่อนเลย เอาเช่นนี้เป็นอย่างไร? ไม่ว่าอย่างไรเสียข้าก็ยังไม่ได้เข้าไป เจ้าแค่คืนผลึกปราณเทวะมาให้ข้าแล้วข้าจะยกห้องบ่มเพาะนี้คืนให้”

หานเซี่ยวหัวเราะขึ้นมาในทันทีที่ได้ยิน “ฮ่าๆ! เจ้าคิดจะให้ข้าคืนผลึกปราณเทวะให้? น่าขัน!”

นั่นทำให้คนรอบๆ ต่างอมยิ้มออกมา

“ไอ้เด็กคนนี้มันโง่มากเลยใช่ไหมเนี่ย?”

“หานเซี่ยวใช้วิธีนี้หลอกลวงผู้คนมามากมาย ช่วยไม่ได้หรอก ไอ้เจ้าหมอนี่มันเก่งกาจจนเกินไป ในหมู่นภาสวรรค์สามดาวด้วยกันแล้วไม่มีใครที่จะเทียบเคียงเขาได้”

“เด็กคนนี้เป็นแค่นภาสวรรค์หนึ่งดาว แต่ถึงขั้นกล้าไปขอผลึกปราณเทวะคืนจากหานเซี่ยว ข้าคิดว่าเขาคงไม่ได้กลับดีๆ แน่”

…

เย่หยวนแสดงสีหน้าดำมืดออกมา “เช่นนั้นเจ้าก็คิดรอให้ข้าใส่ผลึกปราณเทวะเข้าไปก่อนแล้วค่อยเข้ามาบอกกล่าว?”

เย่หยวนย่อมมองหานเซี่ยวคนนี้ออกตั้งแต่แรก

เพราะตอนที่เขาเดินมาถึงนั้น ตัวหานเซี่ยวเองก็ไม่ได้อยู่ไกลออกไปนัก

หานเซี่ยวหัวเราะลั่น “ข้าจงใจไง เจ้าจะทำอะไรข้าได้ล่ะ? เอาล่ะ ไปไกลๆ ข้าเสีย ไม่เช่นนั้นเจ้าจะได้ลงไปนอนคุยกับพื้น!”

‘ตุบ!’

เสียงของหานเซี่ยวยังไม่ทันขาดร่างกายของเขาก็ลอยปลิวออกไปชนกับกำแพงเข้าอย่างแรงพร้อมเลือดที่ไหลกลบร่าง

เท้านี้ของเย่หยวนเตะออกมาอย่างหนักหน่วง

“ไอ้พวกโง่หลงตัวเองนี่มันมีทุกที่เสียจริงๆ! คราวนี้ข้าจะช่วยสั่งสอนเจ้าให้! ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่เจ้าจะสามารถลบหลู่ท้าทายได้”

เย่หยวนหันไปมองเขาคนนั้นอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะหันหน้าเดินเข้าไปในห้องบ่มเพาะทันที ปล่อยให้เหล่าผู้คนได้แต่มองดูภาพตรงหน้าอย่างมึนงงสับสน

‘ตุบ!’

เมื่อเย่หยวนเดินเข้าห้องไป ประตูของห้องบ่มเพาะนั้นก็ปิดลงเบาๆ

…………………………