จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1862

ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดกล่าวขึ้น “ศิษย์พี่ฉู เมื่อสักครู่ก่อนที่จะเกิดเรื่องราวเกินรับมือข้าได้เห็นศิษย์น้องเล้งนั้นยืนอยู่ไม่ห่างจากเย่หยวนคนนั้นและทั้งคู่ก็ถูกเพลิงกลืนกินไปพร้อมๆ กัน!”

เมื่อสักครู่ที่ผ่านมานั้นคลื่นเพลิงได้โหดซัดกลืนกินชีวิตผู้คนไปอย่างมากมาย

การที่เล้งชิวหลิงจะตายอยู่ภายในมันก็มิใช่เรื่องแปลกใดๆ

“ให้ตายสิ!”

เมื่อเห็นทะเลเพลิงตรงหน้าแล้วฉูชิงก็ได้แต่ร่ำร้องอย่างเจ็บใจ หญิงสาวที่เขาเกิดคิดสนใจขึ้นมาคนนั้นกลับถูกไฟคลอกตายไปเสียง่ายๆ เช่นนี้

แต่ซัวหานกลับมีสีหน้าสุดแสนดีใจเพราะเขาได้ยินว่าเย่หยวนคนนั้นได้ตายลงแล้วในกองไฟ

“ศิษย์พี่ฉูอย่าได้คิดมากไป หญิงสาวนั้นมันมีมากมายเหมือนปลาในมหาสมุทร แม้ว่าเล้งชิวหลิงนั้นจะรูปงามไม่น้อยแต่มันก็ยังมีหญิงสาวอีกมากมายที่พอจะเคียงคู่ศิษย์พี่ฉูได้บ้าง” ซัวหานปลอบ

แน่นอนว่าเมื่อฉูชิงได้ยินเช่นนั้นเขาก็แสดงสีหน้าท่าทางโล่งใจขึ้นมาไม่น้อยแต่สุดท้ายก็กลับไปทำใบหน้าเสียใจอย่างห้ามไม่ได้ “ไม่ว่ามันจะมีมากมายเพียงใดแต่การตายนี้ของศิษย์น้องเล้งข้าก็ยังเจ็บแค้นใจนัก!”

ซัวหานยิ้ม “ศิษย์พี่ฉูช่างเป็นคนนับถือน้ำใจ ซัวหานขอคารวะ!”

“เอ๋ พวกเจ้าดูนั่น! มันเหมือนมีคนกำลังเดินอยู่ภายในทะเลเพลิงเลย!”

จู่ๆ ก็มีเสียงร้องบอกขึ้น

นั่นทำให้ทุกคนตื่นตกใจอย่างมากพร้อมหันไปมองด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ

ตอนที่ไม่เห็นก็ยังใม่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้เมื่อทุกผู้คนได้เห็นภำพนั้นแล้วพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะต้องอ้าปากค้างด้วยความตื่นตะลึง

ภายในทะเลเพลิงที่ว่านี้มีสองเงาร่างกำลังค่อยๆ ปรากฏแก่สายตาพร้อมมุ่งหน้ามาหาพวกเขาทั้งหลาย

“นี่มัน… เป็นไปได้อย่างไร? ทะเลเพลิงที่แสนรุนแรงปานนี้กลับมีคนที่สามารถเดินเหินอยู่ภายในนั้นได้”

“อืม ข้าเห็นมากับตาว่าแม้แต่นภาสวรรค์สี่ดาวยังมอดไหม้เป็นจุณไปในพริบตา มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะมีคนเดินเหินอยู่ภายใน?”

“เดี๋ยวนะ มันดูเหมือนจะเป็นคู่ชายหญิง รูปร่างเช่นนี้ดูคุ้นตานัก!”

ไม่ต้องกล่าวต่อไปเมื่อทุกคนเริ่มเห็นเงาร่างทั้งสองชัดเจนขึ้นพวกเขาทั้งหลายก็บอกได้ทันทีว่ามันคือเย่หยวนและเล้งชิวหลิงนั้นเอง

เย่หยวนจับมือข้างหนึ่งของเล้งชิวหลิงไว้ก่อนจะค่อยๆ เดินหลบหลีกมาตามทะเลเพลิงเป็นภาพที่แสนน่าหวาดเสียวจนถึงขั้วหัวใจ

แต่ราวกับว่าเพลิงอันดุร้ายนี้มันหลบหลีกคนทั้งสอง ทำให้ท้ายสุดแล้วพวกเขาทั้งคู่นั้นปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนใดๆ

ซัวหานหน้าเขียวดำขึ้นทันทีด้วยความไม่อยากเชื่อภาพตรงหน้า

ฟุบ!

เย่หยวนกระโดดขึ้นพาเล้งชิวหลิงพุ่งตัวออกมาจากทะเลเพลิงที่โหมไหม้

โดยไม่มีรอยขีดข่วน!

ทุกคนไม่คิดอยากเชื่อสายตาของตน ในทะเลเพลิงที่บ้าคลั่งเช่นนี้คนทั้งสองกลับเดินออกมาได้อย่างไร้รอยขีดข่วน!

เย่หยวนมองดูฉูชิงด้วยท่าทางกลั้นขำ “ศิษย์พี่ฉูท่านนี้ไหนว่าจะคอยปกป้องศิษย์น้องเล้ง? ทำไมท่านถึงได้วิ่งหนีเร็วเสียยิ่งกว่าใครเพื่อนเลยเล่า?”

ฉูชิงแทบสำลักเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนหน้านี้ไม่กี่นาทีตัวเขานั้นกล่าวอ้างตัวเหมือนเป็นยอดวีรบุรุษว่าจะปกป้องเล้งชิวหลิงอย่างนั้นอย่างนี้

แต่ตอนนี้เขาคิดหนีนั้นเขากลับพุ่งตัวไปอย่างรวดเร็วกว่าทุกผู้คนไม่คิดเหลียวมามองเล้งชิวหลิงแม้สักครั้ง

“ศิษย์น้องเล้ง ข้า…”

ฉูชิงนั้นกำลังคิดจะอธิบายออกมาแต่กลับได้ยินเสียงเฉยชาของเล้งชิวหลิงขัดขึ้นมาก่อน “ร่างกายของศิษย์พี่ฉูนั้นมีค่าไร้เปรียบได้ มีหรือที่จะมาเสี่ยงชีวิต? ที่สำคัญศิษย์พี่ฉูและข้านั้นก็ไม่ได้เป็นคนรู้จักมักจี่กัน ย่อมไม่มีเหตุผลใดๆ ที่เขาต้องมาช่วยเหลือข้าอยู่แล้ว”

ฉูชิงคนนี้เล้งชิวหลิงนั้นดูถูกเหยียดหยามเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ

คำที่เขาว่าเพื่อนยามยากคือเพื่อนแท้นั้นมันย่อมไม่มีทางผิดไปได้

ระหว่างทางเดินมาฉูชิงนั้นพยายามอย่างมากที่จะอวดอ้างตัวเองแต่เมื่อถึงคราวยากลำบากอย่างแท้จริงเขากลับไม่อาจพึ่งพาได้แม้แต่น้อย

คนเช่นนี้ย่อมไม่เหมาะสมที่จะไปฝากฝังภาระหรือความหวังใดๆ ไว้

ฉูชิงคิดหนีอย่างรวดเร็วจนเกินไปทำให้เล้งชิวหลิงนั้นต้องเผชิญหน้ากับเปลวเพลิงที่ถาโถมด้วยตัวคนเดียว

เล้งชิวหลิงที่ไม่ทันระวังเกือบต้องเสียชีวิตไปให้แก่กองเพลิงนั้นแล้ว

ในเวลาคับขันสุดท้ายก็ยังเป็นเย่หยวนที่ช่วยนำพาเปิดทางนางหนีออกจากกองเพลิงนั้น

แต่เรื่องที่เย่หยวนทำในครั้งนี้เล้งชิวหลิงเองก็ตื่นตะลึงอย่างมากเช่นกัน