จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1863

เบื้องหน้าสายตาของพวกเขาทั้งหลายนั้นมันคือทะเลทรายกว้างใหญ่ภายใต้แสงอาทิตย์อันร้อนแรง ดั่งว่าโลกทั้งใบนี้ถูกวางไว้บนเตาย่างร้อนๆ

เมื่อเข้าประตูแห่งวิหคชาดมาพวกเขาก็ได้พบเจอภาพเช่นนี้

“ไอ้สถานที่แห่งนี้มองไปอย่างไรก็ไม่เห็นจุดสิ้นสุด เราจะไปหาเลือดแท้ของวิหคชาดได้จากที่ใดกัน?”

“ดูท่าแล้วมันคงอยู่ลึกเข้าไปในทะเลทราย อย่าได้ชักช้ารีบมุ่งหน้าไปก่อนคนอื่นจะแย่งชิงมันไปได้ก่อน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นคนทั้งหลายก็รีบรุดมุ่งหน้าเดินเข้าสู่ทะเลทรายราวระลอกคลื่น

“เย่หยวน เราเองก็ไปกันเถอะ” เล้งชิวหลิงบอก

แต่เย่หยวนกลับยิ้มขึ้นมา “ยิ่งรีบจะยิ่งช้า ที่ด้านนอกมันสุดแสนอันตรายถึงขนาดนั้นแล้วมีหรือที่ทะเลทรายนี้มันจะไม่อันตราย?”

นั่นทำให้เล้งชิวหลิงหน้าถอดสีไปในทันที ในทะเลทรายกว้างใหญ่นี้นางไม่อาจสัมผัสได้ถึงความอันตรายใดๆ ที่หลบซ่อนอยู่เลย

นอกจากเรื่องที่ว่ามันร้อนนิดหน่อยแล้วมันก็ไม่มีอะไรที่ดูเป็นพิษเป็นภัย

“นี่มัน… แล้วเราจะทำอย่างไรดี?”

เย่หยวนบอก “เจ้าฝึกฝนวรยุทธบ่มเพาะธาตุเย็น เจ้าจงใช้ปราณเทวะครอบคลุมตัวเองไว้แล้วเจ้าย่อมที่จะปลอดภัย”

เล้งชิวหลิงนั้นไม่ค่อยเข้าใจในความหมายนั้นแต่นางก็ยังคงทำตามที่เย่หยวนบอกอย่างว่าง่าย

ตอนนี้บนร่างกายของเล้งชิวหลิงมันค่อยๆ มีคลื่นความเย็นกระจายตัวออกมาทำให้นางรู้สึกเย็นสบายผ่อนคลายลงมาก

หลังจากทำเช่นนี้คนทั้งสองก็ค่อยๆ เดินเข้าไปในทะเลทรายอย่างไม่คิดรีบร้อน

“หึ ไอ้เจ้าสองคนนั้นมันกลับทำเรื่องราวไร้สาระ ที่แห่งนี้มันไม่มีภัยอันตรายใดๆ ทั้งสิ้นแต่พวกมันกลับคิดใช้ปราณเทวะออกมา เมื่อถึงเวลาที่เจออันตรายแท้จริงเข้า ข้าอยากรู้เสียจริงว่าพวกมันจะยังเอาพลังที่ไหนจะต่อสู้ได้”

เมื่อเห็นปราณเทวะที่ไหลวนอยู่บนร่างของเล้งชิวหลิงเสียงหัวเราะเยาะเย้ยต่างๆ นาๆ ก็ดังขึ้นมา

เพราะในสายตาของทุกผู้คนแล้วการทำเช่นนั้นมันย่อมโง่เง่าอย่างไร้เปรียบ

การเดินปราณเทวะคลุมตัวนั้นมันย่อมหมายถึงว่าต้องสูญเสียปราณเทวะไปเรื่อยๆ หากเวลานั้นได้ไปเจอศัตรูเข้าแล้วพวกเขาคงไม่อาจรับมือกับศัตรูด้วยพลังสภาพที่เต็มร้อยได้แน่

“อ้าก!”

ในตอนนั้นเองกลับมีเสียงกรีดร้องดังขึ้นมาในหมู่คนก่อนจะเป็นภาพของร่างกายเขานั้นที่ติดไฟลุกท่วม

ทุกคนหน้าถอดสีทันทีก่อนจะรีบวิ่งพุ่งตัวหนีจากคนผู้นั้น

ไม่นานนักร่างกายของคนผู้นั้นก็มอดไหม้จนกลายเป็นธุลีปลิวหายไปกับสายลม

ทุกคนหน้าถอดสีไปตามๆ กันอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขานั้นเดินมาอย่างไม่มีท่าทีใดๆ แต่ทำไมจู่ๆ ร่างกายของเขาจึงติดไฟขึ้นเช่นนั้นได้?

จู่ๆ ก็มีคนร่ำร้องขึ้นอย่างตื่นตกใจ “มัน… เกิดอะไรขึ้นกัน?”

และระหว่างที่ทุกผู้คนกำลังมึนงงกับภาพเหตุการณ์ตรงหน้าจู่ๆ ก็มีอีกหลายคนที่ร่างกายติดไฟจนถูกไหม้ไม่เหลือซาก

ตอนนี้ทุกผู้คนได้รู้แล้วว่าเรื่องราวเหตุการณ์ตรงหน้ามันไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาแน่

ทะเลทรายแห่งนี้มันแฝงมาด้วยภัยเงียบที่พวกเขาไม่อาจสัมผัสถึงได้

“ท-ทุกคนระวังด้วย! ไฟนี้มันแสนที่จะร้อนแรง!”

“ทำไมจู่ๆ ร่างของเขาจึงมอดไหม้ไปเช่นนั้นกัน?”

“ข้า… ข้าไม่เอาด้วยแล้ว! ข้าขอตัวออกไปก่อนล่ะ!”

…

การได้เห็นภาพของคนมากมายมอดไหม้ไปตรงหน้ามันทำให้เหล่าคนทั้งหลายต้องตื่นตระหนก

ตอนนี้หลายๆ คนถึงขั้นคิดที่จะกลับออกไปภายนอก

แต่พวกเขาเดินไปได้แค่สองก้าวร่างกายก็กลับมอดไหม้กลายเป็นธุลี

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายได้แต่ยืนมองดูภาพตรงหน้าอย่างมึนงงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เล้งชิวหลิงหันมามองเย่หยวนด้วยสายตาที่ตกตะลึงไม่แพ้กัน นางรู้สึกได้ว่าการที่เย่หยวนบอกให้นางเดินปราณเทวะนั้นมันก็เพื่อทำการขับไล่ไฟที่ว่านี้ไป

แต่เจ้าสิ่งนี้มันคืออะไรกันแน่?

เหล่ายอดฝีมือทั้งหลายตอนนี้กลับไม่มีใครกล้าจะเดินไปไหนแม้สักก้าวเดียว

แต่มันก็ไร้ความหมายเพราะแม้จะหยุดนิ่งไปแล้ว แต่หลายๆ คนก็ยังลุกติดไฟร่างกายมอดไหม้สลายเป็นธุลี

ด้วยเหตุนี้พวกเย่หยวนที่เดินมาอย่างช้าเชื่องในตอนแรกจึงได้ขึ้นกลายเป็นผู้นำกลุ่มไป

ในหมู่คนสองสายตากำลังจับจ้องมาที่พวกเย่หยวน

คนแก่พูดกระซิบขึ้น “หึ ไอ้เด็กคนนี้มันมีความสามารถจริงๆ ถึงขั้นสามารถมองเพลิงโลกันตร์ออกได้ หากไม่ใช่เพราะมันพวกเราศิษย์อาจารย์ก็คงต้องตายลงในที่แห่งนี้แล้ว”

ชายหนุ่มตอบกลับมา “อาจารย์ ข้ารู้สึกมาตลอดเลยว่าเย่หยวนคนนี้มันมีอะไรแปลกๆ”

คนทั้งสองนี้ย่อมเป็นสองศิษย์อาจารย์จี้ฉุนและซัวหานแน่แล้ว

เมื่อคนทั้งสองเห็นว่าเย่หยวนได้เข้ามายังประตูวิหคชาดพวกเขาก็ตัดสินใจแอบลอบตามเข้ามาด้วย

เพราะเรื่องในครั้งก่อนมันทำให้จี้ฉุนไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ตั้งแต่ที่เข้าเทือกเขาอาทิตย์ศักดิ์สิทธิ์มาเขาก็พยายามที่จะหาโอกาสสังหารเย่หยวนทิ้งเสมอมา

เมื่อได้เห็นว่ากู่เทียนเฉเข้าประตูเต่าดำไปจี้ฉุนก็ได้รับรู้ว่านี่คือโอกาสจึงตามติดพวกเย่หยวนเข้ามาในประตูวิหคชาดนี้

เดิมทีพวกเขาทั้งหลายนั้นคิดจะลงมือในทันทีแต่เมื่อได้เห็นเย่หยวนสั่งให้เล้งชิวหลิงเดินปราณเทวะด้วยวรยุทธบ่มเพาะของนาง มันจึงทำให้จี้ฉุนรู้สึกแปลกๆ และหยุดยั้งมือเอาไว้เสียก่อน

พวกเขาทั้งสองนี้เดินตามกลุ่มคนมาเมื่อพวกเขาได้เห็นว่ามีคนถูกเพลิงโลกันตร์เผาตายพวกจี้ฉุนก็ได้เข้าใจในทันที

ได้ยินคำของซัวหาน จี้ฉุนก็ยิ้มออกมา “ที่เจ้าว่ามามันก็ใช่ เด็กคนนี้มันแตกต่างจากผู้คนมากจริงๆ ตอนนี้อย่าเพิ่งรีบลงมือ ข้ารู้สึกว่าหากเราตามติดมันไปแล้วเราอาจจะได้ผลประโยชน์ที่ไม่อาจคาดคิด”

แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยพอใจของซัวหานจี้ฉุนก็พูดขึ้นต่อ “หานเอ๋อ เจ้าวางใจได้ความแค้นของเจ้าอาจารย์ย่อมจะสะสาง! เมื่อใดที่เราได้เลือดแท้วิหคชาดมาแล้วเย่หยวนย่อมต้องตายลงแน่!”

เวลาค่อยๆ เคลื่อนผ่านไป เหล่าผู้คนทั้งหลายเดินหาในทะเลทรายกว้างนี้มากว่าครึ่งเดือนแล้วแต่กลับไม่พบเจอแม้แต่ร่องรอยของสมบัติใดๆ

นั่นทำให้คนทั้งหลายยิ่งรู้สึกหงุดหงิดใจ หลายคนหมดความอดทนจนถูกเพลิงโลกันตร์มอดไหม้ตายไปก็มี

“ที่แห่งนี้มันมีเลือดแท้วิหคชาดจริงหรือไม่! พระเจ้าช่วย ไม่ได้สิ ข้าจะโกรธไม่ได้ ต้องสงบจิตไว้! ใจเย็นเข้าไว้!”

ท่าทางราวกับเล่นตลกของคนผู้นี้ทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมาจากรอบข้าง

แต่ไม่นานเสียงหัวเราะก็ต้องเงียบตามๆ กันไป

เพราะการหัวเราะเองก็มิใช่ความสงบ

จู่ๆ ก็มีคนหนึ่งพูดขึ้นมาพร้อมชี้ออกไปไกล “พวกเจ้าดูนั่น! นั่นมันคืออะไรกัน?”

…………………………