จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1887

“ฟ-ฟื้นคืนแล้ว!”

เมื่อได้เห็นรอยแตกร้าวทั้งหลายค่อยๆ ปิดหายไปฟางเทียนก็ได้แต่มองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกอันแสนสับสน

เหล่าผู้คนทั้งหลายที่ก่อนหน้านี้ได้แต่กอดกันด้วยความกลัวต่างโห่ร้องกอดกันด้วยความโล่งอกสบายใจแทน

เพราะพลังอันแสนยิ่งใหญ่นั้นมันได้ผ่านไปแล้วแต่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้กลับยังไม่ถูกทำลายลง!

กวนควางเทียนยังรู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวที่มีในหัวใจ “ฟื้นคืนกลับมาได้จริงๆ! เย่หยวนทำมันได้อย่างไรกัน? คลื่นพลังที่ผ่านมานั้นมันทำให้ข้าแทบรู้สึกเหมือนได้ไปเยือนนรกแท้ๆ”

คลื่นพลังอันแสนรุนแรงนั้นมันแผ่กระจายไปทั่วทั้งดินแดนศักดิ์สิทธิ์

แม้จะเป็นยอดฝีมือย่างกวนควางเทียนก็ยังรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวัง

แต่พริบตาผ่านไป มิใช่เพียงแค่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จะไม่ถูกทำลาย มันกลับมีความเสถียรมากขึ้นเสียอย่างนั้น

ต่อให้บอกว่านี่คือปาฏิหาริย์เขาก็ยังไม่คิดอยากเชื่อ

“ใช่แล้ว ช่างน่าหวาดกลัวจริงๆ! หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองข้าเองก็คงไม่มีทางเชื่อได้ว่าโลกหล้านี้จะยังมีคลื่นพลังที่รุนแรงขนาดนั้นอยู่ ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีผู้คนที่สามารถพัฒนาตัวขึ้นไปได้ถึงขั้นนั้นอยู่จริง สุดท้ายแล้วพวกเรามันก็เป็นได้แค่กบในกะลา แต่เย่หยวนนั้นช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ” ฟางเทียนพูดเสริมขึ้นมาด้วยอารมณ์ที่สุดแสนจะบรรยาย

ตอนนี้เหล่าผู้รอดชีวิตของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต่างโห่ร้องออกมา

ความตื้นตันดีใจของผู้คนทั้งหลายนั้นปะทุขึ้นราวกับภูเขาไฟที่ระเบิดออกส่งเสียงร้องออกมาด้วยความยินดีจากก้นบึ้งของหัวใจ

…

บนอากาศในตอนนี้เย่หยวนกำลังก้มหน้าลงมองพื้นโลก

สายตาของเขาหันไปมองเห็นร่างของจอมเทพนิรันดร์ที่กำลังค่อยๆ จางหายไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะสื่อ

เพราะเขานั้นเข้าใจความแค้นของจอมเทพนิรันดร์ดี แต่เพื่อการณ์นั้นแล้วเขาถึงกับกล้าใช้ชีวิตนับล้านๆ ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้เพื่อการแก้แค้น มันช่างโหดร้ายจนเกินทน

เย่หยวนนั้นไม่ได้ถือความคิดที่ว่าทุกชีวิตมีค่าหรือใดๆ แต่เขานั้นเคารพต่อวิถีชีวิตของผู้คนแต่ละคน

เขาได้เริ่มบ่มเพาะมาตั้งแต่อาณาจักรแก่นแท้แห่งปราณจนถึงทุกวันนี้ การเดินทางของจิตใจเย่หยวนนั้นมันย่อมยาวนานและซับซ้อนกว่านักยุทธคนไหนๆ

ในสายตาของเขาต่อให้เป็นแค่คนธรรมดาผู้หนึ่งมันก็มีค่า

ในสายตาของเย่หยวนไม่ว่าจะเป็นนภาสวรรค์ เทพถ่องแท้ เทพสวรรค์หรือจักรพรรดิเทพสวรรค์มันก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้คนธรรมดามากมายนัก

คนแต่ละผู้นั้นต่างพยายามหาเส้นทางหลีกหนีชะตาของตน ควบคุมชีวิตของตัวเองไว้

และสุดท้ายไม่ว่าจะเป็นใครมันก็เป็นได้เพียงเศษฝุ่นของโลกใบนี้เท่านั้น

เย่หยวนนั้นไม่เคยคิดจะใจอ่อนต่อผู้ที่สังหารชีวิตนับล้านๆ อย่างไม่คิดสำนึก แต่ตัวเขาเองก็ได้คร่าชีวิตผู้อื่นเพื่อความต้องการของตนมามากเช่นกัน

ในชีวิตนี้ เขามีเส้นที่ขีดกั้นไว้อย่างชัดเจน!

และการกระทำของจอมเทพนิรันดร์นี้มันได้ล้ำเส้นที่เขาขีดไว้อย่างมาก

หากเขาไม่ได้เชื่อมเขาน้อยแห่งถงเทียนเข้ากับดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในวินาทีสุดท้ายนั้น ใช้พลังของเขาน้อยแห่งถงเทียนค้ำจุนดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไว้ โลกใบนี้มันคงได้แตกสลายไปกับกระแสมิติแล้ว

แต่ว่าความสำเร็จที่เย่หยวนก้าวเดินมาจนถึงทุกวันนี้ได้ มันจะบอกว่าเป็นเพราะจอมเทพนิรันดร์ทั้งสิ้นก็คงไม่ผิดนัก

“คนใกล้ตายนั้นมันก็เป็นดั่งเทียนที่ใกล้ดับ! เรื่องในวันนี้ท่านอย่าได้คิดยึดติดอีกต่อไป ท่าน… ไปสู่สุคติเถอะ!” เย่หยวนมองดูจอมเทพนิรันดร์และกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

จอมเทพนิรันดร์มองดูเย่หยวนด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก

แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรตอบก็เกิดคลื่นพลังมหาศาลปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

“คนใกล้ตายนั้นมันก็เป็นดั่งเทียนที่ใกล้ดับ? ฮ่าๆๆ! เจ้าเกือบสังหารจักรพรรดิเทพสวรรค์ผู้นี้ไปได้ แล้วมีหรือที่ข้าผู้นี้จะปล่อยเจ้าให้ได้ตายตากลับ? เฒ่านิรันดร์ เจ้าดูไว้เถอะ ดูผู้สืบทอดของเจ้าตายไปต่อหน้าต่อตา! ข้าจะทำลายโลกใบน้อยนี้ให้สิ้น!”

คลื่นพลังปราณปีศาจอันรุนแรงพุ่งพวยขึ้นอีกครั้งทำให้สีหน้าของจอมเทพนิรันดร์ต้องเปลี่ยนสีไปทันที

“กลับไม่ตาย!”

จอมเทพนิรันดร์วางแผนการไว้อย่างยิ่งใหญ่ แน่นอนว่าเขาย่อมมีความมั่นใจอย่างมากว่าจะสังหารเจี่ยวชางลงได้

แต่ตัวจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางคนนี้กลับดื้อด้านกว่าที่เขาคาดคิดมาก

พลังของดัชนีนั้นมันแสนสุดจะรุนแรงแต่ชายคนนี้กลับไม่ยอมตายลง!

แต่ทว่าแม้พลังปราณปีศาจของเจี่ยวชางจะรุนแรงมากแค่ไหน มันก็อ่อนแอลงกว่าก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

แน่นอนว่าดัชนีนั้นมันย่อมทำความเสียหายอันหนักหน่วงให้แก่เขา

เว้นเสียแต่ว่า… ตอนนี้จอมเทพนิรันดร์ไม่มีพลังพอจะหยุดยั้งเขาไว้ได้แล้ว

ทำให้ตอนนี้จักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางนั้นำไร้เทียมทานไม่มีใครต้านทานได้!

เมื่อได้เห็นการกลับมาของจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางเช่นนั้นเฉียวหยวนและอายเมิงก็แสดงท่าทางดีใจขึ้นทันที

“ฮ่าๆ มีหรือที่ท่านเจี่ยวชางจะตายลงง่ายๆ เช่นนั้น? เฒ่านิรันดร์เจ้าคงคำนวณพลาดล่ะสิ?! เฒ่านิรันดร์ เย่หยวน จงสั่นกลัวไปเถอะ!” เฉียวหยวนหัวเราะลั่น

ทุกคนต่างมองเขาลูกยักษ์นี้ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง

“นี่มัน…คืออะไรกัน…ถึงสามารถกดทับจักรพรรดิเทพสวรรค์ลงได้?” เฉียวหยวนพูดขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว

“ท-ท่านเจี่ยวชางคงไม่ตายลงเช่นนี้หรอกใช่ไหม?” อายเมิงร้องขึ้นด้วยความกลัว

“เย่หยวนทำอะไรลงไปกันแน่ ทำไมจู่ๆ จึงได้แข็งแกร่งปานนี้?”

“ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้มันก็แค่โลกใบน้อยระดับเทพสวรรค์ใบหนึ่ง ต่อให้เขาจะได้เป็นผู้ควบคุมโลกแล้วมันก็ไม่น่าจะสามารถทำลายจักรพรรดิเทพสวรรค์ลงได้ง่ายๆ เช่นนี้หรอกใช่ไหม?”

…

เหล่ายอดฝีมือเทพสวรรค์และเทพถ่องแท้ทั้งหลายต่างมองเรื่องตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว

ภาพตรงหน้าของพวกเขาทั้งหลายนี้มันเกินกว่าที่จะเข้าใจได้ไปมาก

แต่พวกเขาเองก็เข้าใจว่าตอนนี้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์มันได้เกิดขึ้นใหม่แล้ว มิใช่โลกอันแสนอ่อนแอใบเดิมอีกต่อไป

และเย่หยวนที่เป็นผู้ควบคุมโลกใบนี้ก็ช่างสุดแสนจะแข็งแกร่ง

แค่พลิกฝ่ามือแม้แต่จักรพรรดิเทพสวรรค์ก็ไม่อาจต้านทานได้

จอมเทพนิรันดร์และคุนหวู่ต่างมองดูภาพตรงหน้าด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากเชื่อ

“เทพสวรรค์ผู้นี้…ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาน้อยแห่งถงเทียนจะมีพลังมากมายถึงขนาดนี้!” จอมเทพนิรันดร์ร้องบอกขึ้น

ตอนนี้ร่างของเย่หยวนก็ยังคงยืนสง่าอยู่กลางอากาศ

เพียงแค่ว่าเงาร่างน้อยๆ ของเขานี้มันกลับดูสุดแสนยิ่งใหญ่ในสายตาของผู้คน

อาณาจักรนภาสวรรค์?

บ้าบอสิ้นดี!

สภาพของเย่หยวนในตอนนี้มันไม่อาจวัดเป็นอาณาจักรบ่มเพาะใดๆ อีกต่อไป

ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ เขา…ไร้เทียมทานอย่างแท้จริง!

………………………