จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1886

“ให้ตายสิ! ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางหน้าถอดสีไปทันที ตอนนี้เขากำลังตื่นตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างมาก

เขานั้นแค่เห็นก็ทราบได้ทันทีว่านี่คือหนึ่งในอสูรพันธุ์พืชจากมหาพิภพถงเทียน ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่!

ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่นั้นมีพลังโจมตีที่ไม่รุนแรงนัก แต่ความทนทานนั้นนับได้ว่าเป็นที่หนึ่งจนทำให้ผู้คนต้องปวดหัว

แครก! แครก! แครก!

แต่เจ้าเทวรูปอสูรเทวะมันก็สุดแสนทรงพลังจนแม้แต่ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่ยังไม่อาจหยุดรั้งมันไว้ได้อย่างเต็มที่

ไม่นานนักเหล่าสายเถาวัลย์ทั้งหลายก็เริ่มแตกออกจนขาดสะบั้นในที่สุด

แต่แค่นั้นมันก็มากเกินพอสำหรับจอมเทพนิรันดร์แล้ว!

“ตายไปเสีย!”

จอมเทพนิรันดร์เบิกตากว้างด้วยความยินดีปล่อยพลังความโกรธแค้นที่สั่งสมมาตลอดชีวิตนี้ออกไป

มันทำให้เกิดช่องว่างมิติขึ้นมาตรงหน้าพร้อมด้วยคลื่นมิติที่สุดแสนรุนแรงทะลวงเข้ามาทำให้รูมิตินี้มันมีแต่จะขยายวงกว้างขึ้นและกว้างขึ้น

ปัง!

ด้วยแค่นิ้วที่ชี้ออกมานั้นเทวรูปอสูรเทวะก็ได้รับความเสียหายอย่างมากจนร่างแหลกสลายไป

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดสั่นสะท้านมิติแตกแยกออกจนอยู่ในสภาพที่กู่ไม่กลับอีกต่อไป

เมื่อเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายเห็นเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายก็หน้าซีดเซียวลง

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายนี้จะเป็นถึงเทพถ่องแท้หรือเทพสวรรค์แต่การต่อสู้ของจักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นมันก็มิใช่สิ่งที่พวกเขาทั้งหลายจะเคยพบเจอมาก่อน

คลื่นพลังอันรุนแรงที่เข้ามาปะทะร่างของพวกเขานี้มันรุนแรงจนเกินกว่าที่จะทนทานได้

“นี่หรือคือพลังของจักรพรรดิเทพสวรรค์? ช่างน่าหวาดกลัวนัก!”

“จอมเทพนิรันดร์นั้นได้ตายไปกว่าห้าล้านปีแล้วแต่กลับสามารถใช้พลังโจมตีเช่นนี้ออกมาได้ ช่างน่ากลัวเกรงเสียจริง!”

“หากจอมเทพนิรันดร์ยังไม่ตายลง ทุกวันนี้เขาคงได้ขึ้นอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ไปแล้วเป็นแน่ และจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางเองก็อาจจะไม่สามารถเทียบเคียงได้เลย!”

…

คนทั้งหลายนั้นรู้ว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางได้ผลวิญญาณเต๋าจักรพรรดิสวรรค์มาไว้ในมือก่อนที่เต๋าของตัวเองจะขึ้นไปถึงระดับจักรพรรดิเทพสวรรค์จริงๆ

แต่จอมเทพนิรันดร์นั้นมาถึงจุดนั้นด้วยพลังของตัวเอง แต่ก็ยังสามารถปล่อยพลังที่น่าหวาดกลัวขนาดนี้ออกมาได้

เทียบกันแล้วใครที่เหนือกว่ามันก็ย่อมชัดเจน

“หึ มิติเริ่มแตกสลายไปแล้ว ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้คงอยู่ได้อีกไม่นาน เย่หยวนคงตายแน่แล้วใช่ไหม?” แต่ตอนนี้เรื่องที่ฉูชิงกังวลที่สุดคือเรื่องของเย่หยวน

จ่าวมินหัวเราะขึ้น “หากเป็นมันที่กำลังค้ำจุนดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้จริงเช่นนั้นมันก็คงกลายเป็นผุยผงไปแล้ว! หึ เจ้าคงโง่เง่าไม่ประเมินตัวเอง สมควรตายแล้ว!”

ฉูชิงยิ้มขึ้น “ตอนนี้คนที่เข้าไปในวังสวรรค์นิรันดร์ก็ได้กลับออกมาจนสิ้นแล้ว หากไม่นับคนที่ตายระหว่างทางมันก็คงเหลือแค่เย่หยวนเท่านั้นที่หายไป! ข้าคิดว่าคนที่กำลังค้ำจุนดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้มันคงมิใช่ใครที่ไหน! ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามัน ตายไปเสียเถอะ!”

ไม่ว่าจะอย่างไรฉูชิงก็ฉลาดไม่น้อย

การวิเคราะห์ของเขานี้มันแม่นยำเข้าถึงความจริงได้อย่างรวดเร็ว

แต่ในเวลานั้นเองที่จู่ๆ รอยแตกร้าวของมิติมันก็หยุดลง

เจ้าหลุมดำมิติที่ถูกพลังระดับจักรพรรดิเทพสวรรค์เปิดออกนี้มันกลับมาคืนสภาพได้อย่างรวดเร็ว!

นั่นทำให้ทุกผู้คนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“เกิดอะไรขึ้นกัน? ดินแดนศักดิ์สิทธิ์มันกำลังกลับคืนสภาพ!”

“นี่คือพลังของสองจักรพรรดิเทพสวรรค์ที่ปะทะกันอยู่นะ แต่ในเวลาเช่นนี้รอยแตกร้าวมันกลับไม่เพิ่มขยาย แต่กำลังคืนสภาพแทนเสียอย่างนั้น เป็นไปได้อย่างไร?”

“หรือว่า…เย่หยวน?” ตู้หงร้องบอก

ความเงียบงันเข้าปกคลุมทันที เพราะเรื่องนั้นมันเหนือเกินคาดไปมาก

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานี้คือพลังที่เหนือล้ำโลก

แต่ทว่าเหล่ารอยแยกมิตินี้มันกลับค่อยๆ ฟื้นคืนสภาพกลับไปสู่สภาวะปกติ

ความแตกต่างที่แสนขัดแย้งนี้มันย่อมทำให้พวกเขาไม่คิดอยากเชื่อสายตา

“ฮ่าๆ!”

จู่ๆ จอมเทพนิรันดร์ก็หัวเราะขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

สภาพร่างของจอมเทพนิรันดร์ในตอนนี้มันเริ่มแตกสลายออกแล้ว

พื้นที่ของเทือกเขาสุสานเทพเองก็ได้พังทลายลงราบ

ที่แห่งนี้ที่ได้ให้กำเนิดยอดฝีมือจำนวนมากมายต่อดินแดนศักดิ์สิทธิ์ สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจหนีพ้นจากความหายนะ

จู่ๆ ก็มีเงาร่างหนึ่งเดินเข้ามายืนเคียงข้างจอมเทพนิรันดร์ เพียงแค่ว่าเงาร่างนี้มีสภาพที่ดูไม่ได้เช่นกัน

จู่ๆ จอมเทพนิรันดร์ก็หยุดหัวเราะลงและถามขึ้นทั้งๆ ที่ยังเงยหน้ามองฟ้า “คุนหวู่ ก่อนข้าจะตายในที่สุดข้าก็ได้เข้าใจ!”

ร่างที่ปรากฏขึ้นมาด้านข้างของจอมเทพนิรันดร์นี้มันเป็นตัวคุนหวู่ที่หายตัวไปนั่นเอง!

คุนหวู่ไม่คิดพูด เขานั้นมีสภาพที่อ่อนแรงเป็นอย่างมาก

การต้องจับรัดเทวรูปอสูรเทวะไว้ แม้มันจะเป็นเวลาแค่เสี้ยววินาทีแต่มันก็ยังทำให้พลังวิญญาณของเขาแทบหมดสิ้น

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับจักรพรรดิเทพสวรรค์ ตัวเขานั้นก็ยังอ่อนแอจนเกินไป

แต่ทว่าจอมเทพนิรันดร์กลับไม่คิดจะให้คุนหวู่ได้พูด เขานั้นพูดยาวขึ้นมาเพื่อบอกแก่คุนหวู่และบอกแก่ตัวเองด้วย

“ข้าจอมเทพนิรันดร์สามารถขึ้นถึงอาณาจักรราชันพระเจ้าด้วยเวลาแค่สามร้อยปี อาณาจักรนภาสวรรค์ในแปดร้อยปี อาณาจักรเทพถ่องแท้ในเวลาสามพันปี อาณาจักรเทพสวรรค์ในเวลาห้าหมื่นปี และใช้เพียงแค่หนึ่งล้านปีพัฒนาจากเทพสวรรค์ขั้นต้นมาจนถึงขั้นสุด! ข้านั้นคิดมาเสมอว่าตนนั้นคือผู้ที่ถูกเต๋าสวรรค์เลือก! วันหน้านั้นข้าย่อมสามารถขึ้นไปสู่จุดสู่สุดได้ ขั้นไปถึงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์หรืออาจจะไปถึงอาณาจักรเต๋าบรรพกาลได้!”

“แต่ข้านั้นไม่เคยคิดเคยฝันว่าต้องมาตายลงด้วยน้ำมือของเจี่ยวชางนี้! ข้าเจ็บปวดหัวใจ! ข้าต้องการแก้แค้น! ข้านั้นคือผู้ที่ถูกเต๋าสวรรค์เลือกมีหรือที่ข้าจะยอมตายลงได้? เพราะฉะนั้นข้าจึงได้วางแผนการใหญ่ครั้งนี้เพื่อล่อเจี่ยวชางมา ข้าอยากให้มันชดใช้ในเรื่องที่มันทำ ข้าต้องการชีวิตของมัน!”

“แต่ในวินาทีนี้ข้าได้รู้แล้วว่าแท้จริงแล้วนั่นมันก็แค่ความหลงตัวเองของข้า! คนที่ถูกเต๋าสวรรค์เลือกนั้นหาใช่ข้าไม่!”

“ตอนที่เทพสวรรค์คนนี้บรรลุขึ้นอาณาจักรราชันพระเจ้า ข้าได้สร้างดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ขึ้นมา ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ค่อยๆ พัฒนาไป เกิดชีวิตมากมาย เกิดแดนศักดิ์สิทธิ์ เกิดผู้คนทั่วไป แถมยังเกิดยอดฝีมืออาณาจักรราชันพระเจ้าขึ้นมาได้!”

“ด้วยความที่พลังของเทพสวรรค์คนนี้ค่อยๆ พัฒนาขึ้นไป ข้าก็ได้เก่งกาจจนแม้แต่เหล่าจักรพรรดิเทพสวรรค์ยังต้องหวาดกังวล!”

“ในสายตาของข้าแล้ว โลกใบน้อยหรือชีวิตในนั้นมันจะมีค่าใด? พวกเขาทั้งหลายเป็นได้แค่มดตัวน้อย!”

“แต่ตอนนี้ข้าได้เข้าใจแล้ว ที่แท้เหตุผลการมีอยู่ของข้านั้นมันก็เพื่อที่จะได้ให้กำเนิดเด็กหนุ่มคนนี้ขึ้นมา!”