จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1886

“ให้ตายสิ! ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่!”

จักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางหน้าถอดสีไปทันที ตอนนี้เขากำลังตื่นตะลึงกับเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างมาก

เขานั้นแค่เห็นก็ทราบได้ทันทีว่านี่คือหนึ่งในอสูรพันธุ์พืชจากมหาพิภพถงเทียน ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่!

ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่นั้นมีพลังโจมตีที่ไม่รุนแรงนัก แต่ความทนทานนั้นนับได้ว่าเป็นที่หนึ่งจนทำให้ผู้คนต้องปวดหัว

แครก! แครก! แครก!

แต่เจ้าเทวรูปอสูรเทวะมันก็สุดแสนทรงพลังจนแม้แต่ไม้ศักดิ์สิทธิ์คุนหวู่ยังไม่อาจหยุดรั้งมันไว้ได้อย่างเต็มที่

ไม่นานนักเหล่าสายเถาวัลย์ทั้งหลายก็เริ่มแตกออกจนขาดสะบั้นในที่สุด

แต่แค่นั้นมันก็มากเกินพอสำหรับจอมเทพนิรันดร์แล้ว!

“ตายไปเสีย!”

จอมเทพนิรันดร์เบิกตากว้างด้วยความยินดีปล่อยพลังความโกรธแค้นที่สั่งสมมาตลอดชีวิตนี้ออกไป

มันทำให้เกิดช่องว่างมิติขึ้นมาตรงหน้าพร้อมด้วยคลื่นมิติที่สุดแสนรุนแรงทะลวงเข้ามาทำให้รูมิตินี้มันมีแต่จะขยายวงกว้างขึ้นและกว้างขึ้น

ปัง!

ด้วยแค่นิ้วที่ชี้ออกมานั้นเทวรูปอสูรเทวะก็ได้รับความเสียหายอย่างมากจนร่างแหลกสลายไป

ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดสั่นสะท้านมิติแตกแยกออกจนอยู่ในสภาพที่กู่ไม่กลับอีกต่อไป

เมื่อเหล่ายอดฝีมือทั้งหลายเห็นเช่นนั้นพวกเขาทั้งหลายก็หน้าซีดเซียวลง

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายนี้จะเป็นถึงเทพถ่องแท้หรือเทพสวรรค์แต่การต่อสู้ของจักรพรรดิเทพสวรรค์นั้นมันก็มิใช่สิ่งที่พวกเขาทั้งหลายจะเคยพบเจอมาก่อน

คลื่นพลังอันรุนแรงที่เข้ามาปะทะร่างของพวกเขานี้มันรุนแรงจนเกินกว่าที่จะทนทานได้

“นี่หรือคือพลังของจักรพรรดิเทพสวรรค์? ช่างน่าหวาดกลัวนัก!”

“จอมเทพนิรันดร์นั้นได้ตายไปกว่าห้าล้านปีแล้วแต่กลับสามารถใช้พลังโจมตีเช่นนี้ออกมาได้ ช่างน่ากลัวเกรงเสียจริง!”

“หากจอมเทพนิรันดร์ยังไม่ตายลง ทุกวันนี้เขาคงได้ขึ้นอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ไปแล้วเป็นแน่ และจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางเองก็อาจจะไม่สามารถเทียบเคียงได้เลย!”

…

คนทั้งหลายนั้นรู้ว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เจี่ยวชางได้ผลวิญญาณเต๋าจักรพรรดิสวรรค์มาไว้ในมือก่อนที่เต๋าของตัวเองจะขึ้นไปถึงระดับจักรพรรดิเทพสวรรค์จริงๆ

แต่จอมเทพนิรันดร์นั้นมาถึงจุดนั้นด้วยพลังของตัวเอง แต่ก็ยังสามารถปล่อยพลังที่น่าหวาดกลัวขนาดนี้ออกมาได้

เทียบกันแล้วใครที่เหนือกว่ามันก็ย่อมชัดเจน

“หึ มิติเริ่มแตกสลายไปแล้ว ดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้คงอยู่ได้อีกไม่นาน เย่หยวนคงตายแน่แล้วใช่ไหม?” แต่ตอนนี้เรื่องที่ฉูชิงกังวลที่สุดคือเรื่องของเย่หยวน

จ่าวมินหัวเราะขึ้น “หากเป็นมันที่กำลังค้ำจุนดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้จริงเช่นนั้นมันก็คงกลายเป็นผุยผงไปแล้ว! หึ เจ้าคงโง่เง่าไม่ประเมินตัวเอง สมควรตายแล้ว!”

ฉูชิงยิ้มขึ้น “ตอนนี้คนที่เข้าไปในวังสวรรค์นิรันดร์ก็ได้กลับออกมาจนสิ้นแล้ว หากไม่นับคนที่ตายระหว่างทางมันก็คงเหลือแค่เย่หยวนเท่านั้นที่หายไป! ข้าคิดว่าคนที่กำลังค้ำจุนดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้มันคงมิใช่ใครที่ไหน! ฮ่าๆ สมน้ำหน้ามัน ตายไปเสียเถอะ!”

ไม่ว่าจะอย่างไรฉูชิงก็ฉลาดไม่น้อย

การวิเคราะห์ของเขานี้มันแม่นยำเข้าถึงความจริงได้อย่างรวดเร็ว

แต่ในเวลานั้นเองที่จู่ๆ รอยแตกร้าวของมิติมันก็หยุดลง

เจ้าหลุมดำมิติที่ถูกพลังระดับจักรพรรดิเทพสวรรค์เปิดออกนี้มันกลับมาคืนสภาพได้อย่างรวดเร็ว!

นั่นทำให้ทุกผู้คนเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“เกิดอะไรขึ้นกัน? ดินแดนศักดิ์สิทธิ์มันกำลังกลับคืนสภาพ!”

“นี่คือพลังของสองจักรพรรดิเทพสวรรค์ที่ปะทะกันอยู่นะ แต่ในเวลาเช่นนี้รอยแตกร้าวมันกลับไม่เพิ่มขยาย แต่กำลังคืนสภาพแทนเสียอย่างนั้น เป็นไปได้อย่างไร?”

“หรือว่า…เย่หยวน?” ตู้หงร้องบอก

ความเงียบงันเข้าปกคลุมทันที เพราะเรื่องนั้นมันเหนือเกินคาดไปมาก

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขานี้คือพลังที่เหนือล้ำโลก

แต่ทว่าเหล่ารอยแยกมิตินี้มันกลับค่อยๆ ฟื้นคืนสภาพกลับไปสู่สภาวะปกติ

ความแตกต่างที่แสนขัดแย้งนี้มันย่อมทำให้พวกเขาไม่คิดอยากเชื่อสายตา