จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1889

“เจ้าไม่ควรปล่อยพวกมันไป!”

หลังจากทุกผู้คนจากไปแล้วจอมเทพนิรันดร์ที่ใกล้จางหายไปก็ได้พูดขึ้นพร้อมถอนหายใจยาว

ที่เย่หยวนทำนั้น เขาไม่ได้คิดจะหยุด

และแน่นอนว่าถึงจะคิดอยากมันก็คงไม่มีทางหยุดได้

เย่หยวนในตอนนี้ได้แทนที่ตัวเขาอย่างสมบูรณ์แบบกลายเป็นเจ้าผู้ปกครองดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ไปอย่างสิ้นเชิง

สถานที่แห่งนี้มันไม่ได้เป็นของเขาอีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้ร่างกายของจอมเทพนิรันดร์กำลังค่อยๆ แตกออกเป็นจุดแสงสลายหายไปเรื่อยๆ

ฝั่งหวู่เฉินเองก็ปรากฏร่างออกมาด้วยใบหน้าท่าทางแสนเดียวดาย

เย่หยวนหันไปมองจอมเทพนิรันดร์ “ข้านั้นทำอะไรมีขอบเขตที่ไม่คิดจะล้ำเส้น พวกเขาทั้งหลายนั้นแค่มาเพื่อหาสมบัติไม่ได้มีความแค้นใดๆ กับข้า การสังหารพวกเขาทั้งหลายลงนั้นมันผิดกับหลักการของข้า”

เมื่อได้เห็นใบหน้านั้นของเย่หยวนจอมเทพนิรันดร์ก็ได้แต่ทำหน้าหนักใจ

เขารู้ได้ทันทีว่าเย่หยวนยังคงโกรธแค้นไม่พอใจกับเรื่องที่เขาทำ

การที่เขาจะวางแผนแก้แค้นนั้นมันมิใช่ปัญหา ปัญหาคือเขาทำให้ชีวิตนับล้านๆ บนดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้ดับสูญไป

เหล่าชีวิตทั้งหลายนี้มันไร้ค่าใดๆ ในสายตาของจอมเทพนิรันดร์ แต่กับเย่หยวนแล้วทุกชีวิตบนดินแดนนี้มันล้วนมีค่าไม่สมควรจะต้องตายเปล่าลงเช่นนี้

จอมเทพนิรันดร์ถอนหายใจยาว “เด็กน้อย ใจอ่อนๆ ของเจ้านั้นมันจะทำให้เจ้าต้องเจอเรื่องอันตรายเข้าสักวัน!”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “หากท่านทำตัวแสนโหดร้ายไม่มีจิตใจมันจะต่างจากสัตว์หน้าขนอย่างไรกันเล่า!”

“ฮ่าๆ! เป็นเด็กที่แปลกดีจริง! เด็กน้อย ข้ารู้ดีว่าเจ้านั้นไม่ชอบใจที่ข้าใช้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในการล้างแค้นครั้งนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเสียเจ้าก็เป็นผู้สืบทอดที่สืบวิชาความรู้ข้าไป! ถึงตอนนี้เจ้าจะปฏิเสธเรื่องนั้นมันก็คงไม่ได้แล้ว!” จอมเทพนิรันดร์หัวเราะขึ้นมา

เย่หยวนไม่คิดยิ้มตอบ “หากไม่เป็นเช่นนั้นมีหรือที่ข้าจะยังยืนคุยกับท่านอยู่อย่างใจเย็นเช่นนี้?”

นั่นทำให้จอมเทพนิรันดร์แสดงใบหน้าดำมืดออกมาด้วยความไม่พอใจ “เด็กน้อย ไม่ว่าเจ้าจะยินดีหรือไม่เจ้าก็ได้สืบทอดความรู้จากจอมเทพนิรันดร์คนนี้ไป เจ้าไม่รู้จักการเคารพรับคำสั่งบ้างหรือ?”

แต่ตอนนั้นเองที่หวู่เฉินที่ยืนเงียบมาตลอดกลับพูดขึ้นมาแทรก “แท้จริงแล้ว… จะเรียกเย่หยวนว่าเป็นคนที่สืบทอดความรู้วิชาของท่านได้ไหมนั้นมันก็พูดยาก เพราะเขานั้นได้ไข่มุกสยบวิญญาณและศิลาจารึกบัลลังก์พิภพไปจากท่านจริงๆ แต่สมบัติทั้งสองอย่างนี้ท่านเองก็เป็นคนทิ้งขว้างมันเองกับมือ ส่วนเรื่องวรยุทธบ่มเพาะและวิชาฝีมือของเขานั้น เย่หยวนได้มันมาจากเขาน้อยแห่งถงเทียนทั้งสิ้นไม่ได้สืบทอดวิชาใดๆ จากท่านเลย”

นั้นทำให้จอมเทพนิรันดร์เบิกตากว้าง “เขา… ไม่ได้บ่มเพาะวรยุทธที่จอมเทพนิรันดร์ผู้นี้เหลือทิ้งไว้หรือ?”

หวู่เฉินส่ายหัวออกมา “เป้าหมายของเขานั้นสูงกว่าของท่าน พลังความรู้ของเขาเองก็เช่นกัน! วรยุทธบ่มเพาะที่เย่หยวนสร้างขึ้นมานี้มันจะต้องสั่นสะท้านทั้งมหาพิภพถงเทียนในวันหน้า!”

ใบหน้าของจอมเทพนิรันดร์แข็งค้างไปพร้อมนึกย้อนไปถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้

เขานั้นเป็นผู้มากพรสวรรค์ หากไม่เจอเหตุร้ายเสียก่อนเขาน่าจะขึ้นไปถึงอาณาจักรจักรพรรดิเทพสวรรค์ได้ไม่ยากในวันหน้า

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังไม่ได้รับการยอมรับจากเขาน้อยแห่งถงเทียน

แต่ตอนนี้เย่หยวนกลับสามารถหลอมเขาน้อยแห่งถงเทียนได้ กลายเป็นเจ้านายที่แท้จริงของมัน

จอมเทพนิรันดร์นั้นเข้าใจหวู่เฉินได้ทันที เขานั้นไม่ได้กล่าวพูดเรื่องราวทั้งหลายนี้ออกมาด้วยความเกลียดชังใดๆ เขาแค่เห็นค่าของเย่หยวนมากขนาดนั้น

และหากมันเป็นไปอย่างที่หวู่เฉินบอกจริงๆ เช่นนั้นเย่หยวนก็อาจจะก้าวขึ้นไปได้เหนือล้ำกว่าจักรพรรดิเทพสวรรค์เสียอีก?

เรื่องนั้นมัน…จะไม่ฟังดูเหลือเชื่อเกินไปหน่อยหรือ?

และราวกับว่าเขามองออกว่าจอมเทพนิรันดร์กำลังคิดอะไรอยู่ในหัวเย่หยวนจึงพูดขึ้นด้วยใบหน้าไม่พอใจ “เรื่องทั้งหลายบนโลกนี้มันล้วนไม่เกี่ยวข้องกับท่านอีกต่อไป ไปสู่สุคติเถอะ!”

จอมเทพนิรันดร์นั้นถึงขั้นใช้พลังจากวิญญาณที่เขาชุบเลี้ยงมากว่าล้านปีเพื่อการล้างแค้นในวันนี้และยังคิดใช้ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดนี้ให้ตกไปสู่ความหายนะ

หากไม่เห็นแก่เรื่องที่ว่าดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้จอมเทพนิรันดร์เป็นผู้สร้างมันขึ้นมาเย่หยวนคงไม่มีทางปล่อยให้เขาได้ไหลไปตามวัฏสงสารเช่นนี้แน่

มุมมองของคนแต่ละคนมันก็แตกต่างกันไปอย่างมากมาย

แม้ว่าจอมเทพนิรันดร์นั้นจะมอบอะไรมากมายให้แก่เย่หยวน แต่ตอนนี้เย่หยวนก็แทบจะหมดความอดทนแล้ว

เขาและจอมเทพนิรันดร์นั้นได้มีศัตรูคนเดียวกัน การสังหารเจี่ยวชางให้มันก็ถือว่าเป็นการตอบแทนบุณคุณที่เหลือน้อยนิดนั้นมากพอแล้ว

จอมเทพนิรันดร์ย่อมเข้าใจเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นตามมาจากนี้เขาจึงค่อยๆ สลายหายไปอย่างวางใจ

เมื่อแสงนั้นจากหายไป โลกใบนี้มันก็ไม่มีจอมเทพนิรันดร์อยู่อีกต่อไปแล้ว

ตอนนี้ยอดฝีมือที่ครั้งหนึ่งเคยสร้างชื่อก้องมหาพิภพถงเทียนตอนนี้ได้จากไปอย่างไม่มีทางกลับ

เย่หยวนมองดูที่จุดแสงที่ค่อยๆ จางหายไปเหล่านั้นด้วยจิตใจที่แสนสุดสับสน