จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1906

ที่นอกเมืองตอนนี้มันเต็มไปด้วยกองทหารพร้อมสามเทพถ่องแท้ที่เดินนำมาด้านหน้า

ส่วนตรงหน้าของพวกเขานั้นคือหยูจินซงที่ถูกเย่หยวนใช้ดาบจี้คอเดินมาพร้อมๆ กับเจียงยู่ถัง

“เด็กน้อย เราปล่อยเจียงยู่ถังมันไปแล้วแต่เจ้ายังไม่คิดปล่อย เจ้าไม่กลัวว่าจะถูกยอดเต๋าสะท้อนหรือ?” เทพถ่องแท้สองดาวคนนั้นกล่าว

เย่หยวนบอกกลับไป “ที่พวกเจ้าตามมาถึงตอนนี้มันก็เพื่อคิดฆ่าสังหารข้าหลังข้าปล่อยมันไปมิใช่หรือ?”

“หึ! เจ้าคิดว่าตัวเองจะรอดไปได้หรือ? พระนั้นหนีได้ แต่วัดนั้นหนีไม่ได้! เว้นเสียแต่ว่าเจ้าจะไม่สนใจชีวิตของผู้คนในเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์แล้ว!” หยูจินซงร้องบอก

เย่หยวนนั้นได้สาบานต่อเต๋าสวรรค์แล้วเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่เกรงกลัวว่าเย่หยวนจะฆ่าสังหารเขาอีกในครานี้ เขาจึงยิ่งกล้าพูดอย่างไม่เกรงกลัวมากขึ้น

เรื่องราวที่มาของเย่หยวนนั้นทางจวนเจ้าเมืองได้ตรวจสอบจนครบถ้วนแล้ว หยูจินซงรู้ดีว่าการข่มขู่เย่หยวนด้วยเรื่องนี้มันต้องได้ผลที่สุด

แต่เย่หยวนกลับตอบมาอย่างเย็นชา “หากเจ้าจะส่งคนไปทำลายเมืองจักรพรรดิอินทรีสวรรค์ก็เป็นเรื่องที่ข้าไม่อาจห้ามปราบได้ แต่จากวันนี้ไปเจ้าจงระวังตัวให้มาก ไม่เช่นนั้นแล้วสักวันเจ้าอาจจะได้พบว่ามีดาบปักเข้าที่กลางอกอย่างไม่รู้ตัว”

หยูจินซงหน้าถอดสีทันทีที่ได้ยิน “เจ้าขู่ข้า? เจ้าไม่รู้หรือว่าจวนเจ้าเมืองนั้นมีเทพถ่องแท้มากมายเพียงใด?”

เย่หยวนนั้นตอบกลับไปด้วยท่าทางเฉยชา “ข้าแค่พูดบอกความจริง วันนี้เองก็มีเทพถ่องแท้ตั้งมากมายแต่สุดท้ายพวกเขาก็ไม่อาจปกป้องเจ้าได้”

เมื่อคำพูดเหล่านั้นถูกกล่าวตอนนี้มิใช่แค่หยูจินซง แต่รวมไปถึงเหล่าเทพถ่องแท้ทั้งหลายเองก็มีใบหน้าเหยเก

หยูจินซงนั้นเริ่มตัวสั่นขึ้นมา เพราะเขานั้นกลัวเรื่องนี้จริงๆ

เย่หยวนไปไหนมาไหนราวกับเงามืดแถมยังมีแนวคิดแห่งห้วงมิติที่ลึกล้ำ มันเป็นสิ่งที่ไม่อาจป้องกันได้เลย

และสิ่งที่น่ากลัวกว่าก็คือเจ้าลายสีฟ้านั่น!

หลังจากที่เขาถูกเย่หยวนดึงเข้ามิติลายพระเจ้าไปร่างกายของเขาก็หมดแรงความรู้ใดๆ จะขัดขืน

พลังแนวคิดใดๆ ที่เขาเคยบ่มเพาะฝึกฝนมาล้วนไร้ประโยชน์หายไปสิ้น!

ความไร้พลังนั้นมันยังสร้างความหวาดกลัวให้แก่ตัวเขามาจนถึงวินาทีนี้

เขาไม่คิดอยากจะต้องพบเจอเรื่องราวเช่นนั้นซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง!

แค่คิดว่าต้องถูกคนประหลาดเช่นนี้สะกดรอยตามทุกวัน หยูจินซงก็รู้สึกเสียวสันหลังเย็นวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่แล้ว

หยูจินซงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธแค้น “เจ้า! เจ้าจำเรื่องราววันนี้ไว้ให้ดี!”

การวางแผนล่อลวงผู้คน ใช้คำหว่านล้อมและต้อนให้จนมุมนั้นคือสิ่งที่หยูจินซงคนนี้ถนัดเป็นอย่างมากที่สุด ในชีวิตเขานั้นไม่เคยวางแผนใดแล้วผิดพลาดเช่นนี้มาก่อน

ไม่นึกว่าวันนี้แผนการใดๆ ของเขาทั้งหลายกลับถูกเย่หยวนผู้ลึกลับคนนี้ทำลายสิ้น ทำให้จิตใจของเขาเกิดความกังวลขึ้นอย่างมาก

แต่จู่ๆ หางตาของเย่หยวนก็กระตุกขึ้น “ในเมื่อมาแล้วพวกท่านจะไม่เผยตัวหน่อยหรือ?”

ไม่มีใครตอบกลับมา เหล่าทหารทั้งหลายเองก็คิดไปว่าเย่หยวนคงสมองเพี้ยนไปแล้วเพราะนอกจากพวกเขามันก็ไม่มีใครที่ไม่ปรากฏตัวอีก

แม้แต่เหล่าเทพถ่องแท้ทั้งหลายยังต้องมึนงง

เย่หยวนลากตัวหยูจินซงก่อนจะขยับร่างไปยังที่แห่งหนึ่งที่ไม่ห่างไปนัก

“ยังไม่ออกมาอีกหรือ?” เย่หยวนบอกอีกครั้ง

จู่ๆ ก็มีสองเงาร่างปรากฏออกมา

มันเป็นชายวัยกลางคนในชุดดำและชายชราในชุดเทา

“ท-ท่านเจ้าเมือง!”

“ท่านเจ้าสำนัก!”

ตอนนี้ทั้งเทพถ่องแท้สองดาวผู้นั้นและเฟยหมิงเทียนต่างร้องออกมาด้วยความตื่นตกใจ

เพราะเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วเฟยหมิงเทียนย่อมจะตามติดมาดูเรื่องราวให้ถึงที่สุดด้วย

และคนทั้งสองที่ปรากฏกายออกมานี้มันมิใช่ใครที่ไหนนอกจากเจ้าเมืองหลวงจักรพรรดิเก้ามั่น หยูเหวินเฟิงและเจ้าสำนักอากาศแจ่ม หลี่คงหมิง!

หลี่คงหมิงมองดูเย่หยวนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตะลึง “ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่เก่งกาจ เจ้าเข้าใจในห้วงมิติมากกว่าที่เจ้าสำนักคนนี้คาดเดาไปนัก!”

ทุกคนต่างหันมามองดูเย่หยวนด้วยความตื่นตะลึง พวกเขาทั้งหลายนั้นได้แต่สงสัยว่าเย่หยวนไปตรวจเจอยอดคนทั้งสองนี้ได้อย่างไร

เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียแม้แต่เทพถ่องแท้ทั้งหลายที่อยู่ในที่นี้ก็ยังไม่อาจสัมผัสได้ถึงตัวตนของคนทั้งสองนี้เลย!

เพราะฉะนั้นดวงตาของเหล่าเทพถ่องแท้ทั้งหลายจึงมองมายังเย่หยวนอย่างตกตะลึง