จอมเทพโอสถ นิยาย บท 1920

ได้ยินคำของเย่หยวนนี้เซินชางก็แสดงสีหน้าเสียดายออกมา

ยอดนักหลอมโอสถที่สามารถหลอมโอสถฟื้นหทัยหยกประณีตได้ถึงขั้นนี้มันย่อมต้องเป็นยอดคนแห่งยุคแน่นอน

เมื่อขึ้นมาถึงระดับนี้แล้วการที่จะได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกับยอดนักหลอมโอสถคนอื่นๆ นั้นมันย่อมมีค่ากว่าการได้กิเลนดินนี้ไปอย่างมากมาย

เซินชางมองดูเย่หยวนก่อนจะพยักหน้าออกมา “เด็กน้อย เจ้าติดตามคนยิ่งใหญ่เช่นนั้นเจ้าต้องบ่มเพาะให้ดี! แค่ได้เรียนรู้แค่สิบหรือยี่สิบจากที่เขามีทั้งหมดมันก็จะเป็นประโยชน์แก่เจ้าไปทั้งชีวิตแล้ว”

เพราะท่าทางยอมรับผิดของเย่หยวนนี้มันทำให้มุมมองของเขาต่อเย่หยวนดีขึ้นมาก

เพราะการสารภาพผิดนั้นจะได้ลดโทษกึ่งหนึ่ง

เพียงแค่ว่าสายตาของเขาในตอนนี้ไม่ได้มองดูที่หนิงเทียนปิงและไป๋เฉินที่ด้านหลังเย่หยวนเลย

เย่หยวนยิ้มออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น “ขอรับ ผู้เยาว์จะตั้งใจขึ้นจากวันนี้ไป เช่นนั้นแล้ว…ผู้เยาว์ขอตัวนำกิเลนดินนี้ไปได้หรือยัง?”

มุมปากของเซินชางกระตุกขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะยกมือขึ้นโบกปัดแสดงท่าบอกให้เย่หยวนเอามันไป

กิเลนดินนี้มันแสนล้ำค่า แม้จะมีเงินมากมายก็ใช่จะซื้อได้

หากไม่ได้ครานี้แล้วเขาเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะได้พบได้เจอมันอีก

เย่หยวนจึงย่อมไม่คิดเกรงใจรีบเก็บกิเลนดินลงไปทันที

“เด็กน้อย ข้าขอถามชื่อตระกูลที่เลี้ยงดูเจ้าได้หรือไม่? เจ้ามาจากที่ไหนกันแน่?” เซินชางนั้นยังไม่คิดเลิกราและอยากรู้อยากเห็นถึงเบื้องหลังของเย่หยวน

ส่วนทางเย่หยวนก็ขี้เกียจต้องสร้างเรื่องราวใดๆ ขึ้นมาจึงบอกปัดออกไป “อาจารย์ท่าน ตระกูลข้านั้นได้กำชับมาอย่างหนักว่าเวลาไปไหนมาไหนอย่าได้เอ่ยอ้างชื่อตระกูล ไม่เช่นนั้นแล้วข้าจะถูกทางตระกูลลงโทษเอา ต้องขออภัย”

เมื่อเซินชางได้ยินเช่นนั้นเขาก็ถอนหายใจยาวด้วยท่าทางหมดหวังก่อนจะเดินจาก

ชายวัยกลางคนที่ขายโอสถจึงได้มีโอกาสพูดขึ้นบ้าง “น้องชายท่าน แม้ว่าโอสถนี้มันจะมิใช่ฝีมือของท่านจริงๆ แต่มันก็ยังช่วยข้าได้มากมาย คุณค่าของมันนั้นสูงล้ำกว่ากิเลนดินมากมาย หากน้องชายอยากได้อะไรเพิ่มเติมขอให้บอกมาได้เลย”

เดิมทีคุณค่าของโอสถความยากเก้ามันย่อมเหนือล้ำกว่าที่สมุนไพรวิญญาณระดับห้าจะเทียบเคียง

เพียงแค่ว่ากิเลนดินนี้มันหายากจนเกินไปทำให้ชายวัยกลางคนผู้นี้รู้สึกว่าตัวเองอาจจะสามารถบิดราคามันขึ้นได้ จึงคิดใช้มันแลกกับโอสถฟื้นหทัยหยกประณีตขั้นเทวะ

แม้ว่าตัวเขาจะเป็นเทพถ่องแท้แต่หากให้เขาไปซื้อโอสถฟื้นหทัยหยกประณีตขั้นเทวะเอาตรงๆ แล้วต่อให้ขายสิ้นทั้งเนื้อทั้งตัวเขาก็ไม่อาจจะซื้อหามันมาได้

โอสถฟื้นหทัยหยกประณีตขั้นเทวะนั้นแม้แต่เซินชางยังหลอมมันไม่ได้ แน่นอนว่ามันย่อมมีค่ามากมายมหาศาล

เย่หยวนยกมือขึ้นคารวะบอก “ไม่จำเป็น โอสถนี้ไม่ได้มีค่ามากมายใด คิดเสียว่าเป็นของขวัญแก่เพื่อนใหม่แล้วกัน”

ชายวัยกลางคนผู้นั้นผงะไปเล็กน้อย ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่หยวนจะใจกว้างได้ขนาดนี้

แต่คิดไปแล้วเขาก็โล่งใจ

เพราะด้วยที่มาของเย่หยวนที่เขาเชื่อ มันย่อมเหนือล้ำจนไม่คิดจะมาสนใจแค่โอสถเม็ดเดียวแค่นี้เป็นแน่

“น้องชาย ข้าจะนับเจ้าเป็นสหายแล้วกัน! ครั้งนี้ถือว่าข้าติดค้างเจ้าหนึ่งอย่าง หากวันหน้าเจ้ามีเรื่องอะไรอยากให้ช่วยก็มาบอกฮั่วเจิ้นผู้นี้ได้เลย” ฮั่วเจิ้นยกมือขึ้นคารวะตอบและเดินจากไป

…

ภายในห้องหลอมโอสถของแหล่งรวมร้อยสมุนไพร ไป๋เฉินและหนิงเทียนปิงต่างแสดงสีหน้าท่าทางไม่พอใจสุดขีดออกมา

ตงน้อยที่กำลังกอดหมูสมบัติอยู่เองก็มีสายตาขุ่นเคืองเช่นกัน

“ข้าว่าไอ้เฒ่านั้นมันคงหาทางเอาหน้ารอด น่าสมเพชจริงๆ!” ไป๋เฉินบอก

“ไอ้เฒ่าผู้นั้นมันไม่อาจจะหลอมโอสถได้ด้วยตัวเองและยังมาคิดว่าคนอื่นจะอ่อนหัดเหมือนตัว ไม่เชื่อว่าโอสถนั้นถูกหลอมขึ้นมาด้วยน้ำมือนายท่านจริงๆ ช่างน่าขัน! อวดดีแท้!” หนิงเทียนปิงเสริม

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “รู้หรือไม่รู้ สุดท้ายพลังฝีมือของใครย่อมเป็นของผู้นั้น ไม่ต้องให้ผู้คนมาเห็นดีเห็นชอบด้วยหรอก เมื่อใดก็ตามที่เราแสดงฝีมือออกมาต่อหน้าพวกเขาแล้วมันยังต้องมีอะไรให้อธิบายกันอีกเล่า?”

หนิงเทียนปิงและไป๋เฉินเบิกตากว้างไปพร้อมพูดทวนคำของเย่หยวน

ตอนนี้แม้แต่ตงน้อยก็มองดูเย่หยวนด้วยสายตาแปลกใจ

เขานั้นเป็นผู้ที่มีชีวิตมาแสนนานและแน่นอนว่าย่อมไม่คิดอะไรมากมายกับโลกเบื้องล่างอีกแล้ว แต่ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าแม้แต่ตัวเขาก็ยังจะมองโลกได้ไม่สงบเท่าเด็กคนนี้

สภาพจิตใจของเย่หยวนนั้นมันเหนือล้ำโลกหล้าทั้งหลายไปสิ้น ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงพัฒนาตัวเองมาถึงทุกวันนี้ได้

เย่หยวนมองดูตงน้อยและกล่าวขึ้น “เจ้าเองก็โชคดี โชคข้าเองก็เช่นกัน ไม่ว่าอย่างไรเสียเมื่อได้สมุนไพรวิญญาณมาครบแล้วโอสถมันก็ย่อมหลอมได้”

ตงน้อยนั้นเข้าใจถึงความยากในการหลอมมัน เขาเข้าใจมันได้อย่างดีกว่าที่ใครๆ จะเข้าใจ

การที่หลอมโอสถฟื้นหทัยหยกประณีตได้มันไม่ได้จะหมายความว่าสามารถหลอมโอสถย้อนฝันพิรุณชำระได้

การหลอมโอสถนั้นมันก็เหมือนกับการบ่มเพาะแบบหนึ่ง

หากจะบอกว่าความเข้าใจในวิชาหลอมเป็นกำลังภายใน เช่นนั้นความเข้าใจในตัวสมุนไพรยาทั้งหลายก็เป็นกำลังภายนอก

คนที่คิดหลอมโอสถนั้นต้องทำความเข้าใจบ่มเพาะทั้งกำลังภายในและภายนอกไปพร้อมๆ กันจึงจะสามารถหลอมโอสถออกมาได้อย่างมีคุณภาพ

แต่โอกาสที่ทั้งเถ้าไม้เหล็ก สาหร่ายหทัยดำและกิเลนดินนี้จะโผล่ออกมาในตลาดทั้งหลายนั้นมันแสนต่ำ

เย่หยวนนั้นมีโอกาสแค่ครั้งเดียว เขาจะหลอมมันได้ถึงขั้นไหนเรื่องนั้นมันคงต้องตัดสินที่ว่าเขาเข้าใจสมุนไพรวิญญาณทั้งสามตัวนี้มากเพียงใด

เขานั้นค่อยๆ หั่นชิ้นเล็กๆ ออกมาจากสมุนไพรทั้งหลายนั้นและค่อยๆ ทำการทดลองเพื่อเข้าใจคุณสมบัติของพวกมัน

การทำเช่นนี้มันเป็นอะไรที่เสียเวลาและเหนื่อยยากมาก

เพราะในแต่ละส่วนของสมุนไพรวิญญาณมันล้วนแต่มีแนวคิดที่แตกต่างกันผสานอยู่ แต่เย่หยวนกลับต้องวิเคราะห์สมุนไพรทั้งชิ้นด้วยส่วนเล็กๆ แค่ส่วนเดียวนี้

จากนั้นเขายังต้องเริ่มทำการหลอมทั้งหมดจากแค่สูตรการหลอมเพียงอย่างเดียว

การทำเช่นนั้นมันเป็นอะไรที่ยุ่งยากอย่างถึงที่สุด

ต่อให้ตอนนี้เย่หยวนจะมีพลังจิตมากมายมันก็ยังคงมากกว่าที่เขาจะแบกรับได้

แต่เขานั้นไม่มีทางเลือกอื่น

เพราะหากใช้มากกว่านี้มันจะส่งผลถึงตัวการหลอมโอสถได้

ที่สำคัญกว่านั้นคือในหมู่สมุนไพรวิญญาณทั้งหลายนี้ เกินกว่าครึ่งเย่หยวนไม่เคยจะพบเจอมันมาก่อน!

นั่นทำให้เขายิ่งต้องทำการทดลองอย่างระมัดระวัง

…………………………